Πονοκέφαλος και σήμερα

Νομίζω οτι τώρα το έπιασα. Η περιπετεια με τη δουλειά με έκανε να καταλάβω πολλά. Για μενα παλι αλλα και τους γύρω μου.

Το όλο θεμα με τον υπεύθυνο του μαγαζιου, οσον με αφορά, ήταν απ ό,τι συμπεραινω, ό,τι δεν ήθελε να δινει εξηγήσεις, να ειναι ευγενικός, ήθελε να φερεται με έναν τρόπο που να με βάλει σε μια κατώτερη θέση. Οχι εμένα προσωπικα φανταζομαι, αλλα μιλάω για μενα τωρα.
Και ρωτω( τα αυτονόητα, αλλα δεν πειράζει)
Γιατι;

Σιριουσλι, γιατί;
Επειδη πληρώνει; Δεν με πλήρωνε. 'Οχι αυτός τελος πάντων.
Για να κάνω τη δουλειά μου καλύτερα;
Μα την έκανα άψογα οποιος και να ήταν εκεί. 'Οταν έχεις φιλότιμο, δεν χρειάζεσαι μπαμπούλες.
Για να μην φέρω αντιρρήσεις; Και ποιος ειναι αυτός που θα μου λέει τι να κάνω στον ελευθερο χρονο μου ή θα με παιρνει τηλέφωνο νυχτιάτικα; Ποιος θα βάλει όρια, αυτός που δεν ξέρει που σταματούν τα δικά του;

Αρχίδια, προσωπικα εχω βρεθεί σε θέσεις ισχύος και εχω γινει αυταρχική όταν έπρεπε, και ποτε αδιακρίτως. Πιστευω οτι στη συνγκεκριμένη περίπτωση ο συγκεκριμένος δεν με σεβοταν ποτε και του βγήκε όταν πήγα για δουλειά.
Ολα τα αλλα ειναι οδοντόκρεμες.

Μπορεις να δημιουργήσεις διαφορα οταν και οι δύο την βλέπουν. Αλλιώς, υπάρχει ισοτιμία.
Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, αν και τελευταία αρχιζω και αναθεωρω τι θέλω και εξυψωνω γαιδούρια στο ύψος μου. Ενα ερωτημα που με καιει τα τελευταία 8 χρόνια μπορώ να πω.

Θυμαμαι στα φόρουμς, οπου γινοταν καποιος συντονιστης (δηλαδη εξουσια του αερα-του κώλου) και τους εβλεπες αμέσως να φέρονται στους υπόλοιπους λες και ήταν ενα σκαλάκι πιο κάτω.
Ηλιθιο γενος είμαστε τελικα. Δημιουργουμε μόνοι μας τις ταξικες και τις αλλες μας διαφορές.


Ανακάλυψα και γιατί παντρευτηκα, γιατί ερωτευτηκα καποιους και γιατί απερριψα άλλους.
Οι καλοι τροποι. Δεν μιλάω για την ευγενεια την τυπική.
Μιλάω την ευγενεια την ουσιαστική, που ρωτας τον άλλον αν θελει κατι.
Προσωπικα, δίνω τα πάντα σχεδον, αν ο άλλος το ζητήσει με όμορφο τροπο...

Κολληματα, φαντάζομαι.