Τελευταίοι ασπασμοί.
Η κηδεία ήταν χτες, πήγα πιο νωρίς να προλάβω να μείνω λίγο με τον πατέρα μου. Με το που έφτασα ο παιδκικός φίλος του πατέρα μου που είχε έρθει από Γερμανία και που είχε να με δει καμια δεκαριά χρόνια μου είπε "Μην κάνεις εδώ φασαρία στη μαμά."
Ν απεριγράψω την αγανάκτηση, την έκπληξη, την προσβολή και τον θυμό απέναντι στη μάνα μου που κάθισε να με θάψει για άλλη μια φορά;
"Σε παρακαλω πολύ" του απάντησα.
'Ντροπή σου, δεν έπρεπε να μου το πεις αυτό." του είπα και έφυγα.
Μετά όμως όταν ηρέμησα πήγα και τον βρήκα και αγκαλιαστήκαμε ζητώντας και οι δύο συγγνώμη. 'Ηταν όμως πολύ άσχημο, μόλις μπήκα να ταραχτώ έτσι.
Πήγα μέσα και ζήτησα να δω τον πατέρα μου.
Την ώρα που έκλεινα τις πόρτες στο εκκλησάκι, ερχότνα το σόι. Τους εξήγησα οτι ήθελα 2 λεπτά μόνη μου. Η αδελφή του πατέρα μου έφυγε τσατισμένη. Σοκαρίστηκα.
Και γώ στο ίδιο σακί;
Γιατί όχι, θα μου πεις. Γιατί εκπλήσσομαι;
Ζήτησα να ανοιξουν την κάσα. Δεν περίμενα να δω αυτό που είδα. Πλέον δεν ειχε χαρακτηριστικά ήταν απλώς δέρμα πάνω σε μια νεκροκεφαλή.
Κλέισαμε την κάσα, και είδα την μητέρα μου να έρχεται.
Σ'όλη τη διαρκεια της τελετής την απέφευγα. Οταν πηγαίναμε τον πατέρα μου μετά την τελετή μονο της απεύθυνα τον λόγο, γιατί την άκουγα να μιλάει και να λέει κάτι για "σουβλάκια". Της είπα να μιλήσει πιο σιγά, στα Γαλλικά.
Μου απάντησε
"Τι θες εσύ;"
Τι θέλω, εγώ.
Μια λέξη, μια έκφραση πόσα κρύβει.
Η κόρη μου επιτέλους έκλαψε και ζήτησε να την φέρνω να του βάζουμε λουλούδια. Της έιπα ναι, αν και ξέρω οτι δεν θα το κάνω. Για πρακτικούς κυρίως λόγους, θα το αμελήσω.
Δεν νιώθω την ανάγκη να έρθω στο νεκροταφείο και ξέρω οτι θα το αναβάλω.Βέβαια αν το παιδί επιμείνει, θα το κάνω.
Ολοι μου έλεγαν να φροντίσω την μαμά από τώρα και μπρος.
Βρε δεν με παρατάτε, όλοι, σκεφτόμουν.
Η μια θεία μου-εξ αγχιστείας- πήγε σε έναν καλεσμένο της μητέρας μου-κατά ταλεγόμενα της μητέρας μου-ο οποιος πιστύει στην καμπάλα, και του είπε γιατί δεν φωνάζει τον γκουρού του να αναστήσει τον πατέρα μου ή κατι τετοιο.
Τι ντροπή.
Με την μητέρα μου δεν μιλιόμασταν, δεν κάθισα εκεί που κάθεται το σόι.
Να κάνω τι;
Και τότε με φώναξε ο άνθρωπος που ειχε το γραφείο τελετων.
Μου είπε οτι τη Δευτέρα ειχε παει το σόι και περίμενε τα αποτελέσματα της νεκροψιάς.
Οτι ο πατέρς μου πέθανε από ανεπάρκεια καρδιάς, πνευμόνων και νεφρών.Ρώτησα να θα έγραφε οτι βρήκε καρκίνο στην ουροδόχο κύστη αν υπήρχε.
Μου λεει ναι, λογικά.
'Αρα καρκίνος δεν βρέθηκε.
Και γύρισε ο κόσμος τούμπα.
'Βέβαι μου λεει τα έντερά του ειχαν σαπίσει, ήταν πράσινα". Αργότερα θυμήθηκα οτι ο πατέρας μου έτρωγε πολύ κλορέλα, το φύκι που τραβάει τα βαρέα μέταλλα, άρα μπορει να ήταν και αυτό.
Αν έφυγε ο καρκινος, ειχαν και οι δύο τους δίκιο. Ομως τότε, από τι πέθανε;
Γιατί συνέχιζε να αδυνατίζει;
'Ηταν μόνο 68.
Πήγα σπίτι πορβληματισμένη. Το πρόβλημα που έχω με την μάνα μου το έχω και με τους άντρες. Πιστεύω. Αμφιβάλλω και ξαναπιστεύω.
Πήγα στο πατρικό μου.
Είχε δυο φίλες της εκεί, νβομίζω ήταν ο λόγος που με αγκάλιασε.
Της έιπα οτι δεν μπορώ να εχω επαφές μαζί της.
Το δέχτηκε.
Για την ώρα.
Πήγα μέσα, κάθισα λίγο μαζί τους.
Η μητέρα μου μου έδωσε τα κλειδια του αυτοκινήτου.
Κατι μου έλεγαν για ασφάλειες, Κτεο, άδειες και πραγματικα ήταν λες κι άκουγα ξενη γλώσσα. Αν ένας από σας μπορει να μου γράψει τι χρειαζεται να εχω και να κάνω, και που, σαν να ημουν ηλίθια(τοσο απλά ελληνικά) θα το εκτιμούσα πολύ.
"Δώρο για τα γενεθλιά σου", μου είπε.
.....
Β΄ρηκα και μια παλιά συλλογή γραματοσήμων και δεν ξέρω που να τα πάω να δω αν αξίζουν κάτι, καθώς και παλιά νομίσματα.
Δεν κάθισα να ψάξω πολύ, δεν είχα διαθεση.
Απλώς προσπαθούσα να μην είμαι στο σαλόνι.
Πήρα φωτογραφίες του.
Σε μερικές, στην παχουλή εποχή του, που είχε μάγουλα και προγούλι, έμοιζε στην κόρη μου.
Χτες έιδα πόσο μοιαζσει η κόρη μου στην αδελφή της μάνας μου, την άλλη.
Αυτή που παραδόξως όλοι με παρόμοιαζαν χτες.
Και δεν με χάλασε, η γυναίκα είναι θεότρελλη μεν, καλλονή δε.
Πώς μπλέκονται έτσι τα γονίδια, πώς οι άνθρωποι ειναι κομμάτια ο ένας του άλλου;
Ο Αγγελος ήταν δίπλα μου αυτές τις μέρες, και δεν το περίμενα.
Δεν μπόρεσα όμως να κάνω κάτι μαζί του.
Λογικά αφού δεν με έχει συνετρίψει ο θάνατος του πατέρα μου δεν θα έπρεπε να μπορώ να λειτουργήσω φυσιολογικά;
Κι όμως δεν μπορώ.
Δεν ξέρω πια τι νιώθω.
Σας βάζω δύο τραγούδια από κάποια τεβέρνα που δούλευε ο πατέρας μου, τα πιο χαρακτηριστικά που με κάνουν να τον θυμάμαι από κάποια που έχω ξεχωρίσει και βρήκα.
Προσωπικά εχω μια απεχθεια στα ελληνικά και όσον αφορά τον πατέρα μου, δεν μόρεσα ποτέ να καταλάβω αν ήταν καλός ή όχι. Δεν μου άρεσε η φωνή του ιδιαιτερα, αλλα θάυμαζα το ποσο καλός entertainer ήταν και ήταν αυτοδίδακτος στην κιθάρα. Τα τραγούδια που έγραφε είχαν ωραίο στίχο. Και κυρίως, για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε με ατροφικό χέρι, να μην πάρει ποτέ επίδομα αναπηρίας, αλλα να βρει τρόπο να πάιζει κιθάρα μ'αυτό, ήταν κάτι που με έκανε να μην τον δω ποτέ ως ανάπηρο. Αλλά ξέρω οτι ντρεπόταν πολύ για την "φτερουγίτσα" του, όταν άλλοι άντρες είχαν μυες και αναδευκνυαν τα μπράτσα τους. Το εκρυβε και από την μαμά μου, ήθελε να της το πει μετά τον γάμο.Το ότι η μητέρα μου ήθελε σκοτάδια βοηθούσε μάλλον.
Χτες η μητέρα μου "¨ο έρωτας της ζωής του" όπως την χαρακτήρισε καποιος στην κηδεία περιέγραφε πως κάθε πρωί, πήγαινε στο καφέ και διάβζε καποιο βιβλίο και του έλεγε "οταν έρθεις φέρε και εφημερίδα να μην με ενοχλήσεις" και αυτός σχεδόν πάντα πηγαινε χωρίς και της έλεγε "διαβασε εσύ, δεν πειράζει".
Τα γράφω και κλαίω. Γιατί δεν ήμουν μέρος αυτόυ του πράγματος που είχαν.
Γιατί δεν το είχα εγώ μετά στο δικό μου το ζευγάρι.
"Θα παίξουν απόψε μπουζούκι μαζί", μου είπε η γυναίκα του συνεργάτη του, που πέθανε πέρσι.
Νομίζω οτι πρώτα θα πρέπει να βρει τον δρόμο του, σκέφτηκα.
Αλλά σημερα αναρωτιεμαι μηπως τελικά εγώ είμαι η χαμένη που δεν ξέρει πού να πάει, ποιο0ν να πιστέψει, πού να ακουμπήσει.
http://rs982tl.rapidshare.com/cgi-bin/upload.cgi?rsuploadid=133217753465097921
Ν απεριγράψω την αγανάκτηση, την έκπληξη, την προσβολή και τον θυμό απέναντι στη μάνα μου που κάθισε να με θάψει για άλλη μια φορά;
"Σε παρακαλω πολύ" του απάντησα.
'Ντροπή σου, δεν έπρεπε να μου το πεις αυτό." του είπα και έφυγα.
Μετά όμως όταν ηρέμησα πήγα και τον βρήκα και αγκαλιαστήκαμε ζητώντας και οι δύο συγγνώμη. 'Ηταν όμως πολύ άσχημο, μόλις μπήκα να ταραχτώ έτσι.
Πήγα μέσα και ζήτησα να δω τον πατέρα μου.
Την ώρα που έκλεινα τις πόρτες στο εκκλησάκι, ερχότνα το σόι. Τους εξήγησα οτι ήθελα 2 λεπτά μόνη μου. Η αδελφή του πατέρα μου έφυγε τσατισμένη. Σοκαρίστηκα.
Και γώ στο ίδιο σακί;
Γιατί όχι, θα μου πεις. Γιατί εκπλήσσομαι;
Ζήτησα να ανοιξουν την κάσα. Δεν περίμενα να δω αυτό που είδα. Πλέον δεν ειχε χαρακτηριστικά ήταν απλώς δέρμα πάνω σε μια νεκροκεφαλή.
Κλέισαμε την κάσα, και είδα την μητέρα μου να έρχεται.
Σ'όλη τη διαρκεια της τελετής την απέφευγα. Οταν πηγαίναμε τον πατέρα μου μετά την τελετή μονο της απεύθυνα τον λόγο, γιατί την άκουγα να μιλάει και να λέει κάτι για "σουβλάκια". Της είπα να μιλήσει πιο σιγά, στα Γαλλικά.
Μου απάντησε
"Τι θες εσύ;"
Τι θέλω, εγώ.
Μια λέξη, μια έκφραση πόσα κρύβει.
Η κόρη μου επιτέλους έκλαψε και ζήτησε να την φέρνω να του βάζουμε λουλούδια. Της έιπα ναι, αν και ξέρω οτι δεν θα το κάνω. Για πρακτικούς κυρίως λόγους, θα το αμελήσω.
Δεν νιώθω την ανάγκη να έρθω στο νεκροταφείο και ξέρω οτι θα το αναβάλω.Βέβαια αν το παιδί επιμείνει, θα το κάνω.
Ολοι μου έλεγαν να φροντίσω την μαμά από τώρα και μπρος.
Βρε δεν με παρατάτε, όλοι, σκεφτόμουν.
Η μια θεία μου-εξ αγχιστείας- πήγε σε έναν καλεσμένο της μητέρας μου-κατά ταλεγόμενα της μητέρας μου-ο οποιος πιστύει στην καμπάλα, και του είπε γιατί δεν φωνάζει τον γκουρού του να αναστήσει τον πατέρα μου ή κατι τετοιο.
Τι ντροπή.
Με την μητέρα μου δεν μιλιόμασταν, δεν κάθισα εκεί που κάθεται το σόι.
Να κάνω τι;
Και τότε με φώναξε ο άνθρωπος που ειχε το γραφείο τελετων.
Μου είπε οτι τη Δευτέρα ειχε παει το σόι και περίμενε τα αποτελέσματα της νεκροψιάς.
Οτι ο πατέρς μου πέθανε από ανεπάρκεια καρδιάς, πνευμόνων και νεφρών.Ρώτησα να θα έγραφε οτι βρήκε καρκίνο στην ουροδόχο κύστη αν υπήρχε.
Μου λεει ναι, λογικά.
'Αρα καρκίνος δεν βρέθηκε.
Και γύρισε ο κόσμος τούμπα.
'Βέβαι μου λεει τα έντερά του ειχαν σαπίσει, ήταν πράσινα". Αργότερα θυμήθηκα οτι ο πατέρας μου έτρωγε πολύ κλορέλα, το φύκι που τραβάει τα βαρέα μέταλλα, άρα μπορει να ήταν και αυτό.
Αν έφυγε ο καρκινος, ειχαν και οι δύο τους δίκιο. Ομως τότε, από τι πέθανε;
Γιατί συνέχιζε να αδυνατίζει;
'Ηταν μόνο 68.
Πήγα σπίτι πορβληματισμένη. Το πρόβλημα που έχω με την μάνα μου το έχω και με τους άντρες. Πιστεύω. Αμφιβάλλω και ξαναπιστεύω.
Πήγα στο πατρικό μου.
Είχε δυο φίλες της εκεί, νβομίζω ήταν ο λόγος που με αγκάλιασε.
Της έιπα οτι δεν μπορώ να εχω επαφές μαζί της.
Το δέχτηκε.
Για την ώρα.
Πήγα μέσα, κάθισα λίγο μαζί τους.
Η μητέρα μου μου έδωσε τα κλειδια του αυτοκινήτου.
Κατι μου έλεγαν για ασφάλειες, Κτεο, άδειες και πραγματικα ήταν λες κι άκουγα ξενη γλώσσα. Αν ένας από σας μπορει να μου γράψει τι χρειαζεται να εχω και να κάνω, και που, σαν να ημουν ηλίθια(τοσο απλά ελληνικά) θα το εκτιμούσα πολύ.
"Δώρο για τα γενεθλιά σου", μου είπε.
.....
Β΄ρηκα και μια παλιά συλλογή γραματοσήμων και δεν ξέρω που να τα πάω να δω αν αξίζουν κάτι, καθώς και παλιά νομίσματα.
Δεν κάθισα να ψάξω πολύ, δεν είχα διαθεση.
Απλώς προσπαθούσα να μην είμαι στο σαλόνι.
Πήρα φωτογραφίες του.
Σε μερικές, στην παχουλή εποχή του, που είχε μάγουλα και προγούλι, έμοιζε στην κόρη μου.
Χτες έιδα πόσο μοιαζσει η κόρη μου στην αδελφή της μάνας μου, την άλλη.
Αυτή που παραδόξως όλοι με παρόμοιαζαν χτες.
Και δεν με χάλασε, η γυναίκα είναι θεότρελλη μεν, καλλονή δε.
Πώς μπλέκονται έτσι τα γονίδια, πώς οι άνθρωποι ειναι κομμάτια ο ένας του άλλου;
Ο Αγγελος ήταν δίπλα μου αυτές τις μέρες, και δεν το περίμενα.
Δεν μπόρεσα όμως να κάνω κάτι μαζί του.
Λογικά αφού δεν με έχει συνετρίψει ο θάνατος του πατέρα μου δεν θα έπρεπε να μπορώ να λειτουργήσω φυσιολογικά;
Κι όμως δεν μπορώ.
Δεν ξέρω πια τι νιώθω.
Σας βάζω δύο τραγούδια από κάποια τεβέρνα που δούλευε ο πατέρας μου, τα πιο χαρακτηριστικά που με κάνουν να τον θυμάμαι από κάποια που έχω ξεχωρίσει και βρήκα.
Προσωπικά εχω μια απεχθεια στα ελληνικά και όσον αφορά τον πατέρα μου, δεν μόρεσα ποτέ να καταλάβω αν ήταν καλός ή όχι. Δεν μου άρεσε η φωνή του ιδιαιτερα, αλλα θάυμαζα το ποσο καλός entertainer ήταν και ήταν αυτοδίδακτος στην κιθάρα. Τα τραγούδια που έγραφε είχαν ωραίο στίχο. Και κυρίως, για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε με ατροφικό χέρι, να μην πάρει ποτέ επίδομα αναπηρίας, αλλα να βρει τρόπο να πάιζει κιθάρα μ'αυτό, ήταν κάτι που με έκανε να μην τον δω ποτέ ως ανάπηρο. Αλλά ξέρω οτι ντρεπόταν πολύ για την "φτερουγίτσα" του, όταν άλλοι άντρες είχαν μυες και αναδευκνυαν τα μπράτσα τους. Το εκρυβε και από την μαμά μου, ήθελε να της το πει μετά τον γάμο.Το ότι η μητέρα μου ήθελε σκοτάδια βοηθούσε μάλλον.
Χτες η μητέρα μου "¨ο έρωτας της ζωής του" όπως την χαρακτήρισε καποιος στην κηδεία περιέγραφε πως κάθε πρωί, πήγαινε στο καφέ και διάβζε καποιο βιβλίο και του έλεγε "οταν έρθεις φέρε και εφημερίδα να μην με ενοχλήσεις" και αυτός σχεδόν πάντα πηγαινε χωρίς και της έλεγε "διαβασε εσύ, δεν πειράζει".
Τα γράφω και κλαίω. Γιατί δεν ήμουν μέρος αυτόυ του πράγματος που είχαν.
Γιατί δεν το είχα εγώ μετά στο δικό μου το ζευγάρι.
"Θα παίξουν απόψε μπουζούκι μαζί", μου είπε η γυναίκα του συνεργάτη του, που πέθανε πέρσι.
Νομίζω οτι πρώτα θα πρέπει να βρει τον δρόμο του, σκέφτηκα.
Αλλά σημερα αναρωτιεμαι μηπως τελικά εγώ είμαι η χαμένη που δεν ξέρει πού να πάει, ποιο0ν να πιστέψει, πού να ακουμπήσει.
http://rs982tl.rapidshare.com/cgi-bin/upload.cgi?rsuploadid=133217753465097921
http://uploads.mailboxdrive.com/13-AudioTrack 13.mp3
http://uploads.mailboxdrive.com/08-AudioTrack 08.mp3
http://uploads.mailboxdrive.com/08-AudioTrack 08.mp3
Comments
Κανενας καρκινοπαθης δεν παει απο καρκινο...ο πεθερος μου πηγε απο πνευμονικο οιδημα,και ειχε ογκο στον εγκεφαλο...αλλα ,τι σημασια εχει πια...
Για το αυτοκινητο,αν οδηγας,συνεχιζεις να το οδηγας ως εχει,σιγουρα ομως εαν η αδεια ηταν στο ονομα του πατερα σου πρεπει να γινει μεταβιβαση...κτεο και τετοια σε ενα μηχανικο...
...Καλη δυναμη,για ο,τι θες....
http://www.yme.gr/index.php?tid=549
Μάλλον θα χρειαστεί ένα πιστοποιητικό θανάτου.
Μπορείς να κάνεις ερώτηση και στο φόρουμ του περιοδικού αυτοκινήτων 4τροχοί.
http://www.4tforum.gr/phpBB3/index.php
στο περι αυτοκίνησης προτιμότερα.