Τα ίδια Παντελή μου, τα ίδια Παντελάκη μου.
Πριν λίγες μέρες είδαμε μια 4 μελή οικογένεια πάνω σε ένα παπάκι.
'Μαμά, κοίτα το μωρό".
Το προσωπό μου πρέπει να έδειξε τι αισθανόμουν γιατί με ρώτησε.
'Είναι κακό, ε;"
Της λέω
-Πάρα πολύ. Αν πέσουν τα παιδάκια μπορουν να χτυπήσουν πολύ άσχημα."
-Και να πεθάνουν;
-Μπορεί.
Εμεινε για λίγο σκεφτική.
Μαμά; μου ειπε σιγανά. Ο μπαμπάς με ειχε βάλει σε ένα τετοιο με έναν φίλο του όταν ήμουν πιο μικρή.
Μου κόπηκαν τα πόδια.
'Σε παρακαλώ, μην θυμώνεις, δεν το ήξερα."
Την άρπαξα στην αγκαλιά μου.
"Μωρο μου, δεν φταις εσύ."
"Αν ειναι κακό, γιατι το έκανε ο μπαμπάς;"
Δαγκώθηκα.
Και μετά όλο αγωνία.
'Αν με ξαναβάλει;"
Δεν γινεται να μεγαλώνω ένα παιδι και να ανησυχω συνέχεια μην αποκαλυφθούν οι πράξεις του γι αυτό που είναι. Δεν γίνεται να καλύπτω. Δεν γίνεται.
Μωρό μου, αν παει να σεξαναβάλει ο μπαμπάς να πεις όχι.
"Μα δεν μπορώ! "
Ματωσε η καρδια μου στο βάρος που πέφτει στους ώμους της.
"Μάτια μου, κλάψε, φώναξε και ζήτα του να με πάρεις τηλέφωνο. Δεν θα σε αφήσω μόνη σου."
Δεν ξέρω αν έκανα το καλύτερο, αλλά η ιδέα του τρικάβαλου με το παιδί μου σήκωσε την τρίχα.
Δευτερο περιστατικό, πιο πρόσφατο.
Είχα αγοράσει ενα παιδικο καθισματακι για το αυτοκίνητό του πριν λίγα χρόνια, γιατί εκείνος αρνιόταν. Το δέχτηκε, το έβαλε. Τωρα άλλαξε αμάξι και είπα στην μικρή να του θυμίσει να βάλει το κάθισμα, αφου η ζώνη ακόμα της φτάνει στον λαιμό.
Χτες, στο ταξί, το παιδί λίγο φοβισμένα μου είπε οτι το είπε στον μπαμπά της και οτι εκείνος της απάντησε
"Ναπεις στην μαμά σου όταν παρει δικό της αμάξι, να σου αγοράσει το καθισματάκι."
Το παιδι φοβόταν μην θυμώσω μαζί της.
Της εξήγησα οτι αυτό που έβλεπε στο πρόσωπό μου δεν ήταν θυμός για κείνη.
Δεν ήθελα να πω περισσότερα.
Είχα μουδιάσει.
Την κοίταξα.
"Στεναχωρήθηκες, πιτσιρίκα;" της ειπα χαιδέυοντας το κεφαλάκι της.
'Ναι." μου απάντησε.
Φυσικά. Ο στοχος μπορεί να ήμουν εγώ, αλλα τα βέλη αλλουνου την καρδια χτυπάνε. Μπορεί να μην μπορεί να το επεξεργαστεί, αλλά την εχθρότητα την νιώθει και την άρνηση. Πληγώνεται, διχάζεται, μπερδεύεται.
Και κατ επεκταση πονάω.
Mission accomplished, συγχαρητήρια. ΑΥΤΟ ήταν το σημαντικό και η ουσία.
'Μαμά, κοίτα το μωρό".
Το προσωπό μου πρέπει να έδειξε τι αισθανόμουν γιατί με ρώτησε.
'Είναι κακό, ε;"
Της λέω
-Πάρα πολύ. Αν πέσουν τα παιδάκια μπορουν να χτυπήσουν πολύ άσχημα."
-Και να πεθάνουν;
-Μπορεί.
Εμεινε για λίγο σκεφτική.
Μαμά; μου ειπε σιγανά. Ο μπαμπάς με ειχε βάλει σε ένα τετοιο με έναν φίλο του όταν ήμουν πιο μικρή.
Μου κόπηκαν τα πόδια.
'Σε παρακαλώ, μην θυμώνεις, δεν το ήξερα."
Την άρπαξα στην αγκαλιά μου.
"Μωρο μου, δεν φταις εσύ."
"Αν ειναι κακό, γιατι το έκανε ο μπαμπάς;"
Δαγκώθηκα.
Και μετά όλο αγωνία.
'Αν με ξαναβάλει;"
Δεν γινεται να μεγαλώνω ένα παιδι και να ανησυχω συνέχεια μην αποκαλυφθούν οι πράξεις του γι αυτό που είναι. Δεν γίνεται να καλύπτω. Δεν γίνεται.
Μωρό μου, αν παει να σεξαναβάλει ο μπαμπάς να πεις όχι.
"Μα δεν μπορώ! "
Ματωσε η καρδια μου στο βάρος που πέφτει στους ώμους της.
"Μάτια μου, κλάψε, φώναξε και ζήτα του να με πάρεις τηλέφωνο. Δεν θα σε αφήσω μόνη σου."
Δεν ξέρω αν έκανα το καλύτερο, αλλά η ιδέα του τρικάβαλου με το παιδί μου σήκωσε την τρίχα.
Δευτερο περιστατικό, πιο πρόσφατο.
Είχα αγοράσει ενα παιδικο καθισματακι για το αυτοκίνητό του πριν λίγα χρόνια, γιατί εκείνος αρνιόταν. Το δέχτηκε, το έβαλε. Τωρα άλλαξε αμάξι και είπα στην μικρή να του θυμίσει να βάλει το κάθισμα, αφου η ζώνη ακόμα της φτάνει στον λαιμό.
Χτες, στο ταξί, το παιδί λίγο φοβισμένα μου είπε οτι το είπε στον μπαμπά της και οτι εκείνος της απάντησε
"Ναπεις στην μαμά σου όταν παρει δικό της αμάξι, να σου αγοράσει το καθισματάκι."
Το παιδι φοβόταν μην θυμώσω μαζί της.
Της εξήγησα οτι αυτό που έβλεπε στο πρόσωπό μου δεν ήταν θυμός για κείνη.
Δεν ήθελα να πω περισσότερα.
Είχα μουδιάσει.
Την κοίταξα.
"Στεναχωρήθηκες, πιτσιρίκα;" της ειπα χαιδέυοντας το κεφαλάκι της.
'Ναι." μου απάντησε.
Φυσικά. Ο στοχος μπορεί να ήμουν εγώ, αλλα τα βέλη αλλουνου την καρδια χτυπάνε. Μπορεί να μην μπορεί να το επεξεργαστεί, αλλά την εχθρότητα την νιώθει και την άρνηση. Πληγώνεται, διχάζεται, μπερδεύεται.
Και κατ επεκταση πονάω.
Mission accomplished, συγχαρητήρια. ΑΥΤΟ ήταν το σημαντικό και η ουσία.
Comments
Νομίζω οτι τα παιδιά αποκτούν την ηθική που τους δίνουμε και επιλέγουν. Δηλαδή μπορεί να μικρή να υιοθετήσει το στυλάκι που κυκλοφορει προς το σόι του "Η μαμά ειναι υπερβολική".
Επίσης προσεξα οτι κάθε φορά φοβόταν μην θυμώσω.
Σαν άνθρωπος εχω πολύ έντονες εκρήξεις που κρατάνε λίγο μεν αλλα...
Με το μυαλό μου ξέρω οτι ειναι λογικό οταν εισαι σε μια χρόνια κατάσταση κατάχρησης εξουσίας, αγενειας, μη σεβασμού, και φόβου να εισαι θυμωμένος.
Με την καρδιά μου ψαχνω τροπους να μην τον εκδηλώνω. Να το νπροσπερνω, καταπίνω, φιλοσοφώ, αγνοώ. Αλλά καταφερνω μόνο να εχω εκρήξεις εκεί που δεν το περιμένω...οταν αρχίζει η πίεση από παντού.
:(
αλλά ελα που πραγματικα ωρες ωρες ειναι αδύνατον να συγκρατήσω το βλέμμα μου ή την απογοήτευσή μου...και να το κανω εκεινη τη στιγμή, εχω νευρα μετα και αντιδρω για κατι αλλο....Δεν καταπνίγονται καποια πραγματα οταν γινονται συνεχεια.
Σαν το κινεζικο βασανιστήριο ενα πραγμα.
Το παλευω όμως, για κεινη.