Update

Την επομένη πήγα από το σπίτι με την μικρή. Ο πατερας μου ενιωσε ένοχος που μου το ειπε. Δεν ξερω κατα πόσο πειστηκε οτι αν το ειπα ποτε αυτό ήταν πανω στα νευρα μου και δεν σήμαινε τίποτα. Δεν μπήκα στην διαδικασία να κάνω οπως η μητέρα μου "ειδες πως ειναι;"
Τι να πεις;

Είμαι ακόμα σοκαρισμένη από την συμπεριφορά της αλλά πλεόν δεν εχω καμία αμφιβολία για τα κίνητρά της, το ποιόν της, και γενικά όλα όσα θα γίνουν στο μέλλον.

Τι άλλο;
Μια κοπέλα μου έστειλε σχολιο με τα στοιχεία της και μου ζήτησε συγγνώμη λεγοντας μου χαρακτηριστικα
"μπαινει ο καθένας μας και λεει την μαλακία του στις σκέψεις καποιου άλλου".
(η κάτι τετοιο) και πειτε με ψωνιο, αλλά ενιωσα καλά.
Γιατί αν καποιος αναθεωρήσει καποιο συμπερασμα που έβγαλε, ή σκεφτει ένα λεπτο και μπει στο κόπο να το πει στον αλλον, ε μην μου πειτε οτι αυτός ο άνθρωπος δεν έγινε καλύτερος, δεν εξελίχτηκε, δεν έκανε ενα βήμα μπροστά για τον ίδιο του τον εαυτό...

Από τοτε που με θυμάμαι εχω δύσκολες σχεσεις με τους έξω. Πιστευα οτι εφταιγα εγώ.
Αλλά ειχα πολυ καλή διάθεση και πολύ καλή καρδια΄.
Πλεόν ειμαι αρκετα θυμωμένη, κουρασμένη, δεν κάνω πια ονειρα.
Και οι σχέσεις μου με τους έξω ειναι ακόμα δυσκολοτερες αλλά για άλλους λόγους πια.
Δεν θα ασχολιομουν καν με φιλοσοφικές αναζητήσεις αν δεν ενιωθα οτι μια μέρα πρεπει να δώσω εξηγήσεις στην κόρη μου γιατι δεν χαμογελούσα σχεδόν ποτε, και γιατί ειχα τοσες απαιτήσεις από κείνη.

Πρεπει να βρω τον δρόμο μου.