Ξερόλιαση....

Ζεν , ζεν κοπέλλα μου, θεραπεύεις κόσμο τωρα... μην...


Ξέρεις τι ειναι να εχεις παιδική φίλη, να την εχεις σαν αδερφή σου, και να προσπερνας τις όποιες χοντραδες της στο παρελθόν, να ματωνεις οταν ακους οτι παντρευτηκε εναν που την εχει να δουλεύει στο μαγαζί του χωρις Ικα, χωρις προσληψη, και με τα εξοδα των παιδιων της δικά της;
Ξέρεις τι ειναι να την ακους να απελπίζεται και να θες να της εμφυσησεις λίγη δύναμη, να της προτεινεις να μεινει στην αδεια γκαρσονιερα σου, να την βοηθας και να σε ευχαριστει που την ηρεμείς...

                                                               pic from Farzad family law
 
Και μια μερα τον παραταει. Και της στελνεις βιβλίο να νιωσει πιο δυνατη ( σικρετς αμπαουτ μεν εβρι γουμαν σουλντ νοου, δεν κάνω πλάκα ειναι Η ΒΙΒΛΟς), της παραγγέλνεις υλικά να κάνει πρακτις στο καινουργιο της βήμα ( σχολη/επαγγελμα), της βρισκεις πελατεια, της κάνεις διαφήμιση, τις φτιαχνεις σελίδα, την συμβουλεύεις για τις φωτο που βαζει και πως να χειριστεί το μάρκετινγκ της.
Θες να σταθει στα ποδια της, να μην τον εχει ανάγκη και δεν υπολογίζεις ουτε τα εξοδα, ουτε τον χρονο. Ουτε τωρα τα υπολογίζεις...
Και μια μερα γυρναει πίσω. Δεν λες τιποτα, καταλαβαίνεις... κι εσυ αγάπησες, κι εσυ φοβήθηκες, κι εσυ βρέθηκες στην άκρη του γκρεμου και κοίταξες πίσω, βρίσκοντας την κόλαση σου πιο οικεια, πιο υποφερτή.
Οσπου της μιλάς δυο τρεις φορες και σε αγνοει. Και εκει καταλαβαινεις οτι κατι εχει παιχτει.
Και της το λες. Οτι δεν σου αξίζει το γραψιμο βρε αδερφε, συνελθε επιτελους.

Και ανοιγει ο οχετος. Οτι ναι την στηριξες οταν χωρισε, αλλα Οχι οσο ηταν ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ...
Και οτι το παιζεις ξερόλας. Και καποια... και σταματας να διαβαζεις γιατι αυτο το προσωπο σε ξέρει 30 χρονια, και δεν ξερει τελικά τιποτα.
Κοντοφθαλμη; Τρελλαμένη και δυστυχισμένη και χτυπαει όπου βρει; Κακομαθημένη; Η απλά όντως πιστευει οτι ήθελα να χωρισει γιατι χωρισα κι εγω - και δεν αντεχω την "ευτυχια" της;

Προς στιγμη τσατιστηκα, ειδικα με το "ξερόλας"/ Το εχω ακουσει από πολλους και καταλβαινω οτι αυτή ειναι μια εντυπωση που εχει οποιος δεν ξερει. Αλλα αυτη, με εχει ζήσει, εχει δει, ΞΕΡΕΙ.
Ξερει τι ξερω, ξέρει οτι δεν εχω ψωνιο ( αν και τα τελευταια χρονια μετα το μπλογκ, καταλαβα οτι τελικά κακως δεν εχω καβαλήσει καλάμι), ξερει οτι την αγαπάω, σαν αδερφη μου, αφου δεν εχω. Ξέρει οτι νοιαζομαι...

Ξέρει;
Σκατα ξέρει.
Μονο εγω ξερω. Και τι νιωθει, και τι βλέπει, τελικά.

Γιατι ειμαι ξερόλας.
Κριμα κοριτσακι μου, να διωχνεις απο κοντα σου ανθρωπους που σ αγαπανε τοσο πολυ. Ποσες τετοιες φιλίες θα βρεις στην ζωή σου; 
Αλλα οκ, εγω ειμαι η ζηλόφθονη διαζευγμενη που σου εκανε κυρηγμα πως να πλασαρεις το προιον σου,  και δεν σε στηριξε στον γάμο σου με το καλό παιδι που σε νοιαζεται εσενα και τα παιδιά σου.
Κατα τα άλλα, εγω ειμαι ξερόλας.

Ηλιθια.

Οχι αυτη. Αυτη δεν ηταν ποτε σπίρτο η ιδιαιτερα εξυπνη αλλα δεν με απασχολησε ποτε. Οταν αγαπάς, αγαπας.
Εγω. Εγω ειμαι ηλίθια.Που ταραχτηκα.Που στεναχωρεθηκα.Που της απάντησα.
Σαφως, ειναι βλάμμενο το σκεπτικό της, αλλα δειχνει οτι ειναι χαλια, οτι δεν νιωθει καλά. 
Κι εγω τσίμπησα. Ισως γιατι δεν ειναι η πρωτη φορα που μου το κάνει, τα ιδια ειχε κανει και με τον πρωτο της άντρα... Και καπου κουραστηκα το ιδιο εργο θεατες ανα 30 χρονια.
Αλλα κι αυτο, θα περασει...