Πρέπει να κάνω την ζωή μου stand up comedy
Με πήρε η μητέρα μου πριν λίγο να μου πει οτι πέθανε η μητέρα της.
'Θα πας στην κηδεία της;"
"Πώς να πάω με τον μπαμπά σου εδώ;"
"Θα τον αναλαβω εγώ για λίγες μέρες αν είναι".
'Δεν γίνεται, δεν εχω αντοχές, ειμαι και 80 χρονών."
'Δηλαδή δεν θα ξαναταξιδεψεις εξωτερικό;"
"Αργότερα αν δεν με έχει αναγκη ο μπαμπάς σου, ίσως πάω"
"Αρα δεν έχει να κάνει με τις άντοχες" Πόσο με κουραζουν οι άνθρωποι που δεν λένε ευθέως και με θάρρος αυτό που νιώθουν και κρύβονται πίσω από δικαιολογίες.
"Δεν εχω και τα λεφτά".
Δεν μίλησα.
Γούστο θάχε να μου ζητήσει να της κάνω τα εισιτήρια. Ακόμα ακούω αυτό το 20 χιλιαδες που μου είπε ο πατέρας μου και από κείνη την ημέρα εχω θυμηθεί το πλάστικό τραπέζι βεράντας που πήρα για...γαμήλιο δώρο, το φουστάνι που αναγκάστηκα να της αγοράσω στα βαφτίσια του παιδιού γιατί αλλιώς θα ερχόταν με κανένα παιδικό φορεματάκι (μου).
Οχι, δεν κάνω πλάκα.
Εκανε γυμνάστική με σορτσάκι μου που φορούσα στα 11 και όταν τρομοκρατημένη της είπα να παει να ντυθεί γιατι το θεαμα ήταν άκρως αηδιαστικό, με κατηγόρησε οτι την ζηλέυω.
Και να την αφήσω ήσυχη.
ΑΣλλά ξχνιέμαι στις οικογενειακές αναμνήσεις και ξεφεύγω του θέματος.
Και το θέμα ειναι η μανα μου, η σχέση (και)με την μάνα της, και το οτι η γιαγιά πέθανε και αυτό δεν άγγιζει φαινομενικά κανέναν.
Δεν ξέρω τι λέει μπροστά σε άλλους, την μάνα της δεν την αγάπησε ποτέ.
Δεν ξεχνάω οτι πήγε πέρισυ μετά από πολλή πίεση από όλους μας, ειχε να την δει 10 χρονια.
Οι αδερφές της, το ξέρουν;
"Δεν βρίσκω την τάδε, έμαθα οτι καήκε το κτίριό της και δεν την βρίσκουν και δεν ξέρω αν έπαθε και τίποτα. Με την άλλη μου αδερφή έχεις επαφές εσύ, πες της οτι πέθανε η μάνα μας.'
Το μυαλό μου να κάνει στροφές.
Εγώ να πω κάτι τέτοιο;
Καλά, θα στείλω γράμμα.
Σκέφτηκα την γιαγιά η οποία θα ταφεί χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα της.
Το ειχα γράψει και παλιότερα. Δεν την συμπαθούσα. Υπήρχαν λόγοι, φαντάζομαι οι ίδιοι που έκαναν τα 3 της παιδιά να την εγκαταλείψουν το ένα μετά το άλλο. Σκληρή γυναίκα. Ψωνισμένη. Χωνόταν παντού και νόμιζε οτι ήταν και καλή τρομάρα της. Σαν την μάνα μου φαντάζομαι.
Ομως η εικόνα αυτή του κασονιού να μπαίνει στο χώμα μόνο του, με χάλασε.
Η μάνα μου άρχισε τα "λυτρώθηκε" "λέω να φτιάξω κόλυβα, να ανάψω και ένα κεράκι"
(μια προχειρότητα σαν να λέμε πέταξα κάτι πάνω μου) "είμαι σίγουρη οτι ειναι δίπλα μας τώρα για 40 μέρες". Ακουγε και ο πατέρας μου. Ο οποιος άυριο θα κλάνει ευχέλαιο και μου ειπε να πάω. Είπα οτι εχω 5 μέρες στο κρεβάτι (αλήθινό γεγονος) και δεν μπορώ.
Οταν πέθανε το αφεντικό μου πέρισυ, ένιωθα την "παρουσία"του έντονα. Κιας μην ήμουν συγγενής.
Με την γιαγιά μου δεν το νιώθω.
Ζηλέυω ολους εσάς που νιώθετε αυτή την αγκαλιά, βλέπετε αυτή τη λαχτάρα στα μάτια της μάνας σας και της γιαγιάς σας. Δεν ζηλέυω το πόσο ανακατευονται και πώς χαλάνε σπίτια, αλλα ζηλέυω αυτό το καμάρι, τα χάδια, την διεκδίκηση, τα δώρα, την φροντίδα.
Ενα ζεστό πιατο φαί, μια μπλούζα που είδε σε μια βιτρίνα και σε σκέφτηκε, τα δώρα στα γενέθλια και τα Χριστούγεννα. Η αίσθηση αξίας που νιώθεις οταν σε κοιτάνε με λατρεία.
Η γιαγιά μου δεν ειχε εγγόνια άλλα. δεν την έζησα πολύ. Λίγο, ένα (?) καλοκαίρι και μετά όταν εφυγα από το σπίτι μου, μου την έστειλαν εδώ πακέτο.
Στα δεκαπέντε με φώναζε Πουτάνα γιατί εκανα παρέα με αγόρια, κιας ήμουν παρθένα (όχι για πολύ, είναι αλήθεια :P).Μπορεί να ακουστει κλαψομούνικο αλλα θα το πω και όπως το πάρει κανείς. Ποτέ δεν μου πήρε δώρο, πότε δεν μου είπε παραμύθι. Την θυμάμαι να με δέρνει, να μου λεει να μην κυκλοφορώ με το βρακί (στον κήπο μας), και να μου λέει με μάτια τρελλής οτι θα την χρίσουν "αγία". Αυτά θυμαμαι. Μονο.
Και κάτι άλλες φάσεις με φωνές που δεν έχουν ουσία αναφοράς.
Δεν μπορώ να ξέρω τι ζωή πέρασε.
Ξέρω οτι παντρεύτηκε με προξενειό έναν άντρα που δεν την αγαπούσε.
Εναν άντρα που αγάπησε μια άλλη, η οποία έμεινε έγκυος απ τον φίλο του και την πλάκωσε στο ξύλο ενώ εγκυμονούσε.
'Εναν άντρα που έπινε.
'Εναν άντρα που έσφαξε τα παπακια που μεγάλωναν τα παιδιά του (εντάξει φαρμα είχε αλλα και πάλι) και τους τα έδωσε να τα φάνε.'Εναν άντρα που ενώ ολοι μου έλεγαν το ποσο καλός άνθρωπος ήταν(μα έλεος;), εγώ θυμάμαι μόνο το ξύλο που μου έριχνε καθημερινά με το μέτρο χάρακα.
Κάθε μέρα το έκρυβα κάτω από το κρεβάτι με την ελπίδα να μην το βρει αλλά στα 5 δεν σου κόβει οτι αφού το βρίσκει, πρέπει να το κρύψεις αλλού.
Δεν ξέρω τι ζωή έκανε η γιαγιά μου, 'Ηταν μια άγνωστη.
Μπορει να υπέφερε. ΜΠορει να ήταν καλή.
Πρόσπαθω να βρω κάτι μέσα μου, να νιώσω, έστω λύπη, έστω συμπόνια.
Το μυαλό μου ταξιδέυει στην μάνα μου.
Σίγουρα μοιάζουν, σίγουρα η γιαγια μου ήταν αιτία για πολλά αλλά δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή ποιος έκανε τι... σημασία εχει καποιος, έστω για την ανθρώπινή αξία, να νιώσει κάτι γι'αυτή τη γυναίκα που έζησε κοντά 110 χρόνια.
Γιατί για δάκρυα, ούτε λόγος...
Και αυτό από μόνο του ειναι τόσο λυπηρο...
'Θα πας στην κηδεία της;"
"Πώς να πάω με τον μπαμπά σου εδώ;"
"Θα τον αναλαβω εγώ για λίγες μέρες αν είναι".
'Δεν γίνεται, δεν εχω αντοχές, ειμαι και 80 χρονών."
'Δηλαδή δεν θα ξαναταξιδεψεις εξωτερικό;"
"Αργότερα αν δεν με έχει αναγκη ο μπαμπάς σου, ίσως πάω"
"Αρα δεν έχει να κάνει με τις άντοχες" Πόσο με κουραζουν οι άνθρωποι που δεν λένε ευθέως και με θάρρος αυτό που νιώθουν και κρύβονται πίσω από δικαιολογίες.
"Δεν εχω και τα λεφτά".
Δεν μίλησα.
Γούστο θάχε να μου ζητήσει να της κάνω τα εισιτήρια. Ακόμα ακούω αυτό το 20 χιλιαδες που μου είπε ο πατέρας μου και από κείνη την ημέρα εχω θυμηθεί το πλάστικό τραπέζι βεράντας που πήρα για...γαμήλιο δώρο, το φουστάνι που αναγκάστηκα να της αγοράσω στα βαφτίσια του παιδιού γιατί αλλιώς θα ερχόταν με κανένα παιδικό φορεματάκι (μου).
Οχι, δεν κάνω πλάκα.
Εκανε γυμνάστική με σορτσάκι μου που φορούσα στα 11 και όταν τρομοκρατημένη της είπα να παει να ντυθεί γιατι το θεαμα ήταν άκρως αηδιαστικό, με κατηγόρησε οτι την ζηλέυω.
Και να την αφήσω ήσυχη.
ΑΣλλά ξχνιέμαι στις οικογενειακές αναμνήσεις και ξεφεύγω του θέματος.
Και το θέμα ειναι η μανα μου, η σχέση (και)με την μάνα της, και το οτι η γιαγιά πέθανε και αυτό δεν άγγιζει φαινομενικά κανέναν.
Δεν ξέρω τι λέει μπροστά σε άλλους, την μάνα της δεν την αγάπησε ποτέ.
Δεν ξεχνάω οτι πήγε πέρισυ μετά από πολλή πίεση από όλους μας, ειχε να την δει 10 χρονια.
Οι αδερφές της, το ξέρουν;
"Δεν βρίσκω την τάδε, έμαθα οτι καήκε το κτίριό της και δεν την βρίσκουν και δεν ξέρω αν έπαθε και τίποτα. Με την άλλη μου αδερφή έχεις επαφές εσύ, πες της οτι πέθανε η μάνα μας.'
Το μυαλό μου να κάνει στροφές.
Εγώ να πω κάτι τέτοιο;
Καλά, θα στείλω γράμμα.
Σκέφτηκα την γιαγιά η οποία θα ταφεί χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα της.
Το ειχα γράψει και παλιότερα. Δεν την συμπαθούσα. Υπήρχαν λόγοι, φαντάζομαι οι ίδιοι που έκαναν τα 3 της παιδιά να την εγκαταλείψουν το ένα μετά το άλλο. Σκληρή γυναίκα. Ψωνισμένη. Χωνόταν παντού και νόμιζε οτι ήταν και καλή τρομάρα της. Σαν την μάνα μου φαντάζομαι.
Ομως η εικόνα αυτή του κασονιού να μπαίνει στο χώμα μόνο του, με χάλασε.
Η μάνα μου άρχισε τα "λυτρώθηκε" "λέω να φτιάξω κόλυβα, να ανάψω και ένα κεράκι"
(μια προχειρότητα σαν να λέμε πέταξα κάτι πάνω μου) "είμαι σίγουρη οτι ειναι δίπλα μας τώρα για 40 μέρες". Ακουγε και ο πατέρας μου. Ο οποιος άυριο θα κλάνει ευχέλαιο και μου ειπε να πάω. Είπα οτι εχω 5 μέρες στο κρεβάτι (αλήθινό γεγονος) και δεν μπορώ.
Οταν πέθανε το αφεντικό μου πέρισυ, ένιωθα την "παρουσία"του έντονα. Κιας μην ήμουν συγγενής.
Με την γιαγιά μου δεν το νιώθω.
Ζηλέυω ολους εσάς που νιώθετε αυτή την αγκαλιά, βλέπετε αυτή τη λαχτάρα στα μάτια της μάνας σας και της γιαγιάς σας. Δεν ζηλέυω το πόσο ανακατευονται και πώς χαλάνε σπίτια, αλλα ζηλέυω αυτό το καμάρι, τα χάδια, την διεκδίκηση, τα δώρα, την φροντίδα.
Ενα ζεστό πιατο φαί, μια μπλούζα που είδε σε μια βιτρίνα και σε σκέφτηκε, τα δώρα στα γενέθλια και τα Χριστούγεννα. Η αίσθηση αξίας που νιώθεις οταν σε κοιτάνε με λατρεία.
Η γιαγιά μου δεν ειχε εγγόνια άλλα. δεν την έζησα πολύ. Λίγο, ένα (?) καλοκαίρι και μετά όταν εφυγα από το σπίτι μου, μου την έστειλαν εδώ πακέτο.
Στα δεκαπέντε με φώναζε Πουτάνα γιατί εκανα παρέα με αγόρια, κιας ήμουν παρθένα (όχι για πολύ, είναι αλήθεια :P).Μπορεί να ακουστει κλαψομούνικο αλλα θα το πω και όπως το πάρει κανείς. Ποτέ δεν μου πήρε δώρο, πότε δεν μου είπε παραμύθι. Την θυμάμαι να με δέρνει, να μου λεει να μην κυκλοφορώ με το βρακί (στον κήπο μας), και να μου λέει με μάτια τρελλής οτι θα την χρίσουν "αγία". Αυτά θυμαμαι. Μονο.
Και κάτι άλλες φάσεις με φωνές που δεν έχουν ουσία αναφοράς.
Δεν μπορώ να ξέρω τι ζωή πέρασε.
Ξέρω οτι παντρεύτηκε με προξενειό έναν άντρα που δεν την αγαπούσε.
Εναν άντρα που αγάπησε μια άλλη, η οποία έμεινε έγκυος απ τον φίλο του και την πλάκωσε στο ξύλο ενώ εγκυμονούσε.
'Εναν άντρα που έπινε.
'Εναν άντρα που έσφαξε τα παπακια που μεγάλωναν τα παιδιά του (εντάξει φαρμα είχε αλλα και πάλι) και τους τα έδωσε να τα φάνε.'Εναν άντρα που ενώ ολοι μου έλεγαν το ποσο καλός άνθρωπος ήταν(μα έλεος;), εγώ θυμάμαι μόνο το ξύλο που μου έριχνε καθημερινά με το μέτρο χάρακα.
Κάθε μέρα το έκρυβα κάτω από το κρεβάτι με την ελπίδα να μην το βρει αλλά στα 5 δεν σου κόβει οτι αφού το βρίσκει, πρέπει να το κρύψεις αλλού.
Δεν ξέρω τι ζωή έκανε η γιαγιά μου, 'Ηταν μια άγνωστη.
Μπορει να υπέφερε. ΜΠορει να ήταν καλή.
Πρόσπαθω να βρω κάτι μέσα μου, να νιώσω, έστω λύπη, έστω συμπόνια.
Το μυαλό μου ταξιδέυει στην μάνα μου.
Σίγουρα μοιάζουν, σίγουρα η γιαγια μου ήταν αιτία για πολλά αλλά δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή ποιος έκανε τι... σημασία εχει καποιος, έστω για την ανθρώπινή αξία, να νιώσει κάτι γι'αυτή τη γυναίκα που έζησε κοντά 110 χρόνια.
Γιατί για δάκρυα, ούτε λόγος...
Και αυτό από μόνο του ειναι τόσο λυπηρο...
Comments
Γιατί δεν τα γράφεις σε βιβλίο να σβήσεις την Κάλη Καρατζά απο το χάρτι?
Έτσι που τα λες λίγα, λίγα χαραμίζονται!
Εγώ πάλι,σε όσες οικογένειες έτυχε να πλησιάσω και να δω από κοντά, μόνο τέτοια έβλεπα. Διαφορετικού είδους εγωισμοί, διφορετικού είδους παραμύθες. Η μάνα που δεν απαγκιστρωνεται από τον γιο και του λέει ψέμματα για την γκόμενα του, χωρίζοντάς τον και ταπεινώνοντας την "απειλή". Η μάνα που κρυφά έστρεφε τα αδερφια το ενα ενάντια στο άλλο για να είναι η αγαπημένη τους. Η μάνα που δεν δεχοταν να μην είναι το επίκεντρο, η μάνα που δεν άφησε τον γιο να παντρευτεί την έγκυο κοπέλα του γιατί δεν ήθελε να συμπεθεριάσει με την μάνα αυτηνης...Η μάνα που έχει να μιλήσει στην κόρη και τα εγγόνια της 5 χρόνια, δεν ξερει η μία που μένει η άλλη.
Ο πατέρας (να βάλω και εναν άντρα στην παρέα)που ζήλευε την κόρη του και της μίλαγε για το σώμα της σαν να ήταν γκομενά του. Αναπαίσθητα πράγματα που εγώ τα "έπιανα".Τα βλέπω παντού.
'Εχω μπροστά στα μάτια μου παραδείγματα άπειρα. Οικογένειες καθώς πρέπει, με ευγένεια και μόλις κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, βλέπεις οτι τα ελλατώματα μας, τελικά μπορουν να ορίζουν την ζωή μας και τη ζωή των γύρω μας, ειδικά αν νομίζουμε οτι ειμαστε καλύτεροι απ'ό,τι είμαστε.
Και εκεί είναι η παγίδα.
Να πιστεύεεις μια φανταστική εικόνα και να μην βλέπεις τα σκατά σου.
Εγώ ξεκινώ με το σκεπτικό ότι όλοι είμαστε σκατα, και απλώς ξεδιπλώνω τα δικά μου. Αν νομίζεις έστω και για μια στιγμή οτι διαφέρεις -όχι εσύ ειδικά, μιλάω γενικά σ'άυτον που διαβάζει- τότε πιθανόν ανήκεις στην κατηγορία αυτών που προανάφερα.
Γιατί αυτό κάνουν οι οικογένειες.
Τα σκατώνουν. Με την δικαιολογία της αγάπης παρεμβαίνουν, ελέγχουν, πιέχουν, δολοπλοκούν και μισούν μερικές φορές. Η δική μου ευτυχώς αν και ανακατευτηκε σε αρκετά, ήταν αρκετα αδιαφορη ώστε να μην χώνεται στα πόδια μου από ενα σημείο και μετά. Τα καλα του να έχεις μια εγωκεντρική μάνα φαντάζομαι, σε συνδυασμό με μια κόρη που αντέδρασε.
Ολες οι οικογένειες έχουν τέτοια.
Με την μόνη διαφορά οτι η δική μου ειναι λίγο πιο σκληρή και πιο τρελλή από τις υπόλοιπες...και το καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ όσο μεγαλώνω.
Δεν νομίζω να πέσει το μήλο πολύ πιο κάτω από την μηλιά. Δεν θα ξεφύγω από τις συνήθειες, τις φωνές και τα γονίδια...αλλά το παλεύω.
Αρχίζοντας κυρίως με το να λέω τα πράγματα όπως τα βλεπω και όπως τα νιώθω. Τουλάχιστον το ψεμα, σε βαθμό αηδιάς, το ξορκίζω.
Πρέπει να ομολογήσω όμως οτι ζηλεύω λίγο τους άλλους,τους normal,που δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοια "προβλήματα" στην καθημερινή τους ζωή ή τουλάχιστον ζηλεύω την εικόνα που μου έχουν δώσει..
Πάντως τα περιστατικά με γονείς που να μη θέλουν τους μελλοντικούς γαμπρούς και νύφες όλο και πληθαίνουν και αυτό είναι λίγο ανησυχητικό..Πόσοι νέοι-νέες,ωραίοι,ελεύθεροι, μορφωμένοι,πλούσιοι και με διάθεση να παντρευτούν και να κάνουν οικογένειες νωρίς, υπάρχουν στην Ελλάδα άραγε? :P
Η μεγαλύτερη τιμωρία τέτοιων γονιών που χωρίζουν ζευγάρια πάντως θα ήταν να γνωρίσει το βλασταρι τους τον/την τέλειο μελλοντικό σύζηγο και να μην τον/την θέλουν τα πεθερικά του/της.. :P
Η μητέρα σου είχε μιά μάνα, που όπως φαίνεται, δεν ήταν στοργική, τρυφερή, γλυκειά, αγαπησιάρικη...
Η δική σου μαμά το εισέπραξε όλο αυτό και σε συνδυασμό με εγωκεντρικό χαρακτήρα και άλλα πολλά, το συνέχισε σε σένα στην κόρη της.
Εσύ όμως, βλέπω ότι προσπαθείς να μην τους μοιάσεις στο ελάχιστο.
Και αυτό είναι η επιτυχία!
Να μην αναπαράγεις το μοντέλο μάνας που εσένα σε πλήγωσε, στο παιδί σου.
Με όποιο κόστος και με όποιο κόπο.
Μην παίρνεις χαμπάρι Λίλη.
Απότι φαίνεται έχεις καταλάβει πολλά ως παθούσα, πως είναι να έχεις τέτοια μητέρα και προσπαθείς το δικό σου το παιδί τουλάχιστον, να μην μεγαλώσει με τέτοια πρότυπα.
Και απόσο διαβάζω (γιατί είμαι κι εγώ μητέρα παιδιού 8,5 χρονών), μια χαρά τα πας.
Τι να πω ρε σύ...
Είναι πολύ αργά για μια γυναίκα 80 χρονών όπως η μαμά σου να αλλάξει..