Ουστ μαλάκα

Μόλις έιχα ένα πολύ ασχημο ξεσπασμα.
Μαζευα μαζευα μαζευα και πριν λίγο ουρλιαζα στο ακουστικό στην πρωην πεθερα μου.
Οι λόγοι;
Πολλοί. Και σοβαροί.

Κάθε φορά που πάω να κόψω κάθε γέφυρα εμ τον πρώην άντρα μου με σταματα μια σκέψη.
Αν αυριο πεθάνω, ποιος θα πάρει το παιδί; Πού θα πάει;
Πρέπει να κρατω τις επαφές τους "ζωντανες" έτσι ώστε αν χρειαστεί, να παει μαζι του, ό,τι και αν ειναι, όποια δειγματα και να εχει δώσει.

Για την ώρα όμως η μαμα υπάρχει και της έχει ρουφηχτέι το μεδούλι. Στην δουλεια, στην κούραση, στο να μην μιλάει.

Τα τλευταια κρούσματα έχουν να κάνουν με καποια μαθήματα του παιδιού που ειχε αναλαβει να το πηγαινει εκεινος αφού το πλήρωνε το ταμείο του. Φυσικά υπηρξε πρόβλημα. Οικονομικό. Ρεζιλικια. Οφειλές, κακές συννενοήσεις, παρεξηγήσεις, δεν με ενδιαφέρει στην τελική.
Και φυσικα στα δύσκολα, στο στριμωγμα, μου ανακοινώθηκε σήμερα οτι δεν το ξαναπαει.
Να τρεχω εγω τελεευταια στιγμη. Οκ.

Οταν παρατηρησα οτι δεν γίνεται να χάσει το αυριανό μάθημα η μικρή, και οτι δεν μπορώ να την παω γιατί εχω κανονίσει δουλειες (μοναδική μερα ελευθερη), με ειρωνευτηκε οτι η καλές μαμάδες, βάζουν τα παιδιά πάνω απ' όλα.

Θολωσα.
Με εχει παει στο τμήμα για ψύλλου πήδημα, με κορίδεψε, με ταπείνωσε, με δυσφήμησε, απράτησε το παιδί τους δις, έχει κάνει τόσα, και θα μου πει Εμένα, αυτό...αυτό το πράγμα που το παιζει μπαμπας μια μερα την εβδομάδα, για το τι κάνει μια καλή μαμα;

Το κλεισα και καπάκι ππήρα την μάνα του.
Γιατί εκείνη;
Γιατί την θεωρω άμεσα υπέυθυνη για πολλα και γιατι ο πρώην μου δεν μου δίνει το νέο νούμερο του κινητού του, αναγκάζοντας με να περναω από κείνη συνέχεια...και φυσικά να ακούω "α, μη μου τα λες εμένα, θα του πω να σε πάρει".
Δεν παιρνει φυσικα, ξαναπαιρνω και τελος παντων , το τελευταίο δίμηνο εχω καταλήξει μπαλάκι στο θέατρο του παραλογου γιου και μάνας που απο την μια δεν "θέλει να την ανακατευουν" αλλά ειναι και η μοναδική πύλη επικοινωνίας που έχω.

Και ξερασα τα άντερα μου.
'Εβγαλα ότι ειχα μέσα μου.
Την περιφρόνηση, την αηδία, την αγανάκτηση, τον θύμο.

Ούρλιαζα.

'Οταν ηρέμησα, πήγα στο μέσα δωμάτιο και η μικρή με ρώτησε γιατί φώναζα.
Κάθισα και την ρώτησα αν θυμάται τον Ταδε, που πλέον δεν τον βλέπαμε.
Μου ειπε ναι.
Της ειπα οτι δεν μου άρεσε ο τροπος του και γι αυτό τον "διώξαμε".
Της είπα οτι δεν μου αρεσει ο τρόπος που φερεται ο μπαμπάς της σε μένα, αλλα οτι δεν τον διωχνω γιατί ειναι μπαμπάς της και αγαπιουνται και αυτό με κάνει να θυμώνω μερικες φορές πιο πολύ γιατι κουράστηκα.

"μαμα μου, βγάλτο από μέσα σου, μην ακούς κανέναν"

Και μετα με ρωτησε δειλά.

"Ο μπαμπάς δεν θα έρθει να με πάρει άυριο;"
Αποφασισα να της πω την αλήθεια.

"Δεν ξέρω αγαπη μου. Μπορεί να ερθει, δεν θα του πω όχι, αλλα δεν ξερω τι θα κάνει."



Το πρόβλημα ειναι οτι ξέρω, βήμα βήμα ξαναζουμε την μεγάλη "απόδραση"
Γιατί οποτε αυτός ο άνθρωπος βρίσκει σύντροφο, πρεπει να περνάμε τις ίδιες ιστορίες;
Την ίδια ειρωνία, την ίδια τάση φυγής και πάταξης ευθυνών;

Γιατί πρεπει να δημιουργεί συνθήκες εχθρότητας;
Για να δικαιολογούνται τα ψεμματα περι "σκύλας πρώην που δεν με αφήνει σε ησυχία;"
Για να πειθει τον εαυτό του οτι εχει σχεση με την εκάστοτε γκόμενά του;