Πουφ!

Υπαρχει μια στιγμή στην ζωή μου που επανερχεται.
Η στιγμή του Πουφ!

Η στιμή που η χρυσόσκονη εξατμίζεται και ξαφνικά βλέπω τον αλλον...όχι οπως πραγματικά ειναι, γιατι δεν εχω την αποκλειστικότητα στην πραγματικότητα...αλλα τον βλέπω από αλλη οπτική γωνία, σαν να πηγαίνω στην σκοτεινη πλευρα της σελήνης και να βλέπω τα τερατα που κρυβονται εκεί.

Το επαθα με την κολλητή μου μετα από 20 χρόνια φιλίας.
Ολες οι παρατηρησεις της για την ζωγραφική που ανταλλάσαμε η μία με την άλλη, ξαφνικά φανηκαν γι αυτό που ήταν. Ζηλεια.
Εκεί που νόμιζα οτι γινόταν από αγαπη, ειδα ανταγωνισμό.
Κακία.
Το καταλαβα τυχαία ενα καλοκάιρι που το περασαμε μαζί με τα αγόρια μας.
Είχε μόλις κληρονομήσει τον μπαμπά της και ειχε το στυλάκι "ειμαι καποια".
Δεν ήθελε να κυκλοφορήσουμε μαζι με τον δικό μου στο χωριό μήπως και κακοχαρακτηριστει για τα τατουαζ του, δεν ήθελε τον γκομενο μαζί της για να μην την πουν πουτάνα, και αλλα που δεν ταιριαζαν στην ηλικία της, ούτε στο ατομο το οποιο μονιμως τα ειχε με δυο γκομενους.
Μετα απο αρκετα προβλήματα (μην παρκαρουμε το αυτοκίνητο στην αυλή, δεν εδινε λίγο χωρο στη ντουλάπα να απλώσουμε τα ρουχα μας κλπ)...έγινε ενα μπαμ και αποφασισα να φύγουμε.
Δεν με σταματησε.
Θεωρησε πιο σημαντικό να βγει από πάνω.
"Αν φευγεις επειδή δεν εχεις λεφτά, να σου δανεισω"
Γυρισα στην Αθήνα, έγινε ο μεγαλος σεισμός, δεν με πήρε τηλέφωνο.
Παντρευτηκα, δεν με πήρε τηλέφωνο.
Είχαμε καποια τυπική επαφη γιατι η αλλη μου κολλητη τυγχανει αδερφή της- η οποια ήθελε συνεχεια να μας τα "φτιάξει".
Τα ακουσε και αυτή.
"Σε κανει παρεα τώρα που εμεις δεν τα βρηκαμε".Σοκαρίστηκα με αυτό που ειπε στην αδερφή της.
Το θεωρησα τοσο φτηνό, μειωνε την αδερφή της και μενα αλλα ήταν και χαζό αφου η φιλία με την μια κρατούσε 20 χρόνια και με την αλλη 15.

Πριν λιγα χρονια της ειπα για το βιβλίο και περιμενα να δω καποια ένδειξη ζήλειας, ανταγωνιστικότητας, κατι που θα μου επιβεβαίωνε οτι οντως, τόσα χρόνια, δεν με ειχε αγαπήσει, δεν ήταν αγνο αυτό που ένιωθε όπως πίστευα παλιά.
Δεν περιμενα ομως να την δω να χλωμιάζει (δεν εχω ξαναδει κατι τετοιο) και να προφασίζεται κάτι και να φεύγει. Ποτε δεν ειδα κατι παρόμοιο.

Ενιγουει.
Το γραφω αυτό σαν παραδειγμα.
Για μενα ήταν ο πρωτος πλατωνικός μου έρωτας, την λάτρευα, γραφαμε απιστευτα γραμματα η μία στην αλλη και ολα ειχαν θέμα για αγορια, τουαλέτα (στα 11 ακόμα βρίσκεις τα σκατα αστεια) και περίοδο.
'Ηταν η αδερφή που δεν ειχα ποτε και εβλεπα μόνο αγάπη.

Και μια μέρα....Πουφ.
Η άμαξα εγινε κολοκύθα.


Το ίδιο έγινε με τον κολλητό μου.
Αλλα 20 χρόνια πεταμένα.
Με βοήθησε, οσο κανεις.
Αυτό δεν το αρνούμαι.
Ομως, μου πήρε κατι πολύ σημαντικό.
Την πεποίθηση οτι μπορει να υπάρξει φιλία μεταξυ γυναικα και άντρα.


Και το χρειαζόμουν αυτό, ειδικά μετα τον αντρα μου.
Να νιώθω οτι δεν συνδεονται όλα απ'ευθείας με το πόσο γαμήσιμη με βρίσκει ο άλλος.


Πρόσφατα έγινε άλλο ένα πουφ.
Είχα εναν φίλο που ευχαριστουσα τον Θεό για την παρουσία του στην ζωή του παιδιού μου.
Ομως σε προσωπικό επιπεδο ειχα καποια παράπονα.
Τα οποια ειπα.
Και βρήκα τοιχο.
Και ακουσα εξυπνάδες.
Ειρωνείες.

Και καποια στιγμή που νόμιζα οτι Ι got through άκουσα...
"δεν έχω το κουραγιο να κάνω τίποτα γι αυτό".


Οκ.
Τι να απαντήσεις σε κατι τετοιο;
Αν ο αλλος δεν ενδιαφερεται/φοβαται/περιμένει να τον παρεις από το χερακι καθε φορα που κανει κακάκια του στο σαλόνι σου....


Πουφ!
Επεσε το πέπλο και ειδα πως ανάλογα με το ποια θέση διαλεγε να πάρει, άλλαζε και ο φωτισμός του. Και ενω πριν έβλεπα μόνο τα καλά, ξαφνικάειδα όλα οσα δεν ήθελα να δω.
Τον φόβο, την δειλία, την εκδικητικότητα, την μνησικακία, την ελλειψη εαυτού, αγάπης, την έλλειψη ισσοροπίας.
Είδα πώς και γιατι καθε τρεις και λίγο ακουγα κατηγορίες άδικες που με πλήγωναν, ειδα γιατι μου κρατούσε μανιάτικο και θεωρούσε εχθρικό ότι του έλεγα.

δεν ήταν δικό μου το πρόβλημα.
Πουφ!


Και η ζωή (μου) συνεχίζεται.