Τα ίδια Παντελάκη μου..

'Εχω πάνω από μήνα που πάω το εξοχικό και πετάω πετάω πεταω...Τελειωμό δεν έχω. Βλεπω το κοντέινερ και κάνω υπολογισμόυς σε λεφτά και φρικάρω.
Σήμερα πήγα και είδα οτι η μητέρα μου πήγιανε και έβγαζε από το κοντέινερ και τα ξαναέβαζε σε αποθήκες έξω.
Το γιοφύρι της αρτας δηλαδή.
Την πήρα λοιπον σήμερα και προσπαθησα να της πω οτι εγω δεν εχω ούτε την πολυτέλεια χρόνου, ούτε χρημάτων να επενδύω ώρες πετώντας και κείνη να μαζεύει παλι πίσω.
Προσπαθησα γιατι μιλούσε μαζί μου.
"Εμένα εκεί ήταν η ζωή μου, μου πέταξες μηχανήματα (στιφτης πορτοκαλιου με κολλημενη γλίτσα ξεραμενη πάνω του), μου είναι δεύσκολο δεν εχεις ψυχή;"
"Ρε μάνα, δεν εχω λεφτά, δεν έχω χρόνο το καταλαβαίνεις; Αν δεν ειχα ψυχή θα χαν παρει όλα φούντο."
Τιποτα.
Ουρλιαζαμε και οι δυο. Εκείνη γιατι δεν περναγε το δικό της, εγώ γιατι δεν εντεχω αυτή τη προσπάθεια κάλυψης που κάνει να μην αφήνει κανέναν-μα κανέναν -να μιλήσει.


"Μα δεν τα εβαλα στο σπίτι, τα έβαλα σε μια αποθήκη έξω"
"Θα μπουνε πρώτα τα πράγματά μας, και αν εχω χώρο και μπορώ θα κρατήσω και για σένα χώρο."
"Δεν μπορώ ούτε να έχω μια ντουλάπα έξω;"
Ανατρίχιασα.
Θυμήθηκα το δωμάτιο μου που δεν ήταν ποτέ δικό μου γιατι η ντουλάπα της δεν της έφτανε και έβαζε τα ρούχα της στη δική μου. Αλλωστε εγω ειχα 3 φορεσιές που μου χάριζαν νονοί και διάφοροι σε γενέθλια. Θυμήθηκα αυτή την "εισβολή", αυτή την ντουλάπα που της επέτρεπε πρόσβαση στον χώρο μου ανα πάσα στιγμή και πόσο το μισούσα, που απλωνοταν παντού.
Και κατάλαβα.

Οχι.
ΟΧΙ.
ΟΧΙ!

"Εφαγα ενάμιση μήνα να ξεδιαλύνω το σκουπιδαριό, δεν έχω κάνενα έσοδο και εφερα ηλεκτρολόγους και μπογίατισμα με το τρέχον νοικι που δεν θα δώσω, δεν έχω χρόνο για ψυχαναγκαστικούς εκβιασμους"
"Ούτε ένα ευχαριστώ."
'Ευχαριστώ"
"Να μην έχω ούτε ένα φόρεμα, μια παντόφλα εκεί;"
"Ως την πέμπτη στείλε άνθρωπο να πάρει ότι θες, εγώ δεν ξανακάνω τον χαμάλη. Και αφού δεν εχω και ψυχή, δεν ξεδιαλύνω πλέον και τίποτα, εκτός αν θα πληρώσεις εσύ το κοντεινερ..."
"Σταμάτα πια με ζάλισες με τα λεφτά..."
Πνίγηκα.


"Μαμα, είναι ξεκάθαρο -σε μένα- το τι γίνεται, και δεν θέλω κανα να μπω στην διαδικασία αυτή που με βάζεις.. Δεν δεχεσαι τις αποφάσεις μου, δεν δεχεσαι το όχι και δεν εχω την ψυχική δύναμη να μπαινω σε αντιπαραθεσεις καθε φορά που δεν γίνεται το δικό σου ουτε να δει το παιδί τετοιες σκηνές."
'Εγώ πονάω και δεν σε νοιάζει και κάτι δεν ειναι σωστό πανω σου"συνέχιζε...
"...τοτε που μεε χτύπησες..."
Αυτό το εχει πει και στην κόρη μου και μου ανεβαινει το αίμα στο κεφάλι.
Αν την χτυπούσα, ακόμα θα την μάζευαν.
Συνήθως οταν την πιάνει υστερία, την ταρακουνάω.
Στο παιδί όμως είπε οτι την χτύπησα και μ εχει ενοχλήσει αφάνταστα, γιατι η μικρή το εχει σαν "αναμνηση" πλέον, πες πες.

"Στα δεκάεξι με έπνιξες", της απάντησα. 'Ό,τι μου έμαθες, ανταποδίδω"
"Σταμάτα πια μαυτό, δεν το θυμάμαι, σου λέω" μου πάντησε με νέυρα( το καλψουρισμα προς στιγμή κόπηκε)
Γέλασα.
"Εγώ όμως ναι, και εφόσον το έκανες και ηταν αιτία να φύγω από το σπίτι, δεν εισαι σε θέση να μιλάς μόνο και μόνο επειδή "δεν το θυμάσαι""

ΜΟυ πήρε κάμποσα χρόνια να συνειδητοποιήσω οτι δεν ήταν φυσιολογικό η μανα σου να σου σφίγκει τον λαιμό τραβώντας σε στο πάτωμα, ουρλιάζοντας με μάτι απεταγμένα έξω απότ ις κόγχες τους. Μάτια άδεια, τρελά...μέχρι που να αναγκαστείς να την χτυπήσεις για να σε αφήσει. Πίστευα οτι ειναι ακραίο, αλλα..οτι συμβαίνει σε ώρα κρίσης. Μεταξύ του ξύλοκοπήματος από τον μπαμπά και τις υστερίες της μαμάς, πού να ξέρω τι ήταν φυσιολογικό;

Το έμαθα με τα χρόνια, όταν απομακρύνθηκα.
Και τώρα ούρλιαζα.. εγώ...ξανά.
Ενιωθα να με ρουφάει στο κόσμο της και ήθελα να σκίσω τις σάρκες μου με τα νύχια μου. Βαρέθηκα τα κλαψουρίσματα, τις κατηγορίες, τις προσπάθεις να με κάνει να νιωσω ένοχη και "κακή" και την τσιρίδα μες τ αυτιά μου για να μην μ'αφήσει να αρθρώσω λέξη, να μην ακουστώ, να μου την πει, να με τσακίσει μέχρι να κάνω αυτό που εκείνη θέλει.

"Οκ, για να τελειώνουμε, εγώ πετάω από αύριο και τελειώνει εδώ το θεμα. Απο μακριά και αγαπημένες."
"Δεν ξέρεις τι περνάω, δεν σε νοιάζει... ή ζωή μου ήρθε ανάποδα. Τελικά με διώχνεις από το σπίτι..."
Να το.

Ασε με να μπω στη ζωή σου αλλιώς θα σου ψήσω το ψάρι στα χείλη.

Με νοιαζει ρε μαμα, αλλά δεν εισαι το χαιδεμένο μου κοριτσάκι-αυτά ο μπαμπάς σου ταμαθε, τι να κάνουμε;
Οσο σε νοιαζει και σενα οταν σου λέω οτι σε 20 μερες πρεπει να εχω τελειώσει και κάνεις τον ψοφιο κοριό.
Δεν σου ανοίγω πίσω πόρτα στη ζωή μου.

"Ευχαριστώ πολύ."
"Παρακαλώ."
"Εγώ ήθελα να χαρώ..."
Βαρέθηκα.

"Κι εγω ήθελα να χαρώ τον πατέρα μου και την παιδική μου ηλικία, αλλα δεν έχουμε πάντα ο,τι θέλουμε, όπως θα μάθεις, έστω και αργά".
Και το έκλεισα.


Νιώθω σωματικά ράκος.
Δεν θέλω ούτε απ'εξω να περνάει, όχι γιατι την μισώ η κάτι τέτοιο αλλα γιατί κατι μέσα της είναι περίεργο, στραβό και ειναι σαν κολλητική μύξα στα μαλλιά σου. Δεν καθαρίζεις....


Ελπίζω αυτό να ειναι το τελευταίο ποστ για την μητέρα μου, ειλικρινα, αρκετά ασχολήθηκα μαζί της τοσο καιρό, φτάνει.