υποφερω, ποναω,δεν αντεχω

Κοιμήθηκα χτες από τις 7 γιατί πονούσε το κεφάλι μου και ξύπνησα από τον πόνο. Διαστήματααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
χελπ.

Ψυχολογικά ειμαι σκαταά γιατι μου τελειώνουν τα λεφτά, άκρη δεν βγάζω με τα σπίτια, κουράστηκα να ζω σε ενα σπίτι με κουτες και τα πάντ αστο πάτωμα, να κοιταω σπιτι να κάνω συζητήσεις και η προοπτικη να βρω ψυκτικο για το αιρ κοντισιον, να κόψω οτε, να μεταφερω, να βαλω πάλι ιντερνετ ρευμα σε εο σπίτι, να καθαρίσω όσο μπορώ το παλιό να καθαρίσω και να σουλουπωσω το νεο...

Θυμαμαι παλια δεν καταλαβαινα σσν παιδι, γιατι η χωρισμενη που έμεν από κάτω μας συνεχεια έλεγε
¨είμαι μια γυναικα μόνη" όταν δεν την σκεφτόμασταν για κάτι και απορουσα με την σκληροτητα που γεννα η αγνοια."Μα γιατι κλαιγεται?"
Τωρα ξέρω.
Δεν ειχε εναν ανθρωπο να βγαλει καποιο φορτιο απο πανω της ενω η καθημερινοτητα απαιτουσε απο κεινη να υπαρχει σαν μαγειρισσα, πλυστρα, οργανωτρια, bread maker.

Φρικάρω μπροστα στο βουνο των πραγματων που πρεπει να γίνει.
Φρικάρω αν δεν τα καταφερω. Ο ιδιοκτητης τπου σπιτιου των ονειρων μου με απερριψε λεγοντας μου ότι δεν θα βγαινω.
Μηπως εχει δικιο;

Ποναω, θελω να κανω εμετο, εχω σαλταρει.


ps μου ήρθε και η ειδοποιήση για αλλαγή του ασανσερ...στην υγεια μας
(ποιος ακούει την κλάψα των δικών μου τωρα...μέχρι και το 2016 θα τα ακούω-για το δικό τους μερίδιο όχι το δικό μου-)