Σημερα έκανα μια καταγγελία -αναφορά.

Με πιανει το παραπονο. Εγω ρε παιδια τραβαω τους μπελαδες; Το ύφος μου, το τουτο μου;
Θελει ο αλλος να μου την πει, θεωρει οτι μπορει να με κανει οτι θελει; Γιατι περναω την ζωη μου να λίωνω και να προσπαθω να κρατησω τα ορια μου από τους εξω, για πραγματα που για μενα ειναι αυτονόητα;
Δεν χώνομαι στα λημερια του, δεν ζητω πραγματα, δεν απαιτω.
Δεν προκαλω με λίγα λόγια. Εκτός αν πρόκληση ειναι, το να μην εισαι αρνι.

Η μικρη ειχε ενοχλήσεις κάτω, που δεν περνουσαν και εκλεισα ραντεβου με το Αλεξανδρα. Πήγα με βαρια καρδια γιατι θυμομουν ακομα την σταση του προσωπικου στο αλλο νοσοκομειο πριν 5 χρονια, ολο καχυποψια...
Περιμενα, ήρθε η σειρα μας, μας υποδεχτηκε ενας γιατρος και δυο κυρίες.
Ζητησαν απο το παιδι να βγαλει το εσώρουχό του.
Την ειχα προειδοποιησει οτι θα της το κοιταξουν απ'εξω και ήδη η μικρη δεν ήθελε, ντρεποταν.
Την εβαλαν στο καθισμα, της εκανα πλακιτσα, ειπα και στο προσωπικο να ειναι "τρυφερο" μαζι μας, ενα λογοπαιγνιο που κάνω συχνα.
Ο γιατρός κάθισε και εβγαλε ενα εργαλειο σαν βελόνα.
Θα επαιρνε υγρο εσωτερικα για καλλιεργεια. Σαστισα γιατι δεν το περίμενα. Δεν ειχα προετοιμασει και το παιδι.
Η μικρή το ειδε, φοβηθηκε, με ειδε που ρώτησα γιατί και έδεσε το γλυκό.
Προσπαθησα να της εξηγήσω οτι δεν ειναι τίποτα, αλλα ήταν αργα, εκλαιγε.
Δεν υπηρχε περιπτωση τωρα να πει ναι, ήθελε τον χρόνο της.
Ηδη δεν πηγαμε σχολειο και χασαμε την μερα αλλα δεν πειραζει, η πρωτη της επαφη με τον γιατρο επρεπε να γινει με καλο τρόπο, και εφοσον ειναι κατι invasive, δεν θα το καναμε με το ζόρι.

Η μια γυναικα εκνευριστηκε και την ακουσα να λεει
"Γραψε οτι αρνήθηκε η μητερα την εξεταση."
Κατι στο υφος της με έκανε να της ζητήσω να διατυπωθει σωστα:
"Η μικρη αρνηθηκε, η μαμα το σεβαστηκε."
Με κοιταξε περίεργα.
-'Ειστε η κηδεμόνας της, εσεις αποφασίζετε, εσεις αρνηθήκατε."
-'Είναι το σωμα της, τι προτεινετε, να την δεσουμε χειροπόδαρα; Σεβομαι το γεγονος οτι δεν το θέλει."
Χτυπησε το κεφάλι της έντονα με το δαχτυλό της(οπως κάνουμε οταν θελουμε να πουμε οτι καποιος είναι τρελος),και αρχισε τα
"Δεν ειστε,...."
Δεν πιστευα στα μάτια μου.
"Τι ειναι αυτή η κίνηση που κάνετε; " την ρωτησα
"Δεν καταλαβαινετε τι σας λεω, ετσι;"(το μαζεψε.)

Δεν καταλαβαινα τι ζορι τραβαγε.
Ο γιατρός ειχε σηκωθεί και ειχε φύγει , δεν ειχε προβλημα που δεν ήθελα να εξεταστει το παιδι. Γιατι αυτη φώναζε; Γιατί τσατιζόταν; Ήταν θεμα κρίσης, πως μεγαλώνω το παιδι; Της έπεφτε λόγος; Τον δικό μου χρονο δεν εχανα;

"Σας εχουν κανει κατι ποτε, χωρις την θελησή σας;"(εκει εγω, να απολογηθω και να βρουμε ακρη)
αλλά μιλαγε μαζι μου και δεν με ακουγε. Φωναζε.
"Δεν με ακουτε." της λέω
"Δεν θέλω να σας ακούσω,δεν εμε ενδιαφερει τι εχετε να πειτε, δεν εχω ξαναδει τετοια συμπεριφορά!" μου πεταξε.
Οκ. Στο ζητουμενο λοιπον.
"Τι γραψατε στον φακελο;" της λέω
"Είναι δικό μας θεμα" μου απαντάει κοφτα.
"Δεν νομίζω", της απανταω, "δειξατε πολύ κακή θέληση και ειμαι πλεον καχύποπτη. Διαβαστε μου τι γράψατε εαν δεν θέλετε αν μου το δείξετε."
"Είναι δικός μας ο φακελλος."
"Ειναι του παιδιού μου, τα γραπτα μένουν, απαιτω να μου πειτε τι εχει γραφτεί."
"Οριστε" μου κανει, και τον σκίζει.

"Με ειχαν προειδοποιήσει" της λέω
"Να μην ξανάρθετε τότε" μου απανταει και προσθετει
"Δικαιολογημενα το παιδι ειναι ετσι."
Ε;
Πώς έτσι δηλαδη; Τι λεει η βλαμμενη μπροστα της;
Κοιταω την μικρή που εχει τρομάξει απο τις φωνές της.
"Περαστε εξω" μου λέει.

Αστραπιαία σκεφτομαι οτι ΟΟΟΟλο αυτό εγινε γιατι με θεωρει υπευθυνη για το οχι της μικρής, οτι πιθανον θεωρει οτι δεν επιβαλλομαι, ή οτι -πώς τόλμησα- διαμαρτυρήθηκα για την διατύπωση στον φακελο του παιδιου.
Καταχρηστική συμπεριφορα, τραμπουκισμός και γιατί;
Γιατι αποφασισα να ακουσω το παιδι μου που μου έλεγε ¨"Οχι, δεν θέλω να μου βαλουν κάτι μέσα μου. Φοβαμαι, ΔΕΝ ΘΕΛΩ"

"Θέλω το ονομα σας." της απανταω με ηρεμια
'Δεν σας το δινω." μου απανταει. Εκει πλεον ήξερα οτι ηξερε οτι το παρακανε. Δεν επιτρεπεται να μην δώσεις το ονομα σου. Τι φοβόταν;
Αυτό που επακολούθησε πιθανόν.
"Θα το μαθω" της λέω,"και παω να μιλήσω στους ανωτερους σας αυτη τη στιγμή."
"Τα βάλατε με λαθος άτομο." ειπα γυρνωντας της την πλάτη για να πάρω τα μπουφάν μας.

Εφυγα με την μικρη χαρουμενη που την εσωσα απο την κακια κυρία και να με ρωτάει "Γιατί σου φώναζε μαμα;"
'Γιατι θυμωσε μαζί μου;'

Της εξηγησα οτι δεν θυμωσε μαζί της αλλα με μενα.

Πηγα στην διοικηση, μιλησα σε 5 ατομα συνολο.
Προσπαθησαν να με μεταπεισουν, οτι ειναι ευγενεστατη, ότι εχει προβλήματα υγείας, ότι ότι ότι.
Εκοψα τον αερα.
"Σταματήστε εδώ και τώρα γιατι ειναι άσχετο με την υποθεσή.Δεν με αφορά προσωπικά η κυρία, δεν με νοιαζει ποσο ευγενική ειναι, ουτε είχα κατι προσωπικό μαζι της. Η κυρια το εκανε προσωπικό με την συμπεριφορά της και εσεις το κανετε ακόμα πιο προσωπικο με το να προσπαθείτε να με μεταπεισετε, πιθανον απο συναδελφική αλλυλεγγύη"
'Ηρθα να κάνω την δουλεια μου, και αντιμετωπιζω μια απιστευτη ελλειψη επαγγελματισμου απο την ώρα που ήρθαμε, οποτε μην το συνεχίζετε και σεις με χειραγώγηση και προσπάθεια να νίωσω ενοχες για την κατάσταση της κυρίας , που ειναι ασχετη με το συμβαν.
Λυπαμαι που η Κυρια Χ, εχει προβλήματα, όμως πιστευω οτι δεν ειναι στο καταλληλο ποστο και πρεπει να της γίνει συσταση."
"Μπορει να ειχε τα νευρα της" μου ειπε μια αλλη υπαλληλος.
"Το σκεφτηκα, ομως δεν ηταν μια κουβεντα, ηταν ολη της η συμπεριφορα αλαζονικη καταχρηστική και εδειξε περιφρόνηση και σε μενα και στο παιδι. Δεν θέλω να της επιβληθει ποινη αλλα θελω να μπει στον φακελλό της.
Πρεπει να μπει στον φακελό της."



Τωρα βέβαια, δεν νιωθω καλά.
Ομως απο την άλλη πιστευω οτι κατι τετοιες συμπεριφορες πρεπει να κοπούν και μονο με αυτον τον τροπο μαζευονται.
Είναι περιπτωση αλαζονειας ιατρικού προσωπικού;
Είναι γυναικα με σοβαρό πρόβλημα υγείας που εχει παθει τραλαλα;
Δεν ξέρω.
Πήρα μια γνωστή μου που δουλευει εκει να μου πει, σχεδον ήθελα να μου πει οτι ειναι καλή μωρε, και να λήξει εκει, να βρω λόγο να αποσύρω την αναφορά...δεν την ήξερε, ήταν καινουργια.
Καλή αρχη.

Και επιτελους, ολα σε μενα, παντα;
Εχει πλεον σημασια αν εχω δικιο;

Ειμαι η "καβγατζου".
Ο 'Αγγελος πλεον το θεωρει δεδομένο οτι αν γινει κατι, θα τσακωθω.
Αλλες φορες τον συμφερει και με βαζει μπροστά,
αλλες θέλει να μην ακούσω τι θα κανει.

Δεν τσακώνομαι όμως. Είναι μια λεπτομερεια που διαφευγει σε πολλους.
Οι αλλοι τσακώνονται.
Δεν φωνάζω.
Παραμενω ήρεμη, και πεισματικά περιμενω να γινει αυτό που πρέπει να γινει.
Δεν φοβαμαι τις φωνες ουτε κανω σουζα μπροστα σε γιατρό, υπαλληλο κλπ...

Ρε γαμώτο, εγω τραβαω τους μπελαδες ή εσεις εκει εξω κανετε την παπια και τους καλομαθαινετε;