Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγω...
Πάμε λοιπον να δούμε την έκθεση για τα πενήντα χρόνια του Αστερίξ.
Εστειλαν και προσκλήσεις.
Οχι σε μένα, αλλα πήρε το ματι μου μία.
Η μικρή εχει μούρλα με τον Αστεριξ τώρα τελευταία οποτε βγάζω λεφτά απ΄τη τράπεζα, παιρνουμε ταξί και παμε. Δεν της λέω τίποτα για να μην εχω καμια απογοήτευση και αρχισει την μουρμούρα, δεν το αντεχω.
Και παμε. Και μας λένε οτι ειναι "ελεύθερη η είσοδος" σαν να ειναι κατόρθωμα, χαρη και προνόμιο (θα καταλαβετε γιατι το τονίζω αυτό μετά)
Και βλέπουμε ένα μενίρ στην είσοδο, η μικρή τρελάινεται απ΄τη χαρά της και μπαίνουμε στο εστιατόριο και βλέπουμε 2 γυάλινες θήκες με κάτι κουκλάκια μπρελοκ και μπλούζες...στον τοιχο κατι αφισούλες. Ρωταμε μια κοπέλα εκεί προς τα που ειναι ειναι η έκθεση. Ολο χαρά... και ακούμε...
"Μα, αυτή ειναι".
"Και εχει και πανω στην βιβλιοθήκη τα τευχη απλωμένα."
Ορίστε;
5 κουκλάκια, ένα μπρελόκ και ενα σωβρακο σε γυάλινο τραπεζάκι και το λένε "έκθεση";
Οι μύξες κάτω από ένα παιδικό θρανίο έχουν μεγαλύτερη ποικιλία και ενδιαφέρον.
Η κόρη μου έχει περισσότερα κουκλάκια απ'αυτά που είδαμε.
Παρ αυτά δεν το βαζω κατω.
Ρωτάω που αγοράζουμε ένα από τα κουκλάκια, γιατί ήταν τοσο απογοητευμένη που ήθελα έστω να φύγει με καλή ανάμνηση.
"Α, δεν τα πουλάμε"
οκ...
Ανεβάινουμε στην βιβλιοθηκη οπου βλέπω καμια δεκαριά τευχη και μερικά σε αρχαια ελληνικα. Για Γαλάτες, πολυ ταιριαστό.
Και μερικά στην κρητική.
Μχχ οκ.
Πέρα απ'αυτό εγώ ειχα περισσσότερα τευχη απ΄την "έκθεση".
Λέω λοιπον να μην τελειωσει σε φιάσκο η μέρα και να φάμε στον χωρο της "εκθεσης" που ήταν το εστιατόριο/καφετέρια.
Περιμενα 10 λεπτα να τελειωσει τον καβγά της η γυναικα στο μπαρ με τον μαγειρα (;) οπου της ζητάω ευγενικα να μου πει το μενου.
Μου απαριθμεί τις σαλάτες και την ρωτάω τι ειναι η Νισουάζ.
Σηκώνει το φρύδι της και με κοιτα με υφος.
Την κοιτάω σταθερά.
Ε ναι, δεν είμαι υποχρεωμένη να ξέρω τι ειναι η Νισουάζ, χεσε με.
Μου απαριθμει τα υλικά.
Παίρνω μια, και ενα παστίτσιο και δύο γλυκά.
Ζητάω ένα πιάτο να βάλω μισό και μισό στο παιδι.
Μου δειχνουν ένα το οποιο ήταν βρώμικο.
Ζητάω καθαρό.
Ο τυπος πίσω από την μπάρα με κοιτάει με ειρωνία και απορία.
"δεν ειναι καθαρό αυτό;"
"ειχε σοκολάτα"
το σηκώνει, το εξετάζει.
"Δεν θα έλεγα ψεμματα, την σκούπισα με το χέρι μου, είναι βρωμικο"
Τελείωνε επιτελους.
Μου φέρνει ένα πιατο.
Ξεκιναμε το φαί με την μικρή και φτυσαμε το μισό στις χαρτοπετσέτες.
Εχω φάει πολλες μαλακίες στην ζωή μου, αλλα αυτό πρέπει να ήταν ο,τι χειρότερο εχω φάει ποτέ, χωρίς υπερβολή.
Οι πατάτες ειχαν γευση νερού, σαν να παπαριαζαν σε ταπερ με νερό. Τα φασολάκια έλιωναν στο στόμα όπως οταν εχει ανοιχτεί μια κονσέρβα και εχει αλλιωθεί, ο τονος βρωμούσε.
Το παστίτισιο ξίνιζε.
Το μπαβαρουάζ ήταν καλό.
Η μούς ήταν τοσο βαριά που μετά από μια κουταλιά το άφησα ήταν σαν να τρωω βουτυρο.
Εφυγα κλαίγοντας τα λεφτά μου, την κούρασή μου αλλα κυρίως βλαστημώντας οποιον υπεύθυνο ειχε την φαεινή ιδεα να βαφτίσει "εκθεση" αυτό το έκτρωμα, απογοητευοντας σίγουρα όποια πιτσιρίκια τα πήγαν εκεί η γονείς τους.
Και έστειλαν και προσκλησεις!
Οσο για την ευγένεια των ανθρώπων του εστιατορίου/καφετέρια, τι να πω....
Ευγε ευγε, τα συγχαρητήρια μου. Σε όλους.
Από τους υπαλλήλους έως τον δημιουργό της "έκθεσης".
Βρε μπας και ήταν με επιχορήγηση;
Tax deductable?
Εστειλαν και προσκλήσεις.
Οχι σε μένα, αλλα πήρε το ματι μου μία.
Η μικρή εχει μούρλα με τον Αστεριξ τώρα τελευταία οποτε βγάζω λεφτά απ΄τη τράπεζα, παιρνουμε ταξί και παμε. Δεν της λέω τίποτα για να μην εχω καμια απογοήτευση και αρχισει την μουρμούρα, δεν το αντεχω.
Και παμε. Και μας λένε οτι ειναι "ελεύθερη η είσοδος" σαν να ειναι κατόρθωμα, χαρη και προνόμιο (θα καταλαβετε γιατι το τονίζω αυτό μετά)
Και βλέπουμε ένα μενίρ στην είσοδο, η μικρή τρελάινεται απ΄τη χαρά της και μπαίνουμε στο εστιατόριο και βλέπουμε 2 γυάλινες θήκες με κάτι κουκλάκια μπρελοκ και μπλούζες...στον τοιχο κατι αφισούλες. Ρωταμε μια κοπέλα εκεί προς τα που ειναι ειναι η έκθεση. Ολο χαρά... και ακούμε...
"Μα, αυτή ειναι".
"Και εχει και πανω στην βιβλιοθήκη τα τευχη απλωμένα."
Ορίστε;
5 κουκλάκια, ένα μπρελόκ και ενα σωβρακο σε γυάλινο τραπεζάκι και το λένε "έκθεση";
Οι μύξες κάτω από ένα παιδικό θρανίο έχουν μεγαλύτερη ποικιλία και ενδιαφέρον.
Η κόρη μου έχει περισσότερα κουκλάκια απ'αυτά που είδαμε.
Παρ αυτά δεν το βαζω κατω.
Ρωτάω που αγοράζουμε ένα από τα κουκλάκια, γιατί ήταν τοσο απογοητευμένη που ήθελα έστω να φύγει με καλή ανάμνηση.
"Α, δεν τα πουλάμε"
οκ...
Ανεβάινουμε στην βιβλιοθηκη οπου βλέπω καμια δεκαριά τευχη και μερικά σε αρχαια ελληνικα. Για Γαλάτες, πολυ ταιριαστό.
Και μερικά στην κρητική.
Μχχ οκ.
Πέρα απ'αυτό εγώ ειχα περισσσότερα τευχη απ΄την "έκθεση".
Λέω λοιπον να μην τελειωσει σε φιάσκο η μέρα και να φάμε στον χωρο της "εκθεσης" που ήταν το εστιατόριο/καφετέρια.
Περιμενα 10 λεπτα να τελειωσει τον καβγά της η γυναικα στο μπαρ με τον μαγειρα (;) οπου της ζητάω ευγενικα να μου πει το μενου.
Μου απαριθμεί τις σαλάτες και την ρωτάω τι ειναι η Νισουάζ.
Σηκώνει το φρύδι της και με κοιτα με υφος.
Την κοιτάω σταθερά.
Ε ναι, δεν είμαι υποχρεωμένη να ξέρω τι ειναι η Νισουάζ, χεσε με.
Μου απαριθμει τα υλικά.
Παίρνω μια, και ενα παστίτσιο και δύο γλυκά.
Ζητάω ένα πιάτο να βάλω μισό και μισό στο παιδι.
Μου δειχνουν ένα το οποιο ήταν βρώμικο.
Ζητάω καθαρό.
Ο τυπος πίσω από την μπάρα με κοιτάει με ειρωνία και απορία.
"δεν ειναι καθαρό αυτό;"
"ειχε σοκολάτα"
το σηκώνει, το εξετάζει.
"Δεν θα έλεγα ψεμματα, την σκούπισα με το χέρι μου, είναι βρωμικο"
Τελείωνε επιτελους.
Μου φέρνει ένα πιατο.
Ξεκιναμε το φαί με την μικρή και φτυσαμε το μισό στις χαρτοπετσέτες.
Εχω φάει πολλες μαλακίες στην ζωή μου, αλλα αυτό πρέπει να ήταν ο,τι χειρότερο εχω φάει ποτέ, χωρίς υπερβολή.
Οι πατάτες ειχαν γευση νερού, σαν να παπαριαζαν σε ταπερ με νερό. Τα φασολάκια έλιωναν στο στόμα όπως οταν εχει ανοιχτεί μια κονσέρβα και εχει αλλιωθεί, ο τονος βρωμούσε.
Το παστίτισιο ξίνιζε.
Το μπαβαρουάζ ήταν καλό.
Η μούς ήταν τοσο βαριά που μετά από μια κουταλιά το άφησα ήταν σαν να τρωω βουτυρο.
Εφυγα κλαίγοντας τα λεφτά μου, την κούρασή μου αλλα κυρίως βλαστημώντας οποιον υπεύθυνο ειχε την φαεινή ιδεα να βαφτίσει "εκθεση" αυτό το έκτρωμα, απογοητευοντας σίγουρα όποια πιτσιρίκια τα πήγαν εκεί η γονείς τους.
Και έστειλαν και προσκλησεις!
Οσο για την ευγένεια των ανθρώπων του εστιατορίου/καφετέρια, τι να πω....
Ευγε ευγε, τα συγχαρητήρια μου. Σε όλους.
Από τους υπαλλήλους έως τον δημιουργό της "έκθεσης".
Βρε μπας και ήταν με επιχορήγηση;
Tax deductable?
Comments
Μια χαρά είσαι...
Να λές κι ευχαριστώ.
Λιλί, απο αυτά που περιγράφεις και σου έχουν συμβεί κατα καιρό, καταλαβαίνω οτι είσαι άτυχος άνθρωπος. ΠΟΛΥ άτυχος άνθρωπος. Να λές καλά που δε σε έχει βρεί κανένας μετεωρίτης στο κεφάλι ακόμα.
Το να σου δίνουν βρώμικα πιάτα ή να σου πουλάνε τουπέ μαζί με χάλια εξυπηρέτηση, ΔΕΝ είναι η πρώτη φορά που το διαβάζω σε αυτό το μπλόγκ. Αν θυμηθώ και τα άλλα τόσα στραβά που σου έχουν συμβεί θα ήταν απόλυτα λογικό να υποθέσεις οτι σε έχει μουτζώσει ο Θεός ο ίδιος.
Αυτό το ψυχολογικό ανέβασμα ήταν μία χορηγία του Χαμένου κορμιού. Τώρα μπορείς να αρχίσεις να μου κατεβάζεις καντήλια :)
Σε παρακαλώ, πές μου 5 αριθμούς απο το 1 μέχρι και το 45 και ένα απο το 1 μέχρι και το 20. Θα παίξω τους ακριβώς δίπλα (για ευνόητους λόγους).
Εγώ δεν με βλέπω έτσι...περίεργο.
Δεν με θεωρώ και πολύ τυχερή απο αυτούς που έχουν ρε παιδί μου τον πρωτο λαχνό και τέτοια...
αλλα από την άλλη δεν τα βλέπω θέμα τύχης ή όχι.
Μπορεί να φταιει η φάτσα μου.
Μερικοί άνθρωποι σου κάθονται με το που τους γνωρίζεις.
'Η μπορεί να φταίει οτι σαραντάρισα και ακόμα δειχνω μπεμπέ και μερικοί πιστεύουν οτι τους "παίρνει¨ενω σε ένα ντερέκι ως εκει πάνω να έκαναν μόκο.
'Η από την άλλη, μπορεί να βλέπω αυτά που καποιος άλλος δεν θα πρόσεχε...
(πώς μπορώ να θεωρώ τον εαυτό μου άτυχο βρε συ; 'Εχω ενα παιδί μάλαμα, υγιές, η κοπέλα του πρώην μου την αγαπά και την φροντίζει, έχω καλούς φίλους, και κουτσά στραβά στέκομαι στα πόδια μου.
Ναι, οκ, οι επαφές μου με τον έξω κόσμο ειναι τραγικές, αλλα οταν κοιτάω τον έξω κόσμο λίγο πιο προσεκτικά, αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Σιριουσλι νάου, κοίταξες λίγο γύρω σου;)
40.
Βαλ'τα κάτω και υπολόγισε πόσα θα έπαιρνα αν έβαζα 100.
Δεν ειμαι άτυχη.
Αδαής είμαι.
:D
απλά εσύ αφιερώνεις χρόνο να τα γράφεις. λες και δνε υπάρχουν άλλοι ππου τους πιάνουν τον κώλο στις διακοπές, ή τους σερβίρουν κατεψυγμένα για φρεσκα, ή αντιμετωπίζουν ειρωνία από υπαλλήλους, ή και σκέτη κοροιδία, και και και;
άλλοι πάλι ίσως να θεωρούν ότι έτσι είναι το νορμάλ και δεν τους κακοφαίνεται. ή να θεωρούν ότι επειδή αυτή είανι η ευρεία πραγματικότητα, δεν χρειάζεται αν το κάνουμε θέμα με ποστ. και να ειρωνεύονται μετά. δεν πειράζει. σε όσους αρέσουν τα σκατά ας τα τρώνε με όρεξη.