Οι 5 εντολές

Τελικά το θέμα είναι ο έλεγχος; Το territory; Αυτό δεν συνεπάγεται στην αίσθηση ασφάλειας; Όσα πιο πολλά γνωρίζω, τόσο πιο πολλά μπορώ να προβλέψω και ορίσω, άρα είμαι ασφαλής;
Η είναι θέμα ψώνιου; Αυτά που νομίζουμε ότι είμαστε-είτε είμαστε είτε όχι, αν και η εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι η αληθινή αξία πάει χέρι χέρι με την ταπεινότητα και την γενναιοδωρία.
Δεν ξέρω, τόσα χρόνια που δουλεύω έχω δει πολλά πράγματα. Οι λόγοι αποχώρησης μου συνήθως, τρεις. Μου την έπεφτε το αφεντικό και μου έκανε τη ζωή κόλαση αν δεν ανταποκρινόμουν, δεν με πλήρωναν, ή επειδή με πλήρωναν νόμιζαν ότι αγόραζαν την ψυχή μου και όχι την εργασία που πρόσφερα (ή τον χρόνο μου).
Δεν ξέρω, ίσως εγώ είμαι το ψώνιο, όμως θεωρώ ότι αν αφήνεις να σου φέρονται άσχημα, στο τέλος , και εφόσον το επιτρέπεις και δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, αρχίζεις να γίνεσαι το σκουλήκι που σε θεωρούν.
Είναι σημαντικό, πιστεύω να υπάρχει ένα όριο.
Θα μου πεις, δεν έχεις ανάγκη;
Πώς δεν έχω; Υπήρξαν στιγμές που δεν ήθελα να ζήσω πάνω στην απελπισία μου, με ένα παιδί να θρέψω, όμως, και αυτό είναι το σημαντικό, όταν κοιτάς κάτω, το πρόβλημα, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Δεν σου έρχονται ιδέες, δεν μπορείς να ηρεμήσεις και να ξεφύγεις, θρέφεις το πρόβλημα.
Νομίζω-και μπορεί να λέω μαλακίες- ότι ο Θεός πάντα φέρνει κάτι στον δρόμο σου. Αν όχι ο Θεός, εσύ ο ίδιος με την πίστη και τον οραματισμό.
Ίσως αυτό που φέρνει δεν είναι πάντα όπως το φαντάστηκες, ίσως είναι κάτι αναπάντεχο, αλλά όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο και όλα γίνονται για το καλύτερο and all that crap.
Το σημαντικό , είτε ταυτίζεσαι με την θέση σου, την εργασία σου ή όχι, είναι να ακολουθείς κάποιους γενικούς κανόνες.
Σας παραθέτω μερικούς δικούς μου που είχα καταγράψει φωνητικά στις μπουκίτσες. (αλλά δεν θυμάμαι αν το ανέβασα).
Φυσικά, όλα αυτά ισχύουν και στις προσωπικές σχέσεις όμως επειδή στον εργασιακό χώρο περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας και εκεί υπάρχουν σχέσεις άνισες, δύναμης και εξουσίας, θεώρησα σωστό να ξεκινήσω το άρθρο έτσι. Όμως τα παρακάτω είναι πιο διαπροσωπικά.

-Μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά. (Δεν ταΐζεις ορφανά στην Καλκούτα, αλλά και να το έκανες, πάλι θα είχες κάτι στραβό και αφόρητο, όποτε cool, δεν έχεις πάσο για ειδική μεταχείριση)
-Απέφυγε αυτούς που παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Ψώνια, καλάμια, παρεμβάσεις, συμβουλές, ψευδαισθήσεις… γάμησέ τα.
-Μην συμβουλεύεις και μην παρεμβαίνεις στις ζωές των άλλων απρόσκλητα, όσο καλή πρόθεση και να έχεις. Δεν είναι θέμα αδιαφορίας, είναι θέμα ψώνιου όπως ανέφερα πιο πάνω. Ποια/ποιος είσαι εσύ που «ξέρεις καλύτερα» και αυτομάτως μειώνεις τον άλλον ο οποίος δεν σου ζήτησε βοήθεια( και πιθανόν δεν την χρειάζεται). Ξεκαβάλα, δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, και θα βοηθήσεις κάποιον άλλον; Η πατάς στην ανάγκη του άλλου –άσχετα αν δεν το καταλαβαίνεις- για να θρέψεις την δική σου αδυναμία, την τόνωση του εγώ σου;
-Μην μιλάς και μην ενεργείς εκτός αν οι πράξεις σου ή αυτό που θα πεις θα καλυτερέψουν την μέρα και την διάθεση του διπλανού σου. Οι παρατηρήσεις και η «καλοπροαίρετη κριτική», είναι θέμα – το μάντεψες- ψώνιου. Όσο για την «άποψη» που έχουν ολοι ως κωλοτρυπίδες, να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι άποψη έχεις μόνο αν πληρεις τα εξής:
Έχεις εμπειρία στο θέμα και στο αναγνωρίζουν.
-Αποδέξου τις κακές σκέψεις σου. Ολοι έχουν. Απλώς μην ενεργήσεις.
Δεν ελέγχεις το πώς νιώθεις, ούτε το τι σκέφτεσαι, αλλοίμονο να νιώσεις ενοχές γι’αυτά.
Επιλογή όμως να μην ενεργήσεις, έχεις. Και εκεί αρχίζει η ευθύνη σου. Σκίσε έναν κατάλογο, γράψε στο μπλογκ, κοπάνα ένα μαξιλάρι.
-Μην μπερδεύεις την τιμιότητα με την ειλικρίνεια.Αλλο να κοιτάς τον άλλον με σεβασμό στα μάτια και να τον υπολογίζεις και άλλο να πετάς μαλακίες που ο άλλος δεν είναι έτοιμος να ακούσει και μπορεί να μην ισχύουν στην περίπτωσή του. Απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει. Είναι σαν τον ελέφαντα που αγκαλιάζουν 3 τυφλοί. Ο ένας πιάνει το πόδι και λέει ότι είναι κορμός. Ο άλλος την κοιλιά και λέει ότι είναι σπίτι. Ο τρίτος την προβοσκίδα και λέει ότι είναι φίδι.
Δεν χρειάζεται άλλη σκληρότητα στον κόσμο.