"Είσαι Ντίβα"...ε;

Ακούστε αυτό το τραγούδι όσο διαβάζετε, το βρίσκω φοβερά «ανυψωτικό».
Πρώτα τα νέα της ημέρας. Δεν έκανα γιόγκα και για να με τιμωρήσω έφαγα αλλαντικά που κάτιπρέπει να είχαν γιατί έβγαλα αμέσως καλόγερο.
Τα δόντια μου πονάνε τώρα τελευταία, έχω να κάνω καθαρισμό κάτι χρόνια (από τότε που η οδοντίατρός μου με αγνόησε όταν της έλεγα ότι το σφράγισμα με πονάει και μου έδωσε αντιβίωση που δεν άντεχα-ξέρναγα- για ιγμορίτιδα, από το τηλέφωνο. Και τελικά έχασα το δόντι μου, και με έκραξε που την πήρα Κυριακάτικα. Αν δεν ήταν επείγουσα ανάγκη δεν θα σε έπαιρνα, κούκλα μου, γκέγκε;)
Τέλος πάντων, επειδή με πόναγε, έβαλα φλος και βγήκε ένα μεγάλο κομμάτι πέτρα. Φυσικά σκάλισα το υπόλοιπο με καθαρή βελόνα και έβγαλα κάμποση αλλά πρέπει να πάω στον οδοντίατρο να βγάλω αυτά που είναι κάτω από τα ούλα.
Τι σέξι που είμαι, δεν βρίσκετε;

Έφτιαξα σταφυλόζουμο στο μπλέντερ (ο βλάκας ξέχασα ότι έχω αποχυμωτή) και μετά το σούρωσα με γάζα (που μπορώ να πάρω τούλι; Θέλω να φτιάξω τύφου προσεχώς). Έβαλα ζάχαρη, μαγιά της μπύρας και θα περιμένω λίγο για να δοκιμάσω αυτό το homemade κρασί.
Έφτιαξα και κάτι σαν μαρμελάδα σύκο. Θα σας πω πως βγήκε μόλις πήξει.
Αυτά τα νέα, προς το παρόν.
Α ναι, φύτεψα και ρεβίθια και φακές και σκόρδα αν και δεν είναι η εποχή τους).


Σκεφτόμουν κάτι τις προάλλες και πασχίζω εδώ και μέρες να το βάλω σε λόγια. Το μπλογκ με βοηθάει πάντα έτσι, να διοχετεύω ένα συναίσθημα ή μια σκέψη σε λόγια, να το εξηγώ.
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω τι μου συνέβη αλλά θα δοκιμάσω.

Σε γενικές γραμμές έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση. Στις επαφές μου με τους ανθρώπους προσπαθώ να γίνω λιγότερο απειλητική, πιο καημένη, πιο ζήτουλας, πιο νιανια.
Δεν είναι προσποιητό, μου βγαίνει.
Το παιδάκι, η χαμένη, που αποτυχαίνει, που δεν εχει λεφτά, που δεν ξέρει να οδηγεί. Για να το παρομοιάσω καλύτερα, θυμηθείτε πώς νιώθετε την πρώτη φορά στο κρεβάτι με κάποιον που σας αρέσει πολύ. Νιώθετε άνετα ή έχετε
πάθει πανικό με την κυτταρίτιδα στον κώλο και το διπλοσάγονο που φαίνεταισε ιεραποστολική στάση, ή το μουστακάκι που φαίνεται υπό ορισμένους φωτισμούς,… και πάει λέγοντας.
Το θέμα είναι όμως ότι ώρες ώρες παθαίνω μια ένεση αυτοπεποίθησης.
Πχ στην δουλειά. Σε οποιαδήποτε δουλειά. Οταν παρουσίαζα καραόκε και εκανα τον κόσμο να γελάει. Οταν τραγουδάω και τους έχω να μην τρωνε στο σημείο που πρέπει.
Στην τωρινή δουλειά ήταν διαφορετικό το είδος εραγασίας αλλα και παλι.
Αυτό που ανέλαβα το αναλαμβάνουν γραφεία με 3 και πάνω άτομα προσωπικό. Και το έκανα μόνη μου, πρωταρα.
Με βοήθεια φίλων φυσικά που το ανάφεραν στα περιοδικά που δούλευαν, αλλά σε γενικές γραμμές ήμουν μηχανή ιδεών και έμπαινα στο τριπάκι να τις υλοποιήσω και ποιος με έπιανε. Πχ κανόνισα να μπει η αφίσα σε 5 κεντρικές στάσεις λεωφορείων χωρίς να πληρώσουμε σεντ. (εκτύπωση, σχεδιασμός, τοποθέτηση κλπ)Ένιωθα ικανή, δημιουργική και καθόλου χαμένη και κακομοίρα.

Το ίδιο συμβαίνει όταν κοιτάω τον καθρέφτη. Είμαι χοντρή.Αυτό το διάστημα.
Δεν έχω κοιλιά σωσίβιο, αλλά έχω κώλους, μπράτσα, γοφούς, και είμαι τίγκα στην κυτταρίτιδα. Όμως όταν με κοιτάω μερικές φορές στο καθρέφτη, βλέπω ένα ζευγάρι κίτρινα μάτια (συνήθως), ξανθά μαλλιά, ωραία-αν και κουρασμένα χαρακτηριστικά. Αν δε, βαφτώ είμαι μια εντυπωσιακή 40αρα. Κοντή, αλλά εντυπωσιακή και με σεξ απήλ. Καλά ως εδώ;


Προχτές λοιπόν αναρωτιόμουν γιατί οι σχέσεις μου με τους έξω είναι τόσο δύσκολες.
Και ξαφνικά –νομίζω- κατάλαβα. Σκεφτόμουν ένα περιστατικό όπου θεώρησα ότι δεν με εκτιμούν και δεν μου αναγνωρίζουν την αξία μου και ένιωσα χαζή που έδινα σημασία στο τι λέγανε γιατί ξαφνικά πετάχτηκε η φράση «ποιος νομίζει ότι είναι στην τελική;»Αστραπιαία έκανα μια σύγκριση στο μυαλό μου και ένιωσα τόσο ανώτερη που ντράπηκα για την σκέψη μου.Αλλά κατάλαβα ότι η γνώμη των άλλων δεν με απασχολεί όταν νιώθω «καλά».Δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι με το τι λένε άνθρωποι που τελικά δεν είναι της κλάσης μου.
Πωπω ψωνισμένο που ακούγεται αυτό.
Ακόμα το παλεύω και ντρέπομαι και που το γράφω αλλά νομίζω ότι ήταν long overdue να πω στον εαυτό μου κάποια καλά πράγματα.
Και δεν νιώθω καλά απαραίτηατα με την σύγκριση, απλώς στάθηκα σ αυτούς που με μειώνουν και μου «κλέβουν» ό,τι καλό νιώθω για τον εαυτό μου. (Με την δική μου ανοχή , αγάπη και φόβο, φυσικά)
Η γνώμη μου για τον εαυτό μου δεν κρίνεται από το τι λένε οι άλλοι αλλά από το τι έχω καταφέρει.
Και τα έργα μιλάνε μόνα τους. Είτε ως εργαζόμενη, ως γυναίκα, μητέρα ή σύζυγος.
Από εργα, να φάνε και οι κότες.
Αυτό να μην ξεχάσω και δεν νομίζω να ξαναπέσω.


ΟΙ γονείς μου ήταν άνθρωποι ψώνια. Τους θαύμαζαν αρκετοί και πολλοί τους έφτυναν. Όμως εκείνοι νόμιζαν ότι έβρεχε και στην προσπάθειά μου να μην τους μοιάσω, μάλλον το παράκανα.Δεν είμαι οι γονείς μου.Μου έδωσαν πολλά. Κακά και καλά.

Kαι η τελευταία περιπέτεια μου μου έδειξε ότι κακώς μειώνω τον εαυτό μου σε κάθε επαφή με τον κόσμο. Κακώς «δίνω» πράγματα που χρησιμοποιούν εναντίον μου για να πατήσουν πάνω μου.
Γιατί απ’ό,τι φαίνεται, βγαίνει ψεύτικο και βλέπουν σε μένα αυτό που δεν βλέπω.

Ένα μπόι να.