Δέκα μέρες μετά
Πέρασαν δέκα μέρες από τον θάνατο του πατέρα μου.
Είμαι καλά.
Το γεγονός οτι θα πάω να μεινω σε ενα μικρό ιδοκτητο σπίτι με γέμισε γαλήνη. Αυτόνομη θέρμανση, ηλιακός θερμοσίφωνας, τζάκι, κήπος.
Τι κι αν δεν έχει πρίζες και πρέπει να φερω ηλεκτρολόγο; Τι κι αν πρέπει να μάθω να οδηγώ γιατι τον χειμώνα δεν θα μπορω να πάω το παιδί στη στάση μες το κρύο και το σκοτάδι; Τι κι αν δεν θα έχω τηλέφωνο και ίντερνετ;
Νιωθω καλά.
Κάτι θα βρεθεί. 'Εχω φίλους, γνωστούς, αγνώστους.
Περνάω φάση που δεν θέλω πια να δουλέψω στο κομπιούτερ-και να΄θελα δεν μου δίνουν πια δουλεια΄(μάλλον επειδή ζήτησα να μπω στο Ικα όπως δικαιούμαι).
Και γενικώς έφτασα σε μια φάση που δεν θέλω πια νακάνω κάτι που δεν μου αρέσει.
Αφού αλλού ειναι το ταλέντο μου.
Επικοινωνία με ανθρώπους. Να τους κάνω να γελάνε, να σκέφτονται, να τους διασκεδάζω, να τους δίνω κουράγιο.
Θα επικέντρωθώ μήπως βρω καποια δουλειά σε μικρό ξενοδοχείο, γραφείο, ακόμα και σουπερ μάρκετ να γεμίζω τα ράφια στην τελική. Το ιδανικό θα ήταν να γράψω για περιοδικά όπως έκανα ως τώρα αλλά θα πετάξω το ΤΕΒΕ από πάνω μου.
Περνάω φάση.
Θέλω να βάλω λαχανικά στον κήπο, να ασχοληθώ επιτέλους με το παιδί μου.
Οχι να ειμαι σε ενα σπιτι φυλακισμένη του, γιατί δεν υπάρχει άλλος.
Να παιξω μαζί της, να φτιάξουμε δεντρόσπιτο, να την διαβάσω, να την "μαζέψω" λίγο.
Θα μου πεις οτν ηλεκτρολόγο και το δίπλωμα πως θα τα βγάλεις χωρίς λεφτά;
Τον σκύλο που θες να βάλεις για ασφάλεια; Τα φυτά που θες να φυτέψεις;
Θα δώ.
Τελευταία στιγμή πάντα κάτι εμφανίζεται.
Κάτι θα γίνει και τώρα.
Γνώρισα καποιον που έχει διασυνδέσεις με ραδιόφωνο.
Να κάνω ενα δοκιμαστικό;
Θα μου άρεσε, θα ένιωθα να αποκτώ και πάλι αυτοπεποιθηση και δεν χρειαζομαι πολλά λεφτά για να ζήσουμε.
Είναι σημαντικό να κάνεις κατι που εκτιμαται, αρέσει και είσαι καλή σ'αυτό.
Ανθείς.
Μαζευω κουτες σαν τρελλή , πετάω πράγματα...
Τρεχω για ευδαπ, βεβαιώσεις θανάτου...
Η μαμα εχει ακουμπήσει πάνω μου.
Με βαραίνει λίγο για να ειμαι ειλικρινής.
Εκείνη παίρνει και μια σύνταξη, δεν καταλαβαίνει οτι ειναι σε καλύτερη μοιρα από μένα, κι ομως εγω καλούμαι να πληρώσω την ευδαπ στο όνομα του μπαμπά (αφού ειναι της γκαρσονιέρας μου) και να βάλω πρίζες στο εξοχικό.
Δεν της είμαι πια θυμωμένη.
Εφόσον δεν βρήκαν ίχνος καρκίνου μέσα του, κατι απ'όλα όσα έκαναν, έπιασε.
Ισως θα ήταν καλύτερα αν υπηρχε και γιατρός, να μην γίνονταν (αν έγιναν) λάθη.
Ομως αυτό το γεγονός συν το γεγονός οτι ξεσπασα, με ηρέμησαν.
Την λυπάμαι.
Οι θείοι και το σόι άφαντοι. Και απο κείνη και απο μένα.
Με ενοχλει που με έβαλαν στο ιδιο σακί, αλλα ευτυχώς τα ξαδέλφια μου δεν εμοιασαν στους μεγάλους.
Και η ζωή συνεχίζεται.
Είμαι καλά.
Το γεγονός οτι θα πάω να μεινω σε ενα μικρό ιδοκτητο σπίτι με γέμισε γαλήνη. Αυτόνομη θέρμανση, ηλιακός θερμοσίφωνας, τζάκι, κήπος.
Τι κι αν δεν έχει πρίζες και πρέπει να φερω ηλεκτρολόγο; Τι κι αν πρέπει να μάθω να οδηγώ γιατι τον χειμώνα δεν θα μπορω να πάω το παιδί στη στάση μες το κρύο και το σκοτάδι; Τι κι αν δεν θα έχω τηλέφωνο και ίντερνετ;
Νιωθω καλά.
Κάτι θα βρεθεί. 'Εχω φίλους, γνωστούς, αγνώστους.
Περνάω φάση που δεν θέλω πια να δουλέψω στο κομπιούτερ-και να΄θελα δεν μου δίνουν πια δουλεια΄(μάλλον επειδή ζήτησα να μπω στο Ικα όπως δικαιούμαι).
Και γενικώς έφτασα σε μια φάση που δεν θέλω πια νακάνω κάτι που δεν μου αρέσει.
Αφού αλλού ειναι το ταλέντο μου.
Επικοινωνία με ανθρώπους. Να τους κάνω να γελάνε, να σκέφτονται, να τους διασκεδάζω, να τους δίνω κουράγιο.
Θα επικέντρωθώ μήπως βρω καποια δουλειά σε μικρό ξενοδοχείο, γραφείο, ακόμα και σουπερ μάρκετ να γεμίζω τα ράφια στην τελική. Το ιδανικό θα ήταν να γράψω για περιοδικά όπως έκανα ως τώρα αλλά θα πετάξω το ΤΕΒΕ από πάνω μου.
Περνάω φάση.
Θέλω να βάλω λαχανικά στον κήπο, να ασχοληθώ επιτέλους με το παιδί μου.
Οχι να ειμαι σε ενα σπιτι φυλακισμένη του, γιατί δεν υπάρχει άλλος.
Να παιξω μαζί της, να φτιάξουμε δεντρόσπιτο, να την διαβάσω, να την "μαζέψω" λίγο.
Θα μου πεις οτν ηλεκτρολόγο και το δίπλωμα πως θα τα βγάλεις χωρίς λεφτά;
Τον σκύλο που θες να βάλεις για ασφάλεια; Τα φυτά που θες να φυτέψεις;
Θα δώ.
Τελευταία στιγμή πάντα κάτι εμφανίζεται.
Κάτι θα γίνει και τώρα.
Γνώρισα καποιον που έχει διασυνδέσεις με ραδιόφωνο.
Να κάνω ενα δοκιμαστικό;
Θα μου άρεσε, θα ένιωθα να αποκτώ και πάλι αυτοπεποιθηση και δεν χρειαζομαι πολλά λεφτά για να ζήσουμε.
Είναι σημαντικό να κάνεις κατι που εκτιμαται, αρέσει και είσαι καλή σ'αυτό.
Ανθείς.
Μαζευω κουτες σαν τρελλή , πετάω πράγματα...
Τρεχω για ευδαπ, βεβαιώσεις θανάτου...
Η μαμα εχει ακουμπήσει πάνω μου.
Με βαραίνει λίγο για να ειμαι ειλικρινής.
Εκείνη παίρνει και μια σύνταξη, δεν καταλαβαίνει οτι ειναι σε καλύτερη μοιρα από μένα, κι ομως εγω καλούμαι να πληρώσω την ευδαπ στο όνομα του μπαμπά (αφού ειναι της γκαρσονιέρας μου) και να βάλω πρίζες στο εξοχικό.
Δεν της είμαι πια θυμωμένη.
Εφόσον δεν βρήκαν ίχνος καρκίνου μέσα του, κατι απ'όλα όσα έκαναν, έπιασε.
Ισως θα ήταν καλύτερα αν υπηρχε και γιατρός, να μην γίνονταν (αν έγιναν) λάθη.
Ομως αυτό το γεγονός συν το γεγονός οτι ξεσπασα, με ηρέμησαν.
Την λυπάμαι.
Οι θείοι και το σόι άφαντοι. Και απο κείνη και απο μένα.
Με ενοχλει που με έβαλαν στο ιδιο σακί, αλλα ευτυχώς τα ξαδέλφια μου δεν εμοιασαν στους μεγάλους.
Και η ζωή συνεχίζεται.
Comments
Τη θετική σου ματιά που σίγουρα εσύ έχεις πολύ μεγαλύτερη ανάγκη απ΄όλους εμάς τους άγνωστους φίλους :)
Nα ευχηθώ από καρδιάς τα καλύτερα και το μόνο σίγουρο είναι πως ναι κάτι θα βρεθεί. Κι αν είναι και κάτι απ΄αυτά που αληθινά σου ταιριάζουν ακόμα καλύτερα.
Δεν λέω καλή τύχη, δεν την πολυπιστεύω, αλλά για επιτυχία, έστω και δύσκολα έστω και καθυστερημένα είμαι σίγουρη πως θα την έχεις.
Καλό ήμερο βράδυ
Μακάρι να μπορούσα να βοηθησω,
εμπρακτα.Ειναι πολυ συμαντικό
να βλεπεις μια αισιόδοξη ακτιδα.
Το πιο καλό στην υποθεση ειναι οτι εφυγε ο θυμός, ή ξεθυμανε.
Ειμαστε εδω να σε ακούμε.
Σήμερα όμως, ακριβώς επειδή, όπως είπε και η φοράδα, υπάρχει μία μικρή νότα αισιοδιξίας, σου γράφω.
Να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Αυτό που θα σε γεμίσει, θα σε ηρεμίσει και θα σε κάνει πιο ευτυχισμένη. Και, όπως είπες, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι θα είναι κοντά σου.
Αν χρειαστείς κάτι, στείλε email. Κατάταξέ με στους αγνώστους που θέλουν να βοηθήσουν
Φιλια
Διάβασα αυτό που έγραψεσ για τον σκύλο που θα ήθελες να πάρεις, και μια κι εγώ έχω πάρει ζωάκι για το σπίτι μου μ' αυτό το τρόπο, σκέφτηκα να στο πω. Ισως να το γνωρίζεις ήδη... υπάρχουν φιλοζωικά σωματεία που χαρίζουν ζώα. Ξέρω σίγουρα ότι ο Δήμος Αθηναιών δίνει για υιοθεσία σκυλάκια μέσω ενός καταφυγίου ζώων στο Μαρκόπουλο. Ονομάζεται Παπαϊωάννου- Κτηνιατρικό Κέντρο και νομίζω ότι κάθε Σάββατο πρωι μπορείς να πας εκεί να δεις τα ζωάκια και να συζητήσεις με τους υπεύθυνους.