Bugger

Κοιτούσα τα μυρμήγκια, το πόσο κόπο κάνουν να μαζέψουν τροφή, και η σκέψη μου διεύρυνε στα ζωα, στην φύση, γενικώς. Πουθενά κάνενα όν δεν έχει εγγυημένη τροφή καθημερινα. Πουθενά, κανένα ον δεν περιμένει να βρει την τροφή του έτοιμη, παρα μόνο όταν είναι ανίκανο, ή μικρό σε ηλικία. Κοιτούσα τον κήπο μου, το πόση λίγη ποσότητα ουσιαστικά έβγαλε, τομάτες, αγγούρια, και άλλα. Καλά ειμαι και αρχάρια αλλα καμία σχεση με την αφθονία του σουπερ μάρκετ και την σπατάλη που κάνουμε. Σε φαγητό, σε νερό. 'Εχουμε γίνει ανίκανοι να τραφούμε μόνοι μας. Γι αυτό χρειαζόμαστε να δουλεύουμε. Αντί να είμαστε μαθημένοι στο καθημερινό κυνήγι της τροφής, στη λήψη τροφής που χωνεύουμε και δεν μας αρρωσταίνει, έχουμε καθηλωθεί μπροστά από το πισι μας, τρώμε πατατάκια και παγωτά, και είμαστε συνηθισμένοι σε έναν τρόπο ζωής που μας καθιστά ανίκανους να ζήσουμε αν δεν φροντίσει άλλος για μας.
Ουσιαστικά.

Οταν ήμουν 15 χρονών είχα παει σε ένα κέντρο ινστικτοθεραπείας-ως εμπειρία και γιατί η μάνα μου μου είχε κολλήσει την ιδέα οτι ειμαι παχύσαρκη- και η διαμονή μου εκεί ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.
Πρώτον, είδα πρώτη φορά ασθενή του AIDS. Ο οποιός πεθαινε και μου ζήτησε να του βρω μια αγία γραφή στα Αρχαία Ελληνικά οταν θα γυρνούσα Ελλάδα. Είχα καθε καλή διάθεση να το κάνω- αν κιαι στα 15 δεν ήξερα από πού να την βρω και πώς να την πληρώσω- όταν μου εκανε έναν συναισθηματικό εκβιασμό σε περίπτωση που δεν τηρούσα την υπόσχεσή μου. Καταλαβαίνω οτι στην αγωνία του να βρει τον Θεό και να ξορκισει τους φόβους του δεν σκεφτηκε οτι ημουν μικρή κοπέλίτσα και δen του κρατάω κακία.
Ελπίζω και αυτός να μην μου κράτησε που δεν του έστειλα τίποτα. Πρώτον γιατί δεν πήγαμε Ελλάδα και είχα και τα δικά μου προβλήματα πoυ δεν ήταν και λίγα, και δεύτερον ο εκβιασμός του με ελευθέρωσε από όποια υποχρέωση. Η καλοσύνη με σκλαβώνει, όχι ο φόβος.
Δεύτερος λόγος που μου έμεινε αξέχαστη η διαμονή μου εκεί ήταν οτι γινόταν της αλλαξοκωλιας το κάγκελο. Νομίζω είχα ξαναγράψει γι αυτό. Ο ιδρυτής της θεραπείας (η οποία είναι και η βάση της ωμοφαγίας) ήταν παιδόφιλος και ολοι οι ομοιδεάτες του είχαν μαζευτεί εκεί και γινόταν της κακομοίρας.
Ως 15χρονη δεν καταλάβαινα καλά τις επιπτώσεις. Κι εγω ειχα κολακευτεί από το ενδιαφέρον του διευθυντη (στα 35 του) και 'επαιζα".
Κοιμομουν στο κρεβάτι του και τον άφηνα να με χαιδέψει και να με φιλήσει αλλα εγώ τίποτα. Δεν ήμουν έτοιμη, δεν ήμουν ερωτευμένη και με ενοχλούσε το πόσο "αισθησιακή" με εβρισκε και το έλεγε σε όλους, και το πόσο αισθησιακό ήταν το ένα και το άλλο. Τοση φιληδονία και "αισθησιασμό", μπουχτισα, ένιωθα λίγο κομμάτι κρέας, αχετα αν στο μυαλό μου δεν εκανα αυτόν τον συλλογισμό.
Εφυγα παρθένα όπως πήγα. Εμαθα τι ειναι οργασμός (μιλάμε για πολυ μεγάλη εκπληξη, δεν ήξερα καν οτι υπήρχε κατι τέτοιο :P) και ποτέ δεν ξανάδα αντρικό στόμα με τον ίδιο τρόπο.
Ισως γι αυτό και να μην το είδα ποτε "στραβά". Ηταν μια θετική εμπειρία.

Είχα σοκαριστεί όμως με μια περίπτωση. Ενας 25 χρονος ήταν με ενα 14 χρονο αγόρι που όμως έμοιαζε 9. Μέχρι που τους είδα να φιλιούνται και να τον χουφτώνει δεν ειχα καταλάβει τι παιζει. Ερωτευμένο ζευγάρι κι έτσι, έλεγα, όπως τα φαντάζεσαι στα 15, νιώθεις κολακεία που σε προσέχει ένας μεγαλύτερος, που φτύνει τον γκόμενό του ή την γκομενά του για σενα. Δεν ξέρεις.
Τώρα οταν σκεφτομαι τον Λοραν, σφίγκεται η καρδιά μου.
Γιατί στην περίπτωσή τους γινόταν πράξη, και ο ένας ήταν ολοκληρωμένος άντρας, και ο άλλος ενα λεπτεπίλεπτο αγοράκι.
Δεν ήξερα όμως, δεν το έβλεπα έτσι, δεν ήμουν ενήλικη. Δεν "αναγνώριζα".

Ο τρίτος λόγος που που μου έμεινε η εμπειρία μου εκεί ήταν το φαγητό. Ολα ωμα.
Και κατόπιν "σνιφαρίσματος". Απαγορευόταν να διαλέξεις με το μάτι.
Η θεωρία ήταν οτι όπως τα ζώα, εχουμε ένστικτο και όσφρηση που καθοδηγεί τις επιλογές μας. Και η θεωρία αποδείχτηκε από την πράξη. Οι μυρωδιά που μπορούσε να έχει ενα πράσο, ας πούμε, η μια πατάτα όταν την χρειαζόταν ο οργανισμός σου δεν συγκρινέται με την πιο ευωδιαστή καραμέλλα ή φράουλα.
Ηταν κάτι το εκπληκτικό.
Σύντομα το σωμα μου λειτουργούσε και οι διαφημίσεις με μαγειρεμένα φαγητά μου φαινονταν αστείες. Τα φαγητά, φτωχα και πλαστικά.
Ομως όλα έχουν ένα τέλος. Ο ιδρυτής φυλακίστηκε για παιδεραστία λίγο καιρό μετά και ολη η ωραία του θεωρία περι διατροφής που ειχε βάσεις, σκορπίστηκε, την πήρε ο διάολος μαζί με όλα τα άλλα.
Πριν φύγω από'κει, θυμάμαι ο γκόμενος της κόρης του (με την οποία εχω κρατήσει επαφές, δεν ήταν εύκολη η ζωή της) και γκομενός του (ναι καλά διαβάσατε, της τον έκλεψε) μου εξηγούσε οτι στην φύση του ανθρώπου ειναι να τρώει ρίζες, καρπούς και έντομα.
Και κάνοντας την θεωρία πράξη, άρπαξε μια ακρίδα από το γκαζόν του κάστρου και την μάσησε βγάζοντας ήχους ευχαρίστησης.
Εμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Μου είπε να δοκιμάσω.
Δεν υπήρχε περίπτωση.
Οσο και να μου υποσχόταν οτι ήταν γλυκιά η γεύση, όσο και να μου έδινε επιχειρήματα για πλούσια αμινοξέα και μηδενικά λίπη, δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξω το κρατς.

Στα χρόνια που πέρασαν, πολλες φορές ερχόταν το θέμα της εντομοφαγίας στο προσκήνιο. Φίλοι μου που ταξίδεψαν σε ανατολικές χώρες και δοκίμασαν.
Βιβλία.
Αυτό το βιντεάκι.





Θα μου πεις, η ακρίδα δεν ειναι αμελέτητα ή κοκορετσι αλλα στο εξωτερικό, η ιδέα του να φας @@ ή έντερα ή μυαλά ζώου, τους κάνει να ξερνάνε.
Είναι στο μυαλό.
Κοιτούσα τον κήπο μου και σκεφτόμουν τους δύσκολους καιρούς που περνάνε όσοι δεν έχουν δουλειά, ούτε ένα κηπάκο να φυτέψουν ένα κατιτίς και αναρωτήθηκα πόσο πιο εύκολο θα ήταν για όλους άν η τροφή μας ήταν απλόχερη, και έτοιμη να την πιασεις (ουτε ξέρω πόσα εκκατομύρια έντομα υπάρχουν, αν και πολλα εχουν φαει μπολικα δηλητήρια μέχρι τώρα), και πόσο πιο ελεύθερος θα ένιωθε καποιος αν ήξερε οτι η επιβίωση του (οχι η καλοπερασή του, να το διευκρινήσουμε) δεν εξαρτωταν από άλλους αλλα μόνο από την διαθεσή του να ψαξει στα χωράφια. Η πόσο λίγο νερό και τροφή κοστίζει η εκτροφή ακριδών σε σύγκριση με εκτροφεία χοιρινής ή αγελαδινής σάρκας. Το αίμαι που χύνεται, οι αρρώστιες...Τα έντομα ειναι σαν τις γαρίδες, αν το σκεφτείς.
Οσο τα σκεφτόμουν αυτά είχα μια ακρίδα στο χέρι μου.




















Δεν την έφαγα.