Μπεστ Κρίστμας

Ξύπνησα στις εφταμισι. Η μικρή ετρεξε να δει τα δώρα της, Δυστυχως δεν ειχαν ερθει αυτά που έιχα παραγγείλει από αμερική και ηταν λίγο πιο φτωχικα από περσι, αλλα ο πατερας της θα την γεμίσει δώρα, οποτε...

Ντύθηκαμε, -χωρις γρίνιες όπως το ειχαμε κανονίσει- και συναντήσαμε τον πρώην άντρα μου για να παμε να μοιρασουμε τα δώρα στα παιδια που δεν ειχαν γονεις στο Παίδων.
Πήγαμε και στα δύο.
Φυσικα τα εγκατελειμένα είχαν σύνδρομο Down, αλλα ως επι το πλέιστον τα ευφαριστήθηκαν.
Εβαλα τα κλάμματα όταν πήγα σε ενα κοριτσακι που δεν εβλεπε, δεν ακουγε παρα ελάχιστα και δεν μιλούσε. Ξαπλωμενο σαν τελικό σίγμα σε ενα κρεβατι, ειχε όμως σπίθα, Κουνιόταν, αντιδρούσε οταν της σκουπίσαν την μύτη. 'Επιασα το ποδαρακι της και εμεινε ακίνητη. Τις το χαίδεψα και το απολάμβανε.
'Εχει νοητική καθυστερηση;" ρωτησα. Το μυαλό μου πήγε στην Ελεν Κέλερ.

Δεν υπηρχε απαντηση.

Πήγαμε μετα στο δίπλα (ειναι δύο τα νοσοκομεία) και η ενεργεια εκει ήταν τελείως διαφορετική. Πιο ηρεμο προσωπικό, πιο καλόκαρδο, λίγοτερο στρεσαρισμένο, και λιγοτερα παιδια. Με νοσοκόμες να τα παιζουν, να γελανε....Το ενα παιδι το εγκατελειψαν οι γονείς της...καθηγητες και οι δύο. Το αλλο ήταν αξιολάτρευτο και μας έκανε ευχαριστω με την χούφτα του στο στήθος και έστελενε φιλάκια.

Ετρεξα σπίτι στις 11 και μιση σαν την τρελλή να ετοιμασω γαλοπούλα -που δεν ειχα ξαναφτιάξει. Πήρα και ρολό αρνί, πήρα και ορτύκια, και στρωθηκα στα ψησίματα, στις σαλάτες, στις κίς και 3 η ώρα όλα ήταν έτοιμα.
Καρεκλες δεν έχω και μεγάλο τραπέζι έτσι μου έφεραν και σκαμπό, και έφαγα με την μικρη σε χαμηλό τραπεζακι.
Η μικρή ξετρελλαθηκε.
Δεν εχω αδερφια και τα ξαδερφια μου που έχουν παιδια ζουν Θεσσαλονίκη.
Από την μερια της μητερας μου δεν υπαρχουν παιδια, παρα κατι μακρινά 2α ξαδελφια που ζουν στο εξωτερικό.
Που σημαίνει οτι οικογενειακές συγκεντρώσεις η μικρη εχει ζήσει από τον μπαμπά της.
Εδω ομως στο σπίτι της, όχι, γιατι μεχρι τώρα ήταν ακαταλληλο.
Και γιατι πολλοί παλιοί φίλοι μου κλωτσανε για το τσιγαρο το οποιο ειναι νον ουέλκομ στο σπίτι παρα μόνο στο μπαλκόνι.
'Ηρθαν φίλο λοιπόν, η νονά της, ο αγγελος, φάγαμε, της μιλούσαν, Καθίσαμε να δούμε το Γούολι όλοι μας (για να εξηγήσουμε γιατι πήρε δώρα Πιτζαμες, πιατα, σουπλά με τον Γουόλι και την Ευα) και η μικρη δεν εβαζε γλώσσα μέσα να μας εξηγέι το έργο παρά τις φιλότιμες προσπαθειές μου να της εξηγήσω οτι από ενα σημείο και μετα καλό θα ήταν να σταματήσει να εξηγει γιατι δεν ακούγαμε το εργο. Χαμένος κόπος.
Πάιξαμε Τζενγκα και ο χαμένος επρεπε να δεχτει αφρο ξυρίσματος σαν ποινη. Αυτό ειχε σαν αποτελεσμα ενα παιδακι να προσπαθει να χασει ντε και καλά και που δεν ησύχασε μέχρι να της βαλώ αφρο σ'ολο το προσωπο και να πασαλειφτούμε όλοι (οποιος γελαγε την "ετρωγε" από μένα, οφ κορς)
Φτιάξαμε μαλλί της γριάς, φάγαμε και μελομακάρονα και περίσσεψε ενας τόνος φαί.
Ενιωσα ευτυχισμένη.
Ποιος ξέρει ποσοι και ποιοι απο τους σημερινούς μου καλεσμένους θα έχω στο τραπεζι μου τα επόμενα Χριστούγεννα;
Φετος όμως, της πρόσφερα γιορτινή ατμόσφαιρα.

Θυμήθηκα εμενα, με την μάνα μου να τρωμε ενα κοτοπουλο, ή να κόβουμε μια πρωτοχρονιάτικη πίτα, μόνες με τα νυχτικά μας, γιατι ο πατερας μου σαν μουσικός που ήταν δούλευε...αλλα ήμασταν και μονο "οι δύο μας"γενικώς... και η θύμηση αυτής της μιζέριας με κυνηγαγε.
Δεν ήθελα κατι τετοιο για μένα και την μικρή.


Σήμερα ήταν μια πραγματικά καλή, γεμάτη μέρα.
Το παιδι μου ήταν ευτυχισμένο.

Ενιωσε τα Χριστούγεννα και την ιδιαιτερότητα της μέρας. Την ενέργεια, τα γέλια, τα γελαστά πρόσωπα.
Κάτι που θα το θυμάται αργότερα.
Την μαγεία του Αη Βασίλη ( ο οποιος ήρθε χτες το βραδυ και "μας" ξύπνησε και σηκωθήκαμε και πήραμε το δωρο μας στο κρεβάτι-μια χνουδατη Ευα από το έργο Γουόλι-κατευθείαν από το εργαστήρι του Αη Βασίλη στην Ντίσνειλάντ).



Εβαλα το παιδι για ύπνο, μαζεψα τα πίατα. Χαιρετησα έναν έναν τους καλεσμένους μου,έβαλα τις πυτζάμες μου, μάζεψα τασκουπίδια τα έδωσα στον Αγγελο με ένα φιλί στην πόρτα.
Κοιταξα τα ζώα μου. Ξεραμένα από την κούραση και το φαί.


( Το σκυλί απολαμωμένο στην προσπάθεια να καταφερει το κοκκαλο-τωσες ώρες, αποκοιμήθηκε πάνω του....)


'Εριξα μια ματια στο κορμάκι που κοιμόταν κάτω από τα σκεπάσματα με μία κούκλα Ευα αγκαλία και ένιωσα να φουσκώνει η καρδια μου.


Ελπίζω η σημερινή μερα να ειναι εμπνευση για όλους μας να ξεχειλίσουμε από αγάπη.
Τόση, ωστε αν περισσεψει και για τον δίπλα.