Ανοιχτή επιστολή
Απέφευγα πάντα να μιλάω ειδικώς για σένα εδώ, γιατί ήξερα πώς δεν θα κοίταζες την ουσία αλλα θα θιγόσουν και θα έψαχνες να βρεις τρόπους να με εκδικηθείς.
Οπως οταν βγήκε το βιβλίο με θέμα αυτό το μπλογκ, και ενώ μου είχες δώσει την άδεια να γράψω ό,τι θέλω για σενα, (αλλά πρόσεξα να μην εξασκήσω αυτό το δικαιωμα), υπογραμισες ό,τι μπορούσες να βρεις μέσα, διαβαζοντας μέσα από το δικό σου πρίσμα και όχι διαβάζοντας από την δική μου θέση, ή έστω απο την θέση της λογικής.
Σε μισώ.
Το λέω χωρίς πάθος, με κούραση, με στεναχώρια, με λύπη.
Ευχομαι να μην υπήρχες.
Σ'αγαπησα.Τοσο ωστε μετα απο μια σειρά μεγάλων σχεσεων να σε παντρευτώ γιατί πίστεψα οτι ήσουν ιδανικός για μένα. Θετικός στα θέματα της διατροφής, με σταθερή δουλειά, ήθελες παιδιά, με φρόντιζες και μου έδινες λιμάνι. 'Ησουν όμορφος, γλυκός και ήθελα να σε χαιδεύω, να σε προστατεύω. Τα βράδια σε κοιτούσα να κοιμάσαι και μετά κουρνιαζα κοντά σου.
Οταν ήρθε η ώρα να παντρευτούμε σκέφτηκα οτι και να μην λειτουργούσε ο γάμος, και χωρίζαμε, θα ήμασταν φίλοι, δεν θα χανόμασταν.
Και αν κάναμε παιδί, θα είχα ένα κομμάτι σου. Δεν θα χώριζαν οι δρόμοι μας.
Πού να ήξερα;
Ο,τι με παντρέυτηκες γιατι ήμουν η πιο όμορφη που ειχες "βγάλει", ότι ήσουν άπιστος σε όλη τη διαρκεια του γάμου μας, ότι ήσουν εθισμένος στα ναρκωτικά, οτι είχες μάθει στην ζωή σου να γίνονται όλα όπως θες εσύ, ότι έπαιζες θέατρο με όλους, ακόμα και με μένα, υπολογίζοντας τι θα πεις ανάλογα το κόστος, δείχνοντας το ποιος είσαι μόνο όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις;
Ανοιξες μια πόρτα σε κόσμους που μόνο ειχα ακούσει γι αυτούς.
Σε ασχήμια, σε προστυχιά, όπου ο πιο δυνατός έχει την τελευταία λέξη.
Γκρεμιστηκε το σύστημα των πιστεύω μου.
Ξαφνικά το παιδακι που το βιάζουν στην Ταιλάνδη έγινε πραγματικό. Δεν υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο, δεν υπήρχε Θεός, υπήρχε μόνο ατυχία. Η γαζέλα που την τρωει το λιοντάρι δεν μπορεί να βρει καποιο ηθικό δίδαγμα, ούτε να πει "ρόδα ειναι και γυρίζει". Την έφαγε γιατί έτσι είναι ζωή. Μέγάλη παρηγορία την ώρα που της τρώει ζωντανή το συκώτι, δεν λέω.
Ενιωσα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται, όχι γιατι χωρίσαμε αλλα για το τι συνέβει από κείνη τη στιγμή και μετά. Δεν θέλω ούτε να τα θυμάμαι, τοσο με πονάνε ακόμα.
Με φτήνηνες, με εξευτέλισες.
Και μεσα σε όλα, να σ'αγαπώ ακόμα. Δεν καταλάβαινα.
Και οταν το μυαλό μου άρχισε να δεχεται την πραγματικότητα, οτι δεν μ αγάπησες, οτι ήμουν ένα τροπαιο, οτι με αντάλλαξες για καλύτερη εκδοχή και οτι δεν νοιαζόσουν για μένα καθόλου, ειτε ζούσα ειτε πέθαινα- από ανθρωπιά και μόνο, όταν αρχισα να βλέπω πόσο εκτροχιασα την ζωή μου με την επιλογή μου, η καρδιά μου απλώς δεν ήξερε πώς να σταματήσει να σε αγαπά, να σου είναι αφοσιωμένη, πιστή, δική σου.
Πώς σταματάς να αγαπάς τον άντρα σου μετα που τον αγάπησες με τα ελλατώματά του, χωρίς όρους; Πώς κόβεται η αγάπη;
Δεν κόβεται.
Μου πήρε δίομιση χρόνια να πεισω την καρδιά μου οτι είμαι χήρα. Οτι ο άντρας μου πέθανε μια μέρα, χάθηκε, δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Οτι εσύ εισαι καποιος που δεν ξέρω και δεν ήθελα να γνωρίσω. Μου είπες ιστορίες αυτά τα διομιση χρόνια, για πράγματα που έκανες και ενιωσα αρρωστη.
Δεν σε ένοιαζε πια τι πίστευα και νομίζω οτι καπου ήταν μια ανακούφιση για σένα να εισαι επιτελους ο εαυτός σου με κάποιον, χωρίς προσποιήση.
Η καταπίεση που μόνος σου επέβαλλες στον εαυτό σου παιζοντας θέατρο σε έπνιγε και τώρα ειχες βρει δίοδο.
Ταυτόχρονα με μισούσες γιατί εβλεπες στα μάτια μου το ποιος πραγματικά είσαι.
8 χρόνια υπομένω τα καπρίτσια σου, τα θέλω σου, την διαστρεβλωμένη λογική σου.
Εσύ και οι ανάγκες σου και τα δικαιώματά σου.
Το παιδί μια το θες, μια θες να ξεκουραστείς,μια το εγκαταλείπεις.
Μια θα παρεις χάπια για να "αυτοκτονήσεις", μια θα μπεις σε κλινική απότοξίνωσης, ανάλογα με ποια τα έχεις και τι εικόνα έχεις του εαυτού σου.
Κάθε φορά, υπομένω, αρρωσταίνω.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω το παιδί να τα μάθει και κράτησα το μυστικό σου.
Αλλωστε δεν ήθελα να μπλέξω περισσότερο σε διαμαχες δικαστικές μαζί σου.
Επέτρεψα στο παιδί να αγαπάει και τους δύο.
Γιατί το ήθελα και γιατι δεν γινόταν και αλλιώς. Πού θα το άφηνα;
Μόνο η μητέρα σου στάθηκε δίπλα μου όταν ολοι απέφευγαν την ευθύνη ενός μωρού.
Ανεργη, αστεγη, ο κολλητός μου μού πλήρωνε το νοικι 2 χρόνια μέχρι να συνέλθω.
Αυτό ομως προυποθέτει να με αφήσεις ήσυχη.
'Ηρθε ο Κύρι στην ζωή μου και μια μου παράτησες το παιδί ενώ ειχαμε συμφωνήσει να το πάρεις, μια την βούτηξες και είπες μπροστά του οτι δεν θα το ξαναδώ.
Ανάλογα τα κέφια σου.
Πώς ξαναφτιάχνεις την ζωή σου εν μέσω καταιγίδας;
Ημουν γυναίκα σου και μου φέρθηκες σαν μια του δρόμου που μάζεψες ενα βράδυ.
Καταλαβαίνω οτι μέσα σου, δεν υπάρχει ηθική πυξίδα, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος και ότι αν σε παιρνει, βγαινεις και από πάνω. Και στην δική μου περίπτωση βρήκες την παιδική χαρα του στερημένου ενήλικα.
Δεν σου έκανα ποτέ ασφαλιστικά μέτρα, με το άγχος και με συνεννοηση με την μητέρα σου σου άφηνα το παιδί αν υπήρχε και κείνη, η κάποιος άλλος. Δεν τσαλαπάτησα ποτέ τα δικαιωματά σου και τα δικαιωματά της άσχέτως αν έτσι μετρούσες το αν έχουμε τα 'ιδια δικαιώματα" ισοπεδώνοντας τα πάντα. Τις θυσίες μου, τον χρόνο μου, την ζωή μου.
Δεν μπορώ να δουλέψω, δεν έχω που να την αφήσω. Σχολαγες στις δύο, λίγα χιλιόμετρα από το σχολείο της. Να πας να την πάρεις και να την κρατήσεις; Αδιανόητο.
Να μου δώσεις τις αυξήσεις μετά από τοσα χρόνια να φέρω άνθρωπο να την παίρνει από το σχολικό και να την κρατάει; Αστειεύομαι.
Να έρθεις να την παρεις όταν έχω πονοκέφαλο και είμαι άρρωστη να μην την κολλήσω;
Να την πας στον οδοντίατρο που την μπουκώνεις στα γλυκά;
Η έστω να μου δώσεις την επιστροφή του ταμείου (κιας είναι μόνο "3 ευρώ" όπως λες).
Ονειρευόμουν το παιδί μου να μάθει μουσική, χορό.
Της μαθαίνω κουτσά στραβά εγώ ό,τι μπορω, αλλα που δύναμη;
Ονειρευόμουν το παιδί μου να μην νιώθει ανασφάλεια όπως την έζησα εγώ.
Ονειρευόμουν να ειμαι μια ήρεμη μητέρα γεμάτη ζωγραφίες χειροτεχνίες...
Ονειρευόμουν να είμαι φίλη με τον άντρα μου είτε χωρισμένη είτε όχι.
Να συμμετάσχει στην ζωή μας θετικά, λύνοντας προβλήματα που αφορούν το παιδί του.
Βοηθόντας με να το μεγαλώσω, στηρίζοντάς με.
Οχι επειδή θέλει να με πηδήξει...
Απλά, επειδή μια μέρα έκλαψε στα χέρια μου και μου είπε τι τον πόναγε.
Γιατί ήταν στο σαλόνι όπου γέννησα την κόρη μας και συμμετείχε στην γέννηση της οικογένειάς μας.
Γιατί αφέθηκα στα χέρια του και στην αγκαλιά του τα βράδυα. Καποτε.
Δεν φαντάστηκα ποτέ οτι μπορεί να υπήρχε ψύχρα, απάθεια, αδιαφορία, μένος.
Γι αυτό σε μισώ.
Πήρες την θέση καποιου που αγαπούσα, τον σκότωσες και μετά με διέλυσες.
Με άφησες να κλαίω τον χαμό του, το χαμό του σπιτιού μου, της ζωής μου με ένα παιδί στην αγκαλια και να μην έχω πού να πάω και τι να κάνω. Τραγουδίστρια 20 χρόνια, πώς να δουλέψω ενω το στήθος μου βγάζει ακόμα γάλα; Πού να αφήσω το μωρό; Δεν υπήρχε κανείς.
Με είδα θύμα και δυσκολεύτηκα πολύ να βγω απ'αυτήν μου την εικόνα.
Δεν θα σου επιτρέψω να το κάνεις ξανά.
Ναι, μπορει να ανακάλυψα πρόσφατα οτι πριν λίγα χρόνια μπήκες στο σπίτι των γονιών μου (αυτό το οποίο μένω τώρα) και πήρες ό,τι ήθελες, πράγματα που δεν σου εδινα, που ήταν δικά μου. Εγώ το ονομάζω κλοπή, δεν σεβάστηκες εμένα αλλα και τους δικούς μου. Εσύ, μου λες οτι δεν σε νοιάζει τι λέω, και να το αντιμετωπίσω όπως νομίζω. Οτι είναι προβλημά μου.
Οι πράξεις σου δεν ειναι προβλημα δικό μου.
Ουτε εσύ εισαι πρόβλημά δικό μου. Δεν χρειάζεται να ζω με σενα.
Δεν χρειάζεται να υπομένω αλάτι σε πληγές που φροντίζεις να ανοιγεις ξανά και ξάνα για να θρέφεσαι.
Δεν χρειάζεται να υπάρχεις στην ζωή μου.
Σε χρειάζεται όμως το παιδί.
Ανάθεμα την μεγαλοψυχία μου και τις λάθος αποφάσεις μου.
Τουλάχιστον, μέχρι να μεγαλώσει και να σηκωθώ να φύγω τρέχοντας απ'αυτή την ζωή που ζω ενώ δεν ειναι δική μου, όταν σταματήσει η ευθύνη μου απεναντί της και βγάλει μόνη της συμπερασματα για το ποιοι είμαστε, μέχρι να σταματήσω να εξαρτώμαι από έναν άνθρωπο άδικο, κακό, ψεύτη και τώρα κλέφτη...μέχρι τότε, μπορώ να κλάιω χωρίς ενοχές;
Να λέω οτι σε μισώ εδώ χωρίς να φοβάμαι οτι θα το βρεις και θα τα κάνεις όλα πουτάνα;
Μπορώ να νιώσω οτι μου ανήκει αυτό το κομματάκι ελευθερίας;
Μερικές φορές σκέφτομαι οτι ανοιγω την πόρτα και τα παρατάω όλα και όλους και φευγω, μακριά, στη Ολλανδία, στο Μπαλί, οπουδήποτε, όπως έκανα παλιά. Μόνη, να τα βγάζω περα όπως έκανα πάντα. Κύρια του εαυτού μου, να ορίζω εγώ την ζωή μου, να την ζω όπως πιστεύω εγώ οτι ειναι σωστό.
Να είμαι ελεύθερη.
Ονειρεύομαι παράγκες και εξωτικά φρούτα, διαλογισμό, ζωή ήσυχη, διαφορετική, χωρίς αλυσίδες, χωρίς τσιμεντένια κουτάκια. Ζωή όπου βοηθάς και σε βοηθούν. Ταξίδια. Δεν ειχα ποτέ ρίζες, μου λείπει το αεράκι που με πήγαινε εδώ και κεί.
Και μετά κοιτω το παιδί μου.
Πώς να εξηγήσεις μια φυγή; Πώς όμως και να της εξηγήσω οτι αντί να την χαίρομαι και να την απολαμβάνω, νιώθω το βάρος;
Πώς να της εξηγήσω οτι για να εχει πατέρα, της στέρησα-χωρίς να το θέλω- την καλύτερη μάνα που μπορούσε να εχει;
Μια μανα με υπομονή, που δεν νευριάζει στην παραμικρή πιεση.
Μια μάνα που θα της μάθαινε την φιλία μεταξύ των δύο φυλών.
Μια μάνα που δεν ειμαι πια.
Εβγαλα ρίζες και δεν υπάρχει πια το αερακι μα τυφώνας που με στροβιλίζει ενώ προσπαθώ να την προφυλάξω, κρατωντας την σφιχτά.
Δεν σε μισώ για τις λάθος επιλογές μου.
Δεν σε μισώ για το διαστρεβλώμενο μυαλό σου.
Ούτε καν για την απάτη σου.
Σε μισώ όμως για την επαναλαμβανόμενες αιτήσεις και απαιτήσεις σου, για το οτι απροκάλυπτα μου λες οτι δεν σε ενδιαφέρει όυτε η γνώμη μου και η εμπιστοσύνη μου, ενώ παράλληλα πιέζεις να σου "δίνω περισσότερα δικαιώματα" με το παιδί μου.
Ναι, οχι "μας".
Οχι οταν το χρησιμοποιείς και κείνο ως λεβιε και μονάδα αξίας.
Οχι οταν το ζεις 6 μέρες τον μήνα.
Οχι οταν αδιαφορείς που πονάει το δόντι της, ούτε για το αν εχουμε φαγητό στο ψυγείο εφόσον δεν δουλέυω και είσαι μέρος του προβλήματος.
Οχι οταν μου καις κάτι στο αυτοκίνητο και δεν προσφέρεσαι να βοηθήσεις εφόσον θα έρθουν βροχές.
Δεν βοηθάς εμένα. Ουτε "εισαι υποχρεωμένος".
Εκείνη.
Γι'αυτό στην παρούσα φάση, ειναι παιδί ΜΟΥ.
Δεν φερεσαι σαν πατέρας οταν εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη μου να ειμαστε φίλοι-για κείνη- και με κάνεις να νιώθω μαλάκας και θύμα που για άλλη μια φορά σου έδωσα το χερι.
Οχι οταν μου ξανα ανοιγεις τοσο βαθιες πληγές.
Σε μισώ, ενώ θα έπρεπε να σε αγαπάω.
Σε μισώ, γιατί σε αγαπάω.
Ησουν ο Αντρας μου.
Για μένα αυτό σήμαινε κάτι.
Τα πάντα.
Ασε με να τον κρατώ θαμμένο μέσα μου και να συνεχίσω την ζωή μου. 'Οπως και να ειναι αυτή, με ο,τι μου έχει μείνει από κουραγιο, πίστη, θέληση.
Μην τον ξεθάβεις όποτε χρειάζεσαι κάτι.
Συγκεντρώσου στην νέα ζωή που χτίζεις και σταμάτα να ξεσπάς σε μενα που είναι "ασφαλέστερα" όποτε κάτι δεν σου πάει καλά. Ναι, εδώ θα είμαι , ό,τι και να κάνεις. Θεωρητικά, όσο αντέχω, για το παιδί, για να μην την ανακατέψω.
Ομως... αφού δεν μπορείς να βοηθήσεις, να προσφέρεις, να καταλάβεις, να αγαπήσεις... ασε μας να ησυχάσουμε.
Μην μου ζητάς να πιστέψω οτι άλλαξες, μην μου ζητάς να βρεθούμε και οτι σε ενδιαφέρει το πως είναι η ζωή μου, και οτι θες να ακούσεις τι έχω μέσα μου, τώρα που "άλλαξες". Μην αναμασάς κοινοτυπίες του προγράμματος που παρακολουθείς ή της κοπέλλας που σε συντροφεύει, γιατί σε πίστεψα, πάλι.
Και με κορόιδεψες, πάλι.
Και βγήκε πόνος, πάλι.
Και δεν ξέρω πώς να τον χειριστώ πια.
Μέσα σε όλα μου τα προβλήματα, να εχω περισσότερα εξαιτίας σου, ειναι κάτι που πολύ απλά, δεν το δέχομαι. Είμαστε χωρισμένοι, δεν εισαι πια δικό μου πρόβλημα, δεν δέχομαι να 'χεζεις" πάνω μου και να βγαίνεις από πάνω. Δεν το δέχεται η αξιοπρέπειά μου, ο εγωισμός μου, το άτομο που θυματοποιησες μεν,αλλα δεν ειναι θύμα.
Δεν το δέχομαι.
Δεν το δέχομαι.
Ξέρω οτι δεν ακούς.
Αλλα θα το λέω.
ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.
...δεν το δέχομαι.
Οπως οταν βγήκε το βιβλίο με θέμα αυτό το μπλογκ, και ενώ μου είχες δώσει την άδεια να γράψω ό,τι θέλω για σενα, (αλλά πρόσεξα να μην εξασκήσω αυτό το δικαιωμα), υπογραμισες ό,τι μπορούσες να βρεις μέσα, διαβαζοντας μέσα από το δικό σου πρίσμα και όχι διαβάζοντας από την δική μου θέση, ή έστω απο την θέση της λογικής.
Σε μισώ.
Το λέω χωρίς πάθος, με κούραση, με στεναχώρια, με λύπη.
Ευχομαι να μην υπήρχες.
Σ'αγαπησα.Τοσο ωστε μετα απο μια σειρά μεγάλων σχεσεων να σε παντρευτώ γιατί πίστεψα οτι ήσουν ιδανικός για μένα. Θετικός στα θέματα της διατροφής, με σταθερή δουλειά, ήθελες παιδιά, με φρόντιζες και μου έδινες λιμάνι. 'Ησουν όμορφος, γλυκός και ήθελα να σε χαιδεύω, να σε προστατεύω. Τα βράδια σε κοιτούσα να κοιμάσαι και μετά κουρνιαζα κοντά σου.
Οταν ήρθε η ώρα να παντρευτούμε σκέφτηκα οτι και να μην λειτουργούσε ο γάμος, και χωρίζαμε, θα ήμασταν φίλοι, δεν θα χανόμασταν.
Και αν κάναμε παιδί, θα είχα ένα κομμάτι σου. Δεν θα χώριζαν οι δρόμοι μας.
Πού να ήξερα;
Ο,τι με παντρέυτηκες γιατι ήμουν η πιο όμορφη που ειχες "βγάλει", ότι ήσουν άπιστος σε όλη τη διαρκεια του γάμου μας, ότι ήσουν εθισμένος στα ναρκωτικά, οτι είχες μάθει στην ζωή σου να γίνονται όλα όπως θες εσύ, ότι έπαιζες θέατρο με όλους, ακόμα και με μένα, υπολογίζοντας τι θα πεις ανάλογα το κόστος, δείχνοντας το ποιος είσαι μόνο όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις;
Ανοιξες μια πόρτα σε κόσμους που μόνο ειχα ακούσει γι αυτούς.
Σε ασχήμια, σε προστυχιά, όπου ο πιο δυνατός έχει την τελευταία λέξη.
Γκρεμιστηκε το σύστημα των πιστεύω μου.
Ξαφνικά το παιδακι που το βιάζουν στην Ταιλάνδη έγινε πραγματικό. Δεν υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο, δεν υπήρχε Θεός, υπήρχε μόνο ατυχία. Η γαζέλα που την τρωει το λιοντάρι δεν μπορεί να βρει καποιο ηθικό δίδαγμα, ούτε να πει "ρόδα ειναι και γυρίζει". Την έφαγε γιατί έτσι είναι ζωή. Μέγάλη παρηγορία την ώρα που της τρώει ζωντανή το συκώτι, δεν λέω.
Ενιωσα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται, όχι γιατι χωρίσαμε αλλα για το τι συνέβει από κείνη τη στιγμή και μετά. Δεν θέλω ούτε να τα θυμάμαι, τοσο με πονάνε ακόμα.
Με φτήνηνες, με εξευτέλισες.
Και μεσα σε όλα, να σ'αγαπώ ακόμα. Δεν καταλάβαινα.
Και οταν το μυαλό μου άρχισε να δεχεται την πραγματικότητα, οτι δεν μ αγάπησες, οτι ήμουν ένα τροπαιο, οτι με αντάλλαξες για καλύτερη εκδοχή και οτι δεν νοιαζόσουν για μένα καθόλου, ειτε ζούσα ειτε πέθαινα- από ανθρωπιά και μόνο, όταν αρχισα να βλέπω πόσο εκτροχιασα την ζωή μου με την επιλογή μου, η καρδιά μου απλώς δεν ήξερε πώς να σταματήσει να σε αγαπά, να σου είναι αφοσιωμένη, πιστή, δική σου.
Πώς σταματάς να αγαπάς τον άντρα σου μετα που τον αγάπησες με τα ελλατώματά του, χωρίς όρους; Πώς κόβεται η αγάπη;
Δεν κόβεται.
Μου πήρε δίομιση χρόνια να πεισω την καρδιά μου οτι είμαι χήρα. Οτι ο άντρας μου πέθανε μια μέρα, χάθηκε, δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Οτι εσύ εισαι καποιος που δεν ξέρω και δεν ήθελα να γνωρίσω. Μου είπες ιστορίες αυτά τα διομιση χρόνια, για πράγματα που έκανες και ενιωσα αρρωστη.
Δεν σε ένοιαζε πια τι πίστευα και νομίζω οτι καπου ήταν μια ανακούφιση για σένα να εισαι επιτελους ο εαυτός σου με κάποιον, χωρίς προσποιήση.
Η καταπίεση που μόνος σου επέβαλλες στον εαυτό σου παιζοντας θέατρο σε έπνιγε και τώρα ειχες βρει δίοδο.
Ταυτόχρονα με μισούσες γιατί εβλεπες στα μάτια μου το ποιος πραγματικά είσαι.
8 χρόνια υπομένω τα καπρίτσια σου, τα θέλω σου, την διαστρεβλωμένη λογική σου.
Εσύ και οι ανάγκες σου και τα δικαιώματά σου.
Το παιδί μια το θες, μια θες να ξεκουραστείς,μια το εγκαταλείπεις.
Μια θα παρεις χάπια για να "αυτοκτονήσεις", μια θα μπεις σε κλινική απότοξίνωσης, ανάλογα με ποια τα έχεις και τι εικόνα έχεις του εαυτού σου.
Κάθε φορά, υπομένω, αρρωσταίνω.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω το παιδί να τα μάθει και κράτησα το μυστικό σου.
Αλλωστε δεν ήθελα να μπλέξω περισσότερο σε διαμαχες δικαστικές μαζί σου.
Επέτρεψα στο παιδί να αγαπάει και τους δύο.
Γιατί το ήθελα και γιατι δεν γινόταν και αλλιώς. Πού θα το άφηνα;
Μόνο η μητέρα σου στάθηκε δίπλα μου όταν ολοι απέφευγαν την ευθύνη ενός μωρού.
Ανεργη, αστεγη, ο κολλητός μου μού πλήρωνε το νοικι 2 χρόνια μέχρι να συνέλθω.
Αυτό ομως προυποθέτει να με αφήσεις ήσυχη.
'Ηρθε ο Κύρι στην ζωή μου και μια μου παράτησες το παιδί ενώ ειχαμε συμφωνήσει να το πάρεις, μια την βούτηξες και είπες μπροστά του οτι δεν θα το ξαναδώ.
Ανάλογα τα κέφια σου.
Πώς ξαναφτιάχνεις την ζωή σου εν μέσω καταιγίδας;
Ημουν γυναίκα σου και μου φέρθηκες σαν μια του δρόμου που μάζεψες ενα βράδυ.
Καταλαβαίνω οτι μέσα σου, δεν υπάρχει ηθική πυξίδα, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος και ότι αν σε παιρνει, βγαινεις και από πάνω. Και στην δική μου περίπτωση βρήκες την παιδική χαρα του στερημένου ενήλικα.
Δεν σου έκανα ποτέ ασφαλιστικά μέτρα, με το άγχος και με συνεννοηση με την μητέρα σου σου άφηνα το παιδί αν υπήρχε και κείνη, η κάποιος άλλος. Δεν τσαλαπάτησα ποτέ τα δικαιωματά σου και τα δικαιωματά της άσχέτως αν έτσι μετρούσες το αν έχουμε τα 'ιδια δικαιώματα" ισοπεδώνοντας τα πάντα. Τις θυσίες μου, τον χρόνο μου, την ζωή μου.
Δεν μπορώ να δουλέψω, δεν έχω που να την αφήσω. Σχολαγες στις δύο, λίγα χιλιόμετρα από το σχολείο της. Να πας να την πάρεις και να την κρατήσεις; Αδιανόητο.
Να μου δώσεις τις αυξήσεις μετά από τοσα χρόνια να φέρω άνθρωπο να την παίρνει από το σχολικό και να την κρατάει; Αστειεύομαι.
Να έρθεις να την παρεις όταν έχω πονοκέφαλο και είμαι άρρωστη να μην την κολλήσω;
Να την πας στον οδοντίατρο που την μπουκώνεις στα γλυκά;
Η έστω να μου δώσεις την επιστροφή του ταμείου (κιας είναι μόνο "3 ευρώ" όπως λες).
Ονειρευόμουν το παιδί μου να μάθει μουσική, χορό.
Της μαθαίνω κουτσά στραβά εγώ ό,τι μπορω, αλλα που δύναμη;
Ονειρευόμουν το παιδί μου να μην νιώθει ανασφάλεια όπως την έζησα εγώ.
Ονειρευόμουν να ειμαι μια ήρεμη μητέρα γεμάτη ζωγραφίες χειροτεχνίες...
Ονειρευόμουν να είμαι φίλη με τον άντρα μου είτε χωρισμένη είτε όχι.
Να συμμετάσχει στην ζωή μας θετικά, λύνοντας προβλήματα που αφορούν το παιδί του.
Βοηθόντας με να το μεγαλώσω, στηρίζοντάς με.
Οχι επειδή θέλει να με πηδήξει...
Απλά, επειδή μια μέρα έκλαψε στα χέρια μου και μου είπε τι τον πόναγε.
Γιατί ήταν στο σαλόνι όπου γέννησα την κόρη μας και συμμετείχε στην γέννηση της οικογένειάς μας.
Γιατί αφέθηκα στα χέρια του και στην αγκαλιά του τα βράδυα. Καποτε.
Δεν φαντάστηκα ποτέ οτι μπορεί να υπήρχε ψύχρα, απάθεια, αδιαφορία, μένος.
Γι αυτό σε μισώ.
Πήρες την θέση καποιου που αγαπούσα, τον σκότωσες και μετά με διέλυσες.
Με άφησες να κλαίω τον χαμό του, το χαμό του σπιτιού μου, της ζωής μου με ένα παιδί στην αγκαλια και να μην έχω πού να πάω και τι να κάνω. Τραγουδίστρια 20 χρόνια, πώς να δουλέψω ενω το στήθος μου βγάζει ακόμα γάλα; Πού να αφήσω το μωρό; Δεν υπήρχε κανείς.
Με είδα θύμα και δυσκολεύτηκα πολύ να βγω απ'αυτήν μου την εικόνα.
Δεν θα σου επιτρέψω να το κάνεις ξανά.
Ναι, μπορει να ανακάλυψα πρόσφατα οτι πριν λίγα χρόνια μπήκες στο σπίτι των γονιών μου (αυτό το οποίο μένω τώρα) και πήρες ό,τι ήθελες, πράγματα που δεν σου εδινα, που ήταν δικά μου. Εγώ το ονομάζω κλοπή, δεν σεβάστηκες εμένα αλλα και τους δικούς μου. Εσύ, μου λες οτι δεν σε νοιάζει τι λέω, και να το αντιμετωπίσω όπως νομίζω. Οτι είναι προβλημά μου.
Οι πράξεις σου δεν ειναι προβλημα δικό μου.
Ουτε εσύ εισαι πρόβλημά δικό μου. Δεν χρειάζεται να ζω με σενα.
Δεν χρειάζεται να υπομένω αλάτι σε πληγές που φροντίζεις να ανοιγεις ξανά και ξάνα για να θρέφεσαι.
Δεν χρειάζεται να υπάρχεις στην ζωή μου.
Σε χρειάζεται όμως το παιδί.
Ανάθεμα την μεγαλοψυχία μου και τις λάθος αποφάσεις μου.
Τουλάχιστον, μέχρι να μεγαλώσει και να σηκωθώ να φύγω τρέχοντας απ'αυτή την ζωή που ζω ενώ δεν ειναι δική μου, όταν σταματήσει η ευθύνη μου απεναντί της και βγάλει μόνη της συμπερασματα για το ποιοι είμαστε, μέχρι να σταματήσω να εξαρτώμαι από έναν άνθρωπο άδικο, κακό, ψεύτη και τώρα κλέφτη...μέχρι τότε, μπορώ να κλάιω χωρίς ενοχές;
Να λέω οτι σε μισώ εδώ χωρίς να φοβάμαι οτι θα το βρεις και θα τα κάνεις όλα πουτάνα;
Μπορώ να νιώσω οτι μου ανήκει αυτό το κομματάκι ελευθερίας;
Μερικές φορές σκέφτομαι οτι ανοιγω την πόρτα και τα παρατάω όλα και όλους και φευγω, μακριά, στη Ολλανδία, στο Μπαλί, οπουδήποτε, όπως έκανα παλιά. Μόνη, να τα βγάζω περα όπως έκανα πάντα. Κύρια του εαυτού μου, να ορίζω εγώ την ζωή μου, να την ζω όπως πιστεύω εγώ οτι ειναι σωστό.
Να είμαι ελεύθερη.
Ονειρεύομαι παράγκες και εξωτικά φρούτα, διαλογισμό, ζωή ήσυχη, διαφορετική, χωρίς αλυσίδες, χωρίς τσιμεντένια κουτάκια. Ζωή όπου βοηθάς και σε βοηθούν. Ταξίδια. Δεν ειχα ποτέ ρίζες, μου λείπει το αεράκι που με πήγαινε εδώ και κεί.
Και μετά κοιτω το παιδί μου.
Πώς να εξηγήσεις μια φυγή; Πώς όμως και να της εξηγήσω οτι αντί να την χαίρομαι και να την απολαμβάνω, νιώθω το βάρος;
Πώς να της εξηγήσω οτι για να εχει πατέρα, της στέρησα-χωρίς να το θέλω- την καλύτερη μάνα που μπορούσε να εχει;
Μια μανα με υπομονή, που δεν νευριάζει στην παραμικρή πιεση.
Μια μάνα που θα της μάθαινε την φιλία μεταξύ των δύο φυλών.
Μια μάνα που δεν ειμαι πια.
Εβγαλα ρίζες και δεν υπάρχει πια το αερακι μα τυφώνας που με στροβιλίζει ενώ προσπαθώ να την προφυλάξω, κρατωντας την σφιχτά.
Δεν σε μισώ για τις λάθος επιλογές μου.
Δεν σε μισώ για το διαστρεβλώμενο μυαλό σου.
Ούτε καν για την απάτη σου.
Σε μισώ όμως για την επαναλαμβανόμενες αιτήσεις και απαιτήσεις σου, για το οτι απροκάλυπτα μου λες οτι δεν σε ενδιαφέρει όυτε η γνώμη μου και η εμπιστοσύνη μου, ενώ παράλληλα πιέζεις να σου "δίνω περισσότερα δικαιώματα" με το παιδί μου.
Ναι, οχι "μας".
Οχι οταν το χρησιμοποιείς και κείνο ως λεβιε και μονάδα αξίας.
Οχι οταν το ζεις 6 μέρες τον μήνα.
Οχι οταν αδιαφορείς που πονάει το δόντι της, ούτε για το αν εχουμε φαγητό στο ψυγείο εφόσον δεν δουλέυω και είσαι μέρος του προβλήματος.
Οχι οταν μου καις κάτι στο αυτοκίνητο και δεν προσφέρεσαι να βοηθήσεις εφόσον θα έρθουν βροχές.
Δεν βοηθάς εμένα. Ουτε "εισαι υποχρεωμένος".
Εκείνη.
Γι'αυτό στην παρούσα φάση, ειναι παιδί ΜΟΥ.
Δεν φερεσαι σαν πατέρας οταν εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη μου να ειμαστε φίλοι-για κείνη- και με κάνεις να νιώθω μαλάκας και θύμα που για άλλη μια φορά σου έδωσα το χερι.
Οχι οταν μου ξανα ανοιγεις τοσο βαθιες πληγές.
Σε μισώ, ενώ θα έπρεπε να σε αγαπάω.
Σε μισώ, γιατί σε αγαπάω.
Ησουν ο Αντρας μου.
Για μένα αυτό σήμαινε κάτι.
Τα πάντα.
Ασε με να τον κρατώ θαμμένο μέσα μου και να συνεχίσω την ζωή μου. 'Οπως και να ειναι αυτή, με ο,τι μου έχει μείνει από κουραγιο, πίστη, θέληση.
Μην τον ξεθάβεις όποτε χρειάζεσαι κάτι.
Συγκεντρώσου στην νέα ζωή που χτίζεις και σταμάτα να ξεσπάς σε μενα που είναι "ασφαλέστερα" όποτε κάτι δεν σου πάει καλά. Ναι, εδώ θα είμαι , ό,τι και να κάνεις. Θεωρητικά, όσο αντέχω, για το παιδί, για να μην την ανακατέψω.
Ομως... αφού δεν μπορείς να βοηθήσεις, να προσφέρεις, να καταλάβεις, να αγαπήσεις... ασε μας να ησυχάσουμε.
Μην μου ζητάς να πιστέψω οτι άλλαξες, μην μου ζητάς να βρεθούμε και οτι σε ενδιαφέρει το πως είναι η ζωή μου, και οτι θες να ακούσεις τι έχω μέσα μου, τώρα που "άλλαξες". Μην αναμασάς κοινοτυπίες του προγράμματος που παρακολουθείς ή της κοπέλλας που σε συντροφεύει, γιατί σε πίστεψα, πάλι.
Και με κορόιδεψες, πάλι.
Και βγήκε πόνος, πάλι.
Και δεν ξέρω πώς να τον χειριστώ πια.
Μέσα σε όλα μου τα προβλήματα, να εχω περισσότερα εξαιτίας σου, ειναι κάτι που πολύ απλά, δεν το δέχομαι. Είμαστε χωρισμένοι, δεν εισαι πια δικό μου πρόβλημα, δεν δέχομαι να 'χεζεις" πάνω μου και να βγαίνεις από πάνω. Δεν το δέχεται η αξιοπρέπειά μου, ο εγωισμός μου, το άτομο που θυματοποιησες μεν,αλλα δεν ειναι θύμα.
Δεν το δέχομαι.
Δεν το δέχομαι.
Ξέρω οτι δεν ακούς.
Αλλα θα το λέω.
ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.
...δεν το δέχομαι.
Comments