Flirt and the art of reaching without touching

So... me and Angelo broke up last week. Καπου μπούχτησα.
Να μην έχω συζήτησεις, να μην νιώθω στήριξη, να μην έχω συναισθηματική κάλυψη... ουτε καν οικονομική.
Και δεν εννοώ να μου πληρώνει αλλα το οτι αν ήμουν με οποιονδήποτε άλλο 4 χρόνια, πια θα είχαμε γινει ο ένας κομμάτι της ζωής του άλλου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, από το να συζήσω ή να με διευκολύνει με το παιδί οταν εγω δεν μπορώ και τέτοια. Εκανε και μια χοντράδα και ένιωσα οτι μου τέλειωσε.
Βγήκα μετα από λίγες μέρες και προς το τέλος της βραδιάς με πλησίασε ένας τυπάκος, πιτσιρικάς και αυτός (λίγα χρόνια μεγαλύτερος), αλλα μου έκανε εντύπωση ο τρόπος του. Ευγενικός μετρημένος. Χωρίς να θέλω να μειώσω τον εαυτό μου, την επομένη αναρωτήθηκα γιατί μεσα σε τόσες όμορφες γυναίκες, ήρθε σε μένα.
Του ειχα δώσει το σκάιπ μου, όμως δεν πήρε.
Πέρασαν λίγες μέρες και το έβγαλα από το μυαλό μου. Οποιος περιμένει τόσο για να σε πάρει...παίζει. Και ήμουν σίγουρη οτι θα έπαιρνε.
Καποια στιγμή βρεθηκα ξανα με τον Αγγελο. Ηταν να κάνουμε μια δουλειά μαζί. Ομως δεν ήθελα να είμαστε πια ζευγάρι. Και του το είπα. Σε τι ΄φαση ήμασταν οταν του το είπα δεν εχει σημασία. Σημασία εχει οτι το εννοούσα. Και το ίδιο βράδυ, εκεί που τον ειχα τελείως ξεχάσει, τσουπ στο σκαιπ ο άλλος.
Ξεκίνησα την ομιλία λίγο βαριεστημένη. Μετά τυπικά, κοινωνικά.
Δεν μπορούσα να τον προσδιορίσω, όμως με ενοχλούσε που δεν με ειχε ρωτήσει κάτι προσωπικό όπως "εχεις παντρευτεί;" "έχεις παιδιά;" Ελεγε πολύ συχνά "εγώ". Αυτά που άκουγε μου ηχούσαν προβαρισμένα με την εννοια οτι ακουγα το τι ήθελε να πιστεύει για κείνον. Ναρκισσος; Ανασφαλής; Με εντυπωσίασε το ποσο καλά αγγλικά γνώριζε και οτι φαινόταν να εχει διαβασει αρκετά στην ζωή του.
Ομως το οτι δεν ρωταγε κατι βασικό ήταν δείγμα είτε οτι εχει προκαθορίσει το τι είμαι, είτε εγωκεντρισμού, έιτε βλακείας.
Του έβαλα ενα βιντεάκι μου στο γιουτιουμπ με την κοιλιά τουρλα και του ρθε κάπως. Περίμενα να το βάλει στα πόδια. Συνεχίσαμε την κουβέντα μας αλλα ένιωθα λίγο άβολα. Ηθελα να του πω οτι "παιδάκι μου, μένουμε φίλοι, μην σκας" αλλα θα ήταν να του μασήσω υπερβολικά την τροφή. Και τότε έγινε. Από μια βλακεία, ένα αστείο, μιλησα μπεμπεκίστικα, κοροιδευτικά πιο πολύ και ένιωσα μια πολύ θετική αναταπόκριση. Σαν μωρό που βρήκε μηχανισμό, το συνέχισα, και ταυτόχρονα με έβριζα που για την προσοχή ενός άντρα καταπατω τα πιστεύω μου. (Κοτζαμ γυναικα να μπεμπεκίζει; Ξεφτίλα)
Και φλέρταρα, και ένιωσα οικειότητα, και ένιωσα οτι ήθελα να κουρνιάσω. Μου έβγαζε προστατευτικότητα, από μεριά του, μια αδυναμία στο "κάλεσμά" μου, και έναν αυτοέλεγχο που μου άρεσε. Το παιχνίδι συνεχίστηκε έτσι για αρκετή ώρα. Ενιωσα λίγο γυναίκα βρε παιδί μου, όχι με την εννοια της σεξουαλικότητας, αλλα του vulnerable, το κοριτσάκι, το θηλυκό. Λιγότερο in charge,(αν και ήμουν, ήταν με άλλο τρόπο), λιγότερο threatening. 'Ηταν μια ωραία στιγμή.
Για κατι παραπάνω δεν το βλέπω.
Διαφορά ηλικίας..been there, done that. Και από μεριά του...γυναίκα με παιδί, στην Ελλάδα. Need I say more?

ps μου πέρασε από το μυαλό οτι ειναι μπλογγερ που διαβάζει και πήγε στο καραόκε επειδη το ειχα δηλώσει. Το είχα όμως δηλώσει;