Σκέψεις...

Εχει μαζευτεί όλος ο αμαρτωλός βίος μου στο φατσαμπουκ. Πρώην γκόμενοι, πρώην φλέρτ, της πόπης. Οι μισοι μου μιλάνε στα κλεφτά γιατί η γυναίκα τους παθαίνει κρίσεις και αναρωτιέμαι πόση ανασφάλεια μπορει να έχει καποια για να ζηλεύει το"τι κανεις; Πώς πας; Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω" που θα μου πει ο άντρας της με τον οποιο τα είχα στα 15 ή με τον οποίο απλώς ανταλλάξαμε ένα φιλί ενα βράδυ και μετα φίλοι.
Μερικοί δεν βλέπονται πια. Δεν φταίνε αυτοί, Τα ποτά τα ξενύχτια...
Ομως ένα πράγμα με χαλάει αφάνταστα.
Ειδικά αν έιναι καποιος που κάποια στιγμή μοιραστήκαμε συναισθήματα, σπίτι, ζωές.
Το 123874601569 ξανθά παρδαλά ξωβυζα "φρεντς" που εχουν βάλει.
Δείχνει ποιοτητα, (ορ λακ οφ), τρόπος σκέψης, μια λιγουριά, ενα απωθημένο.

Και νιώθω καπως ...ηλίθια και βρωμισμένη που αφέθηκα στα χέρια ενός τετοιου ανθρώπου.
Λϊγα πράγματα με χαλάνε, αλλα αυτή η χυδαιότητα, το γούστο στα πρόθυρα του πορνό με χαλάει πολύ.
Θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να πάρω το σώμα μου από τα χέρια τους, να ρίξω ενα χαστούκι στην τρελλοερωτευμένη εκδοχή μου του τοτε που τους κοιτάει σαν Θεούς και να μην επιτρέψω να με μειώσουν στην πορεία...οπως φανταζομαι εκαναν οι περισσότεροι απ αυτούς (δεν θυμαμαι λεπτομέρειες και δεν θα σπαταλήσω χρόνο να το κάνω τώρα).

Αλλά να εισαι γκομενος και να εχεις ομορφες γυναίκες στο προφίλ σου γιατί το αξίζεις, τις πήδηξες, σε αγάπησαν, σε κυνηγάνε, τις κέρδισες με το "σπαθί" σου και άλλο να βάζεις καθε ηλίθιο λαγουδακι που δεν θα σου κάτσει ποτε.


Δεν ξέρω...ετσι νιώθω.