Η Σπανακόπιτα
Πήρα ο πατέρας μου τηλέφωνο κλαίγοντας. Θέλει σπανακόπιττα. Η μανα μου δεν του δίνει. Είναι σατανάς.
"Φέρε μου δυο κομμάτια" .
Κοιτάω το φαί που μαγειρεύω για το παιδί, την σκόνη έξω που μας εμπόδισε να πάμε στο εξοχικό, και σκεφτομαι οτι μόλις ξύπνησα, θα πρέπει να ντύσω το παιδί και να τρεχουμε για σπανακόπιτες και να πέσω πάνω στη μάνα μου η οποία θα φωνάζει....
Δεν θέλω να πάω. Νιώθω χρησιμοποιήμενη στα παιχνιδακια δύναμης που κάνουν. Ο πάτερας μου μου γύρισε την πλάτη ξανα και ξανά, καταπινε αμάσητα ό,τι του λεγε, εγώ ημουν δηλητηριασμένη, το σόι ο διάολος...Τοποθετείται απέναντι σε καποιον όπως τον συμφέρει.
Τώρα θέλει σπανακόπιττα, θεώρει οτι την δικαιούται ως αρρωσςτος που είναι να γίνονται τα καπρίτσια του. Η μάνα μου θέλει τον απόλυτο ελεγχο και έχει αποξενώσει τους πάντες.
Και τώρα καλούμαι εγώ να πάω.
Δεν θέλω.
Σκεφτόμουν την όλη διαδικασία,όταν ξαναχτύπησε το τηλέφωνο.
"Μην πας,μου έφερε γιαούρτι"
Ζήτησα να της μιλήσω, τη ρώτησα αν θα παει να του παρει σπανακόπιττα να μην αναγκάζομαι να βγαίνω έξω, άρχισε να φωνάζει.
Πήρε το τηλέφωνο ο πατέρας μου.
Την άκουγα από μεσα να μοιρολογάει, να κλαίει, το αιώνιο όπλο της όταν δεν περνάει το δικό της. Κάτι στο οποίο εγώ εσω απόλυτη ανοσία.
Η φασαρια στ'αυτια του πατέρα μου δεν πρέπει να ήταν ό,τι καλύτερο.
Του είπα οτι θα πάρω σε δέκα λεπτά να δω τι έγινε.
Η μάνα μου φώναζει οτι δεν θέλει κανέναν πια, κανείς δεν την καταλαβαινει και το τηλέφωνο βουβάθηκε.
Πήρα σε δέκα λεπτά και έμαθα οτι κόντεψαν να καλέσουν το 166. Ο πατερας μου την απείλησε οτι θα πάρει το 100 και θα τους πει οτι δεν τον ταίζει. Η μάνα μου έκλαιγε σοτ ακουστικό.
"Πεθάινει, μαμα. Ασ'τον να φάει ό,τι θέλει."
Ξέσπασε σ λυγμούς. Το βλέπει. Φοβάται.
Τώρα ποιος θα μπει μπροστα; Ποιον θα έχει να καθαρίζει για κείνη;
Μαλάκωσε ο τόνος της. Από κεί το κατάλαβα.
"Μα μετά νιώθει χειρότερα. Και με φωνάζει μες στην νύχτα να τον αλλάζω γιατί γεμίζει ούρα το κρεβάτι και δεν ξέρω πόσο θα αντέξω την τυρρανία του. Εγω του τα παίρνω αλλα του υπενθυμίζω οτι του κάνουν κακό."
"Πεθάινει. Δώσ'του ό,τι ζητήσει και μην του λες τίποτα.Τα ξέρει."
"Από το πρώι κάνει σαν τρελός!"
Το στομάχι μου σφίχτηκε.
Δεν την συμπαθώ, θεωρώ οτι η ψυχαναγκαστική ανάγκη της να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε όλους και όλα πηγάζει από πληγές που δεν θα μπορούσα να δω χωρίς να χαθώ στο σκοτάδι.
Σε λίγο όμως θα βρεθεί σε αρένα με λιοντάρια.
Δεν μπορώ να μπω μπροστά. Εχω ένα παιδί να προστατέψω και δεν νιώθω οτι ένιωσε ποτε αγάπη για κανέναν μας πραγματικά. Αν βρεθέι καποιος να αγκιστρωθεί, θα με πετάξει στους 5 δρόμους με ευκολία.
Δεν έχω ενοχές, αλλα δεν μπορω όμως και να μείνω ατάραχη μπροστά στο μακελειό που θα γίνει μόλις πεθάνει ο πατέρας μου.
Τους νιώθω να περιμένουν υπομονετικά στις σκιές για να πέσουν πάνω της με τον θυμό και το μένος που έχει καποιος όταν τον αποκόβεις και τον διωχνεις από έναν ανθρωπό σου.
Το ξέρω αυτό σο συναίσθημα γιατί το νιώθω και γω.
Εγώ δεν θέλω τις σάρκες της όμως.
Θέλω να μείνει μακριά από τις δικές μας, εμένα και του παιδιού. Να μη βρει νέο τρίγωνο να κάνει "κόμμα" και ευπηρέαστο κοινό.
Να προστατεψω το παιδί.
Κι αυτό σημαίναι να μην ανακατευτώ.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό όμως;
"Φέρε μου δυο κομμάτια" .
Κοιτάω το φαί που μαγειρεύω για το παιδί, την σκόνη έξω που μας εμπόδισε να πάμε στο εξοχικό, και σκεφτομαι οτι μόλις ξύπνησα, θα πρέπει να ντύσω το παιδί και να τρεχουμε για σπανακόπιτες και να πέσω πάνω στη μάνα μου η οποία θα φωνάζει....
Δεν θέλω να πάω. Νιώθω χρησιμοποιήμενη στα παιχνιδακια δύναμης που κάνουν. Ο πάτερας μου μου γύρισε την πλάτη ξανα και ξανά, καταπινε αμάσητα ό,τι του λεγε, εγώ ημουν δηλητηριασμένη, το σόι ο διάολος...Τοποθετείται απέναντι σε καποιον όπως τον συμφέρει.
Τώρα θέλει σπανακόπιττα, θεώρει οτι την δικαιούται ως αρρωσςτος που είναι να γίνονται τα καπρίτσια του. Η μάνα μου θέλει τον απόλυτο ελεγχο και έχει αποξενώσει τους πάντες.
Και τώρα καλούμαι εγώ να πάω.
Δεν θέλω.
Σκεφτόμουν την όλη διαδικασία,όταν ξαναχτύπησε το τηλέφωνο.
"Μην πας,μου έφερε γιαούρτι"
Ζήτησα να της μιλήσω, τη ρώτησα αν θα παει να του παρει σπανακόπιττα να μην αναγκάζομαι να βγαίνω έξω, άρχισε να φωνάζει.
Πήρε το τηλέφωνο ο πατέρας μου.
Την άκουγα από μεσα να μοιρολογάει, να κλαίει, το αιώνιο όπλο της όταν δεν περνάει το δικό της. Κάτι στο οποίο εγώ εσω απόλυτη ανοσία.
Η φασαρια στ'αυτια του πατέρα μου δεν πρέπει να ήταν ό,τι καλύτερο.
Του είπα οτι θα πάρω σε δέκα λεπτά να δω τι έγινε.
Η μάνα μου φώναζει οτι δεν θέλει κανέναν πια, κανείς δεν την καταλαβαινει και το τηλέφωνο βουβάθηκε.
Πήρα σε δέκα λεπτά και έμαθα οτι κόντεψαν να καλέσουν το 166. Ο πατερας μου την απείλησε οτι θα πάρει το 100 και θα τους πει οτι δεν τον ταίζει. Η μάνα μου έκλαιγε σοτ ακουστικό.
"Πεθάινει, μαμα. Ασ'τον να φάει ό,τι θέλει."
Ξέσπασε σ λυγμούς. Το βλέπει. Φοβάται.
Τώρα ποιος θα μπει μπροστα; Ποιον θα έχει να καθαρίζει για κείνη;
Μαλάκωσε ο τόνος της. Από κεί το κατάλαβα.
"Μα μετά νιώθει χειρότερα. Και με φωνάζει μες στην νύχτα να τον αλλάζω γιατί γεμίζει ούρα το κρεβάτι και δεν ξέρω πόσο θα αντέξω την τυρρανία του. Εγω του τα παίρνω αλλα του υπενθυμίζω οτι του κάνουν κακό."
"Πεθάινει. Δώσ'του ό,τι ζητήσει και μην του λες τίποτα.Τα ξέρει."
"Από το πρώι κάνει σαν τρελός!"
Το στομάχι μου σφίχτηκε.
Δεν την συμπαθώ, θεωρώ οτι η ψυχαναγκαστική ανάγκη της να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε όλους και όλα πηγάζει από πληγές που δεν θα μπορούσα να δω χωρίς να χαθώ στο σκοτάδι.
Σε λίγο όμως θα βρεθεί σε αρένα με λιοντάρια.
Δεν μπορώ να μπω μπροστά. Εχω ένα παιδί να προστατέψω και δεν νιώθω οτι ένιωσε ποτε αγάπη για κανέναν μας πραγματικά. Αν βρεθέι καποιος να αγκιστρωθεί, θα με πετάξει στους 5 δρόμους με ευκολία.
Δεν έχω ενοχές, αλλα δεν μπορω όμως και να μείνω ατάραχη μπροστά στο μακελειό που θα γίνει μόλις πεθάνει ο πατέρας μου.
Τους νιώθω να περιμένουν υπομονετικά στις σκιές για να πέσουν πάνω της με τον θυμό και το μένος που έχει καποιος όταν τον αποκόβεις και τον διωχνεις από έναν ανθρωπό σου.
Το ξέρω αυτό σο συναίσθημα γιατί το νιώθω και γω.
Εγώ δεν θέλω τις σάρκες της όμως.
Θέλω να μείνει μακριά από τις δικές μας, εμένα και του παιδιού. Να μη βρει νέο τρίγωνο να κάνει "κόμμα" και ευπηρέαστο κοινό.
Να προστατεψω το παιδί.
Κι αυτό σημαίναι να μην ανακατευτώ.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό όμως;
Comments
Μιλάς σα να είσαι 10 χρονών παιδί.
Με τις ικανότητες που έχεις έπρεπε να βγάζεις 3.000e το μήνα αλλά είσαι τεμπέλα.
Τον λυπάμαι τον πατέρα σου αλλά είναι κρίμα και για σένα να βιώνεις ακόμα τέτοιες καταστάσεις!
Φοβάμαι πως η μαμά σου είναι μεγάλη πιά για να αλλάξει...
Τι άλλο πιά να κάνεις κι εσύ;
Προσπάθησες τόσες φορές και δεν είχες την αντιμετώπιση που θάπρεπε!
Γιαννη, πολύ ευκολα κρίνεις από την Νέα Ζηλανδία το αν καποιος μπορει να βγάλει 3 χιλιάρικα ΕΔΩ.
Γιαννη, από που κι ως που βγαζεις το συμπέρασμα ότι είμαι τεμπέλα ;
Γιάννη, θα μου κρατήσεις εσύ το παιδί να πάω να δουλέψω 9-5? Θα το κρατήσεις εσύ τα καλοκαίρια;
Θα μου δώσεις εσυ τον απαραίτητο χρόνο να δουλέψω σταθερά και να μου φύγει το άγχος του αύριο; Θα κάτσεις εσύ μαζί της όταν αρρωσταίνει; Θα την προσέχεις εσύ οταν θα θέλουν υπερωρίες;
Θα μου τα δώσεις εσύ τα 3 χιλιάρικα για να σου ζωγραφίσω/ χορέψω/ μεταφράσω, ο,τι δήποτε "προσοντα"ν είδες να "χαραμίζω";
Θα μου βρεις εσύ τα 6 χιλιάρικα που χρειάζομαι ως το τελος του χρονου για να βρω καινούργιο σπίτι και τα απαραίτητα για μετακόμιση;
Εσυ από κει που βρίσκεσαι που τα βλέπεις όλα ευκολα και που πιστεύεις οτι δεν ΘΕΛΩ, δεν κοιτάς λίγο πιο κοντα και λίγο πιο προσεκτικά;
Γιάννη, όταν εχεις παιδιά και πρέπει να σηκωθείς, να φτιαξεις πρωινό, να ντυθείς, να τα πας στη σταση, να γυρίσεις, να δουλέψεις, να σταματήσεις για να πας για ψώνια, να μαγειρέψεις, να ξαναπάς στην σταση (αν δεν εχεις να πας τραπεζες,εφορίες και
αλλα πράγματα ή δεν σε τυρραννάει καποιος πονοκέφαλος), να γυρίσετε, να βαλεις φαγητό, να διαβάσεις,να πλύνεις πιάτα, να βάλεις
πλυντήριο, να καθαρίσεις να κάνεις μπάνιο (οχι τον εαυτό σου),να μιλήσεις και να ακούσεις, να κοιμήσεις, το ένα πίσω από το αλλο, κάθε μέρα, την μία μέρα μετά την άλλη, χωρις καποιος να ετοιμάσει το μπάνιο όταν πχ εσυ ψωνίζεις, ή καποιος να το διαβάσει όσο εσύ χεζεις βρε αδερφέ...Οταν λοιπον δεν εχεις βρεθεί στην θέση καποιου που γίνεται χίλια κομμάτια για να διεκπεραιώσει τις "δουλίτσες"
που με δυο άτομα βγαίνουν "ευκολα", δεν σου δίνω το δικαιωμα να με κρίνεις ΤΟΣΟ επιπόλαια. Τουλάχιστον στα μούτρα μου.
Τέλος, μπορεί να ακούγομαι σαν δεκάχρονο παιδί κατα τη γνώμη σου, όμως η ουσία που σου διεφυγε ειναι οτι 8 χρονια, η μανα μου
μια φορά δεν απλωσε το χερι να με βοηθήσει να πάρω μια ανάσα. Από ανθρωπιά. Οχι επειδή ειμαι μικρό παιδί, αλλά γιατί παλεύω.
Και αν αυτό το παράπονο και η αγωνία της διαφορας ποιότητας ζωής που θα είχα αν έμενα σε καποιο από τα δυο σπίτια-χωρίς
ενοίκιο για λίγο, με κανει "παιδάκι" στα ματια σου...στ'@@ μου.
Παιδάκι θα ήμουν αν δεν σεβόμουν και πήγαινα με τα πράγματα μου με το έτσι θέλω. Γιατί χρειάζομαι βοήθεια. Πού να το καταλάβεις όμως εσύ αυτό.
Οποιος δεν εχει φαει σκατά δεν ξέρει ουτε τι χρώμα εχουν, τα περνάει για σοκολάτα.
Παιδάκι θα ήμουν αν αντι σαν μαλάκας να τα γραφω εδώ για να ξεσπάσω την ένταση και την αγανάκτηση και την απογοητευσή μου, ξέσπαγα αλλιώς, αλλού, και άδικα.
Δεν θα κάτσω να απολογηθώ αλλο σε καποιον που δεν εχει την στοιχειώδη αντίληψη να το βουλώσει σε στιγμές έντασης όπως είναι οι
σημερινές, και που δεν έχει το στοιχειώδες τακτ να εκφραστεί με λίγη καλοσύνη ή εστω με ευγένεια.
Μου φτάνουν όλα τα αλλα, δεν χρειαζομαι και την σκατούλα του καθένα και εδω μέσα που προσπαθώ να βρω μια ψευδάισθηση στήριξής.
Ψυχολογικής κυρίως.
Αντε και στο διαολο και συ βραδυάτικα.
Υγ
Αυτό, το έγραψα προχτές, μόλις είδα το σχόλιο, φανερά θυμωμένη. Ομως επειδή αποφάσισα αν μην ξαναπάρω απόφασεις πάνω στον θυμό μου, το εσβησα.
Δυο μερες αργότερα, ηρεμη πια, το ξαναδιαβάζω και δεν άλλαξα γνώμη γι αυτά που έγραψα. Και ο θυμός που διαφαίνεται στα γραπτά, είναι δικαιολογημένος και προσωπικα δεν έχω πρόβλημα μ'αυτόν.
Οπότε το δημοσιεύω.
Αν καποιος δεν συμφωνέι μαζί μου ή δεν του αρεσουν αυτα΄που γραφω έχει την επιλογή να με χρισει "μαλακισμενη" και να μην ξαναμπεί.
Εδω δεν ειναι το γραφείο του ψυχολογου μου, το μπλογκινγκ δεν ειναι ψυχοθεαραπεία, είναι μια γεφυρα στον εξω κόσμο γιατι λόγω συγκυριών, μου λείπει αυτό το κάτι.
Και μόνο αυτό το "κάτι" θέλω και γι' αυτό ανοίγομαι, να με γνωρίσουν από μεσα καποιοι άνθρωποι, να ακούσουν, να σταθούν.
Δεν θεωρώ κανέναν, αναγνωστη ή μή κατάλληλο να πει σε κανέναν ΤΙ είναι, τι κάνει λάθος, γιατί οι αλήθειες του καθένα μας ειναι διαφορετικές και όσο και ανοιχτη και να είμαι, δεν παυο στο μπλογκ να βάζω μόνο ένα τμήμα της ζωής μου.
Ενα ποσοστό των σκεψεών μου, μια επιλογή. Οποιος δεν εχει καταλαβει οτι κρίνοντας τον άλλον τον χρωματίζει με τα δικά του χρωματα..(οσα βλέπει και αναγνωριζει βασει δικών του βιωμάτων τελικά) δεν ειναι σίγουρα σε θέση να ανέβει ενα σκαλί πιο ψηλά και να πει "εισαι", ειτε αυτό ακολουθηθεί από κάτι καλο ή κάτι αρνητικό.
Σχεδόν ποτε δεν βάζω τα υπερκολακευτικά σχολια γιάυτον τον λόγο. Μου ακούγονται αληθινά από την μεριά των ανθρώπων που τα γράφουν, αλλα μου εκούγονται ψευτικα από την άποψη οτι δεν έχει να κάνει με μενα, αλλα με το τι νομίζουν οτι αναγνώρισαν σε μένα.
Τον Γιαννη δεν τον αντιπαθω, πολλες φορές βρήκα τα σχολιά του εκτός δικής μου πραγματικότητας αλλα δεν εχω άποψη για το ποιος ειναι, τι λεει, γιατί πως, δεν ξερω καν αν με συμπαθεί η όχι.
Νομίζω θελησε να μου κάνει κομπλιμέντο αλλα το έκανε με άγαρμπο τρόπο και με λέξεις που με αναγκάζουν για άλλη μια φορά να οριοθετούμαι και να λεω.."φίλε, μπορεις να πεις "νιώθω", μπορεις να μιλήσεις μόνο για το πως εισαι εσύ, το τι νιώθεις και το πως σκέφτεσαι. Τιποτ'αλλο. Το "εισαι" δεν εχει χώρο εδω."
Ελπίζω να μην μου θύμωσε για το έντονο ύφος μου, αλλά δεν το αναιρώ, ήταν η αντίδραση μου και οι σκέψεις μου, οι συνέπειες της πράξεις αυτής.
Πολυ το κούρασα, άντε.