Χτες το βράδυ

Χτες μαγείρεψαμε και παιξαμε μαζί με τον κολλητό και την μικρή και στο τέλος είπαμε να πάμε να ξαπλώσουμε στο κρεβατι να δούμε το αβαταρ. Το κρεβάτι μου είναι το βασίλειο της μικρής. Δεν δεχεται κανέναν "εισβολέα", αλλά ο κολλητός μου ειναι σαν θείος της, είναι οικογένεια, και πολλες φορες την έχει κοιμήσει εκεί με ένα παραμύθι. 'Η εχουμε παιξει "γαργαλιτσες" ή το παιχνίδι "βάλτε τα βρωμερα μικρά ποδαρακια-που βρωμάνε- στην μύτη του".
Χτες λοιπον έγινε ένα σκηνικό το οποίο δεν ξέρω αν θα αποδωθεί στο γραπτό και θα καταλάβετε το αστείο, αλλά θα το προσπαθήσω.

Καθίσαμε στο κρεβάτι να δούμε το αβαταρ
και η μικρή μου ψυθιρισε στο αυτί.
-"Ο Τσανγκ Τσονγκ θα φύγει;" (Παρατάτε με, δεν θυμάμαι αν θέλει να λέω το όνομά του)
-"Οχι, αγάπη μου" απάντησα, ξέροντας οτι πολλές φορές δεν τον αφήνει τον κακομοίρη να κάνει βήμα μέχρι να κοιμηθεί.
-"Θα κοιμηθεί εδώ;"
-'Οχι, μωρό μου, θα δούμε το έργο και μετά θα φύγει."
-"Θέλω να κάνουμε αγκαλίτσα"
-"Με τον Τσανγκ Τσονγκ;"
-"Με σένα".
-"Ε, κάνε με"(αχα, το τοπίο ξεκαθαρίζει)
Να τονίσω οτι όλο αυτο λεγοταν ψιθυριστα στα 5 εκατοστα από το αυτί του Τσανγκ Τσονγκ.
-"Οταν φύγει".
-"Θες να φύγει;"
Εγνεψε ναι.
-"Ε πες του το, μάτια μου"
-"Θα στεναχωρεθει."
-"Οχι αγαπη μου, χαιρεται οταν μας βλέπει αγκαλίτσα. Πες του το."
-"Και τι θα κάνει;"
-"Θα πάει μέσα να ζωγραφίσει, φαντάζομαι. Πες του το."
-"Δεν θέλω να τον στεναχωρέσω, μαμά."
-"Θες να του το πω εγώ;"
-"Ναι."
-"Ενταξει" λέω, και με δυνατή φωνή πια απευθυνόμενη στον Τσανγκ τσονγκ..
"Φύγε!"

Φυσικά μας έπιασε όλους νευρικό γέλιο.
Τόση προσπάθεια, τόσο νοιάξιμο από την μικρή... ενώ ήταν τόσο απλό. :D