Ο Αγγελος
Τον Νοέμβριο, εγώ και ο Αγγελος κλείνουμε 4 χρόνια σχέσης.
Στο βίντεο φαίνεται το τι είδα ( θέλω να πιστεύω) και το πώς δεν υπήρχε περίπτωση να μην ερωτευτώ τρελά. Νιάτα, ομορφιά, εξαιρετικό τελέντο. Και γλύκα.
Η πιο παράλογη, παράξενη σχεση που ειχα ποτέ στην ζωή μου.
Πρώτ'απ'όλα ξεκίνησε με απίστευτο πάθος. Ηταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που η σεξουαλικότητα έπαιξε τον πρώτο ρόλο και όχι συμπληρωματικό. Ηταν η πρώτη φορά που καταλάβαινα τι παθαίνουν οι άντρες. Ηταν η πρώτη φορά που ενιωθα οτι "κολλάω" με κάποιον σ αυτον τον τομέα 100%.
Το πρωι οταν ξυπνούσα δίπλα του ένιωθα...απαλή. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω, είναι και ήταν πρωτογνωρο. Ενιωθα τις άκρες των δαχτύλων μου απαλές, ευαισθητοποιημένες.
Παρ'όλα αυτα, και παρά τον έρωτα που ένιωθα και την καψούρα και όλα, ήταν μια σχέση που πίστευα οτι θα έληγε σύντομα. Σε λίγες μέρες, λίγες εβδομάδες...λίγους μήνες....
Είναι μια σχέση που δεν μου δίνει περιθώριο να κάνω σχέδια, να ονειρευτώ, να νιώσω οτι είμαστε "μαζί". Εχει ημερομηνία λήξης και αυτό μου κόβει την φόρα στο να απογειωθω στο γνωστό μέρος που πάνε οι ερωτευμένοι.
Οταν τον γνώρισα νόμιζα οτι ήταν ίδιος εγώ σε πολλά. Ενιωθα οτι εβλεπα εμένα σε μικρή ηλικία. Ενιωθα οτι τοτυ έκλεβα τα καλύτερα του χρόνια, αυτά που ξεκίναγε να κάνει, να γνωρίσει.
Ενιωθα οτι μου έκλεβε τα τελευταία καλά μου χρόνια. Η σκέψη οτι αυτός μπορει να ήταν ο τελευταίος άντρας που θα γνώριζα με τρομοκρατούσε.
Είμαι τόσο δύσκολη στο να μου αρέσει κάποιος. Ανοιγουν το στόμα τους και μέσα σε 5 λεπτά ξέρω, νιώθω τον τύπο τους.
Νομίζω οτι το γεγονός οτι δεν ήταν συμβατική "σχέση" ήταν κάτι που υποσυνείδητα αναζητούσα. 'Ίσως αγαπούσα ακόμα τον πρώην άντρα μου. Οχι αυτόν που έρχεται να παίρνει το παιδί, αυτόν που πίστεψα οτι παντρέυτηκα, αυτόν που έπεισα τον εαυτό μου οτι πέθανε και τον έθαψα για να μπορέσω να επιβιώσω.
Ισως πληγώθηκα πολύ και δεν αντέχω να περάσω τα ίδια.
Ισως δεν έμαθα ακόμη να φεύγω από έναν άνθρωπο όταν τον έχω αγαπήσει.
Εγώ και ο Αγγελος είμαστε μαζί κοντά 4 χρονια. Μια ολοκληρη ζωή αν το σκεφτείς. Εχουμε δεθεί, είναι και η συνήθεια. Δεν λέμε πολλά, δεν κάνουμε πολλά και δεν εχουμε τίποτα σχεδόν κοινό. Με εκνευρίζει και τον εκνευρίζω. Ομως μας δένουν καποια πράγματα.
Το τραγούδι.
Το κόλλλημα με τον υπολογιστή.
Ο φόβος του να δεθούμε.
Και η αγάπη.
Γιατί τον αγαπάω και μ αγαπάει. Ακόμα και αν πολλές φορές την ποδοπατάμε και αρνιόμαστε την ύπαρξή της αγάπης, το οτι και εγώ και αυτός είμαστε εμφανίσιμοι και δεν έχουμε ψάξει για κάτι άλλο παρά τις μεγάλες απώλειες και ελλείψεις στην σχέση μας, αποδεικνύει την ύπαρξή της. Εκτός αν είναι το μεγαλύτερο βόλεμα του κόσμου :P
Κάθε χρόνος που περνάει με αφήνει έκπληκτη.
(που δεν τον σκότωσα ακόμα :P)
Στο βίντεο φαίνεται το τι είδα ( θέλω να πιστεύω) και το πώς δεν υπήρχε περίπτωση να μην ερωτευτώ τρελά. Νιάτα, ομορφιά, εξαιρετικό τελέντο. Και γλύκα.
Η πιο παράλογη, παράξενη σχεση που ειχα ποτέ στην ζωή μου.
Πρώτ'απ'όλα ξεκίνησε με απίστευτο πάθος. Ηταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που η σεξουαλικότητα έπαιξε τον πρώτο ρόλο και όχι συμπληρωματικό. Ηταν η πρώτη φορά που καταλάβαινα τι παθαίνουν οι άντρες. Ηταν η πρώτη φορά που ενιωθα οτι "κολλάω" με κάποιον σ αυτον τον τομέα 100%.
Το πρωι οταν ξυπνούσα δίπλα του ένιωθα...απαλή. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω, είναι και ήταν πρωτογνωρο. Ενιωθα τις άκρες των δαχτύλων μου απαλές, ευαισθητοποιημένες.
Παρ'όλα αυτα, και παρά τον έρωτα που ένιωθα και την καψούρα και όλα, ήταν μια σχέση που πίστευα οτι θα έληγε σύντομα. Σε λίγες μέρες, λίγες εβδομάδες...λίγους μήνες....
Είναι μια σχέση που δεν μου δίνει περιθώριο να κάνω σχέδια, να ονειρευτώ, να νιώσω οτι είμαστε "μαζί". Εχει ημερομηνία λήξης και αυτό μου κόβει την φόρα στο να απογειωθω στο γνωστό μέρος που πάνε οι ερωτευμένοι.
Οταν τον γνώρισα νόμιζα οτι ήταν ίδιος εγώ σε πολλά. Ενιωθα οτι εβλεπα εμένα σε μικρή ηλικία. Ενιωθα οτι τοτυ έκλεβα τα καλύτερα του χρόνια, αυτά που ξεκίναγε να κάνει, να γνωρίσει.
Ενιωθα οτι μου έκλεβε τα τελευταία καλά μου χρόνια. Η σκέψη οτι αυτός μπορει να ήταν ο τελευταίος άντρας που θα γνώριζα με τρομοκρατούσε.
Είμαι τόσο δύσκολη στο να μου αρέσει κάποιος. Ανοιγουν το στόμα τους και μέσα σε 5 λεπτά ξέρω, νιώθω τον τύπο τους.
Νομίζω οτι το γεγονός οτι δεν ήταν συμβατική "σχέση" ήταν κάτι που υποσυνείδητα αναζητούσα. 'Ίσως αγαπούσα ακόμα τον πρώην άντρα μου. Οχι αυτόν που έρχεται να παίρνει το παιδί, αυτόν που πίστεψα οτι παντρέυτηκα, αυτόν που έπεισα τον εαυτό μου οτι πέθανε και τον έθαψα για να μπορέσω να επιβιώσω.
Ισως πληγώθηκα πολύ και δεν αντέχω να περάσω τα ίδια.
Ισως δεν έμαθα ακόμη να φεύγω από έναν άνθρωπο όταν τον έχω αγαπήσει.
Εγώ και ο Αγγελος είμαστε μαζί κοντά 4 χρονια. Μια ολοκληρη ζωή αν το σκεφτείς. Εχουμε δεθεί, είναι και η συνήθεια. Δεν λέμε πολλά, δεν κάνουμε πολλά και δεν εχουμε τίποτα σχεδόν κοινό. Με εκνευρίζει και τον εκνευρίζω. Ομως μας δένουν καποια πράγματα.
Το τραγούδι.
Το κόλλλημα με τον υπολογιστή.
Ο φόβος του να δεθούμε.
Και η αγάπη.
Γιατί τον αγαπάω και μ αγαπάει. Ακόμα και αν πολλές φορές την ποδοπατάμε και αρνιόμαστε την ύπαρξή της αγάπης, το οτι και εγώ και αυτός είμαστε εμφανίσιμοι και δεν έχουμε ψάξει για κάτι άλλο παρά τις μεγάλες απώλειες και ελλείψεις στην σχέση μας, αποδεικνύει την ύπαρξή της. Εκτός αν είναι το μεγαλύτερο βόλεμα του κόσμου :P
Κάθε χρόνος που περνάει με αφήνει έκπληκτη.
(που δεν τον σκότωσα ακόμα :P)
Comments