Αγκαλίτσες και φιλάκιααα

'Εχω διαθεση για κουβεντούλα σήμερα. Ισως γιατι ημουν κρεβατωμμένη και χάλια τόσες μέρες, μες στο άγχος του τι θα κάνω με το απλήρωτο ΦΠΑ και Τεβε και την δουλειά που σταμάτησε, όμως σήεμρα βλέπω τα πράγματα λίγο πιο αισιοδοξα.

Νιώθω πολύ εκτός τόπου και χρόνου. Μου λείπει η δουλειά μου. Με δουλειά μου εννοώ το τραγούδι και το ερασιτεχνικό μου stand up. Πολλά αστεία μου που θα ήταν ξεκαρδιστικά εξω εδώ ειναι επιφοβα γιατί ολοι περνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά.
Ουτε τον εαυτό μου μπορώ να σατιρίσω πολύ, γιατί υπάρχει το καθεστώς τα "οικο μη εν δήμω"(αν γραφεται έτσι), και πραγματικά νιώθω οτι δεν έχω τίποτα να προσφέρω. Σ'αυτα που εγώ νιώθω οτι είμαι καλή.

Με πηρε ο G χτες, πάλι.
(εψαξα αν βρω το λινκ και μόλις συνηδειτοποίησα οτι είναι ένα από τα κείμενα του ορίτζιναλ μπλογκ που ΔΕΝ εχω βάλει σ'αυτό...χμμμ)
Μιλούσαμε για το οτι ειναι δύνατο να κάνεις λεφτά στην Ελλάδα. Οχι λεφτα με την έννοια του πλούτου, αλλά της αξιοπρεπης ζωής, συνθήκες εργασίας κλπ. Ο κόπος σου δεν αμοιβεται.Τελεία.

Με έπαιρνε συχνά όσο έλειπε στην Αυστραλία, καποια στιγμή ήρθε και Ελλάδα και τον είδα δύο φορές. Δεν θέλησα περισσότερο.
Οποτε μιλούσαμε μου έβγαζε σκαρτους τον κολλητό και τον γκόμενο.
Ωσπου του το είπα, σε μια τελαυταί συνομιλία μας.
Και κει εκδηλώθηκε.

Είναι αστείο.
Είναι 27 χρονών, έχει πηδήξει αμέτρητες γυναίκες καθότι όμορφος και αθλητής και χτες του το επισήμανα, οτι παθαίνει εμμόνες.

Μου είπε οτι για κάθε άντρα, υπάρχει μια γυναίκα που τον φτιάχνει απίστευτα.(Το ξερατε εσείς αυτό; Οσο ζω μαθαίνω)
Το μυαλό μου ετρεξε στον πρωην κολλητό μου. Αλλά αυτός κολλαγε γιατί δεν μπορούσε να με έχει. Ετσι πιστευα τουλάχιστον.Μετά θυμηθηκα τα σχόλια που άκουγα από αρκετα νεαρή ηλικία, περι αισθησιασμου σεξι και όλα αυτά που προσπαθώ τοσο πολύ να πετάξω από πάνω μου, οταν κυριεύουν την ζωή μου.
"Είμαι σχεδόν 40, ήμασταναμαζί για πολύ λίγο, θες σοβαρά να πιστέψω οτι εγώ ειμαι αυτή που σε φτιάχνει ενώ είμαι over the hill".
"You are that girl to me".

Ε θα το παραδεχτώ, χαμογέλασα.
Είμαι κοντά 70 κιλά, δεν βάφομαι, ντύνομαι με ό,τι βρω μπροστά μου, και με είδε ετσι στο μετρό και πάλι...
Και δεν ειναι λιγούρης, ούτε πεινασμένος. Είναι απίστευτος ο αριθμός γυναικών που έχει πάει.
Αρα δεν μετεθετε κατι δικό του πάνω μου.
Ναι το ξερω ειμαι ανασφαλής, παρακάτω.

"Σου έχω μείνει;"
"Your face...man...our lovemaking..."
"Its been 5 years!" Γελούσα.
Αρχισε να μου λεει διαφορα που δεν θα αναπαραγω εδώ αλλά τσεκαρα το ρολόι μου. Στην Αυστραλία ήταν 6 το πρωι, μόλις γυρνούσε από τζόγκινγκ, άρα δεν ήταν μεθυσμένος. Μιλούσε πολύ σοβαρα και θυμήθηκα ποσο πολύ ερωτευμένη υπήρξα μαζί του. Και μετα ξύπνησα και είδα οτι ο χαρακτήρας του παραήταν all over the place.
Παρ'αυτά, του έχω μια αδυναμία και απολαμβάνω τις επαφές μας.
Χαλάρωσα και τον άφησα να με ανεβάσει.


Κλεισαμε μετά από κανά μισάωρο.
Με αναζωογονεί να μπορώ να μιλάω ελεύθερα με κάποιον. Να του λέω οτι πρέπει να αλλάξει θεραπευτική αγωγη (έχει σύνδρομο διασπασης προσοχής) και να μην παρεξηγείται. Να γελάμε με τα ίδια πράγματα. He gets me.

Και το οτι θέλει να με πηδήξει το παραβλεπω.
Οταν ερθει Ελλάδα θα δω πώς θα το αντιμετωπίσω, αν ισχύει ακόμα.

Οταν κάτι τελειώνει και μου περάσει, δεν γυρνάω.
Και με τον Κύρι το πάλεψα, το προσπάθησα, αλλά δεν μου βγήκε.

Οταν τον άλλον τον ξέρω, και δεν μου πολυ αρεσουν αυτά που βλέπω, δεν μπορω να γυρίσω.
Χρειαζομαι ερωτα σε γερή δοση για να ανεχτω καποια πράγματα και να τα βαφτίσω και "προτερήματα".
Βρείτε το αποτυχημένα κρεβάτια στο μπουκίτσες ή εδώ.
Το έγραψα λίγο πριν τον γνωρίσω, τότε.
Λένε οτι επιθυμέις να πάθεις.
Και τοπαθα και μακάρι να το ξαναπάθω γιατί η ζωή ειναι πιο ελαφριά φωτεινή και όμορφη όταν είσαι ερωτευμένος.