Τουλάχιστον, περνάς καλά;
Η ερωτήσεις πλέον ειναι καρμπόν.
Πρώτα ρωτανε πως είναι το παιδι. Μετά πώς παω.
Απαντω με τα επαγγελματικά/οικονομικά.
Μετα ρωτάνε αν εχω τουλάχιστον "κατι".
Φαινεται-και ειναι- σημαντικό, να μην χάνεσαι και να εισαι μόνο μανα.
Το τελευταίο διαστημα απαντώ ανοιχτα σε όλους.
Πες οτι τον Νοεμβριο θα κλεισουμε 3 χρόνια και αυτό οσο να'ναι το αξαγνίζει και το ανυψώνει από τους υπονομους των μυαλών, πες οτι το συνήθισα εγώ, μιλάω ανοιχτα.
"Ναι, έχω κατι."
"Είναι σοβαρο;" με ρωτανε
"Δεν εχει μέλλον", απαντάω.
"Γιατί;"
"Γιατί ειναι πιτσιρίκι."
Πρώτο μούδιασμα.
Αλλα το στόμα λεει άλλα.
"Ε και;"
"Ε και...εχει όλη τη ζωή μπροστά του και δεν μπορεί να με στηρίξει συναισθηματικα ούτε αλλιώς. Υπάρχουν βασικά κενά."
"Καλα, πόσο πιτσιρίκι είναι;"
Εκεί δισταζω εγω. Δεν λέω ποτε.
Λέω μόνο οτι τον περναώ πάνω από δεκα χρονια.
Και εκεί το δευτερο μούδιασμα, με την απότομη απόφαση.
"Σημασία εχει αν περνάς καλά. Περνάς καλά;"
Και ξαφνικά νιώθω χυδαία.
Ακούω....Γαμιεσαι καλά;
Γιατί ειναι τοσο φανερο το σκεπτικό.
Αν δεν ειναι για γάμο, ειναι για πήδημα.
Μικρός ειναι, τι αλλο να θες από κείνον;
Πώς να εξηγήσω το πόσο πολύ ερωτευτηκα πριν τρία χρόνια χωρίς να φανώ ανόητη;
Ημουν ανοήτη φυσικα. Κοτζαμ γυναίκα και ξεροστάλιαζα για ενα παιδαρέλι.
Αντι να κοιταξω να βρω εναν σοβαρό άντρα, να ξαναφτιάξω την ζωή μου, έτρεχα τα βράδια να τραγουδάμε, και μόλις με άγγιζε έλιωνα.
'Ηταν το σεξ; Είναι το σεξ, όπως όλοι φαντάζονται;
Αν είναι, δεν το κατάλαβα ποτέ....
Φυσικά, το σεξ ειναι εκπληκτικό αλλά οχι τοσο λόγω νεανικότητας σε συνδυασμό με την εμπειρία μου, αλλα γιατι κολλάμε. Μας αρεσουν τα ίδια πράγματα. Ο Φρόιντ έλεγε οτι η σεξουαλικότητα ξεκινα από την μάνα μας και τις εμπειρίες μας, και σ'αυτο το κομμάτι, μοιάζουμε. Ισως γι αυτό και να κολλάμε τοσο πολύ.
Πότε δεν αιστάνθηκα τόσο πλήρης σ'αυτόν τον τομέα όσο τα τελευταία 3 χρόνια.
Αλλά δεν ειναι αυτό που με τραβηξε.
Δεν ειναι αυτό που με κράτησε.
Είναι οι κουβέντες μας;
Δεν μιλαμε. Για πολλούς και διάφορους λόγους.
Χωμένοι και οι δυο στον υπολογιστή είμαστε.
Και νομίζω αυτό μας βολέυει απίστευτα. Κανείς μας δεν θελει να παρατήσει αυτό που κάνει, και με αλλους, θα έπρεπε.
Τον εκτιμώ;
Θαυμάζω την θέληση και την αυτοπειθαρχεία του, εκτιμώ τα πολλά ταλέντα του. Αναγνωρίζω κομμάτια μου. Σε πολλά ειναι κλάσης ανωτερος από μένα, αλλα δεν με ενοχλεί.
Με ενοχλεί όμως που ειναι ανταγωνιστικός. Οι πολιτικές του απόψεις. Και διαφορα άλλα που ψιλοκαταστρεψαν την εμπιστοσύνη μεταξύ μας.
"Τουλάχιστον περνάς καλα;"
Πόσο περίεργοι ειναι οι άνθρωποι. Αν περνας καλά, ειναι η καλύτερη δικαιολογία..
Σου συγχωρούνται, το ανεχόμαστε, τα πρόσπερναμε όλα.
Το να περνάς καλά ειναι το ζητούμενο.
Δεν νομιζω οτι σαν ανθρωπος θα περασω ποτέ καλά.
Αρχιζω και συνηδειτοποιώ λίγο λίγο οτι δεν μπορώ να ηρεμήσω με έναν άνθρωπο.
Κάτι θα υπαρχει παντα. Οχι οτι θα το επιννοήσω, αλλα δεν θα το προσπεράσω.
Το τελευταίο διαστημα οι περιπετειες με τους γονείς μου μου άνοιξαν τα μάτια σε πολλα.
Πήγα χτες το παιδι στον πατέρα μου.
Μόλις το είδε τα ματια του έλαμψαν και με μια λαχτάρα απίστευτη την άρπαξε με το χέρι του και άρχισε να κλαίει.
Η μικρή δεν κουνιόταν, μάλλον φοβόταν...ο πατερας μου έμοιαζε με ζωντανό σκελετό.
Εβαλα το χέρι μου πάνω της για να ξέρει οτι ειμαι εδώ.
Κοίταζα τον πατερα μου να κλαίει και τον λυπήθηκα.
Μου έκανε εντυπωση αυτή η εκδήλωση αγαπης και τρυφερότητας.
(Δεν εχω δει και καμία...)
Αρχισε να μονολογεί στο παιδί.
"'Ηθελα να σε μεγαλώσω, να μου λες τα προβληματα σου και να σου τα λύνω".
Διέκοψα μετά από λίγο την όλη κατάσταση για δύο λόγους.
Πρώτον η μικρή παρα ηταν παγωμένη στη θέση της και ήρθε η ώρα να την "σωσω" και δευτερον ενιωσα δυσφορία.
Το βράδυ η μικρη χωμένη στην αγκαλία μου πριν κοιμηθεί, μου είπε οτι ο παππούς την τρομάζει λίγο γιατι είναι "αλλαγμένος". "Γιατί έκλαιγε, μαμά;"
"Γιατί φοβάται οτι θα πεθάνει" της απάντησα.
"Και δεν θα με δει να μεγαλώνω;"
Εγνεψα καταφατικά.
"Μα αφού θα μας βλέπει από τον ουρανό" απάντησε και γελασα.
'Δεν ειναι σιγουρος, αγάπη μου" ...οτι θα πάει στον ουρανό, συμπλήρωσα μέσα μου.
Καθως είμασταν ξαπλωμένες στο σκοτάδι έφερα τα λόγια του.
"Να σε μεγαλώσω".
Οχι "Να σε δω να μεγαλώνεις."
Είμαι ψειρας που με ενοχλεί το "ακυρο" που μου ρίχνει;
Το εχει ξαναπει και δεν με ενοχλησε ούτε τώρα ούτε παλιά, γιατι δεν εχει καμία τέτοια δύναμη, αλλα σημερα σε συνδυασμό με το συναίσθημα που έδειξε, (μην παρεξηγηθω, οσον αφορα το παιδί δεν νιωθω καμία ζήλεια ή πικρα όπως με την μάνα μου, το παιδι ειναι παιδί και οχι μια greedy manipulative μπεμπεκίζουσα ανταγωνιστική γαϊδάρα) πρόσεξα για άλλη μια φορά πόσο δεν με αγαπάει.
Είναι τοσο φανερό...
Οσο και να το αρνηθεί, όσο και να "αγαπάει" το παιδι του γιατι δεν αντέχει την αντίθετη σκέψη, η ζωή μας μαζί έδειξε το πόσο δεν "κολλάγαμε", ποσο δεν κατάλαβε ποτέ οτι η εικόνα μου που δεν του άρεσε ήταν καρμπόν και η συνέπεια της δικής του συμπεριφοράς. Υπηρχε προκατάληψη την οποιά και το παιδί μου γευτηκε, αλλα σε μιρκρότερο βαθμό, αφού τωρα ήταν πιο μεγάλος και δεν ήταν τοσο έντονος και η μικρή αντιδρά πιο ήπια και πιο "γλυκά" στις ενοχλήσεις και στις πιέσεις.
Και το μυαλό μου πήγε στις σχέσεις μου;
Πόσες πιθανότητες ειχα να βρω αγάπη αλήθινή από τους συντρόφους μου οταν αναπαράγω αυτό το μοντελο ανθρώπου, ψάχνοντας τον;
Θα πεθάνει και θα του ειμαι ακόμα θυμωμένη.
Δεν το θέλω, προσπαθω να βρω τρόπο να κάνω ειρήνη.
Δεν νομίζω να τα καταφέρω όμως.
Λογω του παιδιου και επειδή ειχε μαλακώσει, προσπαθησα να του εξηγήσω οτι υπήρχαν διαφοροι καρκίνοι και δεν μπορούσε να ξέρει αν αυτός που είχε ειναι από αυτούς που κανουν μετάσταση.
Με ακουσε.
Παραδόξως.
Ζήτησε να δει τα ιατρικά χαρτιά του.
Η μάνα μου δεν τα εβρισκε και αρχισε την γκρίνια οτι πρεπει να φύγει και αργησε...η φωνή της, μια οκτάβα πάνω. Δεν της άρεσε αυτό.
Την αγνόησα και τα βρήκα.
Ο πατερας μου τα ήθελε κοντά του.
Η μητερα μου αρνήθηκε γιατι "ξεχνάει που τα βάζει"...
Εφυγα όσο ο σπόρος που πέταξα ήταν "ζεστός". Ο πατέρας μου ήθελε να δει έστω τι καρκίνο ειχε. Κάτι ειναι κι αυτό.
"Να δεις αν έχει χρόνο, έστω, μπαμπά, να κάνεις αυτά που κάνεις."
Ξαπλωμένη τα έφερνα στο μυαλό μου και ένιωσα το κεφαλάκι της να βαραίνει.
Το τλευταίο διαστημα σκεφτομαι έντονα τους σεισμόυς. Δυσκολεύομαι να ησυχάσω και να κοιμηθώ.
Σηκώθηκα. 'Ελεγε οτι θα βρέξει αύριο. Περίεργο, δεν με έπιασε το κεφάλι μου.(αν και σημερα το πρωί μου δίνει να καταλάβω)
Πήγα στο Σκαίπ να μοιραστω την σιωπή με τον Αγγελο.
Τον Αγγελο που γνώρισα πριν τρία χρόνια.
Τον Αγγελο που αγαπάω βαθιά, αλλα που δεν επιτρεπω στον εαυτό μου να το νιώσει, από ντροπή, από αμηχανία, από φόβο για τον πόνο που θα νιώσω στο μέλλον.
Είναι πολύ δύσκολο να ζεις μια σχεση που ξέρεις χωρίς καμία αμφιβολία οτι θα τελειωσει. Δεν ονειρευεσαι, δεν σχεδιάζεις, δεν χτίζεις.
Ζεις σε συναισθηματικό λίμπο. Χωρίς μελόδραμα, γιατί αυτός εχει απίστευτα τετραγωνο και λογικό μυαλό. Χωρις ρομάντζο, χωρις τίποτα απ'αυτά που εγω γνώριζα ως τότε.
Αλλά τον αγαπάω.
Και πρέπει να μ'αγαπάει και κείνος.
Δυσκολέυομαι να το πιστέψω, ισως λόγω του μπαμπά, ίσως γιατί βλέπω καθαρά και ειναι όντως μια βολική κατάσταση.
Ισως όμως να φοβάμαι να το πιστέψω.
Αν δεν μ' αγαπάει, δεν εχω τίποτα να χάσω...οταν το χάσω, σωστά;
Πριν λιγες μέρες μου είπε από μόνος του οτι μ'αγαπάει με συναίσθημα και ήταν η πρώτη φορά που δεν ακούστηκε λες και διαβαζε έναν ρόλο από καποιο βιβλίο, αμήχανα και ψεύτικα. Η δεύτερη φορά που τον "ενιωσα" στο ίδιο μήκος κύματος. Να μιλάει με την καρδιά του. Να μου μιλάει.
Και ενιωσα...
"οτι περνάω καλά".
Πρώτα ρωτανε πως είναι το παιδι. Μετά πώς παω.
Απαντω με τα επαγγελματικά/οικονομικά.
Μετα ρωτάνε αν εχω τουλάχιστον "κατι".
Φαινεται-και ειναι- σημαντικό, να μην χάνεσαι και να εισαι μόνο μανα.
Το τελευταίο διαστημα απαντώ ανοιχτα σε όλους.
Πες οτι τον Νοεμβριο θα κλεισουμε 3 χρόνια και αυτό οσο να'ναι το αξαγνίζει και το ανυψώνει από τους υπονομους των μυαλών, πες οτι το συνήθισα εγώ, μιλάω ανοιχτα.
"Ναι, έχω κατι."
"Είναι σοβαρο;" με ρωτανε
"Δεν εχει μέλλον", απαντάω.
"Γιατί;"
"Γιατί ειναι πιτσιρίκι."
Πρώτο μούδιασμα.
Αλλα το στόμα λεει άλλα.
"Ε και;"
"Ε και...εχει όλη τη ζωή μπροστά του και δεν μπορεί να με στηρίξει συναισθηματικα ούτε αλλιώς. Υπάρχουν βασικά κενά."
"Καλα, πόσο πιτσιρίκι είναι;"
Εκεί δισταζω εγω. Δεν λέω ποτε.
Λέω μόνο οτι τον περναώ πάνω από δεκα χρονια.
Και εκεί το δευτερο μούδιασμα, με την απότομη απόφαση.
"Σημασία εχει αν περνάς καλά. Περνάς καλά;"
Και ξαφνικά νιώθω χυδαία.
Ακούω....Γαμιεσαι καλά;
Γιατί ειναι τοσο φανερο το σκεπτικό.
Αν δεν ειναι για γάμο, ειναι για πήδημα.
Μικρός ειναι, τι αλλο να θες από κείνον;
Πώς να εξηγήσω το πόσο πολύ ερωτευτηκα πριν τρία χρόνια χωρίς να φανώ ανόητη;
Ημουν ανοήτη φυσικα. Κοτζαμ γυναίκα και ξεροστάλιαζα για ενα παιδαρέλι.
Αντι να κοιταξω να βρω εναν σοβαρό άντρα, να ξαναφτιάξω την ζωή μου, έτρεχα τα βράδια να τραγουδάμε, και μόλις με άγγιζε έλιωνα.
'Ηταν το σεξ; Είναι το σεξ, όπως όλοι φαντάζονται;
Αν είναι, δεν το κατάλαβα ποτέ....
Φυσικά, το σεξ ειναι εκπληκτικό αλλά οχι τοσο λόγω νεανικότητας σε συνδυασμό με την εμπειρία μου, αλλα γιατι κολλάμε. Μας αρεσουν τα ίδια πράγματα. Ο Φρόιντ έλεγε οτι η σεξουαλικότητα ξεκινα από την μάνα μας και τις εμπειρίες μας, και σ'αυτο το κομμάτι, μοιάζουμε. Ισως γι αυτό και να κολλάμε τοσο πολύ.
Πότε δεν αιστάνθηκα τόσο πλήρης σ'αυτόν τον τομέα όσο τα τελευταία 3 χρόνια.
Αλλά δεν ειναι αυτό που με τραβηξε.
Δεν ειναι αυτό που με κράτησε.
Είναι οι κουβέντες μας;
Δεν μιλαμε. Για πολλούς και διάφορους λόγους.
Χωμένοι και οι δυο στον υπολογιστή είμαστε.
Και νομίζω αυτό μας βολέυει απίστευτα. Κανείς μας δεν θελει να παρατήσει αυτό που κάνει, και με αλλους, θα έπρεπε.
Τον εκτιμώ;
Θαυμάζω την θέληση και την αυτοπειθαρχεία του, εκτιμώ τα πολλά ταλέντα του. Αναγνωρίζω κομμάτια μου. Σε πολλά ειναι κλάσης ανωτερος από μένα, αλλα δεν με ενοχλεί.
Με ενοχλεί όμως που ειναι ανταγωνιστικός. Οι πολιτικές του απόψεις. Και διαφορα άλλα που ψιλοκαταστρεψαν την εμπιστοσύνη μεταξύ μας.
"Τουλάχιστον περνάς καλα;"
Πόσο περίεργοι ειναι οι άνθρωποι. Αν περνας καλά, ειναι η καλύτερη δικαιολογία..
Σου συγχωρούνται, το ανεχόμαστε, τα πρόσπερναμε όλα.
Το να περνάς καλά ειναι το ζητούμενο.
Δεν νομιζω οτι σαν ανθρωπος θα περασω ποτέ καλά.
Αρχιζω και συνηδειτοποιώ λίγο λίγο οτι δεν μπορώ να ηρεμήσω με έναν άνθρωπο.
Κάτι θα υπαρχει παντα. Οχι οτι θα το επιννοήσω, αλλα δεν θα το προσπεράσω.
Το τελευταίο διαστημα οι περιπετειες με τους γονείς μου μου άνοιξαν τα μάτια σε πολλα.
Πήγα χτες το παιδι στον πατέρα μου.
Μόλις το είδε τα ματια του έλαμψαν και με μια λαχτάρα απίστευτη την άρπαξε με το χέρι του και άρχισε να κλαίει.
Η μικρή δεν κουνιόταν, μάλλον φοβόταν...ο πατερας μου έμοιαζε με ζωντανό σκελετό.
Εβαλα το χέρι μου πάνω της για να ξέρει οτι ειμαι εδώ.
Κοίταζα τον πατερα μου να κλαίει και τον λυπήθηκα.
Μου έκανε εντυπωση αυτή η εκδήλωση αγαπης και τρυφερότητας.
(Δεν εχω δει και καμία...)
Αρχισε να μονολογεί στο παιδί.
"'Ηθελα να σε μεγαλώσω, να μου λες τα προβληματα σου και να σου τα λύνω".
Διέκοψα μετά από λίγο την όλη κατάσταση για δύο λόγους.
Πρώτον η μικρή παρα ηταν παγωμένη στη θέση της και ήρθε η ώρα να την "σωσω" και δευτερον ενιωσα δυσφορία.
Το βράδυ η μικρη χωμένη στην αγκαλία μου πριν κοιμηθεί, μου είπε οτι ο παππούς την τρομάζει λίγο γιατι είναι "αλλαγμένος". "Γιατί έκλαιγε, μαμά;"
"Γιατί φοβάται οτι θα πεθάνει" της απάντησα.
"Και δεν θα με δει να μεγαλώνω;"
Εγνεψα καταφατικά.
"Μα αφού θα μας βλέπει από τον ουρανό" απάντησε και γελασα.
'Δεν ειναι σιγουρος, αγάπη μου" ...οτι θα πάει στον ουρανό, συμπλήρωσα μέσα μου.
Καθως είμασταν ξαπλωμένες στο σκοτάδι έφερα τα λόγια του.
"Να σε μεγαλώσω".
Οχι "Να σε δω να μεγαλώνεις."
Είμαι ψειρας που με ενοχλεί το "ακυρο" που μου ρίχνει;
Το εχει ξαναπει και δεν με ενοχλησε ούτε τώρα ούτε παλιά, γιατι δεν εχει καμία τέτοια δύναμη, αλλα σημερα σε συνδυασμό με το συναίσθημα που έδειξε, (μην παρεξηγηθω, οσον αφορα το παιδί δεν νιωθω καμία ζήλεια ή πικρα όπως με την μάνα μου, το παιδι ειναι παιδί και οχι μια greedy manipulative μπεμπεκίζουσα ανταγωνιστική γαϊδάρα) πρόσεξα για άλλη μια φορά πόσο δεν με αγαπάει.
Είναι τοσο φανερό...
Οσο και να το αρνηθεί, όσο και να "αγαπάει" το παιδι του γιατι δεν αντέχει την αντίθετη σκέψη, η ζωή μας μαζί έδειξε το πόσο δεν "κολλάγαμε", ποσο δεν κατάλαβε ποτέ οτι η εικόνα μου που δεν του άρεσε ήταν καρμπόν και η συνέπεια της δικής του συμπεριφοράς. Υπηρχε προκατάληψη την οποιά και το παιδί μου γευτηκε, αλλα σε μιρκρότερο βαθμό, αφού τωρα ήταν πιο μεγάλος και δεν ήταν τοσο έντονος και η μικρή αντιδρά πιο ήπια και πιο "γλυκά" στις ενοχλήσεις και στις πιέσεις.
Και το μυαλό μου πήγε στις σχέσεις μου;
Πόσες πιθανότητες ειχα να βρω αγάπη αλήθινή από τους συντρόφους μου οταν αναπαράγω αυτό το μοντελο ανθρώπου, ψάχνοντας τον;
Θα πεθάνει και θα του ειμαι ακόμα θυμωμένη.
Δεν το θέλω, προσπαθω να βρω τρόπο να κάνω ειρήνη.
Δεν νομίζω να τα καταφέρω όμως.
Λογω του παιδιου και επειδή ειχε μαλακώσει, προσπαθησα να του εξηγήσω οτι υπήρχαν διαφοροι καρκίνοι και δεν μπορούσε να ξέρει αν αυτός που είχε ειναι από αυτούς που κανουν μετάσταση.
Με ακουσε.
Παραδόξως.
Ζήτησε να δει τα ιατρικά χαρτιά του.
Η μάνα μου δεν τα εβρισκε και αρχισε την γκρίνια οτι πρεπει να φύγει και αργησε...η φωνή της, μια οκτάβα πάνω. Δεν της άρεσε αυτό.
Την αγνόησα και τα βρήκα.
Ο πατερας μου τα ήθελε κοντά του.
Η μητερα μου αρνήθηκε γιατι "ξεχνάει που τα βάζει"...
Εφυγα όσο ο σπόρος που πέταξα ήταν "ζεστός". Ο πατέρας μου ήθελε να δει έστω τι καρκίνο ειχε. Κάτι ειναι κι αυτό.
"Να δεις αν έχει χρόνο, έστω, μπαμπά, να κάνεις αυτά που κάνεις."
Ξαπλωμένη τα έφερνα στο μυαλό μου και ένιωσα το κεφαλάκι της να βαραίνει.
Το τλευταίο διαστημα σκεφτομαι έντονα τους σεισμόυς. Δυσκολεύομαι να ησυχάσω και να κοιμηθώ.
Σηκώθηκα. 'Ελεγε οτι θα βρέξει αύριο. Περίεργο, δεν με έπιασε το κεφάλι μου.(αν και σημερα το πρωί μου δίνει να καταλάβω)
Πήγα στο Σκαίπ να μοιραστω την σιωπή με τον Αγγελο.
Τον Αγγελο που γνώρισα πριν τρία χρόνια.
Τον Αγγελο που αγαπάω βαθιά, αλλα που δεν επιτρεπω στον εαυτό μου να το νιώσει, από ντροπή, από αμηχανία, από φόβο για τον πόνο που θα νιώσω στο μέλλον.
Είναι πολύ δύσκολο να ζεις μια σχεση που ξέρεις χωρίς καμία αμφιβολία οτι θα τελειωσει. Δεν ονειρευεσαι, δεν σχεδιάζεις, δεν χτίζεις.
Ζεις σε συναισθηματικό λίμπο. Χωρίς μελόδραμα, γιατί αυτός εχει απίστευτα τετραγωνο και λογικό μυαλό. Χωρις ρομάντζο, χωρις τίποτα απ'αυτά που εγω γνώριζα ως τότε.
Αλλά τον αγαπάω.
Και πρέπει να μ'αγαπάει και κείνος.
Δυσκολέυομαι να το πιστέψω, ισως λόγω του μπαμπά, ίσως γιατί βλέπω καθαρά και ειναι όντως μια βολική κατάσταση.
Ισως όμως να φοβάμαι να το πιστέψω.
Αν δεν μ' αγαπάει, δεν εχω τίποτα να χάσω...οταν το χάσω, σωστά;
Πριν λιγες μέρες μου είπε από μόνος του οτι μ'αγαπάει με συναίσθημα και ήταν η πρώτη φορά που δεν ακούστηκε λες και διαβαζε έναν ρόλο από καποιο βιβλίο, αμήχανα και ψεύτικα. Η δεύτερη φορά που τον "ενιωσα" στο ίδιο μήκος κύματος. Να μιλάει με την καρδιά του. Να μου μιλάει.
Και ενιωσα...
"οτι περνάω καλά".
Comments
Αφέσου σε αυτό που έχεις με τον Αγγελο.Πριν τα φτιαξω με τον Χρήστο είχα σχεση με μικροτερο.Ηξερα εξ αρχης ότι μέλλον δεν υπήρχε, νόμιζα ήταν η ηλικία η αιτία μα κυρίως μετά τον χωρισμό καταλαβα οτι η ηλικία ηταν δευτερευον προβλημα,το πρωτο ήταν τα διαφορετικα "θέλω".Ζούσα τις στιγμές και ας ηξερα ότι έχουν ημερομηνία λήξης.Αυτο που με κρατουσε μαζι του δεν ηταν το σεξ,ηταν ελαχιστο,αλλα δεν ηθελα να μεινω μόνη μου.Η μοναξιά ειναι απαισια.
(σαν μαχαιρι στο κοκκαλο βρηκες στοχο)
Αυτό γιατί πρέπει να σημαίνει ότι κάτι έχει ημερομηνία λήξης οπωσδήποτε, η ημερομηνία είναι σύντομη και η λήξη οπωσδήποτε άσχημη;
Κανείς μας δεν ξέρει το μέλλον, μην βασανίζεσαι.
Ζήσε το παρόν, είναι πολύ όμορφο που είσαι ερωτευμένη και επιβάλλεται να το χαρείς.
Όσο για το ότι οι άνθρωποι σε ρωτάνε αν περνάς καλά, υποτίθεται πως για τους περισσότερους αυτό είναι και το ζητούμενο όπως αυτό το ίδιο μπορεί να αποτελέσει και αιτία χωρισμού.
Άμα είσαι ευτυχισμένη μαζί του προχώρα και όπου σε βγάλει.
Το ίδιο ρίσκο θα έπαιρνες έτσι κι αλλιώς με οποιονδήποτε ακόμη και συνομίληκο ή μεγαλύτερο.
Να σαι καλά και καλώς σε βρήκα! :)
Νομίζω οτι νιώθω ενοχες σαν πορνόγερος που εκμεταλλεύεται την αγνότητα ενος παιδιού.
Βέβεια στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπως είπα εχει θέληση και δεν ειναι ανθρωπος που τον κάνεις ο,τι θες.
Ισως γι αυτό και να κόλλησε το πραγμα.
Από την αλλη όμως δεν ειναι ανθρωπος με τον οποιο υπάρχει μέλλον ούτε μια στο εκατομμύριο.
Πέρα από το γεγονός οτι εχουμε τελειως διαφορετικά 'Θελω", έχουμε τελειως διαφορετικές καταβολές και σε καποια θέματα ειναι ακόμα "ασχηματιστος". Θεωρω εγκλήμα να τον "σχηματισω" εγω, αλλά και να ήθελα, σιγά μην μπορούσα.
Εχει να ζήσει πολλά ακόμα και θα ήταν αμαρτία να τα ζουσε μόνο μαζί μου.Δεν νομίζω οτι είναι κάτι που το θέλουμε, ούτε εκείνος, ούτε εγώ.
Από την αλλη η σχεση αυτήειναι πολύ "φοιτητική". Βλεπόμαστε οταν φευγει το παιδι. Εχω αρχισει να νιωθω την έλλειψη της συντροφικότητας, το να κοιμάμαι καθημερινά με έναν άνθρωπο, να μοιραζεται την ζωή μου ουσιαστικα, από οικονομικής έως και προβλημάτων άποψης. Η φάση που ειμαστε εμεις ήταν καλή όταν χωριζα και επαναστατούσα και ένιωθα το αίμα μου να βραζει, και έβγαινα... Τώρα που καθόμαστε σπίτι, τρία χρόνια μετα, θέλω κάτι πιο "κοντινο", πιο συντροφικό.
Το περασα το είδος της σχεσης αυτής, το εχω ζήσει, και δεν με γεμίζει πια.
Θέλω να συζήσω πια με τον άνθρωπο που αγαπώ, να γνωρισει και να αγαπήσει την κόρη μου, να νιώσω οτι μπορω να εχω και τα δύο, και τους δυο κόσμους ταυτοχρονα, να ειμαι και μαμα και γυναικα μαζι, και όχι εκ περιοπής.
Διαφορετικά θέλω, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας.
Και αλλος ενας λόγος... δεν μπορω να διαννοηθώ να σταφιδιάζω και να γερνάω και να ειμαι με έναν άνθρωπο που δεν περναέι τα ίδια για να καταλάβει και να το προσπεράσει, να βλέπει άλλα πράγματα.
vasika giati vazeis tetoious periorismous ston eayto sou?
giati afou 8es kati diaforetiko den to khnhgas? afou 8es na xanapantryteis me enan an8rwpo swsto kai na kaneis ki allo paidi, giati den to psaxneis? giati vazeis katey8eian tampela "adynaton" kai arneisai stone ayto sou thn eykairia, toulaxiston?
giati vazeis tetoious h8ikous periorismous tou styl "prepei na zhsei ki alla to paidareli" ti ellhnikh nootropia einai ayto, oti o antras prepei na gamhsei ki alles gia na ma8ei?? xehnas oti yparxoun an8rwpoi pou pantreyontai thn prwth tous sxesh ki eiani eytyxismenoi? (p.x. o antras mou kai oute exei kanena tetoio parapono)
enas antras den einai antras mono an den exei tade ari8mo -erwtikwn- empeiriwn. oles tis ypoloipes empeiries ths zwhs mporei an ths zhsei kapoios kai mono me enan idio syntrofo.
vasika xerw dyo pantremena zevgaria pou einai me diafora hlikias 13 xronia megalyterh h gynaika.
h mia filh einai 41 kai o antras ths einai 28. germanida/elvetos. ayth exei kai 11xrono gio apo prohgoumeno gamo pou emeine me ton patera tou sth germania.
to allo zevgari h filh mas prepei na kontevei ta 52 ki aytos sxedon sarantarizei twra. gallida/notiogermanos. ekanan dyo paidia "last minute" sta 40/42.
kai stis dyo periptwseis otan gnwristhkan a antras htan kapou 21-22 (akoma foithtes).
nai nai xerw 8a mou peis "edw einai ellada" :p
alla nomizw oti h "ellada" telika einai pio poly mia diktatoria pou epivalloume sto myalo mas para ekei exw.
Αν πχ ερωτευόμουν έναν κοινο μας γνωστό (ξέρεις ποιον) που έχει την ιδια ηλικία, θα ήταν φορ λάιφ. Είναι ο τύπος του τέτοιος, και η σχέση μας σαφέστατα πιο ουσιαστική αλλα και με του παιδιού.
Οι περιορισμοί οπως τους λες μπαινουν από το άτομο το ίδιο και την σχεση την οποία έχουμε.
3 χρονια δεν εχουμε παει διακοπές, πχ. Σαμπως δουλεύει και δεν μπορεί; Οχι, απλά...δεν.
Μην με ξαναπεις "ελληνιδα" δεν θα σου ξαναμιλήσω.:P
Ερωτευομαι τους γονείς μου. (οπως όλοι μας)