Φοβάμαι...

Μερικές φορές ακούω ενα τραγούδι και μια θύμηση αισιοδοξίας με πιάνει, ένα μακρινό ψιθυρισμα και δεν μπορώ καλα καλά να διακρίνω τι μου λέει.
Μου λεει οτι κάποτε μου άρεσε το ποια ήμουν.
Μου λέει οτι αφήνω τον εαυτό μου να φοβάται, να ειναι θύμα, να νιώθει αποτυχία.

Πώς ενιωθα τότε;
Ακουγα πολύ μουσική, το βήμα μου ήταν ανάλαφρο, ένιωθα χρήσιμη, ικανή ταλαντούχα. Καλός άνθρωπος. Είχα προορισμό και σαφή δρόμο μπροστά μου. Ο κόσμος ήταν γεμάτος υπέροχες πιθανότητες και ο κόσμος, οι άνθρωποι ήταν καλοί κατα βάση.
Οκ, κάποια πράγματα δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην αρχική τους μορφή όμως...

Αποφάσισα σήμερα να κοιτάξω τους φόβους μου καταπρόσωπο.
Και εναν έναν να τους αντιμετωπίσω, όπως και όταν μπορώ.
Πρωτα όμως πρέπει να τους καταγραψω.
1) Φοβαμαι τον πρωην συζυγό μου. Εξαρτόμαι από κείνον, δεν εχει ίχνος συμπόνιας και απέναντι μου εχει αχτι, νιώθω οτι με περιμένει στην γωνία. Φοβάμαι να μιλήσω γιατί ειναι εκδικητικός και λόγω του παιδιού έχει πάτημα και δύναμη και πρόσβαση στην ζωή μου. Τον φοβάμαι γιατί δεν εχει ηθικούς φραγμούς και καταλαβαίνει μόνο από φοβέρα. Τον φοβάμαι γιατί τραυματιστηκα απο διαφορα που έκανε μετά τον χωρισμό μας τα οποία τα βίωσα ως επαναλαμβανόμενο βιασμό της ψυχής μου μέχρι που τσακισα. Αντιστέκομαι μεν, αλλα δεν βρίσκω το κουράγιο να κάνω αυτό που πρέπει. Να τον διώξω μακρυά ή εστω να του πάρω πίσω τον αερα που μου έχει πάρει.
2) Φοβάμαι μην γίνω σαν την μητέρα μου η τον πατέρα μου. Ανίδεη για το ποια πραγματικά είμαι, κλεισμένη σε μια παραμύθα, κάνοντας κακό στο παιδί μου. Φοβάμαι τον θυμό μου που μου θυμίζει εκείνον, το πόσο από τομη και αυταρχική γίνομαι. Φοβάμαι τον να εξαρτώμαι από την μητέρα μου για το παιδί. Φοβαμαι την ανάγκη που έχω να αγαπώ τους γονείς μου.
3) Φοβάμαι τον κόσμο που με κρίνει ως κακή μητέρα γιατί δεν εχω δουλειά, μην εξοστρακιστεί το παιδί και το απομονώσουν, την φτώχεια που δεν νιώθω αλλα που με κατατάσσει καπου και κατα συνέπεια με αποκλείει από ευκαιρίες και ισαξια βλέμματα.
4) Φοβάμαι τα γηρατεια, το οτι μεγαλώνω και χάνω το ατού και κατάρα μου, το μοναδικό κλειδί που μου άνοιξε πόρτες σε δουλειες, την εμφάνισή μου. Φοβάμαι οτι αυτή με καταδιώκει ειτε πρόκειται για τερματισμός εργασίας λόγω παρενόχλησης, είτε χασιμο "φίλων" και με καταδικάζει σε μοναξιά. Δεν ξέρω τι ειναι χειρότερο. Που την εχω ή που μια μέρα δεν θα την έχω και δεν θα έχω καμία ελπίδα είτε σε εργασία και ένταξης μου στην κοινωνία, είτε σε μια σχέση που δεν θα βασίζεται στην φυσική έλξη και μόνο.
5) Φοβάμαι ως μητέρα τον κόσμο, το τι λέω, το οτι μόνο εγω την προστατευω και από τον πατερα της, και από την μάνα μου, και από τους αγνώστους και και και..η ευθύνη ειναι μεγάλη και δεν χαιρομαι καν το παιδί μου. Φοβάμαι μην το νιώσει και η φυσική της συστολή γίνει αιτία μη -επικοινωνίας μας στο μέλλον. Μην του μοιάσει.
6)Φοβάμαι οτι η ζωή μου τελείωσε και χαραμίστηκε, οτι δεν κατάφερα τίποτα απ'αυτα που ήθελα να κάνω, οτι καπου μπορεί μόνη μου να εβγαλα τα μάτια μου, οτι εγώ που ήμουν τοσο προσεκτική να μην μετανιώσω ποτέ για τίποτα, εκανα τετοια πατάτα πριν 10 χρόνια που η ζωή μου μόνο μετάνοια θα είναι, και πίκρα.
7) Φοβάμαι οτι είμαι μισός άνθρωπος, οτι καπου κατι εγω κανω στραβα αφού δεν ειμαι αποδεκτή πουθενά. Οτι και ταλέντο να έχω ειναι αχρηστο ή μέτριο. Και οτι δεν ειμαι αρκετή για κάνεναν. Πόσο μάλλον για το παιδί.
8) Φοβάμαι οτι αυτός ο τροπος σκέψης ειναι η αιτία των προβλημάτων μου, ότι όσο και να το πάλεψα, εμεινε μέσα μου η γεύση όταν θυματοποιήθηκα και όλοι αυτοί οι φόβοι που δεν υπήρχαν, δεν θα φύγουν, οτι αυτός ειναι ο νέος μου εαυτός και θα παραμείνει. Οτι δεν θα καταφέρω ποτέ να μου αρέσω ξανα.


Ωραια και τώρα που τα έγραψα τι;
Ολα δείχνουν φανερά οτι πρέπει να παλέψω τους φόβους μου, και μόνο.
Ας αρχίσω με τα πιο απλά. Θα προσπαθήσω να μην λογοκρίνομαι φοβουμενη τις συνέπειες.
Γιατί πιστεύω ακράδαντα οτι δεν λέω κάτι κακό, αλλα την ιστορία μου.
Και εχω το δικαίωμα να μιλήσω γι αυτή, χωρίς φόβο.


Μια κουβέντα ειναι αυτή, βέβαια...

Comments

Anonymous said…
Ένιωσα να ασφυκτιώ όταν το διάβασα. Εγώ σαν εγώ από εδώ μακριά, δεν μπορώ τίποτα να πω, ούτε στο τόσο παρήγορο. Αλλά άλλοι, φίλοι, αμέτοχοι, δεν υπάρχουν; Να στηρίξουν. Η μικρή ακούγεται υπέροχη, η μαμά όπως όλες τρομαχτική όταν είσαι η κόρη, ο Άγγελος σαδιστής. Δεν ξέρω ποιό είναι το μεγάλο λάθος που έκανες, αλλά ίσως, το κλειδί είναι μια μεγάλη μεγάλη μεγάλη δραματική αλλαγή, για σένα και τη μικρή. Ανοησίες λέω, μα θα θελα να έχω να πω κάτι που να σε κάνει να νιώσεις λιγότερο βάρος, λιγότερες ενοχές, έστω για λίγο.
Είμαι σίγουρη ότι είσαι πράγματι όμορφη, μέσα έξω, και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρετε.
Lili said…
κολλησα.

Ο Αγγελος;
Πού κολλάει ο Αγγελος στο κείμενο;
Ο Αγγελος δεν ειναι ο πρώην μου, ούτε ο πατερας του παιδιού μου.

Ο Αγγελος ειναι η σχέση που εχω (ναι, τα ξαναβρήκαμε, ας πούμε) εδώ και 4 χρόνια. Αδιαφορος, αδιαφορεί, ειναι καποιος περαστικός, ούτε μέρος της λύσης, ούτε μέρος του προβλήματος.
Καλα, ίσως λίγο :P
Anonymous said…
Μ, δίκιο έχεις, τα μπέρδεψα..

Μα κ συ, άλλο ήταν το point!

xx
Lili said…
Αφου δεν μπορώ να αδικείται κανείς βρε:P
Οχι δε χρειάζεστε βοήθεια. Είστε ειλικρινής κι η ικανότητά σας να βλέπετε τόσο βαθιά, η παρρησία κι η τόλμη σας με εντυπωσίασαν.
Μιλάτε γιά όλες μας. Όλες τρέμουμε τα γειρατιά ή μη χάσουμε την (όποια) εμφάνιση, όλες μετανιώνουμε γιά παλιές επιλογές, όλες πληγώσαμε & πληγωθήκαμε, όλες τρέμουμε μη γίνουμε σαν τις μάνες μας & μη σταθούμε ανεπαρκείς γιά τα (όποια) παιδιά μας & τα όνειρά μας.
Διαβάζοντας είδα μιά γυναίκα δυνατή & προσγειωμένη & άφοβη. Μπράβο σας.
Lili said…
Δεν ξέρω τι να πω.




Ευχαριστώ για το οτι μοιραστήκατε τις θετικές σας σκέψεις τόσο απόχερα :)
This comment has been removed by the author.
Lili said…
δεν θέλω με τίποτα να ακουστω επιθετική η κακιά αλλα με πιέζει ο χρόνος και πρέπει να απαντήσω χωρίς να φιλτράρω.
Ολοι υπήρξαμε παιδιά και όλοι νομίζουμε οτι βασει των δικών μας εμπειριών κάτι μάθαμε και θα τα κάνουνμε διαφορετικά και οτι μπορούμε να μεταδώσουμε σε γονείς κάτι που ίσως τους διαφέυγει.
Μην με συμβουλέυετε τι θα κάνω με το παιδί-εκτός αν το ζητάω οπως στο "φτωχιά εγώ".
Δεν ειμαι ηλίθια, κανένας γονιος δεν ειναι. Ολοι αποφασίζουμε να ειμαστε καλύτεροι γονείς από τους δικόυς μας και όλοι εχουμε απαντήσεις για το πώς θα μεγαλώσουμε εμείς τα παιδιά μας.

και μετά γννιούνται, Και μ αυτα ερχονται φορτηγά άλλα πράγματα που δεν ειχαμε υπολογίσει, και που στην τελική ΔΕΝ ξέραμε.

Οπότε χωρίς να παρεξήγηθώ, εχώ εγώ να δώσω μια συμβουλή.
Μην συμβουλέυετε κανενα γονιό τι να κανει, ειδικά και κυρίως αν δεν εχετε παιδί.
Τα ξέρει, εχει ενοχές, προσπαθεί και ποτέ κανέις δεν του αναγνωρίζει ουσιαστικά οτι είναι άνθρωπος και όλοι κάνουν λάθη. Οχι από άγνοια, αλλα επειδή δεν ειμαστε σουπεράνθρωποι.
Και ναι, το παιδί πανω απ'όλα.


Ομως ειναι εξοργιστικό -και δεν το λέω για σένα, κάνω συνειρμούς τώρα με κάτι περιπτώσεις- να σου λέει ο άγνωστος οτι ενδιαφερεται περισσότερο για το παιδί σου.
Ενα παιδί που ξενυχτάς πάνω του, χάνεις κάθε αισθηση ελευθερίας και ατομικότητας και γαμιέσαι να το μεγαλώσεις και να χαμογελάει στην ζωή.

Κόψτε το αυτό το πράγμα. Δεν βοηθάτε.

Και πιο ειδικά, ναι όσα είπες σωστά και τα ξέρω, αλλα για να φοβάμαι θα πει οτι υπάρχει δυσκολία, δεν ειναι λεγοντας τα μου οτι θα αλλαξει κάτι.
Οσο για τα άλλα που εγραψα, συμβάλλουν 100 % στο να μπορώ ναειμαι μια θετική δύναμη στην ζωή της, μαι σταθερή μαμά που επικοινωνεί.
Οταν όλα πανε κάτα διαολου υθπαρχεουν εντασεις, βια, εκβιασμοι, φόβος, ελλειψη χρημάτων, γενικώς καταιγίδα, το μόνο που μπορείς να κάνεις ειναι να κρατήσεις γερά το παιδί και να μπεις μπροστά, ασπίδα. Οχι να πιάσεις κουβεντούλα.

Αυτά.
Ελπίζω να μην έθιξα κανεναν, αλλα όπως ειπα, σταματώ να αυτολογοκρίνομαι.
Τα σχολιά μου δεν ειναι προσωπικά, δεν σας ξέρω, απλά λέω τι πιστεύω και τι αντίδραση μου βγάζει καποια κουβέντα.

Καλή εβδομάδα να εχουμε.
Δυστυχώς πήρες τελειώς στραβά ότι και αν έγραψα. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ εγώ ή οποιοσδήποτε να σου πει τι θα κανεις. Το πνεύμα με το οποίο εγραψα ηταν τελειως διαφορετικο. Τη στιγμη ομως που δεν εγινε κατανοητο, δεν θα προσπαθησω να το κανω, απλα αποχωρω.
Καλη σου μερα και καλη συνεχεια.
Lili said…
Αχ βρε νεραιδούλα, το πα και 3 φορες, οτι κανω συνειρμούς, οτι δεν γραφω για σενα προσωπικά. Ξέρω οτι το ειπες με καλή διαθεση και ενδιαφέρον.
Ομως ο δρόμος προς την κολαση ειναι λένε στρωμένος με καλές προθεσεις.
Δεν βοηθάει σε τίποτα να λέμε σε καποιον συμβουλές οταν ξεγυμνώνεται ειδικά. Τα ξέρει, τα εχει σκεφτεί.
Το να θέλουμε να βοηθήσουμε ανθρώπινο, το να θέλουμε να εκφραστούμε και να πούμε εμείς τι θα κάναμε κατανοητό, όμως η συμβουλή δεν ειναι ο τρόπος.
Είμαστε ενα Εθνος όπου όλοι ξέρουμε τα πάντα και λέμε στους άλλους τι να κάνουν ή που εφταιξαν, δεν εχουμε μαθει να ακούμε ή πολυ απλά να δίνουμε εναν ωμο να κλαψουρίσει ο άλλος για λίγο.

Και πάλι δεν μιλάω για σένα. Απλώς λέγοντας αυτά που είπες, ήταν η αφορμή, μου βγήκε αυτό το παράπονο που έχω πάντα οταν καποιος ακού/διαβάζει το πρόβλημά μου και μου λέει τι να κάνω.
Λες και δεν ξέρω.
Δεν βοηθάει αυτό.


Και στην τελική, δεν ζήτησα βοηθεια, κατανόηση ζήτησα. Και κρίμα που δεν την πήρα/εδωσα σ'αυτην την περίπτωση.
Δικός σου εγωισμός; Δικός μου;
Τα όρια μου που τοσο πολυτιμα διαφυλάσσω; Δεν ξέρω.

Κρίμα που εφυγες. Να σαι καλά.

Popular Posts