Θεέ μου.

Με κίνδυνο να με χλευάσει και να με πρήξει μια ψυχή, θα τις γράψω τις σκέψεις μου.

Σκεφτόμουν τον Θεο το τελευταίο διαστημα και γενικώς την ζωή μας.
Οταν εισαι γονιός, βλέπεις πώς συμπεριφέρεσαι στα παιδιά σου.

Σκέφτηκα οτι ο θεός, δεν παρακολουθεί τον καθένα μας, ούτε ανακατεύεται στις υποθέσεις μας.
Σαν γονιος, θέλω η κόρη μου να μάθει, όχι να την παιρνω από το χεράκι σαν μαριονέτα.

Και σκέφτηκα οτι πιθανόν, ο Θεός έγινε χίλια κομμάτια, σαν τις σταγόνες του νερού ενός ωκεανου, και έβαλε/μπήκε μία σταγόνα μέσα στον καθένα από μας.
Για οδηγηση, για φως που φωτίζει το μονοπάτι, για απαντήσεις, για ένωση και επικοινωνία με όλες τις άλλες σταγόνες, μέχρι να βρεθούμε κοντα και να γίνουμε ένας ωκεανός ξανα, ή εστω να το καταλάβουμε.
Ομως το τι κανουμε με την σταγόνα μας, αν την βλέπουμε, αν δυναμώνουμε το φώς της ή αν την σβήνουμε, ειναι δικό μας πρόβλημα. Εμείς χάνουμε τον δρόμο, εμείς νιώθουμε μόνοι, αποκομμένοι, και κατα συνεπεια σαν τυφλοι κάνουμε λάθος βήματα και πράξεις, προσπαθωντας να βρουμε στα σκατα και στις ψευτοαπολάυσεις, κάποιο νόημα.
Ενώ είναι απλό.
Εχουμε ένα δώρο και αυτό ειναι το manual.
Δεν ειναι ο Θεός άνθρωπος να μας κοιτα όλους ξεχωριστά, δεν ασχολείται με το κάθε πρόβλημα δίνοντας λύση η τιμωρία, τοσο σύμπαν υπαρχει στην τελική.

Είναι όλα ενεργεια είχε πει ο 'Αλμπερτ. Και ανάλογα με το ποσο καθαρή την κρατάς, τόσο πιο πολύ σε γεμίζει, σε αλλάζει και σε βοηθάει. 'Ενας μικρός εσωτερικός φάρος, μια λάμψη, μια φωνή. Ο θεός μου.


Σαν να λέμε το βιβλίο του μικρού προσκόπου,του μικρού εξερευνητή και του οδηγού επιβίωσης σε μορφή pdf για τον προσωπικό μας σκληρό δίσκο.


Εσείς το βρήκατε;