Κα τσινγκ!

Αυτό το διαστημα ειχα ξεμείνει από ρευστό. Οι λογαριασμοι πληρωμένοι-καλά όχι όλοι- και τα ντουλάπια γεμάτα φαγητό αλλά ειχα ξεμείνει από χρήματα να κινηθώ, να παμε κανένα σινεμά.
Κι εκεί που βαρυγκομαχούσα στην ιδέα να φορτώσω πάλι την πιστωτική, ήρθε λουκούμι, ενα τατουαζ.
Αδερφος παλιού πελάτη, και χαφ-μπρόδερ της κόλλητής.

Δεν σκέφτηκα να το πάρω φωτογραφία πριν βαλουμε την ζελατίνα.

Μου αρέσει όλη η διαδιακασία της δημιουργίας. Είναι πρόκληση να πρέπει Να "ζωγραφίσεις" σε μια ανώμαλη επιφάνεια, που πνίγεται από το μελάνι (αλλα δεν σκουπίζεις για να μην φύγει η στάμπα από κάτω) στα τυφλά, και να βγάζεις ένα ωραίο αποτέλσμα.

Ανεβαίνει η αδρεναλίνη, βάζεις λεφτά στη τσέπη σου.

Αν θα ξανάνοιγα το μαγαζί;
Δεν ξέρω.
Δεν θέλω η μικρή να μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον. Ναι, βριστε με αλλα δεν γουσταρω να μεγαλώνει θεωρόντας φυσιολογικό το να τρυπιεσαι παντού.
Φτάνει που ο μπαμπάς ειναι γεμάτος από πάνω μεχρι κάτω (γέμισε "μετά"), ήδη δεν ξερω πως να διαχειριστώ τη χαρά της οταν βλεπει νεοναζι με αρβύλες στον δρόμο και φωνάζει όλο χαρα:
"Γεια σου! Είσαι σαν τον μπαμπά μου!"
(Να πεθάνω δηλαδή)