Περι αναπηρίας ο λόγος.

Με αφορμη το τσιρκο που γινεται στα κανάλια με το τι ειπε η Βανδη.
Να ξεκαθαρίσω οτι δεν μου αρεσει η Βανδή ουτε σαν καλλιτεχνης, ούτε σαν ομορφια, δεν με εκφραζει.

Εχουν πεσει να την φάνε που ειπε οτι προτιμα να ειναι νεκρή παρά να ειναι αναπηρη.
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ να νιωθει ετσι.

Ο κάθε ένας από μας έχει τον φοβο που τον καθηλώνει.
Η Βανδή, δεν μιλησε για τους αναπηρους γενικά, δεν επιτεθηκε, μαλιστα δεν θεωρησε τον εαυτό της-για μια φορα- είδωλο, και μιλησε σαν ανθρωπος, για το τι φοβηθηκε.

Εχω κουραστει να βλεπω ανθρωπους να αρπαζονται απο κατι που λες, να βγαζουν οτι νοημα τους συμφερει και να το κανουν θέμα.

Τα γεγονοτα, και ειναι αδιαμφισβήτητα, ειναι τα εξης.
Στην Αθηνα, ανθρωπος με κινητικα προβληματα δεν μπορεί να κινηθει, να παει πουθενα, να ειναι χρησιμος προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.
Χρειαζονται χρήματα, υποδομή και βοήθεια απο το κρατος.

Σε ποιον αρεσει να ειναι βαρος σε καποιον αλλον για τα παντα, ακόμα και να πας να παρεις γαλα;
Στις αλλες χωρες, υπαρχουν ραμπες, πεζοδρομια και καποια παιδεια στους ανθρωπους, δεν παρκαρουν παντού, μπορεις να πας μια βόλτα, να ξεχαστεις.

Μια φίλη μου παντρευτηκε άνθρωπο με κινητικα προβλήματα, και 3 μερες στην Αθηνα, δεν μπορούσαν να πάνε στα μισά μερη (ενα απο αυτα το σπίτι μου).


Τωρα, εχω παρατηρησει οτι οι άνθρωποι με αναπηρία, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες.
Οι κομπλεξικοι και οι μή κομπλεξικοι.
Οπως και μεις.
Δεν ξεχωρίζουν.

Υπαρχει μια κοπέλα στη γειτονια μου, τυφλή.
Οποτε την εχω βοηθήσει να περασει τον δρόμο, με ρωταει ποσο τελειο ειναι το μεικ απ της, (αψογο) και μετα μου λεει ολο καμάρι οτι το κανει μόνη της.
Κοκέτα οσο δε πάει.
Εχω γνωρίσει κωφούς, με μια εσωτερική ηρεμια που καθιστά την συζήτηση μαζί τους ευχαριστη, και ξεχνας αυτομάτως το πρόβλημα συννενόησης. Σαν να μιλάς με καποιον από αλλη χώρα.

Και εχει τύχει να βρεθω με ανθρώπους που παιρνουν στραβα οτι πεις, που πρέπει να προσεχεις συνεχεια τι λες γιατι ο,τι και να κανεις, το παιρνουν οτι δεν τους "σεβεσαι", οτι τους προσβάλεις. Συννενόηση γολγοθας και αντε να αποδειξεις οτι δεν εισαι ελεφαντας.

Θα μου πεις, και οι αρτιμελης, ακουοντες, βλεποντες, τα ιδια δεν κανουν;
Ναι.

Αλλά στον άνθρωπο με προβλημα πας με αλλη ψυχολογία.
Πας ήδη πιο ζεστα, πιο κοντινα, πιο τρυφερα.
Τουλαχιστον εγώ.
Δεν τους λυπάμαι, δεν τους ξεχωρίζω, δεν τους κοιτάω στο δρόμο, αλλα τους συμπονω γιατι η αναπηρία τους ειναι η μαρτυρία, ότι περασαν αρκετα στην ζωή τους.
Και η επίθεση τους, μου ξινίζει.


Και τότε αρχιζω να τους λυπάμαι.
Τότε η αντιμετωπισή μου αλλάζει.
Τότε, δεν θα κάτσω να τους την πω.
Τους βλέπω να αρπαζονται με την καθε μαλακια και στεναχωριεμαι,
αυτομάτως αφιρούν από τον εαυτό τους τον σεβασμό (μου) που ήθελαν, και εισπράττουν την αποστασιοποίηση μου.


Εγω ας πουμε τον κύριο στη τηλεοραση που απαιτει απο την Βανδή να ζητήσει συγγνώμη (τιμωρία δηλαδη, γιατι η συγγνώμη δεν απαιτείται), με κάνει να σκέφτομαι το ποσο ασήμαντο βλεπει ο ίδιος τον εαυτό του, τελικα, και ειναι κρίμα.
Και ακομα και να πληγωθηκαν καποιοι, γιατι η ψυχολογία τους μου ειναι αγνωστη, και πιθανον ολα να τους πονάνε(?), το να ωρύεσαι ετσι για κατι που ειπωθηκε από εναν άνθρωπο που είπε το πως νιωθει, που μιλούσε για τον εαυτό του και όχι για σενα ειδικά, ειναι φασιστικό, και εντελώς παράλογο.

Να βαζουμε λίγο και το νιο νιο μας να δουλεψει.