Breaking up log

Εχω στιγμες αδυναμιας...σκεψεις, αναμνησεις χαδιων, φοβος...και θελω να παρω τηλεφωνο.
Ομως δεν παιρνω.
Γιατι ξερω οτι δεν εχει τιποτα να μου πει που να με κανει να νιωσω καλυτερα, θα ακουω το απολυτο κενο απο την αλλη...
Και το κυριοτερο, με το ποy κσεφτομαι οτι μιλαει με την αλλη τωρα, πριν λιγο, σε λιγο, μου κοβεται καθε διαθεση, καθε τρυφεροτητα, καθε regret.
H αλλη μπορει αν ειναι αλλες, μπορει να ειναι καποια συγκεκριμενη, μπορει να μην ειναι καμια συγκεκριμενη...ομως σαν notion, υπαρχει.
Η εμπιστοσυνη ραγισε, ξανακολληθηκε οπως οπως και εξατμιστηκε τελειως.

Δεν ειμαι εγω και αυτος. Δεν υπαρχει εμεις.
Υπαρχει αυτο το πραγμα που αιωρειται για ολες τις ωρες που δεν ειμαστε μαζι.

Οταν πας για υπνο δεν σκεφτεσαι αν ο αλλος δν ειναι στο κρεβατι του, οταν χτυπαει το τηλεφωνο δεν αναρωτιεσαι ποιος παιρνει και γιατι παιρνει τετοια ωρα, οταν δεν τον βρισκεις δεν παει το μυαλο σου οτι σεξουλιαζεται με καποια αλλη.
Αν μπουνε αυτες οι σκεψεις στο μυαλο σου, αν σου τις βαλει η συμπεριφορα του αλλου, ξανα και ξανα, οσο σε αρνηση και να θες να εισαι-γιατι ειναι πιο ευκολο, λιγοτερο επιπονο- δεν μπορεις.

Οπότε σκεφτομαι το τι μπορει να κανει τωρα, και αυτοματως, δεν ειναι το "μωρο μου" πια, αλλα αυτος ο τυπος που με δουλεψε κανονικοτατα.
Δεν υπαρχει η οικειοτητα που αποζητω και μου λειπει και που ηταν αιτια να ερωτευτω, αλλα μια αποσταση απιστευτα μεγαλη, μια ψυχρα... που τον κατατασει στην μακρια λιστα των πρωην μου. Το επιθετο "μαλακας" δεν εχει προστεθει ακομα, αλλα μια μερα θα με ακουσω να το λεω στην κολλητη μου και αυτο.
"ποιος; ο ταδε; ελα μωρε, μαλακας ηταν τελικα."

Ποσε φορες δεν τυφλωθηκα, και ποσες ακομα θα το παθω;
Γιατι τους δινω attributes που δεν εχουν και τους ζωγραφιζω με τα δικα μου χρωματα;


Ειλικρινα, I am too nice for my own good.