Δεν μου αρεσει να εχω άδικο

Πριν λίγες μέρες πήγα να μιλήσω σε ένα φροντιστήριο που τώρα ξεκινούσε. Η ιδιοκτήτρια με συμπάθησε πολύ, δεν ζήτησε να δει τι κανω πώς το κάνω, της ξεκαθάρισα οτι μπορούσα μόνο 3 μέρες την εβδομάδα μέχρι τις 4 μιση. Αν είχε κάτι, καλώς. Αν όχι, δεν πειράζει.

Στη συνέχεια ευχαρίστησε θερμά τον φίλο μου που με ειχε συστησει. Οπως και στο μπλογκ. οταν βλέπω πολύ ενθουσιασμό, μένω λίγο αδιάφορη. Θεωρώ οτι ο άλλος βλεπει ο,τι θελει σε μένα και δεν ειναι απαραίτητα κατι δικό μου, αλλα δικό του. Προσδοκίες.

Το πρόβλημα ξεκίνησε οταν μου ζήτησε αν μπορούσα να δουλέψω Δευτερες 7-8. Δύο μαθητες, ο ενας δημοτικό ο αλλος Λυκειο (νομίζω) αλλα ίδιου επιπέδου στα Αγγλικά. Εγώ τετοια ώρα δεν μπορώ. Καταλαβαινα ομως οτι ηθελε βοηθεια, εγω λεφτα δεν θα εβγαζα αφου το δεκάρικο που θα μου εδινε δεν θα κάλυπτε καν το ταξι. Επενδυα όμως σε μια πιο μόνιμη μελλοντική συνεργασία και ειπα να κάνω την υπερβαση. Αφού πήρα 15 τηλέφωνα και με πήρε κι εκείνη αλλα 2 να δει τι γίνεται, βρήκα καποιον να κρατήσει την μικρή, αλλα ένιωθα άσχημα που την έβγαζα από το πρόγραμμά της και για την ταλαιπωρία μου.

Μετά μου μίλησε για μια φίλη της, και μου την παρουσίασε ως ειδική περίπτωση, που αδυνατούσε να επιβληθει στην καθηγητρια της η οποια ειχε μια χ συμπεριφορά. Μου φανηκε λίγο περίεργο αλλα οκ, δεν έδωσα περισσοτερη βάση. Μου ζήτησε να βρεθούμε, το πάλεψα, δεν γινόταν, ήταν να δούμε και το πρόγραμμά μας το κοινό, τελικα κλείσαμε για το Σαββατο.
Το Σάββατο ξύπνησα χαλια. Πονοκέφαλος, Περίοδος. Βροχές. Αδυναμία....

Το ραντεβού ήταν στις 5 μιση και κατα τις 2μιση, βλέποντας οτι δεν συνέρχομαι αποφάσισα να πάρω ντεπόν και να ξαπλώσω. Μάταια.
Κατά τις 4 την πήρα. Σκέφτηκα οτι στην τελική δεν παω για μαθημα αλλα για οντισίον κατα κάποιο τροπο, και δεν αξιζε τον κοπο (μου) αυτό. Αρχισε να μου λεει οτι νιωθει ανασφάλεια γιατι το συγκεκριμένο άτομο... ουτε θυμαμαι τι.
Πήρα άλλο ένα παυσίπονο και πήγα, αλλα δεν ήμουν και στις καλύτερες διαθεσεις. Πονούσα.
Και δεν ειμαι ψυχολόγος στην τελική για να κάνω τοσα.

Πήγα. Και περίμενα. Και περίμενα. Και 40 λεπτά μετα, μας πήρε τηλέφωνο να ρωτήσει που έιναι το φροντιστήριο. 'Ηρθε, κάθισε, και δήλωσε οτι ΔΕΝ γουσταρει καθόλου πια να κάνει Γαλλικα αλλα θελει το χαρτί για τη δουλειά της. Αφού το δηλώνει οτι δεν θέλει, τι περιμένει να κάνω εγώ;
Της ζήτησα να διαβάσει. Της είπα οτι το επίπεδο της στα προφορικά ήταν χαμηλότερο από το επίπεδο κατανόησης που είχε και οτι πρέπει να εξασκηθεί λίγο.
Δεν διαβαζε καλά. Και με το επίπεδο που είχε, θα πρεπε να διαβαζει καλύτερα.

Από την αντιδραση της κοπέλας με το φροντιστήριο κατάλαβα οτι κατι δεν της άρεσε και οτι μάλλον τα σκάτωσα. Πήγα σπίτι λίγο στεναχωρημένη αλλα το ξεπερασα γρήγορα γιατι με απασχολουσε το κεφάλι μου.
Σήμερα με πήρε τηλέφωνο και μου ακύρωσε το ραντεβού της Δευτέρας. Ημουν διατεθείμενη να παραδεχτω οτι ήμουν αυταρχική το Σαββατο και να παραδεχτω το λάθος μου, αλλα... μου το ξεκίνησε λάθος.
"Την τρόμαξες την ταδε"
Μου ρθε να γελάσω, με ολο αυτό το χαίδεμα.
Αλλα ψιλοσπαστηκα που δεν συνειδητοποίησε οτι μου ζήτησε να κάνω Υπερβαση και οτι την απασχολούσε μόνο πώς το πήρε η φιλη /πελάτισσα, ενω εγω ακόμα δεν δουλευα εκεί, και έκανα χρήση του προσωπικού μου χρόνου.
Ανταλλάξαμε διαφορα.
"Δεν σε εχουν ξαναστήσει;"
"Οταν με στήνουν τους χρεωνω την ώρα"
"Δεν θέλουν οι ενήλικες αυστηρότητα"
"Οσοι φερονται σαν ενήλικες, σαφώς"

Μου είπε οτι δεν της κάνω, δεν το πήρα βαριά, μου είπε οτι προσπαθώ να αποδείξω οτι εχω δίκιο, οπου της είπα οτι δεν εχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα- και το εννοούσα. Κουβέντα κάναμε ουσιαστικά, οπου εγω είχα μεν υπόψη μου οτι ίσως δεν φέρθηκα σωστά, αλλα δεν την έβλεπα να παίρνει καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα αυτό.
Της υπενθύμισα οτι ήθελα να το ακυρώσω γιατί δεν ημουν καλά
και μου απάντησε
"Και τι έγινε"
'Δεν μπορεις να λες και τι έγινε, γιατί δεν σηκώθηκες εσύ, ουτε έκανες εσύ τον κόπο και την υπέρβαση." 'Ετσι έιναι, οπως εκείνη δεν την "ενδιέφερε το γιατί, αλλα η δουλειά της", έτσι και μένα δεν μ'ενδιαφερει αν θελει να χαιδευει την πελάτισσα εις βάρος μου, οταν απο μένα ζητάει να κάνω την θυσία στην προκειμένη περίπτωση.
Μου είπε οτι φώναζα.
Εγώ ακουγα εκείνη να φωνάζει το ίδιο...ήταν αστείο από μια απόψη γιατι απο το σάβαβτο που το είχα παρει απόφαση οτι τελείωσε αυτή η φάση, δεν ενιωθα καμια αγωνία, αλλα δεν μου αρεσει να μην λέω και την πλευρά μου.

Στεναχωρέθηκα μόνο γιατί απο απόλυτο ενθουσιασμό (της)πήγαμε στην απόλυτη αντιπάθεια (της_. Με την ίδια βιασύνη που έβγαλε συμπεράσματα στην αρχή, θα έβγαλε και τώρα. Κι εγω την συμπάθω, ακόμα και μετά από αυτό, μου άρεσε ο τύπος της.
Χεστηκα για το όλο σκηνικό.
Οπως της είπα, δεν τρωω ψωμί από σενα, ούτε θα φάω για πολύ καιρό.
Δεν νιώθω οτι έχασα κατι που είχα ή που ήθελα. Μόνο η απόρριψη το Σάββατο με ενόχλησε.

Απλά κρίμα. Λϊγο να μου είχε δειξει αναγνώριση και να το ειχε ξεκινήσει διαφορετικα το θέμα, δεν θα ειχαμε καταλήξει να μιλάμε 2 οκτάβες πάνω, στο κινητό, και τώρα θα ειχα μια πιθανή καινούργια φίλη.

Ας ειναι.
Συμβαίνουν.