I wave goodbye

Μέρικές φορές ξέρεις πώς θα τελειώσει κατι και από ποιον. Λίγο η εμεπιρία η γνωση της ανθρώπινης φύσης, η γνωση του αλλου...

Ο Άγγελος ήθελε από καιρό να πάει τον Σταυρό του Νότου και ήταν το ονειρό του αλλα ποτέ δεν εκανε κίνηση. Φοβος ντροπη τεμπελιά δεν μπορω να ξέρω.
Πριν λίγους μήνες πήρα τηλέφωνο και μάθαμε ότι κανουν οντισιον μετά το Πάσχα.
Και πήγε.

Και ειμαι καθιστη εδω, ενθουσιασμένη που θα κάνει το ονειρό του πραγματικότητα, που θα τον ανακαλύψουν και νιώθω ενοχες και αναστάτωση.
Νιώθω περήφανη για κέινον και δεν νιώθω περήφανη για μενα.
Γιατι δεν μπορω να κολυμπήσω στην χαρα για κεινον, αλλα έχω και λίγη λύπη.

Η ζωή του ξεκιναει, η δική του πορεία ειναι ακόμα αγγραφη.
Η δική μου χαράκτηκε, he is moving on, I am going nowhere.
Και η πορεία μου δεν υπήρξε όσο φανταχτερη την είχα ονειρευτεί, ούτε τόσο πετυχημένη όσο ήθελα, σε συγκριση και με το πόσο πάλεψα.
Θα μου πεις, κοιτα πως ξεκίνησες, που έφτασες και τι εφοδια είχες, αν ειχες, και τι βοηθεια.

Δεν μπορω να τραγουδαω μέχρι τα 60 μου όπως ένας άντρας, ειμαι στο λυκοφώς.
Και το δικό του ξεκίνημα μου το θυμίζει γιατι δεν μπορω να τον ακολουθησω.
Σκεφτηκα να πάω και γω στην οντισιον.
ομως με ειδα σαν προιον.
Δεν είμαι 20, και δεν είμαι τόσο καλή πια.

Και πιθανονα να μην με θέλει μαζί του και σ αυτον τον τομέα της ζωής του.
Ο Σταυρός ειναι δικό του όνειρο.

Και μετά ειναι και το άλλο.
Αν πιασει δουλεια, πάει το συγκρότημα.
Δεν μπορω να το κάνω χωρίς εκείνον.

Ξέρω πως είναι να δουλευεις με καποιους κοντα κοντα.
Πως ειναι αν σε θαυμάζουν απο κάτω, πως σου ρίχνονται.
Εχω δει τόσες μουσικές σκηνες, τόσα ζευγαρωματα μεταξυ συντελεστων και θαμώνων...

Το ξεκινημα του σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους μας.
Το περιμενα.
Το ήξερα ότι θα ερχοταν αυτή η στιγμη, και ακόμα και αν πέρναγε από το χέρι μου να το σταματήσω , δεν θα το έκανα γιατι έτσι πρέπει να έρθουν τα πράγματα.

Δεν μπορώ όμως να μην νιώσω λύπη μέσα στην χαρα μου.
Το φετινό καλοκαίρι θα φερει αλλαγές.
Είμαι εγωίστρια πιθανον, η ανθρώπινη, και δεν με νοιάζει.
Νιώθω δυο αντικρουόμενα συναισθήματα και αυτό με ταράζει (και με κρίνω), ενω θα έπρεπε να χάιρομαι, ΜΟΝΟ.

Γαμημενη ηλικια, ποσο ανσφαλή σε κάνει.

Comments

Anadromos said…
όπως το είπες ανθρώπινο, όταν κόβεται ένα κομμάτι σου πονας..
Άλλωστε και οι συγκρίσεις αναπόφευκτες δεν είναι? ειδικά στις γαμημένες ηλικιακες κρίσεις ωσόσο δεν ειναι όλη η ζωή κρίση (ή είναι?) :S
Hypatia said…
Καλημέρα,
Δεν αμφισβητώ ούτε την εμπειρία σου, ούτε αυτά που έχεις ζήσει. Για να γράψεις όλα αυτά που γράφεις χρειάζεται πάρα πολύ δύναμη.
Είναι πολύ πιθανόν τα πράγματα να εξελιχθούν όπως τα περιγράφεις. Ανοίγεται μια νέα ζωή μπροστά του, νέες ευκαιρίες και δυνατότητες. Όντως υπάρχει ο κίνδυνος να φύγει από κοντά σου.
Μπορεί όμως και όχι!!! Τουλάχιστον μην τον διώξεις εσύ, λόγω ανασφάλειας. Αν θυμάμαι καλά, ο Άγγελος είχε σταθεί σε πολλές καταστάσεις και δυσκολίες.

Όσο για τις ανασφάλειες και στενοχώριες, δεν έχουν ηλικία.
Lili said…
He is not supposed to stay Hypatia και δεν ειναι μια σχεση που ειχε πανω της την υπογραφη της μονιμοτητας to begin with...
Πριν "μεγαλωσω" δεν ειχα τετοιες ανασφαλειες, δεν ειχα ρποβληματα τετοιου ειδους και δεν προκειται περι συγκρισης, το βρισκο ποταπο να συγκρινεσαι με τον συντροφο σου και το γεγονος οτι παντα τον προωθω οπου παω δειχνει -σε μενα τουλαχιστον- οτι τον χαιρομαι και ειμαι περηφανη.
Ομως μια σχεση με τετοια διαφορα ηλικιας δεν καλυπτει πολλους τομεις της ζωης. Δεν υπαρχει γνωση και κατανοηση καποιων καταστασεων οπου εγω χρειαζομαι τον αλλον διπλα μου.
Αν δεν καεις δεν ξερεις ποσο ποναει το καψιμο.

Αντιληφθηκα πολλα για τον εαυτο μου μεσα απο αυτην την σχεση. Η οποια νομιζω ηταν το τελευταιο chapter της διαδικασιας του διαζυγιου μου.
Βλεπω οτι μετα τον πρωην αντρα μου το οριο ανοχης ειναι σχεδον ανυπαρκτο, αφου μεσα μου καταλαβα μτο ποσο ασχημα μπορει αν φερθει καποιος, και το ενσωματωσα σαν ενα γεγονος στην ζωη μου, βλεπω οτι λογικα καποια πραγματα θα επρεπε να με ενοχλουν αλλα they dont...
Δεν ξενερωνω...καμια αναρωτιεμαι αν φοβαμαι και να μεινω μονη...ειναι ερωτηματα που δεν τα ξερω, δεν εχει βγει η απαντηση στο φως.

Πολλες φοβιες, πολλες ανασφαλειες, και δεν ξερω ποια ειναι η σωστη.
Φανταζομαι μολις την αναγνωρισω, θα μπορεσω και να την αντιμετωπισω, οπως μπορω, αν συνεχισει να υφισταται.

Μιλωντας πιο ειδικα για τον Αγγελο, υπηρξε σημαντικο κομματι της ζωης μου τα 2 τελευταια χρονια, και ειτε προχωρησει ειτε οχι, ειναι μια φαση που ηξερα οτι θα τελειωσει, και θελω να γινει without being too broken hearted, και χωριςνα μου ακουμπησει πληγες που δεν προκειται να κελισουν ποτε η εκλεισαν με πολυ δυσκολια.

Αυτα.
Hypatia said…
Απόλυτα σεβαστό αυτό που λες.

Πάντως προσπάθησε να μην προδιαγράψεις ένα μέλλον που δεν έχει γραφεί.

Εύχομαι να γίνει το καλύτερο για σένα.

You deserve the best.
diastimata said…
Χαρμολύπη Λίλη. Αυτό το συναίσθημα χαράζει τις ζωές μας μετά τα 30. Δεν υπάρχει χαρά, χωρίς τη λύπη και λύπη χωρίς τη χαρά. Μαζί με την ηλικία, έρχονται κι οι σκέψεις. Ο προβληματισμός για πράγματα που, ως τότε, ούτε τα σκεφτόμασταν. Να κάνω αυτό το βήμα, ναι. Αλλά ένα παιδί με κοιτάζει κατάματα. Οι ανάγκες του είναι, πλέον, ανάγκες μου. Οι ανάγκες μου δε θα γίνουν ποτέ ανάγκες του. Είναι το παιδί μου. Το αγαπώ. Ξεχνώ τις ανάγκες μου.
Αρκετές νεκρολογίες και μοιρολόγια. Όμως:

«Ξέρω πως τίποτε δεν είναι δικό μου
Εκτός από την σκέψη που ανεμπόδιστα
Κυλάει από την ψυχή μου.
Κι ακόμη κάθε όμορφη στιγμή
Που η καλή η μοίρα
Μ’ αφήνει ολόψυχα να χαρώ.»

Γκαίτε
Lili said…
Poios einai paidi mou???

Popular Posts