2 cents
Πήγα προχτές στο σουπερ μαρκετ να ψωνίσω και είχα να κάνω μια αλλαγη σε κατι που ειχε αγοράσει ο Αγγελος και να μην τα πολυλογώ η διαφορά ήταν 5.13.
Επείδή όμως ψώνισα κάτι παραπάνω, δεν θυμάμαι πως, και τι, ο λογαριασμός μου βγήκε κατί -ας πούμε 15- και εντεκα λεπτά.
"Είμαστε εντάξει" μου λέει χαμογελαστά η ταμίας.
Πες οτι γύρισα από Παρίσι που σου δίνουν όλα σου τα σεντς και δεν το παίζουν χουβαρντάδες να στρογγυλοποιούν, πες οτι δεν ειναι η κοπέλα με το μαγαζάκι της γειτονιας αλλα σουπερ μάρκετ, πες οτι έχω τάσεις μικρότητας (με λίγα λόγια πες ο, τι θες), περίμενα να ανοιξει το ταμείο της και όταν είδα μεσα την πληθώρα "ψιλών", της είπα:
'Αν δεν σας πειράζει, θα ήθελα τα δύο σεντ μου.'
Και ειλικρινά σας μιλάω, δεν ντραπηκα καθόλου, ούτε με απασχόλησε πώς θα φανεί.
Τα λεφτά, ειναι λεφτά, και ειναι δικά μου και εγω αποφασίζω αν θα ξοδέψω 60 ευρώ σε μια στολή για την μικρή που είναι ζήτημα αν θα τη φορέσει μια φορά (πονεμένη ιστορία της Ντίσνευλαντ, ας το αφήσουμε αυτό)ή 2 σεντς.
Τα δούλεψα, μου ανήκουν, εγώ απόφασίζω τι θα τα κάνω.
Κανείς άλλος.
Και αυτος που ξεπερνα τα όρια του αποφασίζοντας για μένα τι ειναι ΟΚ και τι όχι (ουτε καν να πει "σας πειράζει γιατί δεν έχω ψιλα";), για μενα, αυτός θα έπρεπε να ντρεπεται.
Για την συμπεριφορά του.
Η ταμίας έμεινε, και πολυ γρήγορα πρόσθεσε με ένα γελακι που δεν προσδιόρισα αλλά προς το θιγμένο μου έκανε.
'Να σας τα δώσω, δεν είναι πρόβλημα, είπα οτι ειναι πρόβλημα;"
Χαμογελασα, είπα ευχαριστώ και καλή συνέχεια και δεν έδωσα συνέχεια στην αμυντική της στάση.
Η οποία μάλλον πήγαζε από το γεγονός οτι το πήρε προσωπικά, άρα ένιωσε ίσως οτι ξεπερασε τα ορια; Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.
(Η πολυ απλά με θεωρει την περίεργη πελάτισσα της γειτονιας, και μεταξύ μας χεστηκα, έχω αρχίσει να πιστεύω το "ο άγιος φοβέρα θέλει")
'Εχω ενα πορτοφολάκι μαζί μου γεμάτο ενα -δύο και πέντε σεντς και δίνω τα ακριβή ρεστα εκεί που γουστάρω, και στρογγυλοποιώ εκεί που γουστάρω.
Εγω.
Και νιώθω καλά μ'αυτό, πιο πολύ απ'ό,τι περίμενα.
Το οτι οι επιλογές μου δεν καθοδηγούνται από την "πίεση" των άλλων αλλά από την δική μου κρίση και τις δικές μου ανάγκες.
Comments
Έχω βρεθεί και στη θέση του ταμία (μεγάλο σχολείο ο στρατός :P) και στη θέση του πελάτη (καθημερινά όπως όλοι). Από τη μία ως πελάτης θα μου κακοφανεί η παραρκάτηση ακόμα και ενός λεπτού από οποιοδήποτε super market ή άλλο κατάστημα ξέρω ότι δεν κάνει ανάλογες στρογγυλοποιήσεις προς τα κάτω (και αν δε βαριέμαι θα το απαιτήσω να μου το δώσουν και φυσικά θα εισπράξω το βλέμμα της ταμία που θα με θεωρείσει "περίεργο") και από την άλλη όταν εγώ ήμουν ο ταμίας και κάποιος μου ζήταγε 2 λεπτά ρέστα, δεν του τα έδινα και του εξηγούσα ότι κάνω πάντα στρογγυλοποίηση ανά 10 λεπτά και δεν έχω ποιο ψιλά να του δώσω (και επειδή κατά 99% την προηγούμενη μέρα η στρογγυλοποίηση ήταν υπέρ του και την είχε δεχτεί με μεγάλη ευχαρίστηση, ο τόνος που του μιλούσα δεν ήταν και πολύ ...φιλικός :>).
Με λίγα λόγια, μπορώ να κατανοήσω και τις δύο συμπεριφορές...