Διάλογοι...

Χτες για να ανταμείψω την κόρη μου που έκανε τα μαθήματα της, την αφήσα στο λαπτοπ να παιξει ενα παιχνιδακι και πήγα να φτιάξω το δωματιό της, ενα αχούρι αποθηκη. Είναι πολύ μικρό και έχι πολλά πράγματα.
ηρθε μετα παραπονεμενη οτι δνε τακ αταφερνε και φώναζε.

Αν δεν τα καταφέρνεις είσαι τότε πολ΄μικρή για το παιχνίδι της ειπα.
-Και γιατι δεν με βοηθάς;
μου ειπε βλοσυρα και έτοιμη να βάλει τα κλαμματα.
-Μαγειρεύω, δουλευω και φτιάχνω ακι τα παιχνίδια σου, ποτε να προλάβω να τα κάνω όλα; απάντησα και γω.
Είμαστε δύο εδω και δεν μαζεύεις ταπαιχνίδια σου, δεν βοηθας.
-Είμαι παιδί, μου λεει.
-Ναι εισαι παιδί, όχι μωρό.
-Είμαι.
-Τότε να ξαπλώσεις και να μην κουνηθείς όλη μερα από το κρεβατι γιατι τα μώρα ούτε περπατάνε, ούτε μιλάνε ουτε πανε στο κομπιουτερ.
Εβαλε τα κλάμαμτα μου είπε οτι της έλειπε το παλιο σπίτι γιατι έιχε μεγαλύτερο δωμάτιο.
Προσωπικα πιστεύω ότι την πειραξε που δεν την βοήθησα και ξεσπαγε εκεί.
-Και θα φύγουμε από αυτο το σπίτι και που θα πάμε;
Το απιδι μου έχει άγχος για τα παντα.
Ο πατερας της μου είπε οτι ανησυχει μην και δεν εχει βενζίνη στο αμαξι και θελει παντα να τσεκάρει, στο Κτελ ειχε παθει κρίση πανικού μην χάσουμε το λεοφωρείο, τσεκάρει πάντα τα μάτια της κουζίνας αν είναι κλέιστα...
-Αγάπη μου, εινδι δική μου δουλεια να ανησυχω, εσυ θα τα έχεις όλα πάντα και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεις.
Οταν το λέω αυτό, ηρεμει.
Αναρωτιέμαι που αποτυχαμε και δεν μας έχει εμπιστοσύνη.(Χα, μα τι λεώ...)

Ενιγουει, το ζητούμενο ήτνα άλλο.
Σηκωθηκε σήμερα πριν από μενα
και ήρθε καποια στιγμή καταιδρωμένη.
"μαμα έφτιαξα το δωματιό μου"

Και το είχε όντως φτιάξει, άψογα.
Ενιωσα περήφανη.
¨οχι επειδη μαζεψε κούτες και έστρωσε το κρεβάτι της.

Αλλα επειδη 6 χρονών σκατό (μόλις ήρθε και με φίλησε),
άκουσε το παραπονό μου..(ή σκεφτηκε ότι αν κάνει το δωμάτιο θα την βοηθήσω με το παιχνίδι)

Καλή μερα μας.