Φάγαμε πακέτο

"Μαμά, η γιαγιά μου έβαλε να δω εναν μπαμπά που πήρε τα παιδιά του μακριά και μετα ξαναβρεθηκαν και έκλαιγαν με τη μαμά.
Εκλαιγα κι εγω."

Κόντεψε να μου βγει το μακαρόνι από τη μύτη.
'Ηταν και λινγκουίνι.

&^%&^^$%$#$%#^
(Αυτες είναι οι σκέψεις μου πριν σχηματίσω τον αριθμό. Αλλά κρατιέμαι)

-Ναι, μαμά; Θα σε πείραζε, το ΕΝΑ βράδυ που με εξυπηρετείς και σ'ευχαριστω ( μην τυχόν και δεν κάνω τεμενάδες, θ αρχίσουμε) να μην βάζεις το παιδί να βλέπει το "Πάμε πακέτο";
-Μα καλά, την Λόλα δεν μου είπες οτι δεν θες να βλέπει;
-Οχι, μαμά μου, το παιδί μου είπε οτι την έβλεπε μαζί σου και σε παρακάλεσα να κάνεις ένα κόπο είτε να το γράψεις στο βίντεο και να το δεις αργότερα...τέλος πάντων, για να μην κουράζομαι άδικα (γιατί νιώθω και τη ζωή να φέυγει από μέσα μου), να στο πω απλά.
Ξανα.
Μετά τις 12 το μεσημέρι, καμία εκπομπή δεν ειναι κατάλληλη για παιδιά.
Δεν θέλω να της βάζεις τηλεόραση.
Σου χω δώσει βιντεοκασέτες, ντιβιντι...
-Μα νόμιζα οτι θα σου άρεσε που το βλέπει... (Ε; Τι κοτσάνα πέταξε τώρα; Προσπεράνω και στέκομαι στο οτι ως συνήθως, με διακόπτει. Μετά θα μου λέει οτι δεν ήξερε οτι δεν ήθελα, και θα έχει δίκιο, αφού δεν άκουσε ποτέ το τι έβγαλε το στόμα μου, μεθυσμένη από τον ήχο της δικής της φωνής, και μόνο)
-Οχι μαμά μου,(συγκρατημένα) ειναι ψευτοσυγκινισιακό, το παιδί δεν έχει άμυνες να ξεχωρίζει, σοκαρίστηκε με την αρπαγή των παιδιών...(έλεος Θεέ, πόσα "παιδιά" πια θα εκπαιδεύσω;)
-Εντάξει, δεν ήξερα
('Οχι, ήξερες, ειναι η δευτερη φορά που κάνουμε ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια κουβέντα, η οποία τελείωσε με τον ακριβώς ίδιο τρόπο. Τουτον)
-ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ( το δίωρο που προηγείται του ύπνου της)

Εφόσον ειναι ανίκανη να καταλαβει σε ΤΙ μαλακίες (στην κυριολεξία) την εκθέτει, ή δεν την ενδιαφέρει, προκειμένου να δει τις σειρές της (έχω κατι αμυδρές αναμνήσεις της δικής μου παιδικής ηλικίας), αναγκαστικά γινόμαι απόλυτη.
Και κακιά στα μάτια της μικρής η οποία σκέφτεται σοβαρά αν θα μου ξαναπεί τίποτα.


Και νιωθω τόσο, μα τόσο κουρασμένη....
'Αιντε, καλή μας δύναμη.