Βαρέθηκα

Η μητέρα μου στο τηλέφωνο αρχισε να μου περιγράφει πόσο δύσκολο είναι να τον καθαρίζει, οτι ο πατερας μου παιρνει κρυφα να φάει τυρόπιτες τους γείτονες και μετα΄υποφέρει και δεν σταμάτησε να κλάιγεται στο τηλέφωνο.

"Δεν θα τον στειλεις στο νοσοκομείο τώρα" της λέω. 'Οταν είχε ελπίδες, τον κράτησες, τώρα που θα πεθάνει, θα πεθάνει σπίτι του, όχι εκει που φοβάται"
Την βλεπω, ψάχνει στήριγμα, δικαιολογια.

"Αν δεν αντεχεις να φύγεις από το σπίτι να πάω εγώ να μείνω εκεί να τον προσέχω" της είπα.
Ξέροντας οτι δεν θα άφηνε ποτέ τον έλεγχο. Δεν θα μπορούσα με την μικρή να παω άλλωστε.

Μαζεύτηκε λίγο.
"Ολοι με κατηγορείτε, δεν ξέρετε τι πέρασα αυτόυς τους μήνες"
"Πρώτον, σταμάτα να κλαίγεσαι και να τον κατηγορείς.
Δεύτερον, ποιοι εμείς;"
Φούντωσα
"Σε ποιον αναφερεσαι γαμώ το κέρατο μου; Σε μένα πας να το παιξεις θύμα;
Πού είπες στον πατέρα μου οτι τον έβρισα, που με αποξένωσες;"

Είχα πάρει φόρα.

"Μα του είπες οτι εχω φίλο!"
Κοντοσταθηκα.
Μιλάμε για μια γυναικα 75(?) χρονών, η οποία μέχρι περσι έβαζε μίνι.
Τόσο στην κοσμάρα της;
'Ποτέ δεν ειπα κατι τέτοιο, είναι γελοίο και σαν εννοια."

Δεν της άρεσε.
Το ψυγείο γεμάτο κρεμες και λάδια και μαντζουνια αντιγήρανσης, πικαρίστηκε.

Δεν ξέρω αν ο πατερας μου της είπε ψέματα, τα συνηθίζει κάτι τέτοια, δεν ξέρω αν εκείνη μου λέει ψέματα, βαρεθηκα. Τα υπερμεγεθή Εγώ, τις χειραγωγήσεις, τα κόλπα οντας αυτοί οι δυο πιο "ξύπνιοι" από τους υπόλοιπους.

"Μετανιωνω που το είπα, έχεις δίκιο."
'Παράτα με."

Αν ειχα μια δεκάρα για καθε φορά που έκανε μαλακία θελημένα ή όχι, δεν θα χρειαζόταν να ξαναδουλέψω στη ζωή μου, ούτε να επανακτήσω επαφές μαζϊ τους μετά το διαζυγιό μου.

Σιχτήρ πια.
"Σου πα, μου' πε, μου έκανε"...η χωριατειά στο μεγαλείο της.