Επιλογές

Πριν λίγες μέρες με πήρε η κολλητή μου. Είμαστε φίλες από τα 11 και μου βάφτισε και το παιδί. Την αγαπώ πολύ γιατί ειναι αθώα, καλοποραίρετη και με μια καρδιά μάλαμα. Αλλα με εκνευρίζει γιατί αφήνει να την εκμεταλλεύονται, επαναλαμβάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα οταν μιλάει, σαν να θέλει να αρμέξει τα λεπτά της προσοχής-κάτι που δεν χρειάζεται γιατί την έχει από μεριά μου και μου θυμίζει γιαγιάκα.
Και το χειρότερό μου, γκρινιάζει ατέρμονα για πράγματα που εγώ θεωρώ λεπτομεέρειες. Αργησε να δουλεψει στη ζωή της και γενικώς περνάει παρατεταμένη εφηβεία, οποτε οταν μου γκρινιάζει για τα ωράρια στη δουλειά της ή αλλα πραγματακια-συνέχεια- καταλήγω να της πω να το κλείσει η να αλλάξει θέμα. Ποτέ όμως δεν νευρίασα μαζί της ούτε διαννοήθηκα να αραιώσω τις σχέσεις μου μαζί της παρα σε 2 περιπτώσεις.
Η μια ήταν οταν ο γκομενός της με τον οποίο δεν αποφύγαμε να αρπαχτούμε (αφού ήταν κτητικός και απαιτητικός σε σημείο να παιρνει 8 τηλέφωνα και να της κάνει σκηνές όταν ερχοταν για 2 ώρες να πιουμε καφέ σαν φίλες), απαίτησε από την φίλη μου να μου κλείσει το κινητό και όταν εκείνη δεν το έκανε, αυτός έβαλε τερμα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.
Και έμεινε μαζί του.
Θεώρησα οτι ήταν ασεβής σε κείνη πιο πολύ, εγώ τον εχω γραμμένο τον χλαπάτσα.
Η δεύτερη φορά ήταν πριν λίγες μέρες.
Με πηρε να μου παραπονεθεί για την μητέρα της σε ένα καβγά που είχαν (long overdue κατά την γνώμη μου)και ενώ την στηρίζω και συμφωνώ μαζί της σε πολλά, άρχισε πάλι να μου λέει για την "κρίση" που υπάρχει έξω και ένιωσα να φουντώνω.

Μέχρι τώρα έχω δει την παραίτησή μου θετικά.
Εχω ικανότητες και ήταν κάτι που το ειχα ξεχάσει. Δημιουργικότητα, κέφι για δουλειά, φιλότιμο, γνώσεις κλπ κλπ.
Δεν υπάρχει λόγος να ζω την ζωή μου με τους όρους των άλλων, όχι πια.
Το παρομοιάζω με το "θέμα των Ρωσσίδων" όπως λένε καποιες. Οτι πρέπει να κάνουν προσπάθειες γιατί οι Ρωσσίδες κανακέυουν τους αντρες και ειναι και κούκλες.
Ε δεν ειναι ζωή αυτή, με τον φόβο.
Αν ειναι να βρεθεί καποιος για σένα θα βρεθεί. Αν θες ή δεν εχεις επιλογή περα από τον συμβιβασμό, στην τελική έχεις παντα επιλογές.
Ισως όχι αυτές που θα ήθελες αλλα έχεις.
Και μέχρι να παρουσιαστούν μπροστά σου, τι αγχώνεσαι;
Μια γνστή μου έχει γκόμενο Αλβανο και περνάει μια χαρά. Ούτε τις γκρινιάζει για τα κιλά της, ειναι εργατικός, χρήσιμός στο σπίτι, της φέρεται άψογα.
Οχι σαν τα κακομαθημένα τα δικά μας τα "αντρακια" στο όνομα μόνο.
Θέλω να πω , επιλογές υπάρχουν. Και μην ξινίζεις μούτρα, καλύτερες είναι η "Ρωσίδες νύφες" από τα Αλμπανάκια;
Και για να προλάβω καποιες γλώσσες, εγώ δεν κοιτάω εθνικότητα αλλα επίπεδο. Οχι δεν εννοώ να εχει βγάλει το Χαρβαρντ, αλλα να μην είναι προστυχος, να μην είναι φωνακλάς και να ξέρει να φερθεί. Με ενδιαφέρει να έχω άνθρωπο δίπλα μου και όχι ζώο. Αν η εθνικότητα καποιων ανθρώπων τους εμποδίζει να φτάσουν καποιο επίπεδο που θα μας επιτρέψει να εχουμε intellectual stimulus τότε ναι, θα απορρίψω. Το σεξ μόνο δεν φτάνει. Τουλάχιστον τώρα που ακόμα μετραω και έχω επιλογές.
Και εκεί θέλω να καταλήξω. Οι επιλογές ειναι διαφορετικές για τον καθένα μας, ανάλογα με το τι προσφέρουμε και το τί έχουμε.


Εγώ λοιπον θυμαμαι ποσο πολύ ήθελα να βρεθώ με την μικρή στο αγρόκτημα, να της πω πράγματα, τώρα που δεν ειχα αλλα να κάνω, να της μάθω για τα φυτά την κηπουρική, το σεξ (νομιζω τα δυο μου κουνέλια ειναι αρσενικά by the way, αφού ειδα το "θηλυκό" να πηδάει το αρσενικό.), και γενικώς να την βοηθήσω και με το σχολείο.
Οπότε την αποχώρησή μου έτσι την έιδα. Μια ευκαιρία να ξεκουραστώ, να ασχοληθώ με το παιδί και με αρκετή οικονομία, θα τα έβγαζα πέρα. Αγχώνομαι τι θα γίνει οταν αρχίσει η μικρή το σχολείο αφού η παραιτησή μου ισχύει δυο εβδομάδες αργότερα, θα ζοριστώ πολύ.
Αλλα θα έιμαι καλά.
Αρκει να προλάβω να πάρω 2-3 βασικά, όπως πετρέλαιο για τον χειμώνα, κλπ κλπ

Οταν όμως η φίλη μου άρχισε να μιλάει παλι για κρίση και κρίση, εκνευρίστηκα. Φοβήθηκα.
και θυμωσα.
Γιατί θεώρησα οτι ήταν αναίσθητη. Εκείνη ζει στης μητέρας της, αν φύγει θα πάει στον γκόμενο, και γενικά πέρα από καποια πάγια εξοδα, δεν τίθεται θέμα επιβίωσης. Εγώ ναι, κι έχω και παιδί. Τι σκατά το ανοίγεις το ρημάδι σου πριν σκεφτείς πού μιλάς;
Δευτερον, επειδη εχω βαρεθεεί να ακούω γκρίνια κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της. Ε μα.
που ειναι η αισιοδοξη, γλυκιά κοπελίτσα που ήξερα; Ολο παράπονα.

Με έπιασε το κεφάλι μου και δεν με εχει αφήσει 3 μερες τώρα.
Φυσικά δεν θα διακόψω μαζί της αλλα ξέρω οτι δεν θα το σηκώσω οταν με ξαναπάρει αν νιώθω ευάλωτη.
Μου χάλασε όλο το σκεπτικό. Αρχισα πάλι να αγχώνομαι για τα λεφτά, για το τι θα κάνω.
Σιχτήρ.


Δεν υπάρχει κρίση, ειναι μια περαστική μαλακία όπως όλες οι τρομολαγνείες που μας προσφέρουν κατά καιρους. Εχει σκοπιμότητα. Και δεν με αφορά.
Δεν με αφορά γιατί από τότε που εκανα το παιδί , λόγω συγκυριών που δεν μου επέτρεπαν να το αφήνω σε κανέναν, ζητημα αν έβγαζα πάνω από 400 ευρώ μέσο όρο. Ποιος θα το έπαιρνε μετά το σχολείο;
Αρα, για μενα δεν υπάρχει ουσιαστική αλλαγή. Αρκει να βρω μια εργασία που να μου ταιριάζει.
Η μικρή μεγαλώνει, σε λίγο καιρό θα μπορώ να την αφήνω μόνη της στο σπίτι.
Και μέχρι τότε, θα τα βγάλω πέρα όπως έκανα πάντα.

Αρκει να μην απαιτήσει το ΤΕΒΕ τα χρωστούμενά του, ακόμα.
Και μιας και το θίγω, γιατί δεν κάνουμε κάτι με αυτό το γαμωταμείο; Οταν ήμουν έγκυος περίμενε να πληρωθεί (δεν εχω υπαλλήλους γαμώτο) και έκανα και προσφυγή στο συνήγορο του πολίτη. Σκατόταμείο που δεν σου δίνει επίδομα ανεργίας. Κάτσε ρε φίλε, εγώ δεν είμαι έμπορας, καλλιτέχνης είμαι (πχ ξυλογλύπτης). Πώς με βάζεις στο ίδιο σακί με τον Κοτσώβολο και γιατί μου αυξάνεις κάθε χρόνο αυτά που θες, δουλέυω δεν δουλέυω; Και γιατί δεν έχεις ομοιοπαθητικά που ειναι αναγνωρισμένα σε όλον τον κόσμο;