Ορίτζιναλ Μπλογκ και ενστικτοθεραπεία
Πριν περίπου5-6 χρόνια ξεκίνησα ενα μπλογκ με το όνομα Woman in this city.
Νόμιζα οτι θαμε διάβαζαν μόνο σε όσους θα εδινα λινκ, και προσπαθούσα να πω όσα ήθελα χωρίς να αποκαλύπτω πολλά, κρυμμένη πίσω από την ανωνυμία, έλεγα τις ιστορίες που ήθελα, με αστείο τρόπο, σαν να έκανα σταντ απ κόμεντι.
Καποια στιγμή δεχτηκα πολλές επιθέσεις, μαιλ με διαφορα.
Οταν βγήκε το βιβλίο με θέμα αυτό το μπλογκ, το μυαλό μου πήγε στον πρώην άντρα μου.
Εκείνη την εποχή, πάσχιζα να ξαναβρώ τον έλεγχο της ζωής μου και το μπλογκ ήταν μια όσαη όπου μπορούσα να πω οτι σκεφτόμουν χωρίς να ανησυχω αν καποιος θα αναγνωριζε την ταυτοτητά μου και κατά συνέπεια την ταυτότητα των ανθρώπων που ανεφερα εδώ μέσα.
Αν και γενικώς, αν προσέξατε, αποφεύγω να βρίζω, αποφεύγω να βάζω τα σχόλιά σας που βρίζετε καποιους που με στεναχωρούν.
Οταν βγήκε το βιβλίο εγινε εκρηξη. Δεν έμπαιναν πια μόνο δημοσιογράφοι περιοδικών για έμπνευση, αλλα η Σάρα και η Μάρα.
Αρχισα να εχω "ταυτότητα" και ας μην ήξεραν την φατσα μου. Αντιπάθειες, σχολιασμοι σε άλλα μπλογκ, εκβιασμοί απο δημοσιογραφους να βγάλουν την φάτσα μου στο νετ και αλλα κομψα.
Ομως μόνο ενα πράγμα με φόβιζε.
Η κακή διαθεση του πρωην άντρα μου προς εμένα, γιατί μας έδενε ενα παιδί. Αρα δίκιο ή άδικο, ειχε δύναμη πάνω μου.
Ετσι το έβλεπα τουλάχιστον, σωστα ή οχι, δεν θα το εξετασουμε.
Το θέμα ειναι οτι πήρα τα πιο αντιπροσωπευτικά γραπτά μου και άνοιξα αυτό το μπλογκ, κλέινοντας το άλλο.
Λογοκρινα την ελευθερία μου.
Εγινα πιο συντηρητική.
Μου πεσαν και 2-3 παλαβες τύπου "φαν" (ο Χριστός δηλαδη!) και πείστικα οτι καλύτερα να αρχίσω να μαζέυομαι.
Πέρασαν λίγα χρόνια.
Πολλές φορές αναφέρομαι σε πράγματα που όμως εδώ δεν ειναι τελικά.
Οπως αυτό με την Ενστικτοθεραπεία σε αναφορά στο σχόλιο ενός προηγούμενο πόστ.
Αρχια ανα σκέφτομαι σοβαρά να "ξεπαγώσω" το άλλο. Να φανεί η ζωή που είχε, τα κόμεντς, τους καβγάδες, τα καλά και τα κακά του. Αλλα τι χρησιμότητα θα είχε;
Θα έπρεπε να βγάλω τα κόνμεντς ώστε να μην μπερδευόμαστε. Αν όμως κάτι σας αρεσει εκεί;
Βασικά, ρωτάω αν εχει νόημα να το ξεπαγώσω.
Ως τοτε, διαβάστε αυτό που ειχα γραψει εκεί.
Hμουν 15 χρονων οταν ηρθα σε επαφη με την "ενστικτοθεραπεια". Η μητερα μου μονιμως ψαχνεται και ανακαλυπτει, διαβαζει και ετσι κατεληξα 15 χρονων σε εναν πυργο στο montrame, εξω απο το παρισι, να περναω παλι απο ενα περιεργο για τους πολλους διατροφικο προγραμμα.
Η θεωρια της θεραπειας ηταν οτι ο ανθρωπος ειναι βασικα ζωο που εχει εξαλειψει τις λειτουργιες που τον βοηθανε να ξερει τι χρειαζεται ο οργανισμος του.Η γατα δεν θα φαει χορταρι επειδη σκεφτεται οτι θα της ξεμπλοκαρει το εντερο. Το χορταρι στην δεδομενη στιγμη της μυριζει υπεροχα και εχει υπεροχη γευση.
Η θεωρια ηταν σωστη.
Σε εμπειρικο επιπεδο το βιωσα.
Σαν πρωταρα μου κλεινανε τα ματια για να μην ξεγελαστω απο τα ματια μου και μπορουσα να φαω μονο οτι μου μυριζε ομορφα. Και μονο αυτο, για οση ωρα η γευση του εμενε αναλλιωτη και ευχαριστη στο στομα μου.Αν πικραινε αποτομα επρεπε να την φτυσω, ηταν το σημα οτι το σωμα μου πηρε οτι χρειαστηκε.
Οι γευσεις φυσικα ειναι απεριγραπτες, καμια σχεση με αυτα που βιωνουμε στην "φυσιολογικη ζωη".
Ενα πρασο μπορει για μενα να ειχε καραμελωμενη γευση μηλου στο φουρνο ενω για αλλον να ειχε γευση ποδαριλας.
Φυσικα ολα τα τροφιμα ηταν βιολογικα, ωμα και ακοπα.
Ακομα και αυτο επηρεαζε.
Τα μεσημερια τρωγαμε φρουτα και ξηρους καρπους, και τα βραδυα λαχανικα και πρωτεινες.
Πρωτεινες ηταν τα αυγα, τα ψαρια, και το κρεας.
Οι γαλλοι δεν ειχαν και ποτε ιδιαιτερο προβλημα με το ωμο κρεας..
Μεγαλα τραπεζια με ανθρωπους με σοβαρες ασθενειες, χαμογελαστοι, τρωγανε και συζητουσανε μαζι μας, μεσα σε πετρινους τοιχους, απομονωμενοι απο τον κοσμο.
Ποσοτητες απιστευτες...45 αυγα εφαγε ο ενας στο ενα γευμα...εγω 2 κασες passion fruit. Ενας τοπος που βοηθουσε και που φαινομενικα ηταν βγαλμενος απο μια ρομαντικη εποχη.Τοτε που δεν ειχαν εισβαλλει οι βιομηχανιες στην ζωη μας, που ολοι γυρω απο ενα τραπεζι τρωγαμε και ζεσταινομασταν απο την φωτια στο τζακι...ενα τζακι που δεν εψηνε τιποτα.
Λιγα χρονια μετα ο πυργος εκλεισε λογω σκανδαλου παιδεραστιας. Θυμηθηκα το προσωπικο που κατεφθανε απο παντου, ελκομενο απο την αλλη θεωρια του ιδρυτη περι σεξ, ερωτα και αλλα που δεν καταλαβαινα λογω ηλικιας.
Θυμηθηκα την σκηνη οπου ενας 28 χρονος βοηθος, φιλουσε στο στομα τον δεκαπενατχρονο "εραστη" του.Κιας εμοιαζε για 9.
Θυμηθηκα την δικη μου ιστορια, με τον υποδιευθυντη του πυργου, μολις εφυγε η μητερα μου.
35 αυτος, 15 εγω.
Δεν ολοκληρωσαμε ποτε, επειδη δεν το επιθυμουσα. Εδω που τα λεμε ουτε που τον ειχα ακουμπησει.
Μου εδινε αυτο που ειχα αναγκη, κατι που δεν επαιρνα απο αλλους ενηλικες. Την αποδοχη της υπαρξης μου, με υπολογιζε.
Σκεφτηκα ποση αληθεια ειχε αυτη η θεραπεια, ποσα αποτελεσματα ειχαν γινει, και ποσο κριμα ηταν να χαθει μια μεγαλη ανακαλυψη λογω αδυναμιας του ιδρυτη της.
Διαβαζω τωρα σε εφημεριδες οτι στο χολυγουντ τρεφονται με ωμα.
Λογικο ειναι, το ωμο ειναι ζωντανο, δινει ζωη.
Πιθανον να μην εχουν φτασει ακομα στο κρεας η να μην το πολυδιαφημιζουνε. Αλλωστε το κρεας πρεπει να ειναι 3ης γενιας, μεγαλωμενο με βιολογικα προιοντα.
Θυμηθηκα την αλλη θεωρια...αυτην που λει οτι ο ανθρωπος ειναι φτιαγμενος να τρωει οτι φτανει. Αν δεν μπορει να τρεξει πισω απο ενα κουνελι, να σκισει την σαρκα του με τα νυχια και να το φαει, τοτε οι πιθανοτητες ειναι οτι δεν του ταιριαζει διατροφικα.Το εντερο μας αλλωστε ειναι 7 φορες το μηκος του σωματος μας οπως τα χορτοφαγα ζωα. Των κρεατοφαγων ειναι 1 φορα, για γρηγορη εξωθηση των τοξινων των πρωτεινων...
Τι φτανουμε με τα χερια μας?
φρουτα, ριζες και εντομα.
Αναλυση εχει δειξει οτι τα εντομα εχουν πολυ πλουσια συστατικα απο αυτα που χρειαζομαστε.
Στην ανατολη τα τρωνε χρονια τωρα, τηγανητα με μελι, σοκολατα...αν και δεν νομιζω οτι ετσι κρατανε την διατροφικη αξια τους.
Υπαρχουν και καποια εστιατορια εχω ακουσει.
Ομως το θεμα μου ειναι παντελλως αγνωστο. δεν εχω βιωματικη εμπειρια, δεν μπορω να ξερω κατα ποσο νιωθει καποιος πιο καλα, πιο ενεργητικος αν αρχισει να τρωει ετσι.
Και το θεμα δεν ειναι τα εντομα, ουτε καν η ενστικτο θεραπεια, αλλα το κατα ποσο θεωρουμε καποια πραγματα δεδομενα επειδη μεγαλωσαμε μες τις διαφημισεις και μεσα σε ενα περιβαλλον που μας λεει απο την πρωτη μερα, τα πραγματα ειναι "ετσι".
Για μενα, τα πραγματα δεν ηταν ποτε "ετσι". Πισω απο τις πορτες του σπιτιου μας ζουσαμε μια ζωη χωρις βιομηχανοποιημενα προιοντα στο τραπεζι, χωρις γαλα στο ψυγειο-παρα μονο καθε κυριακη που ετρωγα ενα γιγας πρωινο με γαλα σοκολατα και ψωμι(υποχωρηση της μαμας μου στην λαιμαργια μου)-και την γνωση οτι δεν υπαρχει μια Αληθεια,
μεγαλωνα με την γνωση οτι υπαρχουν πολλα πιστευω, πολλοι ανθρωποι με διαφορετικοτητες στην σκεψη, στον τροπο ζωης, στα πιστευω και στις πραξεις.
Χαιρομαι γιαυτο ειδαλλως και να ειχα γνωρισει τοσο διαφορετικους ανθρωπους, δεν θα ειχα αφομοιωσει τις εμπειριες, και δεν θα ειχα ωφεληθει απο τις επιρροες τους.
και απο τα πολλα που ειδα στην ζωη μου...η εμπειρια μου με την ενστικτο θεραπεια μου εχει μεινει αξεχαστη, ειδικα στο γευστικο επιπεδο.
Νόμιζα οτι θαμε διάβαζαν μόνο σε όσους θα εδινα λινκ, και προσπαθούσα να πω όσα ήθελα χωρίς να αποκαλύπτω πολλά, κρυμμένη πίσω από την ανωνυμία, έλεγα τις ιστορίες που ήθελα, με αστείο τρόπο, σαν να έκανα σταντ απ κόμεντι.
Καποια στιγμή δεχτηκα πολλές επιθέσεις, μαιλ με διαφορα.
Οταν βγήκε το βιβλίο με θέμα αυτό το μπλογκ, το μυαλό μου πήγε στον πρώην άντρα μου.
Εκείνη την εποχή, πάσχιζα να ξαναβρώ τον έλεγχο της ζωής μου και το μπλογκ ήταν μια όσαη όπου μπορούσα να πω οτι σκεφτόμουν χωρίς να ανησυχω αν καποιος θα αναγνωριζε την ταυτοτητά μου και κατά συνέπεια την ταυτότητα των ανθρώπων που ανεφερα εδώ μέσα.
Αν και γενικώς, αν προσέξατε, αποφεύγω να βρίζω, αποφεύγω να βάζω τα σχόλιά σας που βρίζετε καποιους που με στεναχωρούν.
Οταν βγήκε το βιβλίο εγινε εκρηξη. Δεν έμπαιναν πια μόνο δημοσιογράφοι περιοδικών για έμπνευση, αλλα η Σάρα και η Μάρα.
Αρχισα να εχω "ταυτότητα" και ας μην ήξεραν την φατσα μου. Αντιπάθειες, σχολιασμοι σε άλλα μπλογκ, εκβιασμοί απο δημοσιογραφους να βγάλουν την φάτσα μου στο νετ και αλλα κομψα.
Ομως μόνο ενα πράγμα με φόβιζε.
Η κακή διαθεση του πρωην άντρα μου προς εμένα, γιατί μας έδενε ενα παιδί. Αρα δίκιο ή άδικο, ειχε δύναμη πάνω μου.
Ετσι το έβλεπα τουλάχιστον, σωστα ή οχι, δεν θα το εξετασουμε.
Το θέμα ειναι οτι πήρα τα πιο αντιπροσωπευτικά γραπτά μου και άνοιξα αυτό το μπλογκ, κλέινοντας το άλλο.
Λογοκρινα την ελευθερία μου.
Εγινα πιο συντηρητική.
Μου πεσαν και 2-3 παλαβες τύπου "φαν" (ο Χριστός δηλαδη!) και πείστικα οτι καλύτερα να αρχίσω να μαζέυομαι.
Πέρασαν λίγα χρόνια.
Πολλές φορές αναφέρομαι σε πράγματα που όμως εδώ δεν ειναι τελικά.
Οπως αυτό με την Ενστικτοθεραπεία σε αναφορά στο σχόλιο ενός προηγούμενο πόστ.
Αρχια ανα σκέφτομαι σοβαρά να "ξεπαγώσω" το άλλο. Να φανεί η ζωή που είχε, τα κόμεντς, τους καβγάδες, τα καλά και τα κακά του. Αλλα τι χρησιμότητα θα είχε;
Θα έπρεπε να βγάλω τα κόνμεντς ώστε να μην μπερδευόμαστε. Αν όμως κάτι σας αρεσει εκεί;
Βασικά, ρωτάω αν εχει νόημα να το ξεπαγώσω.
Ως τοτε, διαβάστε αυτό που ειχα γραψει εκεί.
Hμουν 15 χρονων οταν ηρθα σε επαφη με την "ενστικτοθεραπεια". Η μητερα μου μονιμως ψαχνεται και ανακαλυπτει, διαβαζει και ετσι κατεληξα 15 χρονων σε εναν πυργο στο montrame, εξω απο το παρισι, να περναω παλι απο ενα περιεργο για τους πολλους διατροφικο προγραμμα.
Η θεωρια της θεραπειας ηταν οτι ο ανθρωπος ειναι βασικα ζωο που εχει εξαλειψει τις λειτουργιες που τον βοηθανε να ξερει τι χρειαζεται ο οργανισμος του.Η γατα δεν θα φαει χορταρι επειδη σκεφτεται οτι θα της ξεμπλοκαρει το εντερο. Το χορταρι στην δεδομενη στιγμη της μυριζει υπεροχα και εχει υπεροχη γευση.
Η θεωρια ηταν σωστη.
Σε εμπειρικο επιπεδο το βιωσα.
Σαν πρωταρα μου κλεινανε τα ματια για να μην ξεγελαστω απο τα ματια μου και μπορουσα να φαω μονο οτι μου μυριζε ομορφα. Και μονο αυτο, για οση ωρα η γευση του εμενε αναλλιωτη και ευχαριστη στο στομα μου.Αν πικραινε αποτομα επρεπε να την φτυσω, ηταν το σημα οτι το σωμα μου πηρε οτι χρειαστηκε.
Οι γευσεις φυσικα ειναι απεριγραπτες, καμια σχεση με αυτα που βιωνουμε στην "φυσιολογικη ζωη".
Ενα πρασο μπορει για μενα να ειχε καραμελωμενη γευση μηλου στο φουρνο ενω για αλλον να ειχε γευση ποδαριλας.
Φυσικα ολα τα τροφιμα ηταν βιολογικα, ωμα και ακοπα.
Ακομα και αυτο επηρεαζε.
Τα μεσημερια τρωγαμε φρουτα και ξηρους καρπους, και τα βραδυα λαχανικα και πρωτεινες.
Πρωτεινες ηταν τα αυγα, τα ψαρια, και το κρεας.
Οι γαλλοι δεν ειχαν και ποτε ιδιαιτερο προβλημα με το ωμο κρεας..
Μεγαλα τραπεζια με ανθρωπους με σοβαρες ασθενειες, χαμογελαστοι, τρωγανε και συζητουσανε μαζι μας, μεσα σε πετρινους τοιχους, απομονωμενοι απο τον κοσμο.
Ποσοτητες απιστευτες...45 αυγα εφαγε ο ενας στο ενα γευμα...εγω 2 κασες passion fruit. Ενας τοπος που βοηθουσε και που φαινομενικα ηταν βγαλμενος απο μια ρομαντικη εποχη.Τοτε που δεν ειχαν εισβαλλει οι βιομηχανιες στην ζωη μας, που ολοι γυρω απο ενα τραπεζι τρωγαμε και ζεσταινομασταν απο την φωτια στο τζακι...ενα τζακι που δεν εψηνε τιποτα.
Λιγα χρονια μετα ο πυργος εκλεισε λογω σκανδαλου παιδεραστιας. Θυμηθηκα το προσωπικο που κατεφθανε απο παντου, ελκομενο απο την αλλη θεωρια του ιδρυτη περι σεξ, ερωτα και αλλα που δεν καταλαβαινα λογω ηλικιας.
Θυμηθηκα την σκηνη οπου ενας 28 χρονος βοηθος, φιλουσε στο στομα τον δεκαπενατχρονο "εραστη" του.Κιας εμοιαζε για 9.
Θυμηθηκα την δικη μου ιστορια, με τον υποδιευθυντη του πυργου, μολις εφυγε η μητερα μου.
35 αυτος, 15 εγω.
Δεν ολοκληρωσαμε ποτε, επειδη δεν το επιθυμουσα. Εδω που τα λεμε ουτε που τον ειχα ακουμπησει.
Μου εδινε αυτο που ειχα αναγκη, κατι που δεν επαιρνα απο αλλους ενηλικες. Την αποδοχη της υπαρξης μου, με υπολογιζε.
Σκεφτηκα ποση αληθεια ειχε αυτη η θεραπεια, ποσα αποτελεσματα ειχαν γινει, και ποσο κριμα ηταν να χαθει μια μεγαλη ανακαλυψη λογω αδυναμιας του ιδρυτη της.
Διαβαζω τωρα σε εφημεριδες οτι στο χολυγουντ τρεφονται με ωμα.
Λογικο ειναι, το ωμο ειναι ζωντανο, δινει ζωη.
Πιθανον να μην εχουν φτασει ακομα στο κρεας η να μην το πολυδιαφημιζουνε. Αλλωστε το κρεας πρεπει να ειναι 3ης γενιας, μεγαλωμενο με βιολογικα προιοντα.
Θυμηθηκα την αλλη θεωρια...αυτην που λει οτι ο ανθρωπος ειναι φτιαγμενος να τρωει οτι φτανει. Αν δεν μπορει να τρεξει πισω απο ενα κουνελι, να σκισει την σαρκα του με τα νυχια και να το φαει, τοτε οι πιθανοτητες ειναι οτι δεν του ταιριαζει διατροφικα.Το εντερο μας αλλωστε ειναι 7 φορες το μηκος του σωματος μας οπως τα χορτοφαγα ζωα. Των κρεατοφαγων ειναι 1 φορα, για γρηγορη εξωθηση των τοξινων των πρωτεινων...
Τι φτανουμε με τα χερια μας?
φρουτα, ριζες και εντομα.
Αναλυση εχει δειξει οτι τα εντομα εχουν πολυ πλουσια συστατικα απο αυτα που χρειαζομαστε.
Στην ανατολη τα τρωνε χρονια τωρα, τηγανητα με μελι, σοκολατα...αν και δεν νομιζω οτι ετσι κρατανε την διατροφικη αξια τους.
Υπαρχουν και καποια εστιατορια εχω ακουσει.
Ομως το θεμα μου ειναι παντελλως αγνωστο. δεν εχω βιωματικη εμπειρια, δεν μπορω να ξερω κατα ποσο νιωθει καποιος πιο καλα, πιο ενεργητικος αν αρχισει να τρωει ετσι.
Και το θεμα δεν ειναι τα εντομα, ουτε καν η ενστικτο θεραπεια, αλλα το κατα ποσο θεωρουμε καποια πραγματα δεδομενα επειδη μεγαλωσαμε μες τις διαφημισεις και μεσα σε ενα περιβαλλον που μας λεει απο την πρωτη μερα, τα πραγματα ειναι "ετσι".
Για μενα, τα πραγματα δεν ηταν ποτε "ετσι". Πισω απο τις πορτες του σπιτιου μας ζουσαμε μια ζωη χωρις βιομηχανοποιημενα προιοντα στο τραπεζι, χωρις γαλα στο ψυγειο-παρα μονο καθε κυριακη που ετρωγα ενα γιγας πρωινο με γαλα σοκολατα και ψωμι(υποχωρηση της μαμας μου στην λαιμαργια μου)-και την γνωση οτι δεν υπαρχει μια Αληθεια,
μεγαλωνα με την γνωση οτι υπαρχουν πολλα πιστευω, πολλοι ανθρωποι με διαφορετικοτητες στην σκεψη, στον τροπο ζωης, στα πιστευω και στις πραξεις.
Χαιρομαι γιαυτο ειδαλλως και να ειχα γνωρισει τοσο διαφορετικους ανθρωπους, δεν θα ειχα αφομοιωσει τις εμπειριες, και δεν θα ειχα ωφεληθει απο τις επιρροες τους.
και απο τα πολλα που ειδα στην ζωη μου...η εμπειρια μου με την ενστικτο θεραπεια μου εχει μεινει αξεχαστη, ειδικα στο γευστικο επιπεδο.
Comments
την ζητούσα από ανθρώπους που ξέρω οτι με αγαπούν,που έχω δει την ζωή τους, πώς την χειρίζονται και θα ειχα ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙ οτι κάτι ξέρουν καλύτερα. Μετά θα τους ΡΩΤΑΓΑ ευθέως για συμβουλές.
Εδώ, το έχω ξαναπεί, ξεκίνησα να γράφω για να ανοίξω ένα "παράθυρο" στον τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου. Δεν μπορώ να ανοιξω αλλουνού, ανοίγω το δικό μου. Με το να γραψω οτι εχω ποδάγρα, δεν περιμένω από καποιον να μου πει οτι φταίω που εφαγα χτες θαλασσινά. Δεν δίνω τετοιο δικαίωμα, ασχετα αν στην Ελλάδα αυτά ειναι ψιλά γραμματα.
Λέω οτι εχω ποδαγρα για α) να συμμετασχει και καποιος άλλος που είχε και να πει τι έκανε β) να νιώσει αυτός και εγώ οτι δεν το περνάμε μόνοι, καταλαβαινόμαστε.Support system.
Το θέμα δεν ειμαι εγώ και τι αντιπορσοπεύω αλλα το τι λέω. Αυτό ειναι το θέμα προς συζήτηση.
Αυτό βέβαια θα ήταν το ιδανικό.
Από το μπλογκ αυτό, καταλαβα οτι τα ποσοστα των ανθρώπων ειναι ως εξής.
Υπάρχουν αυτοί που διαβάζουν και "λυπούνται" νιώθουν καλύτερα για τον εαυτό τους σε σύγκριση. Είναι ανθρωποι που κρίνουν και ρουφάνε, δεν με απασχολούν αρκεί να μην θελήσουν να το εκφέρουν. Είναι αγένεια.
Υπάρχουν αυτοί που συμπάσχουν, προβληματίζονται, σκέφτονται και γενικώς συμπαθούν τον τρόπο σκέψης μου.
Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν-είτε με καλή διάθεση είτε με κακή- οτι η δουλειά τους ειναι να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν..αφού τα δημοσιοποιω. Κάτι που θυμίζει πολύ την νοοτροπία του χωριού και αποξενώνει τους ανθρώπους από το να ανοιγονται. Μεγάλη μαλακία.
Κράτησα την ανωνυμία μου.
Μέσα από κάεθ ειδους σχολια και αντίδρασεις ειδα καθαρά τον τροπο σκέψης των άλλων.
Κάτι που για μένα, όταν ξεκίνησα το μπλογκ ήταν μυστήριο. Νόμιζα οτι όλοι είμαστε το ίδιο. Πληγωνόμουν και ταραζόμουν με τις κακίες, δνε τις καταννοούσα.
Τώρα έμαθα οτι υπάρχουν διαβαθμίδες ανθρώπων και επίπεδα εξέλιξης. Τώρα ξέρω οτι δεν είμαστε ίδιοι.
Αλλά σεβομαι τον ρόλο και την ύπαρξη του καθένα, αρκεί να σεβεται και αυτός τα δικά μου, ειτε τα βλέπει είτε δεν τα βλέπει.
Του τα δείχνω εγώ.
Και τα όρια σταματούν στο ανοιχτό παράθυρο. Βλεπεις απ έξω. Δεν έχει ψήφο να μιλήσεις, παρα μόνο αν νιώσω οτι το κάνεις με αγάπη, ενδιαφέρον, και αφού ρωτήσεις αν μπορείς να "μπεις".
Το παράθυρο ειναι για να βοηθηθούμε, να δούμε λίγο τι γινεται στο κεφάλι του δίπλα.
Οχι πρόσκληση να μου κατσικωθείς στο σαλόνι επειδη δεν σφουγγαρισα καλά κατα τη γνώμη σου τα πλακάκια.
Εσυ σκουπιζέ τα να γίνουν λαμπίκο, μπράβο. Αν θεωρείς οτι ετσι όπως το κάνω κουράζομαι, "ζύγισε" αν με ενδιαφέρουν πολύ τα πλακάκια στην τελική, εγώ δεν ειμαι εσύ. Και αν τα υπολογίζω, ρώτα με αν μπορείς να προτείνεις άλλο τρόπο.
Το να διαβάζεις τις σκέψεις άλλου ειναι ευθύνη, δώρο, προνόμιο.
Ετσι το βλέπω εγω τουλάχιστον.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις οτι το "εσύ" ειναι χαρη λόγου.
Αυτά
Έχω ν απω ότι πράγματι, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να γράφεις ό, τι θέλεις, και να ξέρεις ότι σε διαβάζουν. Κι ας σε διαβάζουν όπως θέλουν.
Αλλά ναι, ξέρω ότι πίσω από την οθονίτσα μου και πίσω από το μπλογκ σου είσαι εσύ, και άμα δε γουστάρω απλώς δεν κάθομαι.
Εμένα μ'αρέσει και βρίσκω το πάτωμά σου τζιτζί. Τα φιλιά μου.
Υπήρχε εποχή που ημουν αναφορά στα μπλογκ των άλλων με απίστευτα πράγματα. Μια μέρα μέτρησα κουτσομπολιό σε 9 μπλογκ.
Δε μπορώ να ελ΄γξω φυσικά τι γραφει ο καθένας στον χώρο του. Μπορω να ζητήσω να μην με πληγώσει να μην μου κάνει εκβιασμό οτι θα δείξει την φάτσα μου στο νετ από φωτογραφία που μου πήρε χωρίς να το ξέρω;
Θα έπρεπε να φτάσω στο σημείο να το ζητήσω;
Εχω δικαίωμα να ζητήσω ανωνυμία χωρίς να κατηγορηθώ για ψώνιο;
Εχω δικαίωμα σε καποια πράγματα ή επειδη γραφω στο μπλογκ "ανήκω" σε όποιον γουστάρει και δεν πρέπει να μιλάω;
Ουσιαστικά, εσας ρωτάω.
Εγώ το σκεπτικό και τις απαντήσεις μου τις παρέθεσα πιο πάνω.
Οσο για το άλλο μπλογκ, εμένα θα μου άρεσε να το ξανανοίξεις και σβήσε τα σχόλια!
Αν θες τη γνώμη μου, νομίζω είχε σοκάρει περισσότερο το ότι κάποιος γονιός πήγε το παιδί του σε ένα κάστρο, εσώκλειστο. Σοκ, που επιβεβαιώνεται με τις αποκαλύψεις σχετικά με τον ιδρυτή.
Π{ιστευω κυρίως αυτό ξεσήκωσε, παρά η ωμοφαγία και η ενστικτοθεραπεία.
Από κει και πέρα, όσον αφορά την τροφή, πάντα γίνονται έντονες συζητήσεις.
Θυμάμαι κι εγώ που κάποιος εφτασε να βρίζει όποιον είπε ότι τρώει κρέας. Μας έδινε διατροφές-που δεν ζητήσαμε βεβαια- και μιλούσε λες και ηταν ο απεσταλμένος του θεού.Δεν λέω αν συμφωνώ ή διαφωνώ, γιατί ο καθένας μας έχει σκεφτεί διάφορα περί διατροφής και ανάλογα αποφασίζει.