Παλιοι λογαριασμοι;

Και γιατί τους χρεώνομαι;

Ξερω οτι υπαρχουν παντα διαφορετικές θέσεις, τις οποιες επιλεγει κανεις απεναντι σε ένα συμβαν, απεναντι σε εναν ανθρωπο. Απο τον εκνευρισμο, την αδιαφορία και την συμπονοια, στον οίκτο και στην απάθεια επιλέγουμε τι θεση θα παρουμε.
Βλέπουμε πράγματα σε κεινους.
Που νομίζουμε οτι αυτοι δεν βλέπουν.
Η εμπειρία μου μου εχει μαθει ότι αν δεν τα βλέπουν, υπαρχει λόγος και ειμαστε πολύ μικροί και ψώνια αν νομίζουμε οτι μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό (εκτος αν υπαρχουν ισχυροί δεσμοι αγαπης και αν...).
Αλλά κυρίως εχω μάθει ότι βλέπουμε πράγματα δικά μας.
Ειμαστε ολοι σαν σακουλάκια με μπιλιες. Μια μπιλια ειναι η καλοσύνη, μια αλλη η τσαπατσουλιά, μια αλλη η φλυαρία κλπκλπ
Καποιες μπιλιες ειναι ορατες, καποιες ειναι ενεργες, καποιες ειναι κρυφές και καποιες δεν ειναι καν στο σακκουλάκι που βλέπουμε, αλλα στο δικό μας.

Γιατι κάνω αυτό το ποστ σήμερα;
Γιατι πριν λίγο καιρό ειδα κατι. Κάτι που με σοκαρε, με σταναχώρησε, αλλα λόγω των επεισοδίων που ξέσπασαν με τον Αλέξη, δεν ανέβασα το ποστ και αυτό με έβαλε σε μια διαδικασία σκέψεως διαφορετικής, αφου δεν ειχα διέξοδο και με ανάγκασε να κοιταξω μες το σακκουλάκι μου αλλα και στο σακκουλάκι αλλων-κάτι που σιχαινομαι.
Και στο τελος, αδιαφόρησα.
Δεν θα έγραφα καν αυτό το ποστ, αλλα ένιωσα ότι πέρα από το συναίσθημα και την διαδρομή που έκανε, έπρεπε να καταγράψω τι συνέβη και τις σκέψεις μου.

Καποιοι λοιπόν, τοποθετούνται απέναντι σε αλλους. Σιωπηλά. Είναι ο προσωπικός τους ξεσκαρταριστής και τους ειναι χρήσιμο εργαλειο στο να επιλεγουν ποιοι άνθρωποι θα τους περιβάλλουν ή οχι. (Εγω ας πούμε δεν το διαθετω παρα για καποιες ομαδες ανθρώπων).

Αλλοι δεν μένουν στις σκέψεις.
Ενεργουν.

Εκφραζουν την άποψη τους και συνήθως για πραγματα που δεν τους αφορούν.
Σαν αλλες Λαμπιρη και Σκορδά με πανελίστες γυρω γυρω θα επιδοθούν σε φτηνές ψυχαναλύσεις τυπου 'Οπρα. Το έζησα αρκετές φορές, και κάθε φορά ίσως επειδη δεν το περίμενα, πληγώθηκα.
Και μετά το ξεπερνούσα. Ευτυχώς.


Ειδα αυτό ας πούμε, και επαθα σοκ.
Σκέφτηκα...τι να βγω να γραψω;
Τι να πω;

Να αποδείξω οτι δεν ειμαι ελέφαντας;
Να αρχισω να καρφώνω καταστασεις και ανθρώπους για να αποδείξω οτι τα προβληματα μου δεν ηταν self fulfilled prophecies?
Και τότε πραγματικά να με δω σαν θύμα;
Να απολογηθώ; (*)


'Ημουν εγώ αυτή η οργισμένη ύπαρξη, η τραγική ηρωίδα αλα Μπλανς Ντυμπουα, μια κακομοίρα με φανταστικά προβλήματα που βλέπει παντού ανυπαρκτους εχθρούς και ανύπαρκτες βολές (και ανύπαρκτα ποστ με μενα για θέμα);
Εγω δεν με βλέπω έτσι, ακόμα και τις φορές που με πιάνει αυτολύπηση, καμια φορά.
Ομως μερικοί απο τους σχολιαστές, αν και καθόλου κακοπροαίρετοι με αναγνωρισαν και αυτό ήταν που με πλήγωσε και με ανάγκασε να αποδεχτω το γεγονός οτι υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν αυτή την εικόνα για μενα, ασχετα αν δεν την συμμερίζομαι.
Και το σεβάστηκα.

Διέκρινα την απουσία εμπάθειας. (εκτος από έναν, αλλα ποιος τον γαμει;)
Ξεχώρισα τα σχόλια από την θεματοθέτρια.

'Ενιωσα οτι μιλούσε ουσιαστικά για τον εαυτό της αλλα οτι σαφεστατα πάτησε πάνω μου για να δειξει τι καλά που τα κατάφερε εκείνη να ξεπερασει τα προβληματά της.
Με έβαλε σκαλάκι για να πει ουσιαστικά οτι εκείνη καταφερε πεντε πράγματα.

Και πάλι ως εκει, δεν εχω κρίση, δεν έχω γνώμη, μπορει να εγινε από βλακεία, χαζομάρα, εμφυτη κατινιά και όχι απαραίτητα από κακία και με δόλο.

'Ομως, και εκει στάθηκα,το γεγονός οτι κρύφτηκε πίσω από το 7χρονο παιδί μιας άγνωστης για να αυτοχαιδευτει δημόσια, το γεγονός οτι τοποθετήθηκε -έστω μεσα στο μυαλό της-αναμεσα σε δύο ανθρωπους που μοιραζονται την πιο στενή σχεση, υποθέτωντας οτι ξέρει τι γίνεται μεταξύ τους, ακυρωνοντας ξενύχτια, θυσίες και καταστάσεις που δεν γνωρίζει και δεν της πέφτει λόγος,ήταν αυτό που με ξύπνησε από όποιο μούδιασμα με είχε πιάσει.
"Το κίνητρο μου, ειναι το ενδιαφέρον μου για αυτό το παιδάκι",έγραψε περιφραστικά. Bullshit.
Καθαρή υποκρισία.
Δεν υπήρχε αγάπη και ενδιαφέρον σε αυτό το ποστ.
Αυτα γινονται με τρυφερότητα σε πριβε ε-μαιλς.
Εχω λάβει, πολλες σκέψεις αγνώστων,κατά καιρούς που σεβάστηκαν και μένα και το παιδι και τον εαυτό τους, στην τελική.
Αυτό ήταν self righteous.Εγω και το παιδί ήμασταν το χαρτί τουαλέτας και η δικαιολογία αντίστοιχα.


'Εγραψε οτι ήλπιζε να το διαβάσω.
Το διάβασα. Μου έστειλαν το λίνκ, 6 μηνες αργότερα.
'Εγραψε οτι εκνευρίζεται όταν με διαβάζει. That's scary.
Δεν καταλαβαίνω αυτη τη συναισθηματική συμμετοχή όσο αφορα τη ζωή μου.


Ειναι πολλά που δεν θα καταλαβω ποτέ για τους άλλους.
Και δεν προσπαθώ καν.
Δεν εχω τις ανάλογες μπίλιες.

Τεσπά.
Δεν γαμιέται.
Τι ξερω εγω, It's all in my head. Right?














(*)Πριτς!