Χτες...

Χτες εντεκα με μια την νυχτα ο αγγελος ο νικος κι εγω κουβαλαγαμε κουτες απο το σπιτι στο αυτοκινητο και στο νεο σπιτι (ναι βρηκα, θα σας τα πω αλλη φορα), και σκεφτομουν ποσο τυχερη ειμαι που με βοηθανε και τι στο καλο θα εκανα αν δεν με βοηθουσαν.
Το μυαλο μου πηγε σε περασμενες βοηθειες, και σταθηκε σε μια συγκεκριμενη.
Ενας ανθρωπος που πριν λιγα χρονια θα εκανα τα παντα για κεινον απο φιλοτιμο και μονο, ασε την αγαπη, γιατι ενιωθα οτι και κεινος θα εκανε το ιδιο για μενα, μου εδινε στηριγμα, αισθηση αξιας σε εναν κοσμο οπου διαχωριζομαστε σε φουστες , γλαστρες, πιπιπινια και αλλα κομψα.

Ποτε δεν θα μπορουσα να προβλεψω την εξελιξη.
Μια εξέλιξη που αφήνω κι εγω να γίνεται, διοτι κι εγώ δεν νιώθω όπως ένιωθα, δεν βλέπω την ουσία του να παλέυεις για κάτι που ήταν απο την αρχή...κενό, ψόφιο.

Μου ηρθαν ΞΑΝΑ τα λογια του Χορχε που μου ειχε πεταξει θυμωμενα ενα βραδυ.
"Ολοι σου εκαναν τα χατηρια γιατι ησουν μουναρα και τωρα που δεν εισαι τοσο πια στραβωνεις.'

Τελικα εξελιχτηκε στην πιο αληθινη κουβεντα που ακουσα ποτε μου, δυστυχως.
Με την διαφορα οτι αυτη η αληθεια δεν ηταν η αληθεια μου.
Αν ηξερα οτι η ζωη μου ηταν ευκολη και θα γινοταν πιο δυσκολη με τον καιρο, γιατι το κινητρο δεν ηταν η καλοσυνη και η αισθηση συλλογικοτητας, αλλα το ποσο κουναω -ισως- την αχλαδια μου και ποσα αχλαδια-ισως -μαζεψει ο αλλος, πιστεψτε με, θα ημουν τελειως διαφορετικη γυναικα σημερα γιατι θα το ειχα εκμεταλλευτει δεοντως.

Αλλα σαν γυναικα, χαζη, δεν καταλαβα παρα με τα χρονια πως αυτη η κουβεντα που με ειχε τοσο πληγωσει στην αδικη κατηγορια της, ηταν η κουρτινα που βγηκε απο τα ματια μου και μου εδειξε το πως σκεφτονται οι αλλοι.
Οχι ολοι.
Οι αντρες.
Και οχι ολοι οι αντρες.

Αλλα αρκετοι.
Και πιστευω οτι ολοι , απο αυτους τους αρκετους, περασανε απο την ζωη μου με τον εναν η τον αλλο ρολο, παιρνοντας αισθηματα, εκμυστηρευσεις, χρονο, μερικες φορες (καλα, αρκετες φορες) ερωτα, φιλία, αγαπη, ενεργεια και ζωη.

Πάρε δώσε ήταν.
Εντάξει.


Το καταλαβαίνω.

Πειραζει που προτιμούσα να μην το ήξερα, πειραζει που καποιους που τους αγάπησα θα ήθελα να είχαν μείνει στην ζωή μου, και αθικτοι σαν εικόνα, αγνά τα κίνητρα τους μέσα στο μυαλό μου;
Πειράζει να ένιωθα αυτή την απόλυτη εμπιστοσύνη και ασφάλεια που μου χαριζε η πλασματική αυτή σχέση, κι ας μην ήταν αληθινή;
Να ζω το παραμύθι μου βρε παιδί μου.
Κι ας χαζευε τον κώλο μου-λέμε τωρα- όταν έσκυβα, εγώ δεν το έβλεπα.

Αλλα ξέχασα, δεν γίνεται διότι ο κώλος έχει γίνει τετραπλάσιος, το βυζι φτανει στο πάτωμα και το πρόσωπο δειχνει σημάδια κόπωσης...


Ναι?
Ναι.


Δε βαριεσαι, θα βρεθούμε , θα πούμε καμία μαλακία, σαν να μην τρεχει τίποτα, σαν να είναι όλα όπως πριν και η ζωή καθώς προχωρα θα παίρνει και θα δίνει...