Ο θανατός σου η αγγαλιασή μου

οσο πλησιάζουν οι μέρες για να αρχίσει το σχολείο, τόσο το μυαλό μου παει στην φίλη μου που δουλεύει εκεί. Χρόνια φίλες, οταν έπιασε εκεί δουλειά ήθελε να ακολουθούμε τα τυπικά, κάτι που μου ξένισε αφού οι υπολοιπες γραμματείς και υπεύθυνες ήταν πάντα πολύ χαλαρές λόγω του ότι ήμουν παλιά μαθήτρια και δεν ζητούσαν πχ "χαρτακι" για να παει το παιδί από την μία αίθουσα στην άλλη. Δεν της είπα τίποτα όμως γιατί καταλάβαινα οτι ήταν η πρώτη της δουλειά, αγχωνόταν και την έπαιρνε στα σοβαρά.
Είχε όμως ενα υφάκι μερικές φορές ανωτερώτητας το οποίο το πέρναγα στο ντουκου λεγοντας στον εαυτό μου οτι εγώ φταίω αφού μιλάω πολύ και την κρατάω από την δουλειά της.
Ως συνήθως ψαχνω τον φταίχτη μέσα μου.
Μεχρι που μια μέρα έπρεπε να την ειδοποιήσω για το παιδί, ήταν επείγον δεν ήξερε ποιο λεοφωρείο θα επαιρνε (ήταν την περίοδο της μετακόμισης) και δεν σήκωναν το τηλέφωνο της γραμματείας. Την πήρα λοιπόν στο κινητό της.
Μιλάμε για μια γυναίκα που γνωρίζω από τότε που ήμασταν στο δημοτικό λόγω του οτι οι μανάδες μας ήταν φίλες. Μια γυναίκα που έτρεξε όταν χώρισα και γενικώς δεν ήταν μια απλή γνωριμία. Ασχετως αν δεν κινούμασταν στους ίδιους κύκλους.
Με αποπήρε και ξεσπασα.
Θεωρησα οτι η ανάγκη της να βάλει όρια ήταν παρατραβηγμένη (την ειχα παρει στο κινητο της μόνο αλλη μια φορά) ειδικά οταν οι άλλοι στο σχολείο ήταν πιο φιλικοι και χαλαροί. Εδω, ακόμα και η διευθύντρια μου έδωσε το κινητό της γιατί ήξερε οτι δεν έχω σταθερό στο σπίτι.

Το πήρα άσχημα και οταν πήγα σαν την τρελλή να προλάβω το παιδί πήγα εξω απ΄πο το γραφείο της και της είπα "Την παιρνω". Οπως το έβλεπα εγω, ούτε αυτό δεν ημουν υποχρεωμένη να κάνω, αφού στην πορτα ΜΕ βλέπουν οτι ήρθα και την πήρα. Ούτε όμως θα κιαθόμουν να γραψω χαρτάκια επειδη αυτή την ειδε κάπως.
Και σαν επιβεβαιωση του σκεπτικού μου όπως έφευγα ρώτησα την συναδελφο της.
"Ηρθα να την πάρω, θες χαρτακι;"
'Οχι μωρε, τι λες"

Το συμβάν αυτό πρεπει να το εχω ξαναγραψει, αν κάτι α΄λλαξε στις λεπτομερειες συγχωρέστε με γιατι περιγράφω σκηνικό πυ έγινε σε 2 χρόνους ως ένα.
Το θέμα είναι οτι οι σκέψεις μου λόγω των πρόσφατων γεγονότων που έγιναν, κάνουν τον εξής συνειρμό.
Μπορώ μόνο να βγάλω συμπεράσματα και αυτά μπορεί να ειναι 100% λάθος, και αυτό δεν μου αρέσει. Από την άλλη βαρέθηκα να αμφιβάλλω συνέχεια για το πως σκέφτομαι και νιώθω οποτε θα το υιοθετήσω ώς αλήθεια μονο και μόνο για να βάλω μια ταξη στα διαφορα που μου έρχονται στο μυαλό.

Αν λοιπον ο άλλος νιώθει μονίμως την ανάγκη να νιωθει υπεροχή απέναντι στον άλλον, και ειναι μεγάλο "αν" γιατί προσωπικά δεν το νιώθω(Θα το νιώσω αν ο αλλος με μειώσει και ρίξω πάνω του το βλέμμα μου, αλλα και μόνο που θα δειξει κακία, πέφτει στα μάτια μου.)..τι έλεγα; Α ναι, αν λοιπόν ο άλλος νιώθει συνέχεια αυτήν την ανάγκη, αν δεν την νιώθει καν, ειναι ρεφλεξ, να ζυγιαζεται και αυτομάτως να βρίσκει συμπεριφορά και τρόπους να νιωσει καλύτερος, εγω, με την συμπεριφορά μου που στις 80% των περιπτωσεων ειναι -ετσι πιστευω- ταπεινή, και ανοιγομαι και δειχνω οτι δεν έχω διαθεση να αναμετρηθώ ούτε βγάζω δοντια (οσο καλα καμουφλαρισμένα και να ειναι), μήπως τελικά στήνω τον εαυτό μου για major σοδομισμό;
Μήπως τελικά γι αυτό οι περισσότεροι ξεπερνάνε τα όρια (μου) νομίζωντας οτι τους παιρνει και μόλις σηκώσω το αναστημά μου, δημιουργείται ρήξη;
Μήπως όλες αυτές οι τριβές μου ενισχύουν την αισθηση οτι κατι ειναι στραβό με μένα;

Μήπως τελικά οι περισσότεροι εχουν δεκανίκια και πηγαζουν δύναμη από το όσο μειώνουν τον άλλον και όχι από τις δικές τους δυνάμεις;
Αυτο εννοουν όλοι οταν λένε οτι ειμαι δυνατή;
Εγω από που παίρνω δύναμη;
Παίρνω;

Γι αυτό αρπαζομαι και στεναχωριεμαι με την μη asked κριτική;

Θυμαμαι οταν πρωτομπήκα στα φόρουμ (εχω φύγει και ρίξει μάυρη πέτρα πίσω μου) μου είχε κανει εντύπωση πως, όταν καποιος διαφωνούσε με ότι ελεγες, γινόταν επιθετικός και προσπαθούσε να μειώσει εσένα για να χάσουν βάρος αυτά που έλεγες. Δεν διαφωνούσε με επιχειρήματα στο αντικείμενο, αλλα προσπαθούσε να σε κάνει ρόμπα στους τρίτους για να χάσουν την αξία τα λόγια σου.
Μου είχε κανει φοβερή εντύπωση, και ειχα σοκαριστεί και με την νοοτροπιά της "αγελης". Οσες φορές και να τσακώθηκα ποτέ δεν δεχτηκα να ειμαστε πανω από 1 ον 1.
Μου χαλάει την αισθητική μου.
Οσο μαλάκας και να ειναι αυτός που γράφει, ειναι καποιος όμως, οχι γραμματακια σε μια οθόνη, το ίντερνετ είναι μέσο, όχι διαφορετικός κόσμος.

Φαντάζεστε φυσικά το τί διαβαζα, αφού ήμουν ανοιχτο βιβλίο και δεν έκρυβα τίποτα σχεδον.

Με βάση αυτα λοιπον βγάζω συμπεράσματα για την συμπεριφορά των άλλων.
Ειναι όμως βασισμένα μόνο σε σκόρπιες σκέψεις και συνειρμούς γιατί δεν είμαι στο μαυλό των άλλων και κανείς απ αυτούς που το κάνει δεν θα το παρεδεχτεί στον εαυτό του. Νομίζω ειναι κάτι που το κάνει ο άλλος χωρίς να το έχει καταλάβει.
Οπως οταν μπαίνει μια ωραία γυναίκα σε ένα γραφείο. θα της βρούνε ένα κάρο λόγους να μην την συμπαθήσουν αλλα κανείς δεν θα πει
"Δεν την παω γιατί ειναι πιο ωραία από μένα" Θέλει θάρρος να το πεις αυτό στον εαυτό σου και μόνο.
η "Σε μισώ καταβάθος γιατί σε ποθώ και ξέρω οτι δεν θα μου κάτσεις. Μου θυμίζεις τι δεν εχω, τι δεν θα μπορώ να έχω, τι είμαι στα μάτια μου."

Το τραβάω;
Δεν νομίζω. Είμαστε ζώα και οι πιο πολλοί είμαστε κτήνη οσον αφορά βασικές λειτουργίες όπως ο χώρος μας, τα παιδιά μας, το σεξ, η τροφή...

Δεν ξέρω πως να επιβιώσω ώρες ώρες σε μια τέτοια ζούγκλα.




Υγ ασχετο αλλα και σχετικό. Μια μπλογκερ ειναι σε τραγική κατάσταση, της κόβουν το ρεύμα. Το ποσο δεν ειναι μεγάλο αλλα δεν το εχει. Αν μαθει φυσικά οτι κανω αυτό θα με σφάξει αλλα δεν με νοιαζει, δεν τα έχω όλα να της τα βάλω. Οποιος θέλει να προσφέρει έστω και 5 -δεκα ευρώ για να μαζευτούν τα 250, επικοινωνήστε μαζί μου να σας δώσω τα στοιχεια του λογαριασμού της ΔΕΗ (το οποίο δεν ειναι στο ονομά της, ετσι κρατιέται και η ανωνυμία της). Το μόνο που δεν ξέρω είναι αν γίνεται να βάλετε όλοι από κατι μέσω ATM ας πούμε η πρέπει να μπει όλο το ποσό.