Παει κι αυτό....

Εχω να γράψω πάαααρα πολλα.
Υλικό για βιβλίο.
οταν μπερδεύεις τις βουρτσες με τις πίτσες, και τα προσωπικά σου με την δουλειά, και γενικώς τα κάνεις σαν τον κώλο της μαιμούς...(που όπως με πληροφορεί η κόρη μου, βρωμάει πολύ γι' αυτό ειναι το μόνο ζώο που δεν της αρέσει), με τι μούτρα βγαίνεις να το παιξεις κατι, καποιος, στον άνθρωπο που αντιθέτως με σένα, έπραξε και απέδωσε έργα, έχει περγαμηνές.
Σας μπερδεύω ε;
Ας αφήσουμε τις λεπτομέρειες για την ώρα.
Η εμπειρία μου στην δουλειά αυτή μου άνοιξε τα μάτια στους μηχανισμούς που επινοούν οι άνθρωποι για να νιωσουν υπεροχή και από πού πηγαζει η ανάγκη αυτή, μερικές φορές ειναι φανερό μερικες όχι.
Μου κάνει εντύπωση το πως εγώ δεν συμμερίζομαι αυτήν την ανάγκη, αλλα και το οτι αντιδρω έντονα στην προσπάθεια του άλλου να με μειώσει.
Η λογική μου μου λεει να μην το παρω προσωπικά, αλλα εχω τόσο σεβασμό για μένα και τον άλλον που δεν μπορω να με φανταστώ να τον γλύφω και να τον κοροιδεύω πίσω από την πλάτη του. Οϋτε φυσικά θα ανεχτώ ταπεινώσεις οταν ερθει η ώρα πληρωμής μου.




Τελος παντων τα νέα ειναι οτι εμαθα 2-3 σημαντικά πράγματα, οτι ανακάλυψα οτι ειμαι καλή σε κατι ακόμα οταν το αγαπώ και το πιστεύω, έβαλα και 5 φράγκα στην τσεπη μου (αυριο παω σουπερμαρκετ να φουλάρω, ποιος ξέρει πότε θα έχω περίσσευμα πάλι;) και ανακάλυψα και κατι ακόμα, που το ξέρω βαθια μέσα μου αλλα πίστευα οτι το ειχα εξαλείψει με το να πεισω τον εαυτό μου.
Δεν μπορώ να μου βάζουν χαλινάρι. Και δεν μπερδεύω τη δουλειά μου με τα κρεβατικά μου.Από μόνη μου κουβαλάω και σαμάρια και νταμάρια και ότι άλλο θελει ο άλλος να μεταφέρει, αλλα αυτό το χαλινάρι να μου κόβει τα χειλη γιατι ο άλλος την έιδε "αναβάτης"...

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδεξιους κώλους.
Κι ο μονος κώλος που δεχομαι ειναι αυτός που γουσταρω να του κάνω διαφορα. Από μόνη μου. Επειδή γουσταρω.
Κι οχι επειδή εχω ανάγκη.

Ετσι, προς πάσα αχαριστη, ψωνισμένη κατεύθυνση το λέω.