Χθες έγινε της πουτάνας.
Πριν 2 μέρες ο πατερας μου ήθελε να μου γράψει το εξοχικό.
Σημερα δεν με αφηνε ουτε να κλάψω και μου φερθηκε με απίστευτη σκληρότητα. Μου λεγε οtι ο aδερφός του ειναι Διαολος που τον ζηλεύει και θελει να τον πεθάνει και να τον χωρίσει από τη μαμά και διαφορα άλλα που δεν εχω το κουραγιο να τα γράψω, τοσο κατινίστικα και ηλίθια είναι. Ενιωθε οτι μόνο η μάνα μου τον αγαπάει, και ακόμα και εγω "εχω δηλητηριαστεί" από τον θείο μου.
Και το μυστηριο ξεδιάλυνε πάνω σε μια στιγμή εντασης που η μητερα μου εισεβαλλε πάλι στο δωμάτιο. (5 φορές αυτή τη φορά και μάλιστα την μια με υφος Τασώ Καβαδία" Οταν μιλάτε για το εξοχικό πρέπει να ειμαι κι εγώ εδώ, έχετε μυστικά δηλαδή;)
Ο πατερας μου ξεκίνησε να μου λεει οτι λογω κυβερνησης δεν έκανε αυτό που ήθελε να κάνει (αν καταλαβα καλα να μου το γράψει) αλλά ειμαι9 εξασφαλισμενη, μόλις πεθάνει ειναι δικό μου. Δηλαδη γονική παροχη, του ειπα, αλλά ημουν μπερδεμένη γιατι ξέρω οτι ποτέ δεν έκανε γιατί πιστευε οτι θα τους πεταξω εξω (να σαι καλά μαμα). Οχι μου λεει, γονική παροχή μπορεις να μας πετάξεις έξω.
Μα τι λες; του απάντησα, δεν ισχύει κατι τέτοιο. Και γιατί να πιστεύεις οτι θα σας πεταξω έξω;
'Μη μιλάς οταν μιλάω! Είσαι άρρωστο!" ουρλιαξε και με πήραν τα κλάμματα.
Συνεχισε να μου εξηγει οτι εχουν κανει ενα συμβόλαιο και κάτι αλλες παπαριες. Δεν άντεχα να ακούσω. Εκλαιγα και μόλις εβλεπε δακρυ σταματούσε και έλεγε "δεν ακούς, σταματάω λοιπον".
'Ηταν λες και το ευχαριστιόταν που ειχε δύναμη επάνω μου. Ενιωσα πολύ θυματοποιημένη.
Αν δεν ήταν άρρωστος θα του λεγα να πάει στο διάολο αυτός και τα σπίτια του, αλλά ηθελα να καταλάβω τι είχε γίνει.
Και επνιξα τον θυμό την λύπη και την απόγνωση για να καταλάβω τι παίχτηκε σε 2 μέρες.
Αρχισε να μου λέει μετα το θέμα του σπιτιού για τον αδελφό του και πόσο πολύ τον στεναχώρησε γιατι του είπε οτι όταν ηταν σπιτι μας φιλοξενουμενος η μαμα ειχε την τηλεοραση δυνατα και δεν τον άφηνε να κοιμηθεί ως τις 4 το πρωι και ενα μπουκάλι δώρο που είχε το ξαναχάρισε και διαφορα άλλα που δεν άκουγα τοσο ηλιθια μου φαινονταν.
Ο θειος μου παρεξηγείται με αυτη την χωριατια που εχουν μερικοί. Ολο το σοι ειναι ετσι, ψωροπερήφανοι και καλαμωμένοι. Οκ.
Ηταν τωρα λόγος να λεει οτι ο ξαδελφός μου ήθελε το κακό του και τον εκανε πειραματόζωο και οτι ο θείος τον ζήλευε και ειναι διαολος;
Γιατι; Γιατί τολμησε να εκφράσει οτι δεν παει την μαμά. Και αυτή εβαλε τον μπαμπά μπροστα ασπίδα να εκδικηθεί για κείνη.
Μου 'ρθε σιχαμάρα. Ο πατερας μου ειναι μαριονέτα, οκ αλλα πεθαίνει, τι τον εμπλεκεις στις μιζέριες που έκαναν την δική μου ζωή μάυρη μεγαλόνωντας;
Αναφερθηκε και ενας φίλος της οικογενειάς που τον χασαμε λόγω καβγα. Και εκεί παλι ο πατερας μου τα εριξε στον θειο μου που τον είχε πλησιασει. Οκ, μπορει ο θειος να ζήλευε, αλλά ο φιλος μας ποτε δεν θα πρόδιδε τον μπαμπά, τον λατρευε. Ομως δεν χωνευαν την μαμα. Γιατί η μαμα ζήλευε την γυναικα του.
Δεν ξέρων αν ειχε γινει κατι μεταξύ του πατερα μου και αυτηνης αλλα δεν εχει σημασια. Σημασια έχει ο τι ο κακός της υπόθεσης σήμερα ήταν ο θειος.
Κι εγώ.
"Εσύ,δεν με είπες "αρχίδι";" μου είπε και με κοιταξε.
'Εμεινα αποσβολωμένη.
Είναι μια εκφράση που χρησιμοποιώ και σίγουρα τον ειπα ετσι πανω στα νεύρα μου-όχι στα μουτρα του-ασχετα αν δε το θυμάμαι. Ομως ήξερα για έναν σοβαροφανή σαν τον πατερα μου ποσο πολύ τον πλήγωσε στον εγωισμό του. Και καταλαβ γιατί τόση σκληρότητα.
'Αλλο όμως με σόκαρε.
Γύρισα στην μάνα μου.
'Εσύ το είπες αυτό;"
'΅Ε ναι το είπα, κι εσυ βρε Αντώνη γιατί της το είπες;"
"Δηλαδη έχεις έναν άνθρωπο που πεθαίνει και του λες οτι κανεις δεν τον αγαπάει και τον πληγώνεις ετσι; Τι φίδι είσαι εσύ;"
Τρελλάθηκα.
"Γραψτ'της το σπίτι, ειναι ξεκάθαρο οτι δουλεύει πολύ σκληρα γι'αυτο."
Κοντοσταθηκα και κοίταξα τον πατέρα μου.
Με κοιταζε εχθρικά και με λύπηση με την ανωτερώτητα της βλακείας.
"Μπαμπα, δεν ξέρω τι θα κάνεις από δω κι εμπρός. Δεν έχω πια τίποτα να πω ή να κάνω. 'Εχεις πειστεί οτι έχεις την αγία δίπλα σου και εμείς όλοι θελουμε το κακό της και το δικό σου".
"Αν παθει κάτι η μάνα σου που με φροντίζει αλλοιμονό μου."
"Αν παθει κάτι η μάνα μου θα σωθείς, και κανείς δεν θα σε άφηνε έτσι!"
Η μανα μου πεταχτηκε να πει κάτι.
"Σκάσε. Για μένα πέθανες."
Κι εφυγα.
Να υπήρχε τρόπος να την σταματήσω να πήγαινα στην αστυνομία, κάτι. Είναι εγκληματικό αυτό που γίνεται.
Θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μου έκλεψε την στοργή του πατέρα μου για χρόνια, με διέβαλλε τον χειραγώγησε με τον χειρότερο τρόπο, και όποτε ήρθαμε κοντα τρελλάθηκε από ζήλεια. Εχει ανάγκη να ελέγχει καποιον και να τον κάνει πιονι. Στα 16 με μίσησε που δηλωσα οτι δεν θέλω άλλο να συμμετάσχω. Πήγε να με πνιξει. Μέχρι και σήμερα λεει οτι δεν το θυμάται.
Και οτι το κάνω καραμέλα. Ισως αν δεν το έπαιρνε τοσο ελαφρια να μην ειχα ανγκη να της υπενθυμίζω οτι οι δικές της πράξεις την έφεραν στα κατώτερα στρωματα της εκτιμησής μου και οχι ο "πατερας σου που ξενυχτουσε και είχε νεύρα' ούτε ο "θειος μου που με δηλητηριασε", ούτε "οι αδερφες της που την μισούν".
Τον απομονώνει, τον βάζει ασπίδα σε όσους την έχουν καταλάβει, και τον πληγώνει.
Και τον σκοτώνει.
Γιατι θέλει τον έλεγχο, γιατί δεν αντεχει κανέναν, γιατί ειναι παράσιτο από φύση της, δεν ξέρω....
Πονάει το κεφάλι μου.
Σημερα δεν με αφηνε ουτε να κλάψω και μου φερθηκε με απίστευτη σκληρότητα. Μου λεγε οtι ο aδερφός του ειναι Διαολος που τον ζηλεύει και θελει να τον πεθάνει και να τον χωρίσει από τη μαμά και διαφορα άλλα που δεν εχω το κουραγιο να τα γράψω, τοσο κατινίστικα και ηλίθια είναι. Ενιωθε οτι μόνο η μάνα μου τον αγαπάει, και ακόμα και εγω "εχω δηλητηριαστεί" από τον θείο μου.
Και το μυστηριο ξεδιάλυνε πάνω σε μια στιγμή εντασης που η μητερα μου εισεβαλλε πάλι στο δωμάτιο. (5 φορές αυτή τη φορά και μάλιστα την μια με υφος Τασώ Καβαδία" Οταν μιλάτε για το εξοχικό πρέπει να ειμαι κι εγώ εδώ, έχετε μυστικά δηλαδή;)
Ο πατερας μου ξεκίνησε να μου λεει οτι λογω κυβερνησης δεν έκανε αυτό που ήθελε να κάνει (αν καταλαβα καλα να μου το γράψει) αλλά ειμαι9 εξασφαλισμενη, μόλις πεθάνει ειναι δικό μου. Δηλαδη γονική παροχη, του ειπα, αλλά ημουν μπερδεμένη γιατι ξέρω οτι ποτέ δεν έκανε γιατί πιστευε οτι θα τους πεταξω εξω (να σαι καλά μαμα). Οχι μου λεει, γονική παροχή μπορεις να μας πετάξεις έξω.
Μα τι λες; του απάντησα, δεν ισχύει κατι τέτοιο. Και γιατί να πιστεύεις οτι θα σας πεταξω έξω;
'Μη μιλάς οταν μιλάω! Είσαι άρρωστο!" ουρλιαξε και με πήραν τα κλάμματα.
Συνεχισε να μου εξηγει οτι εχουν κανει ενα συμβόλαιο και κάτι αλλες παπαριες. Δεν άντεχα να ακούσω. Εκλαιγα και μόλις εβλεπε δακρυ σταματούσε και έλεγε "δεν ακούς, σταματάω λοιπον".
'Ηταν λες και το ευχαριστιόταν που ειχε δύναμη επάνω μου. Ενιωσα πολύ θυματοποιημένη.
Αν δεν ήταν άρρωστος θα του λεγα να πάει στο διάολο αυτός και τα σπίτια του, αλλά ηθελα να καταλάβω τι είχε γίνει.
Και επνιξα τον θυμό την λύπη και την απόγνωση για να καταλάβω τι παίχτηκε σε 2 μέρες.
Αρχισε να μου λέει μετα το θέμα του σπιτιού για τον αδελφό του και πόσο πολύ τον στεναχώρησε γιατι του είπε οτι όταν ηταν σπιτι μας φιλοξενουμενος η μαμα ειχε την τηλεοραση δυνατα και δεν τον άφηνε να κοιμηθεί ως τις 4 το πρωι και ενα μπουκάλι δώρο που είχε το ξαναχάρισε και διαφορα άλλα που δεν άκουγα τοσο ηλιθια μου φαινονταν.
Ο θειος μου παρεξηγείται με αυτη την χωριατια που εχουν μερικοί. Ολο το σοι ειναι ετσι, ψωροπερήφανοι και καλαμωμένοι. Οκ.
Ηταν τωρα λόγος να λεει οτι ο ξαδελφός μου ήθελε το κακό του και τον εκανε πειραματόζωο και οτι ο θείος τον ζήλευε και ειναι διαολος;
Γιατι; Γιατί τολμησε να εκφράσει οτι δεν παει την μαμά. Και αυτή εβαλε τον μπαμπά μπροστα ασπίδα να εκδικηθεί για κείνη.
Μου 'ρθε σιχαμάρα. Ο πατερας μου ειναι μαριονέτα, οκ αλλα πεθαίνει, τι τον εμπλεκεις στις μιζέριες που έκαναν την δική μου ζωή μάυρη μεγαλόνωντας;
Αναφερθηκε και ενας φίλος της οικογενειάς που τον χασαμε λόγω καβγα. Και εκεί παλι ο πατερας μου τα εριξε στον θειο μου που τον είχε πλησιασει. Οκ, μπορει ο θειος να ζήλευε, αλλά ο φιλος μας ποτε δεν θα πρόδιδε τον μπαμπά, τον λατρευε. Ομως δεν χωνευαν την μαμα. Γιατί η μαμα ζήλευε την γυναικα του.
Δεν ξέρων αν ειχε γινει κατι μεταξύ του πατερα μου και αυτηνης αλλα δεν εχει σημασια. Σημασια έχει ο τι ο κακός της υπόθεσης σήμερα ήταν ο θειος.
Κι εγώ.
"Εσύ,δεν με είπες "αρχίδι";" μου είπε και με κοιταξε.
'Εμεινα αποσβολωμένη.
Είναι μια εκφράση που χρησιμοποιώ και σίγουρα τον ειπα ετσι πανω στα νεύρα μου-όχι στα μουτρα του-ασχετα αν δε το θυμάμαι. Ομως ήξερα για έναν σοβαροφανή σαν τον πατερα μου ποσο πολύ τον πλήγωσε στον εγωισμό του. Και καταλαβ γιατί τόση σκληρότητα.
'Αλλο όμως με σόκαρε.
Γύρισα στην μάνα μου.
'Εσύ το είπες αυτό;"
'΅Ε ναι το είπα, κι εσυ βρε Αντώνη γιατί της το είπες;"
"Δηλαδη έχεις έναν άνθρωπο που πεθαίνει και του λες οτι κανεις δεν τον αγαπάει και τον πληγώνεις ετσι; Τι φίδι είσαι εσύ;"
Τρελλάθηκα.
"Γραψτ'της το σπίτι, ειναι ξεκάθαρο οτι δουλεύει πολύ σκληρα γι'αυτο."
Κοντοσταθηκα και κοίταξα τον πατέρα μου.
Με κοιταζε εχθρικά και με λύπηση με την ανωτερώτητα της βλακείας.
"Μπαμπα, δεν ξέρω τι θα κάνεις από δω κι εμπρός. Δεν έχω πια τίποτα να πω ή να κάνω. 'Εχεις πειστεί οτι έχεις την αγία δίπλα σου και εμείς όλοι θελουμε το κακό της και το δικό σου".
"Αν παθει κάτι η μάνα σου που με φροντίζει αλλοιμονό μου."
"Αν παθει κάτι η μάνα μου θα σωθείς, και κανείς δεν θα σε άφηνε έτσι!"
Η μανα μου πεταχτηκε να πει κάτι.
"Σκάσε. Για μένα πέθανες."
Κι εφυγα.
Να υπήρχε τρόπος να την σταματήσω να πήγαινα στην αστυνομία, κάτι. Είναι εγκληματικό αυτό που γίνεται.
Θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μου έκλεψε την στοργή του πατέρα μου για χρόνια, με διέβαλλε τον χειραγώγησε με τον χειρότερο τρόπο, και όποτε ήρθαμε κοντα τρελλάθηκε από ζήλεια. Εχει ανάγκη να ελέγχει καποιον και να τον κάνει πιονι. Στα 16 με μίσησε που δηλωσα οτι δεν θέλω άλλο να συμμετάσχω. Πήγε να με πνιξει. Μέχρι και σήμερα λεει οτι δεν το θυμάται.
Και οτι το κάνω καραμέλα. Ισως αν δεν το έπαιρνε τοσο ελαφρια να μην ειχα ανγκη να της υπενθυμίζω οτι οι δικές της πράξεις την έφεραν στα κατώτερα στρωματα της εκτιμησής μου και οχι ο "πατερας σου που ξενυχτουσε και είχε νεύρα' ούτε ο "θειος μου που με δηλητηριασε", ούτε "οι αδερφες της που την μισούν".
Τον απομονώνει, τον βάζει ασπίδα σε όσους την έχουν καταλάβει, και τον πληγώνει.
Και τον σκοτώνει.
Γιατι θέλει τον έλεγχο, γιατί δεν αντεχει κανέναν, γιατί ειναι παράσιτο από φύση της, δεν ξέρω....
Πονάει το κεφάλι μου.
Comments
Ο άνθρωπος πεθαίνει κι εσύ με τη μάνα σου φαγώνεστε. Δε θα σε κοιτάει μετά αφ'υψηλού;
Μακαρι να ηταν όλα η φαντασία σου.
Απίστευτος ανθρωπος, καθε φορα που διαβαζω μπαινει κι ενα ακομα λιθαρακι στο χτίσιμο της προσωπικοτητας της.Λυπάμαι για τον πατερα σου, αλλα η ευτυχία του, δυστυχως, είναι μόνο κοντα της.
Εχω παρόμοια περιπτωση εξαρτησης, και βλεπω την "αγάπη" και τον θαυμασμό για την σύζυγο, να ξεπερναει την αγαπη για τα παιδιά.
Και τα εγγόνια.Μόνο που η δικιά μα ςη περιπτωση δεν ειναι τοσοσ ακραία.
Και "αυτή" δεν εχει πρόθεση κακιά.
Εδώ , σε σένα, χανω τα΄λόγια μου.
Πως να κανεις ανακωχή, πως να προσεγγίσεις τετοιο ανθρωπο;
Εσύ, ηθελες μόνο τον π[ατερα σου.
Που κατα βαθος σε αγαπα.
Αλλα ο πατερας σου εχει γίνει κομματι της, λογικό ειναι.
Κι αυτή η γυναικα, εκτος απο τον πατερα σου, δεν εχει κανεναν;;
Αδελφή, φίλη, ξεδελφη, εναν ανθρωπο,
να μιλαει, μαζί του;
να ξεμπουκώνει; και ίσως να ακούει και καποιον αλλον περα απο τον εαυτό της;; Να ταρακουνηθει λιγο, Μια βοήθεια δεν εχει απο κανεναν;
Γιατί οτι χρειαζεται βοηθεια, ειναι φανερο.Και μόνο αν έπαιρνε
εκεινη βοηθεια θα βοηθιόσασταν
όλοι.
Συγνωμη κιόλας που εχω και αποψη για τα οικογενειακα σας.
Δεν εχω πρόθεση να σε στεναχωρήσω παραπανω, ουτε εξυπναδες να πω.
Δεν ξεκινάω ποτέ κουβέντες για το εξοχικό, γιατί για χρόνια ακούγα από το σόι τον πατερα μου να λέει οτι "δεν της κάνουμε γονική παροχή γιατί θα μας πετάξει έξω." Κάτι που είναι γελοίο φυσικά, τοσο γελοίο που δεν μπορούσα να διαννοηθω οτι το πίστευαν. Τελικά αποδειχτηκε ο τι ο πατερα;ς μου το πίστευε και οτι αυτό του το καλλιεργησε η μητερα μου.
Οποτε ΠΟΤΕ δεν του δίνω αφορμη.
Εκείνος πάντα μου μιλάει γι αυτό σαν να πιστεύει οτι μόνο αυτό με νοιάζει και πάντα του λέω να αλλάξουμε κουβέντα.
Αν με νοιάζει αν θα μπορεσω να ζή σω εκεί; Για να δουμε λίγο την θέση μου. Του χρόνου πρέπει να μετακομίσω, χρωσταω 2000 στο τεβε και τα μισα στην εφορία, δεν βγάζω ουτε το βασικό μερικές φορές, και το εξοχικό ειναι 15 χλμ από το κέντρο, 4 χλμ από το σχολείο της μικρής, έχει κήπο και κότες και καθαρό αερα, κάνει ποδήλατο η μικ΄ρη και πάιζει, και υποτίθεται δεν ειχαν λεφτά για τις σπουδες που ήθελα να ακολουθήσω γιατι το "εχτιζαν". Και τελικά βρεθηκε ενας μουσικό ςπαραγωγός να πληρώσει για την καταρτισή μου, να ναι καλά ο άνθρωπος.
Αν το θέλω; Εννοείται. Η ποιότητα ζωής μου θα γίνει πολύ καλύτερη, δεν θα έχω ενοικιο κλπ κλπ.
Ομως, πιο πολύ με νοιάζει να μην πάει στραφι, να μην πουληθεί για να μπορει ηα μητέρα μου να αγοράζει μπιχλιμπιδια στην λαική και μίνι φορεματακια να φοράει στα 78 της, όπως την έχει συνηθίσει ο πατέρας μου.
Λυπηθηκε να δωσει 1000 ευρώ για να φερει εναν ιταλο εμπειρογνώμων (ξενοδοχείο και εισιτήρια) και απότι εμαθα σ'αυτό το εξάμηνο-αν έιναι αλήθεια- η μητέρα μου ξόδεψε πάνω από 20 χλ ευρώ σε γκάτζετ όπως μηχανάκια που διοχετευουν ρέυμα-για να σκοτωθούν οι ανυπαρκτες ιώσεις-ή γκοτσι βιταμινούχα φρουτακια των ιμαλαίων.
Αν τα είχε, σοκάρομαι που μου έκανε φασαρια γιατι της δανείστηκα 3 ευρώ στη γιορτή μου για να πάω στο σουπερμάρκετ και τελικά ξοδεψα 5. Θα μου πεις, πώς αλλιώς τα μάζεψε, αφού δεν δούλεψε σχεδον ποτέ της;
Αν και νομίζω το λέει στον πατέρα μου για να της νιώθει υπόχρεωμένος.
Αυτό κάνει με όλους και με μένα εχει πρόβλημα γιατι την γράφω, δεν πιανουν πια. Μεγαλωσα στις ενοχές και έχω πάθει ανοσία στην ανοησία της.
Ελπίζω να εγινα πιο ξεκάθαρη τώρα, και να μην με ξαναβαλεις ΠΟΤΕ στο ίδιο σακί με κείνη.
Γιατί δεν τα γράφω και όλα. Δεν θα τολμούσα.
Οταν πεθάνει ο πατερας μου όμως, και ο θειος μου παει να την καταγγείλει, σε ποιον λέτε να τρεξει κλάιγοντας να την προστατεψει και να φαει τα πυρα στη θέση της;
think about that for a moment.
εχει αδελφές... με τις οποιες δεν μιλιούνται πάνω από 20 χρόνια.
Εχει μια μάνα στα 100 κάτι που λιωνει σε άλλη χώρα σε γηροκομείο και δεν πήγαινε να την δεί μεχρι περισυ αφού την κράξαμε όλοι και έμαθε οτι θα πήγαινα εγώ στην συγκεκριμενη χώρα. Ευτυχως δεν χρειάστηκε να αλλάξω τα σχεδια μου και να βρω αλλού να μείνω, ανα και παραλίγο (εκείνη εχει προτεραιότητα στο "καταλλυμα")
Είχε φίλες, αλλά παντα μου άφηνε να εννοηθεί οτι κατι συμβαίνει μ'αυτές και τον μπαμπά, κάτι που μεγάλωνε την αντιζηλία της.
Κανέις δεν εμεινε.
Ολοι τρεχουν να την σώσουν , όλοι την θαυμάζουν και την ακόυνε με συμπόνια μέχρι που τους αρμέγει τελείως και την αποφέυγουν σαν την λέπρα.
Εχουν μείνει 2-3 φίλες, (με χρήματα) αλλά δεν την έχουν ζήσει αρκετά, ούτε την βλέπουν συχνά για να πεσει από το βάθρο στο οποιο τους παρουσιάζεται.
100 άτομα να ειχε να την ακούνε πάλι δεν θα της έφτανε. Είναι επαγγελματίας "μαρτυρας".
Πιστεύω ακράδαντα οτι κάτι εγινε στην παιδική της ηλικία και δεν παει καλά. ΟΙ αδελφές της εχουν χαρτί ψυχιάτρου.
Ομως εχει όλη τη δύναμη χάρη στον πατερα μου και δυστυχώς, επηρεαζει όλη μου την ζωή (ως ενα σημείο) και την σχεση μου μαζί του.
Τον περιγυρό της τον αποφεύγω γιατι βλέπω στα μάτια τους οτι με εχει παρουσιάσει με τα πιο μελανά χρώματα (και μου το εχουν επιβεβαιώσει ουκ ολιγες φορές οτι με εχει παρουσιάσει ως τύραννο και δυνάστη της -έλλειψη δικαιοπλογιων ως προς το γιατί δεν έχουν βοηθήσει με το παιδι στο διαζύγιο κλπ κλπ)
Τι να πω;
Συντομα θα τελειώσουν όλα.