Και ξαφνικά...

"^$&$&$&)()*)&*&*&^
Οχι, δεν θα κλείνουμε όποτε θες εσύ, ούτε θα "τελειώνουμε" σε κάθε καβγά μας.

Πρώτη φορά τον ακουγα έτσι, αποφασισμένο, αυταρχικό, in charge. Επνιξα τα λόγια μου και παρέμεινα σιωπηλή για την συνέχεια.

"Μου την σπάει που πέρασες ότ,ι πέρασες και δεν ήμουν εκεί να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Με τρελλαίνει που υπήρξαν άνθρωποι που σε πάτησαν και σε εξευτέλισαν και δεν μπορούσες να κάνει κατι γι αυτό. Πεθαίνω όμως που όποτε θα έχουμε κάποιο πρόβλημα, με κοιτάς σαν να ειμαι ένας από αυτούς.
Οχι γιατι χαλας "την εικόνα του εαυτού μου" αλλα γιατί πιστεύοντας οτι κι εγώ ειμαι ψυχρός, δεν με αφήνεις να σε πλησιάσω και να σε στηρίξω, δεν με αφήνεις να σου δέσω τις πληγές σου.
Ξέρω, δεν εχεις ανάγκη κανέναν, Θεός φυλάξοι, όμως σε έχω ανάγκη εγώ.
Σ'αγαπάω.
Είτε είσε πρησμένη το πρωι με ανάσα που σκοτώνει, είτε άβαφτη, αχτενιστη, άπλυτη, παραπονιάρα ή φωνακλού. Με εκενευρίζεις, θέλω να σε πιάσω και να σε στίψω ώρες ώρες με αυτα που μου λες και με εξαγριώνεις, αλλα ταυτόχρονα θέλω να σε αγκαλιάσω, να ηρεμήσεις, να σε φιλήσω, να σου κάνω έρωτα.
Σε εκτιμώ που δεν βγάζεις την ουρά σου απ'εξω που δεν προσπαθείς να βγεις από πάνω στους καβγάδες, σε σέβομαι για όλα όσα πιστεύεις και όλα όσα προσπαθείς να κάνεις και σε θεωρώ την καλύτερη μου φίλη.
Νιώθω οτι δεν θα με προδώσεις ποτέ, οχι από έρωτα που μπορεί να σου τελειώσει, αλλα επειδή είναι τέτοια η πάστα σου. Σε γουσταρω που την λές στον κάθε μαλάκα και που θα κάτσεις να τσακωθείς για ένα γατάκι στον δρόμο. Αλλά βλέπω και πόσο πληγώνεσαι και πόσο χρειάζεσαι αυτό που έχω να σου δώσω.
Μην με διώχνεις.
Δεν θα φύγω έτσι κι αλλιως. Ομως σπαταλάμε τα χρόνια μας να με δοκιμάζεις αντί να πηδιόμαστε σαν τα κουνέλια.

Σταμάτα λοιπον για μια φορά, πάρε μια ανάσα και άσε τον έλεγχο, δεν θα γκρεμιστεί ο κόσμος. Και αντιθέτως με το τι πιστεύεις για τους περισσότερους από μας... αντεχω.
Αντέχουν οι ώμοι μου και ευθύνες, και γκρίνιες και γεράματα και όλα όσα νομίζεις οτι μας κάνουν να το βάζουμε στα πόδια.
Και επιλέγω να τα έχω ολα αυτά γιατί ειναι η δική σου ζωή. Και δεν μπορώ να διανοηθώ να περάσω την δική μου χωρίς να μου χαμογελάς ή να με φιλάς το βράδυ, χωρίς την πολυλογία σου και τον ενθουσιασμό σου.
Δεν μπορώ να διαννοηθώ την ζωή μου χωρίς εσένα, και δεν θέλω άλλη ζωή, χωρίς εσένα. Ξέρω οτι πολλες φορές δεν σου το δείχνω, δείχνω αδιάφορος, και σε έχω πιθανόν πληγώσει ή απομονώσει, όμως μου πήρε καιρό να καταλάβω, τι ειμαι, τι νιώθω, ποια είσαι. Σ'αυτό εχεις δίκιο, είμαστε βλάκες. Δεν έβλεπα πέρα από τις φιξ ιδέες που ειχα, με τρόμαζες όπως τους τρομάζεις όλους, και δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ οτι είχαμε κάτι πέρα απο σεξουαλική έλξη. Εβλεπα την δύναμη σου και το πόσο bitch μπορούσες να γίνεις και περναγα την ώρα μου να φυλάγομαι, να αμύνομαι.

Μια μέρα όμως κοιταξα τα μάτια σου, το πόση αγάπη είχαν. Και δεν κοιτούσες καν εμένα. Και τον πόνο, Και μετά με κοιταξες και αναρωτήθηκα πώς ήταν δυνατόν να μην δω την ψυχή σου. Σε βλέπω. Δεν σε φοβάμαι πια, δεν φοβάμαι το πως νίωθω για σένα.


Τώρα είναι η σειρά σου."

































Δεν ειναι τέλειο;







(Κριμα που ειναι όλο στην σφαίρα της φαντασίας μου :P)