Φοβάμαι...

Μερικές φορές ακούω ενα τραγούδι και μια θύμηση αισιοδοξίας με πιάνει, ένα μακρινό ψιθυρισμα και δεν μπορώ καλα καλά να διακρίνω τι μου λέει.
Μου λεει οτι κάποτε μου άρεσε το ποια ήμουν.
Μου λέει οτι αφήνω τον εαυτό μου να φοβάται, να ειναι θύμα, να νιώθει αποτυχία.

Πώς ενιωθα τότε;
Ακουγα πολύ μουσική, το βήμα μου ήταν ανάλαφρο, ένιωθα χρήσιμη, ικανή ταλαντούχα. Καλός άνθρωπος. Είχα προορισμό και σαφή δρόμο μπροστά μου. Ο κόσμος ήταν γεμάτος υπέροχες πιθανότητες και ο κόσμος, οι άνθρωποι ήταν καλοί κατα βάση.
Οκ, κάποια πράγματα δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην αρχική τους μορφή όμως...

Αποφάσισα σήμερα να κοιτάξω τους φόβους μου καταπρόσωπο.
Και εναν έναν να τους αντιμετωπίσω, όπως και όταν μπορώ.
Πρωτα όμως πρέπει να τους καταγραψω.
1) Φοβαμαι τον πρωην συζυγό μου. Εξαρτόμαι από κείνον, δεν εχει ίχνος συμπόνιας και απέναντι μου εχει αχτι, νιώθω οτι με περιμένει στην γωνία. Φοβάμαι να μιλήσω γιατί ειναι εκδικητικός και λόγω του παιδιού έχει πάτημα και δύναμη και πρόσβαση στην ζωή μου. Τον φοβάμαι γιατί δεν εχει ηθικούς φραγμούς και καταλαβαίνει μόνο από φοβέρα. Τον φοβάμαι γιατί τραυματιστηκα απο διαφορα που έκανε μετά τον χωρισμό μας τα οποία τα βίωσα ως επαναλαμβανόμενο βιασμό της ψυχής μου μέχρι που τσακισα. Αντιστέκομαι μεν, αλλα δεν βρίσκω το κουράγιο να κάνω αυτό που πρέπει. Να τον διώξω μακρυά ή εστω να του πάρω πίσω τον αερα που μου έχει πάρει.
2) Φοβάμαι μην γίνω σαν την μητέρα μου η τον πατέρα μου. Ανίδεη για το ποια πραγματικά είμαι, κλεισμένη σε μια παραμύθα, κάνοντας κακό στο παιδί μου. Φοβάμαι τον θυμό μου που μου θυμίζει εκείνον, το πόσο από τομη και αυταρχική γίνομαι. Φοβάμαι τον να εξαρτώμαι από την μητέρα μου για το παιδί. Φοβαμαι την ανάγκη που έχω να αγαπώ τους γονείς μου.
3) Φοβάμαι τον κόσμο που με κρίνει ως κακή μητέρα γιατί δεν εχω δουλειά, μην εξοστρακιστεί το παιδί και το απομονώσουν, την φτώχεια που δεν νιώθω αλλα που με κατατάσσει καπου και κατα συνέπεια με αποκλείει από ευκαιρίες και ισαξια βλέμματα.
4) Φοβάμαι τα γηρατεια, το οτι μεγαλώνω και χάνω το ατού και κατάρα μου, το μοναδικό κλειδί που μου άνοιξε πόρτες σε δουλειες, την εμφάνισή μου. Φοβάμαι οτι αυτή με καταδιώκει ειτε πρόκειται για τερματισμός εργασίας λόγω παρενόχλησης, είτε χασιμο "φίλων" και με καταδικάζει σε μοναξιά. Δεν ξέρω τι ειναι χειρότερο. Που την εχω ή που μια μέρα δεν θα την έχω και δεν θα έχω καμία ελπίδα είτε σε εργασία και ένταξης μου στην κοινωνία, είτε σε μια σχέση που δεν θα βασίζεται στην φυσική έλξη και μόνο.
5) Φοβάμαι ως μητέρα τον κόσμο, το τι λέω, το οτι μόνο εγω την προστατευω και από τον πατερα της, και από την μάνα μου, και από τους αγνώστους και και και..η ευθύνη ειναι μεγάλη και δεν χαιρομαι καν το παιδί μου. Φοβάμαι μην το νιώσει και η φυσική της συστολή γίνει αιτία μη -επικοινωνίας μας στο μέλλον. Μην του μοιάσει.
6)Φοβάμαι οτι η ζωή μου τελείωσε και χαραμίστηκε, οτι δεν κατάφερα τίποτα απ'αυτα που ήθελα να κάνω, οτι καπου μπορεί μόνη μου να εβγαλα τα μάτια μου, οτι εγώ που ήμουν τοσο προσεκτική να μην μετανιώσω ποτέ για τίποτα, εκανα τετοια πατάτα πριν 10 χρόνια που η ζωή μου μόνο μετάνοια θα είναι, και πίκρα.
7) Φοβάμαι οτι είμαι μισός άνθρωπος, οτι καπου κατι εγω κανω στραβα αφού δεν ειμαι αποδεκτή πουθενά. Οτι και ταλέντο να έχω ειναι αχρηστο ή μέτριο. Και οτι δεν ειμαι αρκετή για κάνεναν. Πόσο μάλλον για το παιδί.
8) Φοβάμαι οτι αυτός ο τροπος σκέψης ειναι η αιτία των προβλημάτων μου, ότι όσο και να το πάλεψα, εμεινε μέσα μου η γεύση όταν θυματοποιήθηκα και όλοι αυτοί οι φόβοι που δεν υπήρχαν, δεν θα φύγουν, οτι αυτός ειναι ο νέος μου εαυτός και θα παραμείνει. Οτι δεν θα καταφέρω ποτέ να μου αρέσω ξανα.


Ωραια και τώρα που τα έγραψα τι;
Ολα δείχνουν φανερά οτι πρέπει να παλέψω τους φόβους μου, και μόνο.
Ας αρχίσω με τα πιο απλά. Θα προσπαθήσω να μην λογοκρίνομαι φοβουμενη τις συνέπειες.
Γιατί πιστεύω ακράδαντα οτι δεν λέω κάτι κακό, αλλα την ιστορία μου.
Και εχω το δικαίωμα να μιλήσω γι αυτή, χωρίς φόβο.


Μια κουβέντα ειναι αυτή, βέβαια...