Τι το' θελα;
ειπα στην μάνα μου να έρθει εδώ για το σαββ/κο.
Δεν πολυ ήθελα, αλλα σκέφτηκα οτι εχει χτυπήσει το πόδι της, ίσως αυτό να είναι μια ευκαιρία να δει, να καταλάβει τι γίνεται γύρω της.
Να καταλάβω κι εγω,ίσως.
Οι δυο μέρες πέρασαν καλά.
Σήμερα όχι.
Και νιώθω σιχαμάρα.
Γιατί αποδέχομαι οτι τα βλέπει όλα όπως θέλει εκείνη-η αντέχει.
Να μου λέει όμως οτι δεν ξέρω τον πατέρα μου καθόλου, να με λιβανίζει μέχρι να μου πει και τελικά να μου λέε για αδιακρισίες του (σιγά τα ώα), λέγοντας οτι δεν θέλει να το πιστέψει γιατί ειναι "σιχαμένος".
Της είπα οτι καταλαβαίνω οτι ως γυναίκα του πονάει και ζηλεύει, αλλα σιχαμένος δεν ειναι και δεν μπορεί να κρίνει εναν άνθρωπο βασει αυτού και μόνο.
Αρνήθηκε οτι ζηλευει ότι ζήλεψε ποτέ... Τι να της πω; Οτι θυμάμαι τους καβγάδες; Το πώς μια ζωή ειχε ωραίες γυναίκες γύρω της που μισούσε καταβάθος γιατί "φλέρταραν" με τον πατέρα μου, αλλα από την άλλη δεν πίστευε οτι έκαναν ποτέ κάτι.
Νομίζω με ενόχλησε η κριτική της βάσει της σεξουαλικότητας του αλλου.
Ποια ειναι η λέξη που ψάχνω;
Σεμνοτυφία; Πουριτανισμός; Οχι.
Πώς λέγεται οταν μια γυναίκα αλλειώνει τα χαρακτηριστικά της και γεμίζει περιφρόνηση όταν μιλάει για το σεξ που κάνουν οι άλλοι και το είδος του σεξ που κάνουν;
Δεν λες κάποιον "σιχαμένο" ή καποια "ειναι βιτσίοζα" επειδη δεν γαμιέται όπως εσύ θα ήθελες να γαμιεται.
Χριστέ μου όσο σκέφτομαι οτι στο κρεβάτι ειμαι ελαφρως φυσιολογική (αν σκεφτείς οτι μεγάλωσα με την Λουκά- χωρις τις Χριστιανικές δικαιολογίες, εδω, Θεότητα ειναι η ίδια-)με πιάνει σύγκρυο και θέλω να ανάψω κερί.
Γιατί αυτή η γυναίκα διαμόρφωσε την ηθική μου.
Και πλασάροντας μια ηθική πλασμάτικη, εγώ το χαψα.
Και μου βγήκε.
Το χω. Την ανωτερότητα που θέλει να πασσάρει για τον εαυτό της, την έχω.
Εκείνη, όχι.
Την έβλεπα να μου περιγράφει πώς πέθανε ο πατέρας μου, τις τελευταίες του στιγμές (ενω την έχω παρακαλέσει να ΜΗΝ μου μιλάει για τον μπαμπα, γιατι δεν μπορώ να ακούω μαλακιες και φαντασιώσεις και ειναι και ένα πονεμένο κομμάτι.),και το πώς αλλαξε η έκφρασή της οταν της είπα για την γιαγιά μου.
Η οποία δεν μου μιλάει ούτε μένα. Αλλά δεν της το κρατάω. Είναι μια γυναίκα από χωριό, βασανισμένη, που έχασε το παιδί της. Και γω αυτό δεν μπορώ να το προσπεράσω.
Ως μάνα και μόνο.
"Η γιαγιά σου καταράστηκε την εξαδέλφη σου" το ξερες;
Τα μάτια της έβγαζαν μίσος.
Νομίζω οτι εγώ σιχάθηκα τώρα.
Συνέχισε να λεει. Οτι δεν αγαπούσε τον πατέρα μου πραγματικά. Οτι ειχαν τσακωθεί (γιατί αραγε;) και χάρη σε κείνη τα ξαναβρήκαν γιατί τους πήρε τηλέφωνο να ερθούν πριν πεθάνει ο πατέρας μου.
Ελεγε, έλεγε, έλεγε. Το πρόσωπό της ήταν μια αηδία.
"Δεν με νοιαζει, ρε παιδί μου" της φώναζα. "Ο,τι και να είναι, δεν συμπάσχεις; Εχασε το παιδί της. Η χειρότερη σκύλα στον δρόμο πονάει για τα κουτάβια της"
Κι εγώ πονούσα τώρα.
"Γιατί να συμπάσχω; Αυτή με σκέφτηκε;"
Μου ρθε να βάλω τα κλάμματα για ενα δευτερόλεπτο.
Θέλω πολύ να πιστέψω οτι την έχω παρεξηγήσει, ήθελα πολύ να βρεθεί κάτι, μια λύση, μια άκρη. Και μπροστά μου έβλεπα το μεγαλείο του εγωισμού, του εγωκεντρισμού.
Ο πατέρας μου σιχαμένος γιατί της τα φόραγε, η μάνα του κακιά, μόνο εκείνη είχε την μεγαλοσύνη, την αγνότητα, το Εγώ της με διαμαντένια πετράδια να στολίζει και να φωτίζει την μαυρίλα και την μικρότητα της ψυχής της.
Κι εγώ;
Εγώ βγήκα απ'αυτά τα σκατά;
Τα δικά του και τα δικά της;
Πώς βγήκα εγώ τοσο...νορμάλ, σε σύγκριση;
Πώς βγήκα σκεπτόμενη, πονόψυχη, αγνή και με υψηλή αισθητική (ασχετα αν την τσαλαπατάω κατα καιρούς για σπάσιμο).
Ηθελα να μάθω ποιος ήρθε και της ειπε τις περιπετειες του πατέρα μου, γιατί ασχέτως αν δεν μου έκανε εντύπωση, ήθελα να μάθω ποιος μαλάκας παει σε μια γυναίκα 80 χρονών να της πει το παραμικρό, και γιατί. Αλλα αρνήθηκε να μου πει. Επρεπε να το περιμένω.
Μου είπε και για την ξαδέρφη της, που ήταν καψούρα με τον πατέρα μου. Παλιά ιστορία. Η διαφορά ειναι οτι εγω πιστεύω οτι πηδήχτηκαν.
Μου εξιστορούσε πάλι πώς την φιλοξένησε το καλοκαίρι στην Ρόδο, ενώ ήξερε ότι ήταν ερωτευμένη με τον πατέρα μου, και πώς "δεν ζήλευε, ήξερε οτι ο πατέρας μου την θάυμαζε" και πως η ξαδέρφη της στεναχωριόταν "επρεπε να ερωτευτώ τον δικό σου άντρα;"
Και ιστορίες για ένα φιλί, που ο ένας μετά κατηγορούσε τον άλλον για το πόιος έκανε το πρώτο βήμα, με την μάνα μου πρώτη θέση θεατή, και τον γκόμενό της ξαδέρφης από δίπλα.
Και ένιωσα αηδία.
Πώς καλείς να μείνει σπίτι σου καποια που είναι ο "διάολός του" σε αντίθεση με σένα που εισαι η "θεά του".
Ναι , οκ σου αρεσει να σε θαυμάζει, εισαι αρρωστη, I get it.
Ανταγωνισμός ήταν; Επειδή η ξαδέρφη ήταν νταρντάνα -και εχεις ένα θέμα μ αυτό- νόμιζες οτι έτσι κέρδιζες από την σύγκριση;
Την θυμάμαι εκείνη την εποχή.
Η ξαδέρφη στο ράντζο της με ένα Τ-σερτ και τα μπούτια απ'έξω, οι κυλότες της απλωμένες παντού να στεγνώνουν.
Είσαι τοσο ηλίθια;
Ποια νορμάλ σύζυγος θα επέτρεπε να μπει στο σπίτι της ο πειρασμός, εφόσον υπήρχε προιστορία;
Μιλούσε πάντα για κείνη με περιφρόνηση, γιατί η ξαδερφη πηδιόταν. Πολύ.
Σεξουαλική, χυδαία σχεδον. Στην τουαλέτα της γυμνες φωτογραφίες από περιοδικά. Να καλοπερνάνε οι άντρες μάλλον. Θυμαμαι μικρή να βλέπω ανοιχτά αιδοια και να απορώ γιατί τα κόλλησε.
Και μετα πιστεύεις οτι δεν την πήδηξε γιατι "σε θαύμαζε".
Και τώρα που έμαθες καποια πράγματα, τον σιχαίνεσαι.
Τον ειδες ποτε γι αυτό που είναι;
Σε είδε ποτέ γι αυτό που είσαι;
Αυτό το παραμορφωμένο πρόσωπο που "εβριζε" τώρα την μάνα που έχασε τον γιό της;
"Εκείνη με σκέφτηκε;" φώναζε
"Δεν καταλαβαίνεις, ετσι;" της απάντησα.
Και μετα πρόσθεσα.
"Είναι μητρικό το θέμα. Γι αυτό."
Από τα σκατά γεννήθηκα, τα σκατά παντρεύτηκα.
Βγηκα εγώ.
Υπάρχει ελπίδα.
Γέννησα την κόρη μου.
Υπάρχει ελπίδα.
Και στα @@ μου αν ακούγομαι ψωνιο.
Νιώθω τοσο "ξένη" με τους πρωταγωνιστές που σε σύγκριση νιωθω μητέρα Τερέζα.
Καληνύχτα να έχουμε.
Δεν πολυ ήθελα, αλλα σκέφτηκα οτι εχει χτυπήσει το πόδι της, ίσως αυτό να είναι μια ευκαιρία να δει, να καταλάβει τι γίνεται γύρω της.
Να καταλάβω κι εγω,ίσως.
Οι δυο μέρες πέρασαν καλά.
Σήμερα όχι.
Και νιώθω σιχαμάρα.
Γιατί αποδέχομαι οτι τα βλέπει όλα όπως θέλει εκείνη-η αντέχει.
Να μου λέει όμως οτι δεν ξέρω τον πατέρα μου καθόλου, να με λιβανίζει μέχρι να μου πει και τελικά να μου λέε για αδιακρισίες του (σιγά τα ώα), λέγοντας οτι δεν θέλει να το πιστέψει γιατί ειναι "σιχαμένος".
Της είπα οτι καταλαβαίνω οτι ως γυναίκα του πονάει και ζηλεύει, αλλα σιχαμένος δεν ειναι και δεν μπορεί να κρίνει εναν άνθρωπο βασει αυτού και μόνο.
Αρνήθηκε οτι ζηλευει ότι ζήλεψε ποτέ... Τι να της πω; Οτι θυμάμαι τους καβγάδες; Το πώς μια ζωή ειχε ωραίες γυναίκες γύρω της που μισούσε καταβάθος γιατί "φλέρταραν" με τον πατέρα μου, αλλα από την άλλη δεν πίστευε οτι έκαναν ποτέ κάτι.
Νομίζω με ενόχλησε η κριτική της βάσει της σεξουαλικότητας του αλλου.
Ποια ειναι η λέξη που ψάχνω;
Σεμνοτυφία; Πουριτανισμός; Οχι.
Πώς λέγεται οταν μια γυναίκα αλλειώνει τα χαρακτηριστικά της και γεμίζει περιφρόνηση όταν μιλάει για το σεξ που κάνουν οι άλλοι και το είδος του σεξ που κάνουν;
Δεν λες κάποιον "σιχαμένο" ή καποια "ειναι βιτσίοζα" επειδη δεν γαμιέται όπως εσύ θα ήθελες να γαμιεται.
Χριστέ μου όσο σκέφτομαι οτι στο κρεβάτι ειμαι ελαφρως φυσιολογική (αν σκεφτείς οτι μεγάλωσα με την Λουκά- χωρις τις Χριστιανικές δικαιολογίες, εδω, Θεότητα ειναι η ίδια-)με πιάνει σύγκρυο και θέλω να ανάψω κερί.
Γιατί αυτή η γυναίκα διαμόρφωσε την ηθική μου.
Και πλασάροντας μια ηθική πλασμάτικη, εγώ το χαψα.
Και μου βγήκε.
Το χω. Την ανωτερότητα που θέλει να πασσάρει για τον εαυτό της, την έχω.
Εκείνη, όχι.
Την έβλεπα να μου περιγράφει πώς πέθανε ο πατέρας μου, τις τελευταίες του στιγμές (ενω την έχω παρακαλέσει να ΜΗΝ μου μιλάει για τον μπαμπα, γιατι δεν μπορώ να ακούω μαλακιες και φαντασιώσεις και ειναι και ένα πονεμένο κομμάτι.),και το πώς αλλαξε η έκφρασή της οταν της είπα για την γιαγιά μου.
Η οποία δεν μου μιλάει ούτε μένα. Αλλά δεν της το κρατάω. Είναι μια γυναίκα από χωριό, βασανισμένη, που έχασε το παιδί της. Και γω αυτό δεν μπορώ να το προσπεράσω.
Ως μάνα και μόνο.
"Η γιαγιά σου καταράστηκε την εξαδέλφη σου" το ξερες;
Τα μάτια της έβγαζαν μίσος.
Νομίζω οτι εγώ σιχάθηκα τώρα.
Συνέχισε να λεει. Οτι δεν αγαπούσε τον πατέρα μου πραγματικά. Οτι ειχαν τσακωθεί (γιατί αραγε;) και χάρη σε κείνη τα ξαναβρήκαν γιατί τους πήρε τηλέφωνο να ερθούν πριν πεθάνει ο πατέρας μου.
Ελεγε, έλεγε, έλεγε. Το πρόσωπό της ήταν μια αηδία.
"Δεν με νοιαζει, ρε παιδί μου" της φώναζα. "Ο,τι και να είναι, δεν συμπάσχεις; Εχασε το παιδί της. Η χειρότερη σκύλα στον δρόμο πονάει για τα κουτάβια της"
Κι εγώ πονούσα τώρα.
"Γιατί να συμπάσχω; Αυτή με σκέφτηκε;"
Μου ρθε να βάλω τα κλάμματα για ενα δευτερόλεπτο.
Θέλω πολύ να πιστέψω οτι την έχω παρεξηγήσει, ήθελα πολύ να βρεθεί κάτι, μια λύση, μια άκρη. Και μπροστά μου έβλεπα το μεγαλείο του εγωισμού, του εγωκεντρισμού.
Ο πατέρας μου σιχαμένος γιατί της τα φόραγε, η μάνα του κακιά, μόνο εκείνη είχε την μεγαλοσύνη, την αγνότητα, το Εγώ της με διαμαντένια πετράδια να στολίζει και να φωτίζει την μαυρίλα και την μικρότητα της ψυχής της.
Κι εγώ;
Εγώ βγήκα απ'αυτά τα σκατά;
Τα δικά του και τα δικά της;
Πώς βγήκα εγώ τοσο...νορμάλ, σε σύγκριση;
Πώς βγήκα σκεπτόμενη, πονόψυχη, αγνή και με υψηλή αισθητική (ασχετα αν την τσαλαπατάω κατα καιρούς για σπάσιμο).
Ηθελα να μάθω ποιος ήρθε και της ειπε τις περιπετειες του πατέρα μου, γιατί ασχέτως αν δεν μου έκανε εντύπωση, ήθελα να μάθω ποιος μαλάκας παει σε μια γυναίκα 80 χρονών να της πει το παραμικρό, και γιατί. Αλλα αρνήθηκε να μου πει. Επρεπε να το περιμένω.
Μου είπε και για την ξαδέρφη της, που ήταν καψούρα με τον πατέρα μου. Παλιά ιστορία. Η διαφορά ειναι οτι εγω πιστεύω οτι πηδήχτηκαν.
Μου εξιστορούσε πάλι πώς την φιλοξένησε το καλοκαίρι στην Ρόδο, ενώ ήξερε ότι ήταν ερωτευμένη με τον πατέρα μου, και πώς "δεν ζήλευε, ήξερε οτι ο πατέρας μου την θάυμαζε" και πως η ξαδέρφη της στεναχωριόταν "επρεπε να ερωτευτώ τον δικό σου άντρα;"
Και ιστορίες για ένα φιλί, που ο ένας μετά κατηγορούσε τον άλλον για το πόιος έκανε το πρώτο βήμα, με την μάνα μου πρώτη θέση θεατή, και τον γκόμενό της ξαδέρφης από δίπλα.
Και ένιωσα αηδία.
Πώς καλείς να μείνει σπίτι σου καποια που είναι ο "διάολός του" σε αντίθεση με σένα που εισαι η "θεά του".
Ναι , οκ σου αρεσει να σε θαυμάζει, εισαι αρρωστη, I get it.
Ανταγωνισμός ήταν; Επειδή η ξαδέρφη ήταν νταρντάνα -και εχεις ένα θέμα μ αυτό- νόμιζες οτι έτσι κέρδιζες από την σύγκριση;
Την θυμάμαι εκείνη την εποχή.
Η ξαδέρφη στο ράντζο της με ένα Τ-σερτ και τα μπούτια απ'έξω, οι κυλότες της απλωμένες παντού να στεγνώνουν.
Είσαι τοσο ηλίθια;
Ποια νορμάλ σύζυγος θα επέτρεπε να μπει στο σπίτι της ο πειρασμός, εφόσον υπήρχε προιστορία;
Μιλούσε πάντα για κείνη με περιφρόνηση, γιατί η ξαδερφη πηδιόταν. Πολύ.
Σεξουαλική, χυδαία σχεδον. Στην τουαλέτα της γυμνες φωτογραφίες από περιοδικά. Να καλοπερνάνε οι άντρες μάλλον. Θυμαμαι μικρή να βλέπω ανοιχτά αιδοια και να απορώ γιατί τα κόλλησε.
Και μετα πιστεύεις οτι δεν την πήδηξε γιατι "σε θαύμαζε".
Και τώρα που έμαθες καποια πράγματα, τον σιχαίνεσαι.
Τον ειδες ποτε γι αυτό που είναι;
Σε είδε ποτέ γι αυτό που είσαι;
Αυτό το παραμορφωμένο πρόσωπο που "εβριζε" τώρα την μάνα που έχασε τον γιό της;
"Εκείνη με σκέφτηκε;" φώναζε
"Δεν καταλαβαίνεις, ετσι;" της απάντησα.
Και μετα πρόσθεσα.
"Είναι μητρικό το θέμα. Γι αυτό."
Από τα σκατά γεννήθηκα, τα σκατά παντρεύτηκα.
Βγηκα εγώ.
Υπάρχει ελπίδα.
Γέννησα την κόρη μου.
Υπάρχει ελπίδα.
Και στα @@ μου αν ακούγομαι ψωνιο.
Νιώθω τοσο "ξένη" με τους πρωταγωνιστές που σε σύγκριση νιωθω μητέρα Τερέζα.
Καληνύχτα να έχουμε.
Comments
Υπάρχει ελπίδα.