"'Εχω ενα μυστικό"

Πηρα το "εχω ενα μυστικό".
Μου αρεσουν οι βιογραφίες. Εχω διαβασει τις πιο ασχετες, διασημων και μη.
Οποτε οταν το ειδα στο βιβλιοπωλειο και ξεροντας οτι δεν εχω χρόνο, το πήρα, σίγουρη οτι θα ξεκλεβα λίγο εδω και εκει και οτι θα διαβαζοταν ευκολα.

Ακουγα οτι ειναι κακό βιβλίο. Αλλα φανταζομουν οτι ειχε σχεση με το βγαλσιμο στην φόρα, θεωρειται κακό.
Ημουν υπερ του θεραπευτικου γογονοτος που δημιουργειται οταν καποιος γραφει ενα βιβλίο για να πει τι εχει στην ψυχή του. Φανταζομουν τον Γιαννη Παπαμιχαήλ μια ζωή στην σκια των γονιών του να προσπαθει να βρει την θεση του, την ταυτοτητα του.

Εχω γραψει πριν δεκα χρόνια ενα τετοιο βιβλιο, το εδωσα στην μανα μου η οποια είπε οτι αν εκδιδοταν ο πατερας μου θα πεθαινε. Δεν τον αφησε να διαβασει και το βιβλίο του μπλογκ. Ισως και καλύτερα, περα από το σεξ, το βιβλίο αυτό ήταν πολύ κακο βιβλίο. Καλό μπλογκ, αλλα κακό βιβλίο.

Στο βιβλίο του Παπαμιχαήλ τώρα.
Δεν αντεξα να διαβασω πάνω από την σελίδα 25.
Αερολογιες, πομπωδεις εκφρασεις.
Δεν ειδα ουσία, δεν ειδα την τρυφερότητα για την μάνα του.
Μου φάνηκε οτι διεκρινα εναν εγωισμο, το ποσο εκεινον τον επηρεαζουν τα γεγονοτα του καρκινου της μητέρας του, στην οποια αναφεροταν καθε τρεις και λίγο "η Αλίκη". "Η Αλίκη της Ελλάδος".
"Είδα την Αλίκη σας να λυγίζει, αυτό το αντρακι". (ή κατι τετοιο δεν θυμάμαι)


Ποιος μιλάει ετσι για την μάνα του;
Για ποιον γραφει; Σε ποιον απευθύνεται;
Για την μανα του μιλάει ή για το ειδωλο;
Αν μιλάει για το ειδωλο, τοτε ας μιλήσει για την δουλειά της, ας βαλει εναν συγγραφέα να το γραψει, αποστασιοποιημένα.
Αν μιλάει για την μανα του τι της θελει τις εκφρασεις αυτες που επαναλαμβάνονται συνέχεια και που προδιδουν οτι πιθανον το βιβλίο γραφτηκε- ίσως -με παραγγελια;

Νιωθω οτι στο βιβλίο αυτό φαινεται-ως τωρα- το γεγονος οτι το παιδι αυτό ήταν το μεγαλύτερο θυμα θαυμασμου διασημοτήτων.
Star struck λεγεται.
Και οπως λένε, ο θαυμασμός δεν χωρα αγαπη.

Μένει μονο μια διαθεση, στο τελος, κυρίως υποσυνέιδητη, να κατεβασεις το ειδωλο από κει που το έβαλες, ή σου το βαλανε.
Συμβαινει παντου, παντα.
Τον λυπάμαι από μια αποψη. Αλλά ο τροπος που γραφει, πώς όλα ειναι σε αμεση σχεση με κεινον, χωρις να διαφαινεται η δική του συμπονοια και κατανόηση προς τους τριτους...με απωθει.

Αν το συνεχίσω, ισως αλλάξει η πρώτη μου εντύπωση.
Το θεμα ειναι να βρω την διαθεση να το συνεχισω, γιατι οοοοολο αυτο το πακετο λυρισμων, δραματικών εκφράσεων και ολο αυτό το "αρχαια τραγωδια σταιλ" συνοψίζεται σε δυο λέξεις.



Απίστευτα Βαρετο.