Σκέφτομαι....

Μπήκα σήμερα να ξαναδιαβάσω το κείμενο μου, να δω με πιο καθαρό μυαλό τι έγραψα.
Στάθηκα στην τελευταία παράγραφο.
Ολα αυτα για τα οποία κατηγορήθηκα, τα ειχε πει ο πατερας μου.
Οχι η μάνα μου.
Γιατί λοιπόν πλήρωνε και γι αυτά;


Ο πατέρας μου της είχε αδυναμία και το έδειχνε. 'Ηταν η αγαπημένη του. Αυτό απο μόνο του δημιουργει ανταγωνισμό, ζήλεια, παράπονο. Και δεν μιλάω για μενα, τα τελευταία χρόνια άρχισα να τον αποδέχομαι ως πατερα, μετά την μικρη. Ως τότε ήταν απλώς ο άντρας της μάνας μου.
Μιλάω και για τα αδελφια του.
Την ξεχωριζε.

Κι εκείνη αντι να έχει χαμηλό προφίλ, εβγαζε προκληση. Καταπατούσε όποια δικαιώματα. Ανακατευε και μιλούσε άσχημα πίσω από την πλάτη του ενός και του άλλου.
Θυμηθηκα χτες οτι με το ζευγαρι που ανεφερα, καποια στιγμή πήγαν στην κουνιάδα και αδελφό του άντρα, κρυφά και ξέρασαν πραγματα και παράπονα που ειχαν πει οι άλλοι στους γονείς μου εμπιστευτικά.
Ημουν θυμαμαι μικρή και γύρισα και τους είπα οτι αυτό που κάνουν δεν ειναι σωστό αλλα μου είπαν να σκάσω, είμαι μικρή εγώ.
Και ο πατέρας μου ενοχος.
Αλλα καποια πράγματα πηγάζουν από τον έναν και ο αλλος ακολουθεί.


Νομίζω το πρόβλημα ειναι οτι η μητέρα μου δεν εχει ακτασταλάξει σε ένα προφιλ. Το παιζει μικρή και αδύναμη- ή ειναι- και μόλις βρει πλάτες, καταπατεί, αυταρχικά, προκαλεί.
Εδώ άγνωστος έχει έπαρση και θες να τον βάλεις κάτω. Σωστό ή λάθος ειναι ένα συναισθημα που κυριαρχεί.
Πόσο μάλλον καποιος που δεν αναλαμβάνει καμια ευθύνη, φερεται σαν μικρό παιδάκι, και που ξαφνικά με αχαριστία και καπρίτσιο σε βάζει κάτω και σε πηδάει με την βοήθεια του καινούργιου φίλου του/ συζύγου κλπ.
Και βλεπεις οτι υπηρξες μαλάκας, και βλάστημας την ώρα και την στιγμή πυ ένιωσες λύπη ή συμπόνια και σε πιάνει σιχαμάρα για την χειραγώγηση που εφαγες.
Και ενώ καταλαβαίνω οτι όλοι βγάζουμε μικροι μηχανισμούς επιβίωσης, μηχανισμούς για να πάρουμε αυτό που θέλουμε, δεν μπορω να μην νιώθω αηδία για τον συκγεκριμένο μηχανισμό.
Για αυτή την χρόνια κακοποιηση, για το οτι θεωρεί οτι όλοι ειμαστε εδω για να την υπηρετούμε, να της προσφερουμε. Για την επιμονή της να "γιατρευει" και να βοηθάει ακόμα και καποιους που δεν τον ζήτησαν.

Θυμαμαι, πριν λίγα χρόνια, ειχε πλευρίσει ενα ζευγάρι στο σπίτι της θείας μου. Και οι δυο γιατροι. Εκείνη έγκυος.
Τους ελεγε τι να κάνουν, από το πουθενά.
Το ζευγαρι απαντούσε μονοσυλλαβα. Δεν της ειχαν ζητήσει τίποτα, και ήταν γιατροι στην τελική.
Η μανα μου έλεγε, αυτοι είχαν στην κυριολεξία γυρίσει την πλάτη τους. Η μητέρα μου ακουμπούσε την κοπέλα για να γυρίσει και να την ακούσει. Εβλεπα το όλο σκηνικό και απο την μια λυπόμουν αλλα και θύμωνα.
Πήγε να πει για τον τοκετό μου. Της εχω απαγορευψει να μιλάει γι αυτό. 'Ηταν δικό μου 'Κατόρθωμα", δική μου εμπειρία, δεν μου αρέσει να το χρησμοποιεί για να πιέζει τον κόσμο. Εγώ ποτέ δεν λέω κάντε το αλλιώς θα πάθετε κάτι.
Λέω πάντα, "για μένα, αυτή ηταν η ιδανική λύση γιατί έμαθα αυτά και αυτά". Ενημερώνω και αφήνω τον άλλον να τραβήξει την πορεία του. Και μόνο αν το ζητήσει.
Δεν θέλω λοιπον να χρησιμοποιεί δικά μου πράγματα για να κάνει την έξυπνη.
Της έιπα στα Γαλλικά οτι γίνεται ενοχλητική.
Αντέδρασε επιθετικά.

Αυτη ειναι.
Και αυτό ειναι μισητο σε άγνωστο.
Πόσο μάλλον όταν μεγαλώνεις και παιρνει τηλέφωνο της κολλητές σου να παραπονεθει.
Οταν πάει στον γκομενό σου την επομένη που τον γνώρισε, ενώ εσύ λείπεις απο το σπίτι, να του πει την πλευρά της για τον χτεσινό καβγά (και αν τον έπειθε πως θα κοιμομουν εγω μαζί του το βράδυ; Λεπτομέρειες).Οταν παίρνει το ζωγράφο αφεντικό σου (πολύ γνωστός) και ενω ξέρει οτι ποζάρεις για γυμνούς πίνακες και θες να κρατησεις μια τυπικότητα, του λέει οτι εχεις κάνει έκτρωση.
Που στα δεκαέξι αρνείσαι να κρατήσεις μούτρα στις θέιες σου και μες στην υστερία της (εισαι προδότρα!) σε σφίγγει από το λαιμό μέχρι που αναγκάζεσαι να την χτυπήσεις για να ελευθερωθεις. Ματια κενά, τρελλής που ομως παραδόξως κανείς άλλος δεν ειδε ποτέ. Μόνο εγώ και μέχρι εκείνη την ημέρα. Μετά έφυγα για Ελλάδα και την άφησα να ακολουθεί τον άντρας της στα ταξίδια του (μην και ξενογαμήσει).
Και μεχρι σήμερα "δεν το θυμαται το συμβάν", άρα δεν έγινε ποτε.

Αλλος πλήρωνε τα ρούχα μου (φίλες μου εδιναν), άλλος με τάιζε (γκομενοι σπίτι τους), άλλος με σπούδασε (παραγωγός που πιστεψε σε μένα) φωνητική.
Και όταν παντρεύτηκα έδωσα όλο μου το είναι να βρω και να φτιάξω αυτο που δεν ειχα.
Ολοι ξερουμε πως καταληξε αυτό.

Οπότε, δεν ειναι τόσο το θέμα του πατέρα μου.
Είναι και όλα όσα γινονται χρόνια τωρα.
Με αποκορύφωμα τον θάνατο του πατέρα μου, την αποξενωσή μου από κεινον.
Εφταιγε και κείνος. Αυτός της έδινε την δύναμη.
Ομως μπορει να ειναι το οιδειπόδειο, μπορει να ειναι οτι 2-3 φορές με έσωσε στην κυριολεξία, μπορεί να ειναι η σχέση του με το παιδι μου...δεν ξέρω.

Θέλω να αναφερω εδω τις λίγες φορέ που με έσωσε, να επικεντρωθώ στα καλά του, στις ωραίες στιγμές και να τις μοιραστώ μαζί σας.

Δεκαπέντε χρονών, φέυγουμε απο Ολλανδια και η γιαγιά μου στην Γαλλία εχει μια μικρή γκαρσονιέρα. δεν χωράμε.
Με βάζουν εσωκλειστη σε σχολείο.
Για "ζωηρά κορίτσια". Η διπλανή έιχε βαλει φωτια στο παλιο της σχολείο.
Τα βράδια κοιτούσα από το παράθυρο τα φώτα του αυτοκινητοδρομου και ενιωθα παγιδευμένη, χιλιόμετρα απο τον κόσμο.
Οταν ήρθαν να με δουν σε μια εβδομάδα, ο πατέρας μου με έβγαλε.
Χορο πήδαγα σε όλη τη διαδρομη και ο πατερας μου με χαζευε.
Με κατάλαβε.
Δεν θα με άφηνε να σαπίσω εκεί μέσα.
Με είδε.


Ολλανδία, ένα χρόνο πριν. Πλησιαζει η γιορτή μου. Ζητάω επιμονα εδω και μήνες ένα μαγνητοφωνάκι δημοσιογραφικό ( το ουοκμαν απαγορευοταν δια ροπάλου γιατί "κάνει κακό σταυτια" άσχετα αν εκείνη είχε ήδη 2). Δεν μου το παίρνουν. Ερχονται τα Χριστουγεννα. Ελπιδες. Πάλι δεν το παιρνω. 'Ερχεται η πρωτοχρονια με παρακάλια και "ισως". Τίποτα.
Τελευταία μου ελπίδα τα γενεθλια μου (σας είπα οτι σήμερα παρεπιμπτόντως κλέινω τα 40;).
Η μητέρα μου ήθελε να μου πάρει ένα πάπλωμα με φτερά χήνας. Της ειπα αν το ήθελε να το παρει αλλα όχι σαν δώρο για τα γενθλιά μου. Τι δώρο ειναι αυτό για μια 15χρονη; Απαγορευοταν να φερω φίλους στο σπίτι.
Κι ερχεται η 16 Μαρτιου. Μπαινω στο σπίτι και βλέπω ένα χαμόγελο στο προσωπό της μέχρι ταυτια.
'Το δώρο σου ειναι επανω" μου λεει και τρεχω στα σκαλια,σίγουρη πια οτι μου το πήρε.
Αντικρύζω το πάπλωμα και καταρρεω.

Ο πατερας μου μπαινει στο δωμάτιο και ακούει το παραπονό μου.
''Πάμε να στο παρω" μου λεει.
Πλέον δεν δουλέυει αλλα το εχω ακόμα στη σοφίτα του εξοχικού.

Δεκατριων χρονών, στην ρόδο.
Κοιτάω μια διαφήμιση για το κοντακτ ντισκ, μια φωτογραφική μηχανη πολύ μοπντερνα για την εποχή της και πανακριβη.
Μου αρεσουν οι φωτογραφικές μηχανές αλλα η μητερα μου μου ειχε ζητήσει να της δώσω αυτή που πήρα δώρο στα 9τα γενθλιά μου, ως ανταλλαγη για το χαμστερ που ζητούσα.
Λίγες μέρες μετα ο πατερας μου μου δίνει δώρο την μηχανή που ειχε ζητήσει από μια φίλη τους στο εξωτερικο. Δεν πιστευα στα μάτια μου!
Είχε δει την λαχταρα μου οταν την κοιταζα.
Με ειχε δει.

(Φυσικα η μητερα μου του έκανε φασαρια που δεν την πηρε σε κεινη, χαλώντας την στιγμή και επειδη απειλούσε να μου την παρει, της αγόρασε και κείνης μια, μετά από μια εβδομάδα)

Κρατώ όμως αυτό.
Δεν θέλω να θυμαμαι τις προσβολές του, τις αδικίες και τους ξυλοδαρμους.
Το πως εκείνη ήταν κόρη του και γω "γυναίκα του". Οχι πονηρά. Αλλά στο πως ζήλευε τους φίλους μου και πόσο πολύ αδικος γινόταν.
Ξέρω οτι πολλα του διεφευγαν.
Ομως ήταν γενναιώδωρος.
Και τουλάχιστον 1-2 -3 φορές, με είδε.
Και μου άπλωσε το χέρι κανοντας με να νιωσω λιγότερο μόνη και λιγότερο αντιμέτωπη με τους δυο μεγάλους, ανήμπορη και αβοήθητη.

Κρατιεμαι απ αυτα αν και ξέρω οτι θα πρέπει να λύσω τα άλλα.
Σιγά σιγά.