Επιστρέψαμε

Γυρισα τη Τεταρτη από Παρίσι.
Είχα να πάω πάνω από εικοσι χρόνια, και ακόμα δεν εχω 'γυρισει".
Πως αφήνεις μια χωρα που σου δινει αυτό που θεωρείς αυτονόητο;
Σεβασμο, ευγενεια.
Δεν μιλάω για χαζοχαρουμενες καλημέρες στυλα αμερικανιάς αλλα για ουσιαστική ευγενεια.
Να σε αφήνουν να περνας τον δρομο στη διαβαση.
με το χαμογελο.
Τετοια απλά πραγματακια.

Θα τα διαβασετε πιο εκτενεστερα στο άρθρο που εγραψα, μην τα βγάλω όλα εδώ.

Το ταξίδι εγινε κυρίως για την μικρή. Να συνειδητοποιήσει καποια πράγματα για τον εαυτό της, τα Γαλλικά, την Γαλλία. Πήγαμε στη Ντισνει και μείναμε σε συγγενεις.
Και τελικα, εγώσυνειδητοποίησα καποια πράγματα.
Για μενα, την καταγνωγή μου, την μάνα μου, το σόι μας μέσα.

Σοκαριζομουν, αφ'οτου εγινα μάνα, για καποια πράγματα που έγιναν οταν ήμουν 5 ετών.
Πχ με άφηναν στο παρκο έξω από το σπίτι, μόνη. (και όταν πήγα στη φίλη μου και "χάθηκα", οταν με "βρήκαν", εφαγα το ξύλο της αρκούδας)
Η στο σινεμά κάτω απο την επιβλεψη της ταξιθέτριας.
Τέτοια.

Ακουγα την εβδομάδα που πήγα, συνέχεια το ίδιο.
'Την ξέρουμε βρε παιδί μου, και η γιαγιά σου το ίδιο ήταν."

Πρώτη φορά μιλούσα με καποιους και δεν ενιωθα να την κατηγορω γιατί δεν χρειαζόταν να κάνω προσπαθεια να τους πεισω οτι δεν λέω μπαρουφες, πρώτη φορά που τα εξωπραγματικά που ζούσα, τα ήξεραν. Την ήξεραν.
Δεν ήμουν μόνο εγώ, δεν τρελαινόμουν.
Η γυναίκα έχει προβλημα.
Είναι καλή, γλυκιά, την δεχόμαστε ως έχει, αλλα ζει στον κόσμο της και ειναι καπριτσιοζα.
Τελείωσε.
Θέλω να πω κι αλλα αλλα δυστυχώς έβαλε ίντερνετ και ενω για μένα χεστηκα, δεν έχω διαθεση να πάρει το σόι επάνω και να τους κάνει θέμα , δεν έχει αίσθηση των ορίων, νομίζει οτι όλα της έιναι επιτρεπτά.
Είναι και τσατισμένοι μαζί της που ο πατέρας μου λιώνει (έχασε 20 κιλά σε 2 μήνες) και δεν πάει σε γιατρό να δουν τι έχει.

Οσες μέρες έμεινα στο Παρίσι, ήθελα πολύ να δω την θεία μου, το μάυρο πρόβατο της οικογένειας.
Εχω καλές αναμνήσεις και τις έχω μια αδυναμία.
Ξέρω οτι δεν ειναι πολύ στα καλά της, αλλα ειναι από τους τρελάρες τους ήπιους, τους καλούς. Δεν έχει ιχνος επιθετικότητας μέσα της και μια ευαισθησια απίστευτη.
Είχε τόσα ταλέντα και δεν της αναγνωρίστηκαν. Ζωγραφιζε, έγραφε, συνέθετε μουσική.
Και ήταν και πανε΄μορφη αλλά κανεις δεν της το είπε.
Εμοιαζε με μιγά,και τότε, τα πρότυπα ομορφιάς ήταν διαφορετικά.

Το σόι δεν ήθελε να πάω να τη δω, έτσι περίμενα τη τελευταία μέρα. Πήγα δυο φορές. 'Εμαθα και τον κωδικα της πόρτας (στο Παρίσι όλες οι πόρτες έχουν κωδικα για να μπεις)...τιποτα.
Μ'επιασε μελαγχολία.
Πήγα ξανα το βραδυ. Σ'εκείνο το σπίτι που ειχα ζήσει κάποτε για λίγο. Το θυμόμουν.
Τώρα ήταν ετοιμόροπα τα παραθυρα, δεν είχε ηλεκτρικό, νερο...
Και συνειδητοποίησα το εμφανές.

Η θεία μου, ουσιαστικά ζούσε σαν άστεγη.
Αναρωτιόμουν σε τι κατάσταση θα ήταν τώρα, μετά από τόσα χρόνια.
Της άφησα ένα χαρτάκι με τα τηλέφωνά μου.

Με πήρε το πρωί από καρτοτηλέφωνο, κλάιγοντας. Της είπα να με βρει στο αεροδρόμιο.
Ο ξάδερφος ντρεπόταν, του είπα να φύγει μόλις μας αφήσει.
Περίμενα, την έψαχνα, τελικά εμφανίστηκε 15 λεπτά πριν την αποβίβαση.
Μικρή, αδύνατη, ελαφρώς καμπούρα όπως την περίμενα. Τό μόνο που είχε αλλάξει ήταν τα μάτια της, τα ειχε πιο ορθανοιχτα από ποτέ, και τα δόντια της. Προφανώς ψεύτικα, ήταν χρωμα πορτοκαλί, όχι από βρωμιά, αλλά από οξείδωση του υλικού.
Είχα προειδοποιήσει την μικρή οτι θα ήταν λίγο περίεργη και έτσι την κοίταγε καλά καλά.

Και τότε συνειδητοποιήσα κάτι.
Η μικρή, έχει αρχίσει να διαμορφώνει την γνάθο της (έτσι το λένε το σύνολο των πάνω και κάτω δοντιών;) έτσι που να θυμίζει...μαύρη. Είναι μπροστά.
Νόμιζα οτι το πήρε από τον πατέρα της, όμως κοιτάζοντας την θεία μου, αναγνωρισα το στόμα. Απίστευτο.
Την κοίταζα, ειχε βάλει και μεικ απ για χάρη μου.
Είχε πλυθεί, δεν μύριζε καθόλου, και μου είπε οτι χάρη σε μένα, το έβαλε κάτω και αναγνωρίστηκε η ποιήσή της.
Μου έδωσε 4 διπλώματα, αναγνωρίσεις με περηφάνεια.
Μπράβο της!

'Οταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, πλησιασε την μικρή και προς στιγμή σκέφτηκα τα πορτοκαλί δόντια και το μαγουλάκι του παιδιού (ενοχη κε πρόεδρε), αλλα, -και αυτό μ'αρεσει στην θεία μου-,έχοντας συναίσθηση του εαυτού της, έδωσε το χερι στην μικρή, και μην αντέχοντας να κρατησει τόση απόσταση, απλώς της φίλησε όλο λαχτάρα το χέρι.

Η γυναίκα αυτή δεν ήταν αναγκη να καταλήξει έτσι. Κατηγορώ τη γιαγιά μου και τον παππού μου για το κακό που της έκαναν. Την παράτησαν μηνών ακόμα στη γιαγιά, και πήγαν να την πάρουν 5 χρονών. Ποιος ξεριζωνει ενα παιδί έτσι από το περιβάλλον του;
Της έλεγαν οτι ήταν άσχημη, και γενικώς ήταν προκαθορισμένη η πορεία της ως ανεπιθύμητη από την αρχή.
Μέσα στα πολλά που άκουσα, έκανα μια διαλογή, πάντα υπαρχει δόση κουτσομπολιού στα σόγια, αλλα΄μου επιβεβαίωσαν αυτά που ένιωθα και έβλεπα.
Δεν γίνεται οι τρεις αδερφες να βγήκαν και οι τρεις βλαμενες από σύμπτωση.
Δεν γίνεται.

Η μικρή ήταν άρρωστη τις πρώτες μέρες εκεί, και τώρα εχω εγω 2-3 μέρες που νιωθω τους αδενες μου πρησμένους και δεν μπορώ να καταπιω.
Και εχω να βγάλω πολύ δουλειά.
Ξοδεψα όλη μου την πιστωτική εκεί.
Αλλά άξιζε τον κόπο.
Να έρθω λίγο στα ισα μου, βρε αδερφε.




υγ, το άλλο μπλογκ ειναι έτοιμο,εχω βαλει φωτογραφίες και έχω στειλει "προσκλήσεις" σε καποια μαιλ. Μου λείπουν όμως μερικοί. Στείλτε τα μέιλ σας εδω, δεν θα τα δημοσιεύσω.

Comments

Lina said…
ωραία εμπειρία και για τις δυο σας λοιπόν. Χαίρομαι που ξεσκάσατε =)

Popular Posts