Σημερα, έπεσε ένα πιστευω...

Πρωί πρωί έρχεται η μικρή.
(Ξυπνάει πρώτη και παει και κάνει μαθήματα τα Σάββατα)
"Μαμά, υπάρχει ο αη Βασίλης;¨
"Σου έχω πει οτι υπάρχει για τα παιδάκια που τον πιστεύουν"
(συγκεκριμένα ειχα πει οτι όσοι εν τον πιστέυουν δεν μπορούν να τον δουν.)
"Η Α. λέει οτι δεν υπάρχει"
Αυτή η Α. υπήρξε αιτία το παιδι να μάθει πολλά που δεν ήθελα, τα μισά διαστρεβλωμένα.
'Εσύ τι πιστεύεις, αγάπη μου;"
"Δεν ξέρω"
"Θα σε πείραζε αν δεν υπήρχε;"
"Δεν ξέρω."


Παύση.
Αρχιζα να ξυπνάω. Και να σκέφτομαι, οτι κι εγώ στα 9 έμαθα την αλήθεια.
"Πότε ειναι τα Χριστούγεννα;" με ρώτησε
"Γιατί θέλω να σκεφτώ τι θέλω"
"Μωρό μου, το δωρακι σου το'χεις ήδη "ζητήσει", ένα χρόνο τωρα."
Σκέφτηκα με φόβο την περσινή περιπέτεια όπου ζητούσε για μήνες κάτι και ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα ζητούσε επίμονα κάτι άλλο. Για νακαταλήξει σ αυτό που ζητόυσε πρωτιστως δέκα μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Και να τρεχω να ψάχνω σε σαιτ και να παραγγέλνω για να της φέρω αυτό που ζητούσε όλη τη χρονιά.
Είμαι χαζή τελικά. Ο Αη Βαίσλης της φέρνει τα καλύτερα δώρα, στα γενέθλιά της επειδή μου έδωσαν όλοι χρήματα για να διαλέξω τι θα της παρω από το ebay, της πήρα μια εκπληκτική αυθεντική κάπα Χαρι Πότερ και έδωσα το κρέντιτ στον Αγγελο που την έβλεπε φυσικά για πρώτη φορά.

"Υπαρχει τελικά;"
"Οχι μωρό μου"
Δεν ήθελα να της πω ψέμματα.
Είχαμε λίγα δάκρυα, λίγη απογοητευση, αλλά κατα τα άλλα, πέρασε. Ξέρω οτι για ένα παιδί, είναι παρήγορο να σκεφτόταν οτι καποιος κύριος εκει έξω την νοιαζεται.
Να δούμε τώρα τι θα γίνει με το ποντικάκι που παιρνει τα δόντια.


Την έβαλα να μου υποσχεθεί οτι δεν θα το πει στα άλλα παιδάκια που μπορεί να πιστεύουν ακόμα.